KIJK: Albanese's onwaarschijnlijke uitdager

AU-VERKIEZINGEN: Zaterdag neemt de onwaarschijnlijke kandidaat Anthony Albanese in de wijk van de Australische premier in Sydney over. Het gaat om een ​​tweevoudig, voor een Oscar genomineerde filmregisseur die woedend is en het niet meer aankan.

DAvid Bradbury is bepaald geen nieuwkomer in de politiek. Als afgestudeerde politicoloog begon hij zijn carrière als radiojournalist bij ABC en groeide hij uit tot een van Australiës meest succesvolle documentairemakers. Hij won vele prijzen op internationale filmfestivals, vijf Australian Film Industry Awards en twee Academy Award-nominaties voor films die vaak moeilijke politieke thema's aankaarten.

CNLive! sprak met David Bradbury over zijn nieuwste politieke uitdaging: zijn stem laten horen tegen een Uni-partij waarvan hij vindt dat deze Australië de verkeerde kant op stuurt, richting oorlog en verarming van de bevolking.

De Oscar-genomineerde films van Bradbury zijn Frontline (1979), over de cameraman en correspondent van de Vietnamoorlog Neil Davis; en Chili: Tot wanneer? (1985) over het Pinochet-regime. Zijn nieuwste film, De weg naar oorlog gaat over de militaire alliantie tussen Australië, AUKUS, en de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk. In zijn ogen zijn dit allebei gevaarlijke bondgenoten. 

Interviewer en producent: Cathy Vogan. Tijd: 19m 10s.

afschrift

Dit is Cathy Vogan voor Consortiumnieuws, En ik kom net binnen bij het hoofdkantoor van David Bradbury, een beroemde Australische filmmaker die volgende week meedoet aan de verkiezingen in Grayndler [in Sydney] tegen meneer Albanese. David, wat heeft je ertoe bewogen om mee te doen aan deze verkiezingen? 

BRADBURY: Ik heb stenen in mijn hoofd. Dat is wat me hier heeft gebracht, omdat ik dacht dat het een zware strijd zou worden, en ik heb nooit echt de illusie gehad dat ik de premier zou kunnen verslaan. Maar ik wil een deuk slaan in de populariteit van zijn imago, zowel nationaal als hier bij Grayndler, omdat ik walg van het tweepartijenstelsel, zowel Albanese als Labor, en Dutton, nog meer, onder de Liberal Party en Nationals. 

Je wist altijd al wat we met de Tories hadden, maar met Albanese is het een totale uitverkoop geweest voor de mensen waar de Labor Party, met haar trotse tradities van meer dan 150 jaar, voor opkwam, en ik weet nu pas dat het tweepartijenstelsel ten dode is opgeschreven. Het moet worden vervangen door levendige onafhankelijken, andere partijen, minderheidspartijen zoals de Groenen, de Teals, en zo kunnen we de democratie in Australië weer op de rails krijgen. 

VOGAN: Oh, mag ik even gaan zitten, David, zodat ik je wat specifiekere details kan vertellen? Je hebt onlangs een geweldige film gemaakt over AUKUS en de onderzeeërs. Dat was ongeveer anderhalf jaar geleden. Vertel eens iets over dat aspect van je beleid.

Nou, ik denk dat dat mij, Cathy, heeft gemotiveerd om me kandidaat te stellen, omdat ik een grote angst en een grote zorg heb, zowel als anti-kernenergieactivist van meer dan 50 jaar als vanwege mijn internationale verslaggeving in oorlogsgebieden over de hele wereld gedurende de afgelopen 45 jaar. En ik zeg met klem: de kans is zeer reëel dat Australië door de Verenigde Staten met China in een nucleaire oorlog wordt meegesleurd.

En oorlog kent hoe dan ook geen winnaars. Maar als het een nucleaire oorlog wordt, waar het hoogstwaarschijnlijk snel in zal ontaarden, dan zal Australië daar het grootste slachtoffer van zijn. Vanuit realpolitik oogpunt is het logisch dat China, of Rusland, een intercontinentale ballistische raket afvuurt op de Australische achtertuin, zoals Pine Gap, de op één na belangrijkste militaire strategische spionagebasis ter wereld voor de Verenigde Staten.

