Kritiek op de film nadat deze door de BBC was uitgezonden, komt niet omdat de regisseur het mis had. Het komt omdat de extremistische kolonisten in de film, samen met het Israëlische staatsterrorisme, "wij" zijn.
Er schuilt meer achter Gilad Erdans haat jegens de VN dan alleen de frustratie van een teleurgestelde diplomaat, schrijft Ramzy Baroud.
Sinds het begin van het zionistische kolonistenproject, schrijft Fathi Nimer, wordt er voortdurend van de Palestijnen verwacht dat ze vredesaanbiedingen accepteren die hun soevereiniteit ontkennen.
Lawrence Davidson duikt in de geschiedenis achter de oprichting van Israël als Europese kolonistenstaat en hoe Israël het internationaal recht ging zien als een gevaar dat moest worden getrotseerd en overwonnen.
Zwarte gezichten worden door het falende imperium gebruikt om mislukt racistisch, neokoloniaal militarisme te verkopen, schrijft Wilmer J. Leon.
Terwijl Downing Street de “machtige wraak” van Netanyahu onderschrijft, geeft David Cronin een briefing over de Britse steun aan Israël sinds 1948, die een aantal wendingen met zich meebracht.
De kloof in Israël vandaag de dag is tussen rechts en extreemrechts – degenen die de Palestijnen willen onderdrukken en degenen die de Palestijnen nog meer willen onderdrukken. Om die reden beschouwen de Arabieren de protesten als irrelevant…
De Britse regering heeft lang geprobeerd het pro-Palestijnse activisme de kop in te drukken, schrijft Yara Hawari. Recente manoeuvres markeren echter een nieuw tijdperk in de staatsrepressie.
Het gevaar dat inherent is aan een zionistische staatsideologie werd al erkend voordat de Balfour-verklaring in 1917 werd aangekondigd, schrijft Lawrence Davidson.
Zolang Groot-Brittannië en andere staten oppervlakkig een tweestatenoplossing blijven onderschrijven, zal Israël zich verankeren als een volwaardige apartheidsstaat met internationale zegen, schrijft Ilan Pappé.