37-jarige leider van Burkina Faso wekt woede van VS

Ibrahim Traoré kwam in september 2022 door een militaire staatsgreep aan de macht en krijgt sindsdien kritiek van westerse regeringen, met name de VS, schrijft Alan MacLeod.

By Alan Mac Leod
MintPress Nieuws

BIbrahim Traoré van Urkina Faso is bezig zijn land te hervormen, maar maakt daarbij vijanden in het Westen.

Sinds hij in 2022 aan de macht kwam, heeft de jonge militaire leider Franse troepen verdreven, westerse bedrijven verdreven en zijn land aangesloten bij Rusland, Cuba en Venezuela.

Traoré, 37, zet zich in voor pan-Afrikaanse eenheid en nationale zelfredzaamheid terwijl hij staatsgrepen overleeft. Hij profileert zich als een radicale anti-imperialist en staat onder vuur van Washington en Parijs. MintPress Nieuws onderzoekt het project dat in Ouagadougou plaatsvindt en de wereldwijde krachten die het proberen te stoppen.

Traoré in het vizier

Volgens verklaringen van de regering overleefde Traoré vorige maand ternauwernood een door het buitenland georkestreerde staatsgreep. Minister van Veiligheid Mahamadou Sana zei dat de militaire junta een ‘groot complot’ om het presidentiële paleis op 16 april te bestormen, heeft verijdeld.

De samenzweerders, zei hij, waren gestationeerd in Ivoorkust, een buurland dat door Washington wordt gesteund en waar de Amerikaanse militaire aanwezigheid onlangs is toegenomen. uitgebreidSinds hij in september 2022 door een militaire staatsgreep aan de macht kwam, krijgt Traoré kritiek van westerse regeringen, met name de Verenigde Staten.

Op 3 april sprak generaal Michael Langley, commandant van het Amerikaanse Afrikaanse Commando (AFRICOM), voor de Amerikaanse Senaat, beschuldigen de Burkinese leider van corruptie en die Rusland en China helpt een imperiale positie in Afrika te verwerven. AFRICOM, het regionale commando van het Pentagon voor Afrika, coördineert Amerikaanse militaire operaties, inlichtingenvergaring en veiligheidspartnerschappen op het hele continent, vaak gekaderd als terrorismebestrijdingsoperaties.

Op de dag van de staatsgreep veranderde de Amerikaanse ambassade haar reisrichtlijnen voor Burkina Faso om “niet te reizen”. Langley zou dit jaar meerdere keren de Ivoriaanse minister van Defensie, Téné Birahima Ouattara, hebben ontmoet, vaardigheden en na de staatsgreep.

Sinds zijn machtsovername beperkt Traoré systematisch de invloed van westerse mogendheden in zijn land, en noemt dit een kwestie van nationale soevereiniteit. In januari 2023 verdreven de Franse ambassadeur, die het land een ‘imperialistische staat’ noemde.

Een maand later beval hij Franse troepen Burkina Faso te verlaten. Dit zette een golf van andere West-Afrikaanse landen, die voorheen deel uitmaakten van het Franse Rijk, ertoe aan hetzelfde te doen.

Vandaag hebben Mali, Tsjaad, Senegal, Niger en Ivoorkust de Franse troepen uit hun land verdreven. President Emmanuel Macron reageerde door beschuldigen Burkina Faso en anderen uitten hun “ondankbaarheid” en voegden eraan toe dat deze landen “vergeten” Frankrijk te bedanken.

De regering van Traoré heeft bovendien talloze door de westerse overheid gesponsorde media geblokkeerd of uitgesloten, omdat ze als agenten van het neokolonialisme zouden worden bestempeld.

Radio France International en France 24 waren de eersten. Daarna volgden Voice of America, de Britse BBC en het Duitse Deutsche Welle in 2024. Deze stappen leidden tot scherpe kritiek van westerse organisaties, zoals Human Rights Watch. verdachte de regering van een ‘harde aanpak’ van afwijkende meningen.

Hoewel Frankrijk formeel al meer dan een halve eeuw onafhankelijk is, onderhoudt aanzienlijke controle over haar voormalige Afrikaanse koloniën.