Het voordeel is dat het het onbruikbaar maakt, zodat het niet kan spioneren naar wat de Russen en de Chinezen doen. Maar het betekent ook dat het niet automatisch leidt tot wederzijdse wederkerigheid en wederzijdse vernietiging tussen de Verenigde Staten en China of Rusland. Maar voor ons is het een totale ramp. Het betekent dat de stad Alice Springs, op slechts 27 km afstand van Pine Gap, volledig verwoest zal worden.

Als de overheid verpleegkundigen, artsen, paramedici en hulpverleners zou sturen, zouden ze vrijwilligers moeten vragen, want het is in feite net als Tsjernobyl. Het is een dodelijke missie om daarheen te gaan. En afhankelijk van wat er gebeurt wanneer de wind waait op het moment dat de nucleaire explosie boven Pine Gap plaatsvond, zou de wind het ofwel oostwaarts waaien richting onze grote steden Brisbane, Sydney en Melbourne, ofwel westwaarts richting Perth en kleinere steden.

Maar hoe dan ook, de wereld en Australië zullen nooit meer hetzelfde zijn, en ik zie dat als een reële mogelijkheid. Als de Verenigde Staten en China met elkaar in conflict komen, worden we meegesleurd in het feit dat we al B2-bommenwerpers met kernwapens in Tyndall hebben, in het Noordelijk Territorium bij Katherine. We hebben B-52-bommenwerpers die vergelijkbaar bewapend zijn, mogelijk met kernwapens, en die vijftig jaar geleden, tijdens de Vietnamoorlog, alle verwoesting aanrichtten.

We hebben de marinebasis HMAS in Perth, waar Amerikaanse oorlogsschepen en onderzeeërs met kernwapens op pad gaan. Deze onderzeeërs zijn volgeladen met raketten die in 24 minuten tijd 19 steden kunnen vernietigen.

En afgezien van de nucleaire onderzeeërs waar we op hopen, vertegenwoordigt die 368 miljard dollar 35 miljoen dollar per dag aan belastingen. Dat gaat 365 dagen per jaar door, de komende 30 jaar, wat betekent dat we geen geld meer hebben voor openbare ziekenhuizen, de volksgezondheid, het openbaar onderwijs en sociale woningbouw, of zelfs maar betaalbare woningen.

We zouden een levensstandaard kunnen hebben die vergelijkbaar is met die van Scandinavische landen als we het slim aanpakken en onze belastinginkomsten niet in de wapenfabrikanten in de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland en hier in ons eigen land steken. Maar dat doen we niet. We hebben domme politici die in feite de mensen volgen die hun campagnes elke drie jaar voeden.

Het kost veel geld, zoals ik je kan vertellen, op lokaal niveau om een ​​politieke partij te kunnen runnen tijdens de verkiezingen, om te garanderen dat jouw partij er ook bij komt. Het kost je miljoenen dollars. En dat betekent betaalde werknemers. Dat betekent honderdduizenden dollars aan tv-reclame. Ik bedoel, $100,000 aan propagandamateriaal, enzovoort.

En dat maakt het in feite een strijd tussen Tweedledum Dutton of Tweedledee Albanese. En dat is wat de echte democratie en echte keuzevrijheid uit het parlementaire systeem heeft gehaald. Daarom sta ik hier op 73-jarige leeftijd en zeg ik: ik kan het niet meer aan. Ja. En ik hoop dat veel Australiërs dat ook zullen inzien.

VOGAN: Ik begrijp het, David, want je bent al heel lang nauw betrokken bij de politiek en bovendien een fantastische onafhankelijke filmmaker die genomineerd is voor twee Academy Awards. Je weet wat je doet, maar je bent al heel lang nauw betrokken bij de geschiedenis van de Australische en internationale politiek. Mag ik verdergaan? Ik zag je ongeveer twee weken geleden bij een bijeenkomst in het stadhuis van Glebe, en dat ging over de Israëlisch-Palestina-kwestie. En we hebben Blinne Ní Ghrálaigh net weer gezien bij het Internationaal Gerechtshof. Deze fantastische Ierse advocaat sprak 12 uur geleden over wat er in Palestina gebeurt.

Wat zou jij doen om die mensen te helpen? En denk je dat dat een heel belangrijk onderwerp is voor Australiërs? 

BRADBURY: Twee dagen voordat Trump in november vorig jaar werd verkozen, was ik in de Verenigde Staten. Ik bleef tot de inauguratie en filmde gedurende die drie maanden, drie keer per week, over de goede Amerikanen die de straat op gingen om te protesteren tegen de bombardementen op Gaza.

