Het was niet moeilijk om te voorzien dat degenen die het Amerikaanse buitenlandse beleid planden en uitvoerden, geen enkele verbeeldingskracht en ook geen enkel teken van moed hadden, niet in staat zouden blijken om een ordelijke overgang naar een multipolaire wereldorde te bewerkstelligen.
Andrew P. Napolitano over een situatie die ongekend is in de Amerikaanse jurisprudentie: rechters hebben geen bazen die hen vertellen welke schuldbekentenissen ze moeten accepteren en welke ze moeten verwerpen.
De militaire interventies van Washington zijn niet alleen oorlogen tegen mensen, maar ook oorlogen tegen het klimaat, schrijft Marjorie Cohn.
Oorlogen van Gog en Magog: tussen de VS en Israël wordt onze wereld gedefinieerd door degenen die haar in radicaal simplistische binaire getallen bekijken.
Als je de uitkomst van deze odyssee door onbekend juridisch gebied voordat Lloyd Austin het ongedaan maakte niet leuk vond, geef dan de schuld aan de CIA, Mitch McConnell en bijna elk ander congreslid dat in 2009 en 2015 heeft gediend.
Door de terroristische aanslagen te benaderen als een herdenkingsgebeurtenis op de herdenkingsdag wordt doorgaans een dieper onderzoek naar de historische rol van de VS in het Midden-Oosten en Afghanistan vermeden, schrijven Jeremy Stoddard en Diana Hess.
Als we de algemene reactie van de VS op 9 september in ogenschouw nemen, moeten we ons afvragen: kunnen de VS het zonder hun exceptionistische bewustzijn doen? Of is dit bewustzijn onmisbaar voor Amerika?
Er bestaat inderdaad een patroon van spijt – anders dan wroeging – over het militarisme dat in Afghanistan en Irak heeft gefaald, schrijft Norman Solomon. Maar de wanorde blijft bestaan in het Amerikaanse buitenlandse beleid.
Speciale VN-rapporteur Fionnuala Ní Aoláin, de eerste deskundige die de beruchte gevangenis van Guantanamo Bay bezocht, zei dat degenen die verantwoordelijk zijn voor de Amerikaanse “wrede, onmenselijke en vernederende” behandeling van gevangenen daar ter verantwoording moeten worden geroepen.
Ieder jaar komen er meer details naar voren over de martelprogramma’s in Washington, schrijft Karen J. Greenberg. Maar er blijft veel verborgen omdat het Congres en de Amerikaanse beleidsmakers weigeren het wangedrag aan te pakken.