Zelfs een "groot strateeg" zoals Benjamin Netanyahu kan genocide niet als een overwinning verkondigen, schrijft Ramzy Baroud. Evenmin kan een berucht en disfunctioneel leger een strategische triomf behalen.
Israëlische troepen bereiden zich voor op een grondgevecht in Gaza, 29 oktober 2023. (IDF Woordvoerderseenheid / Wikimedia Commons /CC BY-SA 3.0)
IDe Israëlische premier Benjamin Netanyahu is een bekwame verkoper, hoewel het product dat hij aan de man brengt grote gebreken vertoont. Zijn huidige uitdaging is om zichzelf, zijn volk, de regio en de wereld ervan te overtuigen dat hij, ondanks aanzienlijke tegenslagen, de strategische oorlog tegen zijn tegenstanders wint.
Voormalige Israëlische nationale veiligheidsfunctionarissen, hoewel ze andere terminologie gebruiken, komen in wezen tot dezelfde conclusie. Ze beschrijven Netanyahu als een "meestertacticus", maar "geen meesterstrateeg", omdat gerapporteerd door CNN. In een artikel waarin een van Netanyahu's grootse, maar holle, uitspraken over zijn streven naar controle over het Midden-Oosten werd beschreven, kopte CNN: "Het eindspel is nog steeds onduidelijk."
Netanyahu en zijn extremistische bondgenoten handelen in strijd met de realiteit. Ze geloven, of willen geloven, dat het eindspel volkomen duidelijk is.
Volgens minister van Financiën Bezalel Smotrich opereert Israël onder een grootschalige militaire strategie, een strategie die culmineren in
“Syrië wordt ontmanteld, Hezbollah wordt zwaar verslagen, Iran wordt ontdaan van zijn nucleaire dreiging, Gaza wordt gezuiverd van Hamas en honderdduizenden inwoners van Gaza worden ontheemd naar andere landen.”
Smotrichs uitgebreide lijst, die eind april werd gepresenteerd, concludeerde dat Israël er "sterker en welvarender" uitkwam. Deze wensenlijst sluit nauw aan bij een soortgelijke lijst die Netanyahu in maart vorig jaar presenteerde.
Netanyahu, wanhopig op zoek naar onmiddellijk politiek kapitaal, koos er echter voor om op te scheppen over vermeende successen in plaats van over toekomstige doelen. Hij beweerde zijn vijanden al op de knieën te hebben gebracht en "de restanten van het Syrische leger te hebben vernietigd".
Deze laatste bewering heeft betrekking op de eenzijdige beslissing van Israël acties tegen Syrië afgelopen december, een natie verwikkeld in interne onrust en niet actief betrokken bij een oorlog met Israël. In wezen heeft Israël een groot oorlogsfront gecreëerd zonder dat er daadwerkelijk een conflict was en zichzelf uitgeroepen tot de beslissende overwinnaar.
Zelden verwoorden Israëlische leiders de ware bedoelingen van hun land in zulke scherpe bewoordingen. Ze gebruiken vaak terminologie die acceptabel is voor de westerse mainstream media en het publiek: Israëlische agressie wordt afgeschilderd als zelfverdediging, en de bouw van illegale nederzettingen als zelfbehoud.
Het behoud van zijn imago als krachtige regionale speler
Netanyahu spreekt de Algemene Vergadering van de VN toe in september 2024. (VN-foto/Evan Schneider)
Het politieke discours dat Israël de laatste tijd echter aanhangt, slaat een andere toon aan. Je zou kunnen stellen dat Israël, verbannen door een groot deel van de wereld en geleid door individuen naar strafrechtelijke aanklachten, voelt zich niet langer gedwongen zijn ware bedoelingen te verbergen. Dit is echter onjuist, aangezien Israël nu meer dan ooit wanhopig op zoek is naar een rechtvaardiging, hoe zwak ook, om de uitroeiing van het Palestijnse volk in Gaza te rechtvaardigen.
Als Israël zich niet druk zou maken over de verantwoordingsplicht, zou het geen aanzienlijke tijd en middelen besteden aan verdedigen zichzelf in de hoogste rechts- en strafrechtbanken ter wereld, noch zou het kwestie reisadviezen aan hun soldaten geven of hun identiteit verbergen uit angst voor vervolging.
Israëls opgeblazen politieke retoriek en de uitspraken over denkbeeldige prestaties zijn een vorm van hype die erop gericht is het imago van het land in stand te houden als een machtige regionale speler die niet alleen de politieke uitkomsten kan beïnvloeden, maar ook het gehele Midden-Oosten fundamenteel kan vormgeven.
De ironie van deze hype is dat Israël heeft geprobeerd, en gefaald tegen ongekende kosten, om Gaza te veroveren, een verwoest, klein gebied met een hongerende bevolking die al aan het bijkomen was van de impact van de aanhoudende Israëlische genocide. Zelfs een paar honderd meter Rafah of Khan Yunis ingaan, blijft resulteren in doden en gewonden binnen het Israëlische leger, dat moeite heeft om de benodigde manschappen te verzamelen voor grootschalige offensieven in de Gazastrook.