Ik keek vol ongeloof toe hoe mijn medeprotesteerders en anti-oorlogsactivisten keken hoe Blinken en Biden goedkeuring gaven voor de ene na de andere lading containerschepen met bommen van 2,000 pond, clusterbommen en munitie. Dit alles om de IDF, de Israëlische defensiemacht, te steunen.

En ik keek met ongeloof toe toen ik week na week het Congresgebouw bezocht, waar deze dappere demonstranten senatoren en congresleden ontmoetten om een ​​oproep te doen om de bombardementen die de regering-Biden uitvoerde, te stoppen.

En ze kwamen helemaal nergens, want Amerika is feitelijk overgenomen door de wapens en de bedrijven, fabrikanten en ga zo maar door. 

VOGAN: En lobbygroepen. 

BRADBURY: En lobbygroepen, ja. En de Israëlische zionistische lobby in de Verenigde Staten, ik kon het niet geloven. Ik wist dat die sterk was. Ik weet dat die hier sterk is, maar toen ik naar die machtspositie ging, waar op elk vierde kantoor dat ik met mijn camera bezocht, een vlag van Israël hing, en een vlag van de Verenigde Staten, met sterren en strepen.

En er stond een groot bord naast het kantoor van een congreslid, -vrouw of senator met de tekst: "Wij staan ​​achter Israël." En, weet je, daarom is er geen hoop voor de arme Palestijnen om iets te halen uit het tweepartijenstelsel, de Democraten of de Republikeinen. En hetzelfde geldt hier voor Labor, de Liberalen en de Nationalisten.

Vroeger zou dat nooit gebeuren. Tom Uren, krijgsgevangene van Nagasaki toen de bom op Nagasaki viel; naar verluidt Albanese's mentor en politieke peetvader die hem alles leerde wat hij wist. En Jim Cairns, die de demonstranten voor het moratorium leidde ten tijde van de Vietnamoorlog. Gough Whitlam zelf... Albanese heeft een foto van [voormalig premier Gough [Whitlam, afgezet door het Koninklijk Paleis en de CIA in 1975] in zijn kantoor. Wat betekent dat voor Albanese, dat het in feite een defensie-industrie financiert? 

Er zijn zoveel bedrijven in Australië die essentiële onderdelen produceren voor de Lockheed Martin F-35. Dat is de jachtbommenwerper die die bommen van 2,000 pond afvuurt op al die onschuldige mensen in Palestina, op de Westelijke Jordaanoever, in Gaza en in Zuid-Libanon. En Australische bedrijven, meer dan 70 bedrijven, leveren die kleine, belangrijke onderdelen die het verschil maken tussen het wel of niet openen van bomdeuren, en de computers die de radar aansturen, enzovoort.

Albanese en [minister van Defensie] Richard Marles en Paddy Conroy, de minister van defensiebenodigdheden en -industrie, zouden daar in één nacht een einde aan kunnen maken door te zeggen: a) We gaan jullie geen subsidies geven voor de productie ervan in Australië; b) dat gaan we niet doen omdat jullie medeplichtig zijn aan oorlogsmisdaden door die onderdelen naar Lockheed Martin in de Verenigde Staten te sturen, zodat zij de F-35-bommenwerpers naar de IDF kunnen sturen.

VOGAN: Dus ja. De Teals [Onafhankelijken], sommige Teals en de Groenen maken zich echt grote zorgen. Maar een van de problemen in Australië is, net als in Amerika, dat het niet zo makkelijk is om je uit te spreken over wat er in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever gebeurt. Mensen zijn bang. 

BRADBURY: En waarom denk je dat ze bang zijn, Cathy? Komt het door die zionistische lobby die we de afgelopen twaalf maanden hebben zien opduiken met die, weet je, fanatieke zionisten? Ik noem ze fanatiek. Ze richten zich gewoon op mensen. Ze gebruiken haatmails. Maar als je dan zegt dat er iets fundamenteel onmenselijks, iets genocidaals is aan wat Netanyahu en het Israëlische leger in Israël doen, gooien ze de Holocaust- en antisemitische kaart. Ik ben klaar met die onzin. Weet je, ze spelen dat al zo lang, terwijl ze het Palestijnse volk hetzelfde aandoen als Hitler en de SS-nazi's het Joodse volk aandeden.

