Elk imperium valt en de fantasie van het Amerikaanse exceptionisme ontslaat de VS niet, schrijft Wilmer J. Leon, III. Toch gedraagt de falende hegemon zich alsof hij nog steeds de gebeurtenissen controleert, maar in plaats daarvan wereldwijd gevaar creëert.
De vijandigheden jegens de Fransen in het buitenland onder Nigerezen zijn breed uitgemeten. Maar de geschiedenis is slechts een deel van het verhaal, en niet het grootste deel. Degenen die de staatsgreep in Niger hebben geleid, kijken vooruit en niet achteruit.
In plaats van troepen te sturen als reactie op de staatsgreep, lijken Frankrijk en de VS de voorkeur te geven aan een “Rwanda”-achtige oplossing die in Mozambique wordt toegepast, schrijft Vijay Prashad. Alleen deze keer zou ECOWAS geweld toepassen.
De Economische Gemeenschap van West-Afrikaanse Staten legt strikte, door het Westen goedgekeurde economische maatregelen op die een golf van militaire opstanden in de hele regio hebben veroorzaakt, schrijft Alan MacLeod.
Frankrijk en de VS zijn overrompeld door de steun van het volk voor de staatsgreep in Niger, nu de trend naar multipolariteit Afrikanen aanmoedigt om de confrontatie aan te gaan met neokoloniale uitbuiting, schrijft parlementslid Bhadrakumar.
Elk van deze staatsgrepen werd geleid door militaire officieren die boos waren over de aanwezigheid van Franse en Amerikaanse troepen en over de permanente economische crises waarmee hun landen werden geconfronteerd, schrijven Vijay Prashad en Kambale Musavuli.
Soldaten van de Wagner Groep zijn in Mali, maar Vijay Prashad onderzoekt de redenen waarom zij niet de oorzaak zijn van de kloof met Frankrijk.
Tien jaar geleden begon Nick Turse aan een zoektocht naar wat het Amerikaanse leger in Afrika deed.
Wat de mensen in de VS ook denken over de moord op al Zawahiri in het midden van de Afghaanse hoofdstad, 7,000 mijl verderop, veiligheid en beveiliging zullen waarschijnlijk niet bovenaan de lijst staan, schrijft Phyllis Bennis.
Herinneringen aan oudere vormen van kolonialisme verscherpen de manier waarop veel Afrikanen nu tegen hun behandeling aankijken, schrijft Vijay Prashad.