Chris Hedges praat met Matt Taibbi, die onthulde dat de bron van veel beweringen over Russische desinformatie uit het Trump-tijdperk zelf een desinformatieoperatie was, bedacht door voormalige Amerikaanse inlichtingenfunctionarissen.
De oorsprong van de Russiagate-psyop die op het Amerikaanse volk werd losgelaten, kan worden teruggevoerd op een geheim overheidsprogramma dat door de oprichter van deze site is opgegraven.
Toen Israël in 1982 Libanon binnenviel, was de benoeming tot president van Bashir Gemayyel - die de ergste wreedheid introduceerde die tijdens de burgeroorlog in het land werd gezien - een van de belangrijkste doelen, schrijft As'ad AbuKhalil.
James DiEugenio verzamelt bewijsmateriaal voor een rol van een agentschap in het schandaal.
De vijftigste verjaardag deze maand van de inbraak in Watergate bracht W. Joseph Campbell ertoe de hardnekkigheid van een simplistische versie van de gebeurtenissen te onderzoeken die zelfs de opdrachtgevers uit het Watergate-tijdperk van The Washington Post probeerden te weerleggen.
De volgende keer dat je een pratende man in de reguliere media ziet over Woodward, onthoud dan dat als ze enige ruggengraat, enige morele kern hadden, ze in plaats daarvan over Assange zouden kruipen.
Waarom stemde Trump in met dit boek? De vertelde details zijn minder belangrijk dan de projectie van de krachtige, bedwelmende sfeer in het Oval Office, gedomineerd door de indrukwekkende aanwezigheid van de Chief Executive, schrijft Michael Brenner.
Een nieuw boek, een anoniem opiniestuk en een toespraak van Obama in de eerste zeven dagen van september leken gevaarlijke insider-bewegingen te onthullen tegen een gevaarlijke, maar grondwettelijk gekozen president, schrijft Joe Lauria.
Exclusief: Een axioma uit Washington houdt in dat wanneer macht en waarheid botsen, de macht meestal wint, maar de strijd kan gecompliceerd worden door concurrerende persoonlijke agenda's, zoals James DiEugenio opmerkt over een nieuwe Watergate-film.
Speciaal verslag: Ben Bradlee, redacteur van de Washington Post, wiens memoires de titel 'A Good Life' droegen, wordt door velen herinnerd als een keiharde, slimme journalist. Maar die reputatie was meer een imago dan een waarheid, aangezien de echte Bradlee een insider van het establishment was die...