En ik schaam me voor Mark Dreyfus, de procureur-generaal die de kleinzoon is van Holocaust-slachtoffers uit Polen die in de gaskamers zijn gestopt. Hij weet het beter, of zou het beter moeten weten, maar hij heeft zich aangesloten bij zijn zionistische vrienden en gaat de taak uitvoeren waarvoor Penny Wong als minister van Buitenlandse Zaken had moeten worden aangesteld, omdat hij Joods is en een lakei van het regime van Netanyahu.

VOGAN: Nou, antisemitisme was geen probleem in Australië voordat mensen zagen wat er in Gaza gebeurde, echt niet. Denk je niet, ten eerste, dat dat behoorlijk is opgeblazen, en dat mensen dan ook echt iets te klagen hebben? 

BRADBURY: Ja, ik vind het tragisch dat er meer dan 50,000 onschuldige mensen [in Gaza] vermoord moesten worden om het in perspectief te kunnen plaatsen, en dat begon door te dringen in de reguliere media.

Natuurlijk geeft zelfs de ABC, met zijn zogenaamde objectiviteit en de uitzonderlijke berichtgeving van John Lyons, niet het volledige beeld. We hebben in onze mainstream media nooit gehoord dat Palestina eeuwenlang vóór de Tweede Wereldoorlog bestond en dat Joodse mensen in harmonie met hun Palestijnse buren leefden. 

VOGAN: En christenen.

BRADBURY: En ook christenen. Maar plotseling, in 1947, toen Engeland ontdekte dat het een Joods probleem had en een probleem met de Joden, wat deden we dan met hen? Ze werden verdreven naar Duitsland, Polen, Rusland, de Sovjet-Unie en Engeland. Eerlijk gezegd was Groot-Brittannië destijds behoorlijk racistisch tegenover Joden en zagen ze hen als een politiek probleem, enzovoort. Dus wat deden ze? Ze ontwikkelden de theorie om ze per schip te brengen en in het Heilige Land te landen.

En ze namen de Palestijnse gebieden in, hun wijngaarden, hun dorpen, ze bewapenden de Israëlische militie die alle jonge jongens vanaf 11 jaar tegen een dorpsmuur zette – tieners, mannen, oude mannen – en ze doodschoot. En die wapens werden geleverd door de Britten, met de steun van Amerika, om het Joodse probleem op te lossen. Zo is het ontstaan.

En beetje bij beetje, tijdens de Zesdaagse Oorlog van '67, breidde Israël zijn grondgebied verder uit, tot het punt waarop de arme Palestijnen in principe naar alle plekken worden verscheept waar Netanyahu en Trump ze maar heen kunnen sturen, zodat Trump prachtig onroerend goed en eigendommen aan zee kan bouwen en veel geld kan verdienen voor zijn familie, en ook voor Netanyahu.

En het is meer dan een schande dat de partij van het gewone volk, dat kleine Australische strijdertje dat de Labor Party vroeger vertegenwoordigde, zich niet over die kwestie uitspreekt. Gough Whitlam, toen hij aan de macht kwam, maakte meteen een einde aan onze betrokkenheid bij Vietnam en haalde de troepen terug naar huis. Een prachtige beweging van menselijke wijsheid en intellect. Waarom volgt Albanese niet in de voetsporen van zijn zogenaamde held?

Hij luistert niet eens naar het advies van [voormalig premier] Paul Keating dat de onderzeeërs ons niets aangaan. Het zijn sukkels, en wegwezen daar, Albo. 

VOGAN: Ja, nou, [de Israëlische minister van Nationale Veiligheid Itamar] Ben-Gvir is momenteel in de Verenigde Staten, en er is flink geprotesteerd vanuit Code Pink, zelfs in het Capitool. Maar het lijkt erop dat één kant van de Australische politiek Ben-Gvir, een veroordeelde crimineel, wel zou verwelkomen. Albo heeft daar nog niet veel over gezegd, toch? Wat denk jij?

