Met het verklaarde doel om ‘context’ te bieden, heeft The Guardian in plaats daarvan de historische context vernietigd die het westerse buitenlandse beleid ten aanzien van het Midden-Oosten in een zeer grimmig daglicht plaatst, schrijft Joe Lauria.
Wanneer westerse media terrorisme tegen het Westen bespreken, zoals 9/11, wordt het motief bijna altijd buiten beschouwing gelaten, zelfs wanneer de terroristen beweren dat ze al lang bestaand Westers geweld in de moslimwereld wreken, meldt Joe Lauria.
De oorlog in Oekraïne staat bol van de informatieoorlog van beide kanten, die oploopt tot een alomtegenwoordigheid en verfijning die misschien nog nooit eerder is gezien, zegt Joe Lauria.
Wanneer westerse media terrorisme tegen het Westen bespreken, zoals 9/11, wordt het motief bijna altijd buiten beschouwing gelaten, zelfs wanneer de terroristen beweren dat ze al lang bestaand Westers geweld in de moslimwereld wreken, meldt Joe Lauria.
De auteurs beschrijven de band van de groep met de Deobandi Islam, die in 1867 ontstond na een grote nationalistische opstand tegen de Britse Oost-Indische Compagnie.
Als Macron over een ‘crisis in de islam’ spreekt, betekent dit dat hij een oordeel velt over een religie van 1.5 miljard mensen en over individuele moslims, schrijft As`ad AbuKhalil.
President Trump heeft de drie varianten van zijn ‘reisverbod’ gebruikt als hondenfluit voor zijn ‘basis’, die volgens hem haat koestert jegens moslims, maar er zit geen logica achter het beleid, zoals ex-CIA-analist Paul R. Pillar opmerkt. .
Er is sprake van een vicieuze cirkel, die verandert van westerse angst en haat tegen de islam naar gewelddadig islamitisch extremisme dat zich richt op het Westen en nog een keer, zoals een nieuw boek – beoordeeld door Arnold R. Isaacs – stilletjes uitlegt.
Als gespannen komiek is Bill Maher trots op zijn ‘politiek incorrecte’ religie-bashing, maar zijn buitensporige aanvallen op de islam weerspiegelen eerder een ‘politiek correcte’ onverdraagzaamheid, zoals JP Sottile uitlegt.
President Trump heeft verschillende concurrerende – en tegenstrijdige – onderdelen van het buitenlands beleid losgelaten, met de grote vraag of hij kan voorkomen dat hij over zichzelf struikelt, schrijft de ex-Britse diplomaat Alastair Crooke.