In de nasleep van een dodelijke hinderlaag van Russische troepen die naast de Malinese strijdkrachten opereren, onderzoekt Damilola Banjo de angst dat delen van Afrika een proxy-oorlogsgebied zullen worden.
Afrikaanse staten vallen één voor één buiten de ketenen van het neokolonialisme. Ze zeggen “non” tegen de langdurige overheersing door Frankrijk van Afrikaanse financiële, politieke, economische en veiligheidszaken.
De militaire regering in Niamey heeft de Franse troepen bevolen om vóór 2 september te vertrekken. Nu Macron weigert zich terug te trekken en een mogelijke militaire interventie van de ECOWAS steunt, lopen de spanningen op.
De meeste landen van de Sahel stonden bijna een eeuw onder Franse heerschappij voordat ze in 1960 uit het directe kolonialisme tevoorschijn kwamen, om vervolgens af te glijden naar neokoloniale structuren die vandaag de dag nog steeds bestaan, schrijft Vijay Prashad.
Niger heeft eerder te maken met een “rommelige” situatie dan met een revolutionaire situatie. Misschien zijn er bepaalde bonapartistische elementen waarneembaar – waarvoor uiteraard voldoende schuld bestaat, schrijft Knessetlid Bhadrakumar.
In plaats van troepen te sturen als reactie op de staatsgreep, lijken Frankrijk en de VS de voorkeur te geven aan een “Rwanda”-achtige oplossing die in Mozambique wordt toegepast, schrijft Vijay Prashad. Alleen deze keer zou ECOWAS geweld toepassen.
De Economische Gemeenschap van West-Afrikaanse Staten legt strikte, door het Westen goedgekeurde economische maatregelen op die een golf van militaire opstanden in de hele regio hebben veroorzaakt, schrijft Alan MacLeod.
Frankrijk en de VS zijn overrompeld door de steun van het volk voor de staatsgreep in Niger, nu de trend naar multipolariteit Afrikanen aanmoedigt om de confrontatie aan te gaan met neokoloniale uitbuiting, schrijft parlementslid Bhadrakumar.