Veertien landen gebruiken de CFA-frank, een internationale valuta met een vaste wisselkoers ten opzichte van de Franse frank en nu ook de euro. Dit betekent dat importeren vanuit en exporteren naar Frankrijk (en nu ook naar Europa) erg goedkoop is, maar dat het onbetaalbaar is om hetzelfde te doen met de rest van de wereld.

Frankrijk onderhoudt een veto op het monetaire beleid van de CFA-frank, waardoor Afrikaanse landen economisch afhankelijk werden van Parijs.

Traoré heeft beschreven de CFA-frank als een mechanisme dat "Afrika in slavernij houdt", en heeft zijn voornemen aangekondigd een nieuwe munteenheid te creëren. Samen met Mali en Niger heeft Burkina Faso zich afgescheiden van de door het Westen gesteunde Economische Gemeenschap van West-Afrikaanse Staten (ECOWAS) een regionaal blok en richtte de Alliantie van Sahelstaten op, een pan-Afrikaanse unie van staten die zichzelf ziet als de eerste stap op weg naar een verenigd, anti-imperialistisch Afrika.

De erfenis van Sankara

Dit was de droom van de revolutionaire leider van Burkina Faso, Thomas Sankara. Net als Traoré was Sankara een militair die in 1983, begin dertig, de macht greep. En in slechts vier jaar tijd voerde hij ingrijpende hervormingen door om de productiviteit van het land te verhogen en de afhankelijkheid van buitenlandse hulp te minimaliseren. Met de stelling: "Wie je voedt, beheerst je", promootte hij binnenlandse, kleinschalige landbouw om voedzaam, lokaal voedsel te produceren.

Terwijl veel leiders in de regio overheidsgeld verduisterden, bouwde Sankara's socialistische revolutie sociale woningen en gezondheidscentra en pakte het massaal analfabetisme aan. Als feminist verbood hij gedwongen huwelijken en vrouwelijke genitale verminking en maakte hij er een erezaak van om grote aantallen vrouwen op hoge machtsposities te benoemen.

Sankara werd in 1987 vermoord. Pas nadat Traoré aan de macht was gekomen, werd zijn moordenaar, voormalig president Blaise Compaoré, bij verstek veroordeeld. Compaoré leven in ballingschap in Ivoorkust.

Traoré beschouwt zichzelf als een leerling van Sankara en zijn beweging. Westerse commentatoren zijn verdeeld over de vraag of hij werkelijk in de voetsporen van de legendarische leider treedt.

Sommigen, zoals Daniel Eizenga van het Africa Center for Strategic Studies (een denktank van het Pentagon), staat dat de vergelijkingen eindigen met de voorliefde van de leider voor militaire uniformen en rode baretten. Anderen, zoals The Economist magazine, weeklacht dat Traoré de echte is — een ontwikkeling die slecht nieuws betekent voor het grootkapitaal.

Maar weinigen kunnen ontkennen dat hij uiterst PopulairDe Ghanese president John Mahama bijvoorbeeld, bekend dat Traoré in januari aanwezig was bij zijn inauguratie en veel meer applaus kreeg dan wie dan ook, inclusief Mahama zelf.

Veel van Traoré's initiatieven zijn direct geïnspireerd door het Sankara-tijdperk. De nieuwe militaire regering legt de nadruk op het bereiken van voedselsoevereiniteit. Er is een nieuw initiatief van 1 miljard dollar gelanceerd. gelanceerd om de landbouw te mechaniseren en de productie van basisgewassen zoals rijst, maïs en aardappelen te verhogen.

Traoré heeft ook stappen ondernomen om de mijnbouwsector van het land te nationaliseren.

De economie van Burkina Faso draait om goud, met dit edelmetaal boekhoudkundige voor meer dan 80 procent van de export. Het land is de 13e grootste goudproducent ter wereld, met een jaarlijkse productie van ongeveer 100 ton, wat overeenkomt met ongeveer 6 miljard dollar.