BRADBURY: Hij zit nu in de positie waarin we zaterdag zagen hoe de Arabische en moslimstemmen verliepen, hoe het nu gaat. Zijn maat, minister Tony Burke, vecht bijvoorbeeld voor zijn zetel. En Albanese zal ook een tegenslag zien. Hij komt er wel, daar ben ik vrij zeker van. Hij is een slimme speler, en hoewel hij vanaf zijn studententijd tot twee jaar geleden een sterke, solide voorstander van Palestina was, politiek gezien dankzij de lobby van de zionisten, binnen de juridische afdelingen, binnen de media, Murdoch en zo, speelt hij het gewoon heel rustig en probeert hij een Tweedledee of Tweedledum te zijn die in het midden zit. 

En dat is jammer, want om leider te zijn van een groot land als Australië, Cathy, moet je leidinggeven. Je moet een visie hebben op wat goed is en je moet de mensen meenemen. Je luistert niet naar de fanatieke extremisten aan beide kanten, links of rechts. Je gaat waar je hart en geweten je influisteren. En Albanese heeft nog niet de capaciteit, de gratie, de moed gevonden. Het vereist veel lef om dat te doen met dit soort tegenstand.

En dat is de schande ervan, want hij zal de geschiedenis ingaan als een premier zoals Johnny Howard dat ook doet. Maar niet als de grote leider die hij had kunnen zijn door zich te verzetten tegen de grote Australische traditie, en daarom stuurden we mannen en vrouwen naar de Tweede Wereldoorlog om het nazisme en het extreme fascisme te bestrijden.

En dat is wat we zouden moeten doen: geen troepen naar Palestina sturen, maar zeker vredestichters, verpleegkundigen, paramedici, bouwvakkers en de ADF om voorraden te droppen. Ik bedoel, wat Netanyahu en de IDF doen is... ik kan er geen woorden voor vinden. Ik voel me zo... ik ben tot tranen toe geroerd, net als wij allemaal, door wat er in onze tijd gebeurt.

VOGAN: Er is een woord.

BRADBURY: Wat is het?

VOGAN: Het begint met g

BRADBURY: Genocide. Ja, dat is het. Dat is het, mensen. Het is genocide. Totdat wij, het volk, onze leiders vertellen dat het niet doorgaat, niet in onze naam, willen we niet dat dit andere medemensen op deze planeet overkomt. Weg met die fascisten. Dat is wat er nodig is. En alleen dat.

Jouw stem telt op zaterdag. Maar die telt ook voor elke 365 dagen van het jaar, tussen waar je je geld in stopt en waar je je stem in stopt, je houding, je pensioenfondsen, enzovoort. Totdat we een punt bereiken waarop we ze echt onder druk zetten, de grote banken en al die grote oorlogsfabrikanten, enzovoort, zullen we steeds meer van hetzelfde hebben, en de situatie zal alleen maar erger worden naarmate de planeet steeds kleiner wordt, met haar hulpbronnen en haar vermogen om te geven.

Hulpbronnen die zeven planeten zouden kosten om ons allemaal te laten leven met de levensstijl die wij in de eerste wereld genieten en zo vanzelfsprekend vinden. We hebben te maken met klimaatverandering, bosbranden en overstromingen, tornado's over de hele wereld. En wat doen Albanese en Dutton daaraan? Oh, ze zeggen: we geven je $14 korting bij de benzinepomp. Of we geven je misschien dit jaar wat belastingverlichting. 

Ze zouden de ADF (Australian Defence Force) moeten omvormen tot een soort SES, goed getraind en in staat om dat te doen. Om te beginnen. Ze zouden hun zegje moeten doen tegen de fossiele-brandstofbedrijven. We hebben een verantwoordelijkheid tegenover de jonge kinderen van deze generatie, de tieners, twintigers en baby's die nu geboren worden. Niet over 20 jaar, want dan zijn ze dood en verdwenen.

Mensen zouden terugkijken en zeggen: wat deed Albanese aan klimaatverandering? Wat deed Dutton in hun tijd aan klimaatverandering? Wat een fantastische actie. En dat is wat er nu gebeurt, mensen, en onze kinderen gaan er de prijs voor betalen. Niet over 50 jaar, niet over 20 jaar, maar over de komende vijf jaar en zelfs korter, want het gebeurt overal ter wereld. 

En dat is nog een belangrijke reden waarom ik, als vader van vijf kinderen, naar Sydney ben gekomen om als een soort stem in de woestijn tegen Albanese op te komen en te zeggen: genoeg is genoeg. Albanese, draai het alsjeblieft om en doe iets fatsoenlijks voordat je sterft.