Intenties versus mislukkingen
Men moet echter onderscheid maken tussen Israëls bedoelingen en het onvermogen om ze te realiseren. De dominantie van het Midden-Oosten is al decennialang de formule die Israëls acties drijft. Sterker nog, er is een officieel document waarin de regionale ambities van Israël worden beschreven: "Een schone lei: een nieuwe strategie voor het beveiligen van het rijk."
“Israël is nu wanhopiger dan ooit op zoek naar een rechtvaardiging, hoe zwak ook, om de uitroeiing van het Palestijnse volk in Gaza te rechtvaardigen.”
Dit document werd in 1996 opgesteld door Richard Perle, een vooraanstaande neoconservatieve intellectueel en een naaste medewerker van Netanyahu, voor de zogenaamde Study Group on a New Israeli Strategy Toward 2000. Het was bedoeld om Israël te begeleiden naar een assertiever beleid dat het idee van 'alomvattende vrede' verwerpt en pleit voor het destabiliseren van de regio en het 'terugdringen' van dreigingen, met name die afkomstig uit onder meer Syrië, Libanon, Irak en Iran.
De verwerking van de VS invasie De oorlog tegen Irak in 2003 bood een gouden kans om een aantal van deze doelen te verwezenlijken, hoewel het uiteindelijke resultaat achterbleef bij de algemene doelstellingen.
Tanks van het Amerikaanse leger poseren voor een foto onder de “Hands of Victory” op het Ceremony Square in Bagdad, Irak, 13 november 2023. (Amerikaanse luchtmacht, John L. Houghton, Jr., publiek domein)
Netanyahu is vernederd door het falen van zijn leger en de inlichtingendienst tijdens de oorlog in Gaza en staat onder enorme druk van een diep ontevreden publiek. Hij weet dat zijn nalatenschap, waarvan hij hoopte dat die herinnerd zou worden als de belangrijkste van alle Israëlische leiders, in plaats daarvan getekend zal worden door controverse en schande.
Netanyahu grijpt dus opnieuw naar Perle's oude strategie, zij het onder geheel andere omstandigheden. "Het gebied beveiligen" zou impliceren dat Israël inderdaad de controle heeft, over een ongeëvenaarde militaire kracht beschikt en dat zijn tegenstanders bereid zijn hun beperkte rol in dit door Netanyahu gecreëerde Midden-Oosten te accepteren.
Maar zelfs een bekwame verkoper of ‘groot tacticus’ kan genocide niet als een overwinning op de markt brengen, en evenmin kan een leger met een slechte reputatie en dat niet functioneert een strategische triomf behalen.
Israël is er duidelijk niet in geslaagd een echte of blijvende overwinning te behalen, en de voor de hand liggende oplossing is dat Israël wordt beteugeld en ter verantwoording wordt geroepen voor zijn misdaden in Gaza en de rest van Palestina. Het Midden-Oosten zou dan klaar zijn voor ware stabiliteit, vrede en zelfs welvaart, vrij van Israëlische intriges en de meedogenloze jacht op meer oorlogsfronten en illusoire overwinningen.
Dr. Ramzy Baroud is journalist, auteur en redacteur van De Palestijnse Kroniek. Hij is de auteur van zes boeken. Zijn nieuwste boek, samen met Ilan Pappé uitgegeven, is Onze visie op bevrijding: Betrokken Palestijnse leiders en intellectuelen spreken zich uit. Zijn andere boeken omvatten: Mijn vader was een vrijheidsstrijder en De laatste aardeBaroud is een niet-residente senior onderzoeker bij het Center for Islam and Global Affairs (CIGA). Hier is zijn website.
Dit artikel is van Z-netwerkwordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van haar lezers.
Meningen die in dit artikel worden geuit en die al dan niet overeenkomen met die van Consortium Nieuws.
Het allerbelangrijkste feit dat dood en verderf in het Midden-Oosten veroorzaakt, is dit: afgezien van het feit dat het de naam "Israël" van 1948 heeft gestolen, is het GEEN hedendaags Bijbels Israël! De Palestijnen weten het, de Arabieren weten het en een groeiend aantal christenen weten het.
Ahh… maar de meeste politici wereldwijd worden omgekocht en betaald, omdat ze geloven dat het claimen het Bijbelse Israël te zijn hetzelfde is als daadwerkelijk het Bijbelse Israël te zijn, wat we vandaag de dag in het christendom vinden.
De realiteit is dat het voor beide partijen een kerkhof van illusies lijkt. Beide partijen blijven de illusie wekken dat ze winnen, dat de ander uiteindelijk volledig verslagen zal worden of jammerlijk zal falen, terwijl burgers de prijs blijven betalen.
De wereld heeft grote behoefte aan leiders als Gandhi en MLKJ. Zij bevonden zich ongetwijfeld op een veel hoger spiritueel niveau dan de oorlogszuchtige helden van onze tijd en ze boekten wel degelijk resultaten.