Maar omdat buitenlandse bedrijven de productie bezitten en controleren, profiteren het land en de bevolking er nauwelijks van. Het jaarlijkse BBP van Burkina Faso bedraagt ​​slechts zo'n 18 miljard dollar.

"Waarom blijft het grondstoffenrijke Afrika de armste regio ter wereld? Afrikaanse staatshoofden moeten zich niet als marionetten in de handen van de imperialisten gedragen," aldus Traoré. zei.

In augustus nationaliseerde zijn regering twee belangrijke goudmijnen in westers bezit, het betalen van slechts $80 miljoen, een fractie van de $300 miljoen die ze naar verluidt uitverkocht voor in 2023. In november heeft de regering aangekondigd de bouw van de eerste goudraffinaderij van het land.

Een natie in oorlog

Burkina Faso blijft een land in crisis. Het land – en zelfs een groot deel van de Sahelregio – is verwikkeld in een bittere strijd met goed bewapende islamistische groeperingen die aan de macht kwamen en een prominente rol speelden na de NAVO-interventie in Libië in 2011. Sindsdien is Libië een exporteur van extremisme geworden, wat de regio destabiliseert. geschat dat tot 40 procent van Burkina Faso onder controle staat van Al-Qaeda of aan Islamitische Staat gelieerde troepen. 1,000 In 2024 verloren mensen in het land hun leven door toedoen van deze groepen.

Om deze reden heeft Traoré het uitstellen van de verkiezingen die hij beloofde toen hij aan de macht kwam gerechtvaardigd – een besluit dat door velen is bekritiseerd. “[Verkiezingen zijn] niet de prioriteit; veiligheid is duidelijk de prioriteit,” zei hij. zeiHet is nog maar de vraag of de Burkinese bevolking deze beslissing zal accepteren.

De misschien wel meest discutabele actie van de oorlog vond plaats in 2023 in het dorp Karma, waar ongeveer 150 mensen werden afgeslacht. Hoewel de slachting ernstig was, veroordeeld door de overheid hebben mensenrechtenorganisaties zoals Amnesty International geëtiketteerd hen verantwoordelijk voor de moorden.

Hoewel hij Franse troepen die zich met de strijd tegen opstanden bezighielden, heeft verdreven, heeft Traoré Russische militaire adviseurs verwelkomd. Hij vloog ook naar Moskou om de Russische Overwinningsdagparade op 9 mei bij te wonen.waar hij elkaar ontmoette met president Vladimir Poetin].  

Dergelijke acties hebben tot grote consternatie geleid in Washington en Brussel. Nu het Amerikaanse leger zich echter concentreert op China en Rusland, en de Fransen in West-Afrika een zwakkere positie hebben dan ooit, is het onduidelijk of militair ingrijpen een optie is. Een staatsgreep of een moordaanslag lijkt waarschijnlijker.

De tijd zal leren of Traoré een even onuitwisbare indruk op Burkina Faso zal achterlaten als zijn held, Thomas Sankara. Veel Afrikaanse leiders zijn aan de macht gekomen met beloften van radicale verandering, maar hebben die niet waargemaakt.

Toch spreekt zijn boodschap van panafrikanisme, anti-imperialisme en zelfredzaamheid zeker aan. Traoré praat zeker wat hij zegt. Nu moet hij ook de daad bij het woord voegen.

Alan MacLeod is senior stafmedewerker voor MintPress Nieuws. Na zijn promotie in 2017 publiceerde hij twee boeken: Slecht nieuws uit Venezuela: twintig jaar nepnieuws en verkeerde rapportage en Propaganda in het informatietijdperk: Still Manufacturing Consent, net zoals a aantal of academische artikelen. Hij heeft er ook aan bijgedragen FAIR.org, The Guardian, tonen, De Grayzone, Jacobijnse tijdschrift, en Common Dreams.

Dit artikel komt van MPN.news, een bekroonde onderzoeksredactiekamer. Schrijf je in voor hun nieuwsbrief. 

De meningen die in dit artikel worden geuit, kunnen al dan niet een weerspiegeling zijn van die van Consortium Nieuws.