De overleden Amerikaanse president heeft misschien goede dingen gedaan toen hij nog geen president was, maar toen hij eenmaal aan de macht was, heeft hij een reeks rampzalige binnenlandse en buitenlandse beleidskwesties in gang gezet.
Tientallen jaren nadat ze massaal geweld hebben gebruikt en burgers op gruwelijke wijze onwetend hebben gemaakt over de wereld, lijken de door de VS geleide machten bereid om een wereldoorlog te riskeren, terwijl ze ondertussen een terrorist uitvinden om leiding te geven aan wat tot vorige week een seculiere natie was.
“Het onttoverd ons met alles wat niet in dollars en centen gemeten kan worden” — George Monbiot over zijn nieuwe boek, Invisible Doctrine: The Secret History of Neoliberalism.
Op de lange termijn creëert dit willekeurige geweld, gepleegd door Netanyahu en degenen die het Midden-Oostenbeleid in het Witte Huis bepalen, tegenstanders die soms een generatie later nog eens worden overtroffen in wreedheid. Dat noemen we terrorisme.
De geschiedenis leert ons dat Palestina, net als Oost-Timor, vrij zal zijn, schrijft Peter Job.
Hawaïaanse activisten roepen landen die de genocide in Gaza veroordelen op om zich terug te trekken uit de massale, door de VS georganiseerde militaire training van de RIMPAC die illegaal op Hawaiiaans grondgebied wordt georganiseerd.
Israël zegt dat het ICJ “stil bleef tijdens de Holocaust” toen de rechtbank nog niet bestond. Dit toont aan dat Israël geen antwoorden heeft op de bevelen van het ICJ, schrijft Vijay Prashad.
Indonesische en Australische media zwijgen grotendeels over de staat van dienst van Prabowo in Oost-Timor, schrijft Pat Walsh. Dit laat kiezers in het ongewisse over een langere en onthullende periode van de waarschijnlijke volgende president van Indonesië.
Ministers van Buitenlandse Zaken uit verschillende Raadslanden namen woensdag deel aan de bijeenkomst, waarin sommige landen de bloedbaden veroordeelden, terwijl andere Israël verdedigden. Er werd geen oplossing voor de oorlog gevonden.
Zoals vaak het geval is in de geschiedenis, creëren de acties van een stervend imperium een gemeenschappelijke basis voor de slachtoffers om naar alternatieven te zoeken, schrijft Vijay Prashad.