Macrons Palestina-spel – Te weinig, te laat

De aankondiging door Emmanuel Macron van Frankrijks intentie om de staat Palestina te erkennen, leidde tot woede bij Benjamin Netanyahu, maar wordt ondermijnd door de aanhoudende steun van Frankrijk voor de Israëlische 'veiligheid', schrijft Ramzy Baroud. 

By Ramzy Baroud
Z-netwerk

IDe felle tegenstand van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu tegen een Palestijnse staat sluit perfect aan bij een al lang bestaande zionistische ideologie die de oprichting van een Palestijnse staat altijd heeft gezien als een directe bedreiging voor de fundamenten van Israël als een koloniaal project.

Alleen al het bestaan ​​van een Palestijnse staat met duidelijk gedefinieerde geografische grenzen zou de staat Israël, die nadrukkelijk geen internationaal erkende grenzen heeft, tot een staat maken die beperkt is tot een vaste fysieke ruimte.

In een tijd waarin Israël doorgaat met bezetten grote delen van het Syrische en Libanese grondgebied in beslag neemt en onvermoeibaar zijn koloniale expansie voortzet om nog meer land in beslag te nemen, is het volstrekt ondenkbaar dat Israël werkelijk een soevereine Palestijnse staat zou accepteren.

Deze realiteit is geen recente ontwikkeling; het is altijd de onderliggende waarheid geweest. Dit onthult in wezen dat de decennialange schijnvertoning van de "tweestatenoplossing" consequent een fata morgana was, zorgvuldig in elkaar gezet om zowel de Palestijnen als de bredere internationale gemeenschap illusies te bezorgen, en zo de valse indruk te wekken dat Israël eindelijk serieus was over het bereiken van vrede.

Het was dan ook geen verrassing dat Netanyahu met aanzienlijke terughoudendheid reageerde. woede naar de recente uitspraken van de Franse president Emmanuel Macron aankondiging van het voornemen van Frankrijk om de staat Palestina volgend jaar juni te erkennen.

In een telefoongesprek met Macron op 15 april zei Netanyahu zoals verwacht toevlucht genomen tot zijn bekende onzinnige retoriek, waarin hij de oprichting van een Palestijnse staat op schandalige wijze gelijkstelt aan het belonen van “terrorisme.”

En, even voorspelbaar als hij was, haalde hij de afgezaagde en ongefundeerde beweringen over een Iraanse connectie weer naar voren. "Een Palestijnse staat op een paar minuten afstand van Israëlische steden zou een Iraans bolwerk van terrorisme worden", aldus Netanyahu's kantoor. gedeclareerd in een verklaring.

Ondertussen herhaalde Macron, met een bekende evenwichtsoefening, zijn toewijding aan de Israëlische ‘veiligheid’, terwijl hij lauw benadrukte dat de zieken in Gaza moet een einde komen. 

In een rechtvaardigere en redelijkere wereld had Macron natuurlijk ondubbelzinnig moeten benadrukken dat het de veiligheid van de Palestijnen is, sterker nog, hun bestaan, dat acuut op het spel staat, en dat Israël, door zijn aanhoudende geweld en bezetting, de grootste bedreiging vormt voor het bestaan ​​van de Palestijnen en, naar men mag stellen, voor de wereldvrede.

Helaas blijft zo'n wereld hardnekkig buiten bereik.

Gezien de onwrikbare en vaak onderdanige steun van Macron en Frankrijk aan Israël door de jaren heen, vooral sinds het begin van de Israëlische genocide in Gaza, zouden sommigen de uitspraken van Macron voorzichtig kunnen verwelkomen als een potentieel positieve verandering in het beleid.

Het is echter van groot belang te waarschuwen voor elk overdreven optimisme, vooral in een tijd waarin hele Palestijnse families in Gaza worden uitgebuit. vernietigd in de aanhoudende Israëlische genocide als deze woorden gelezen worden. 

Het is een onmiskenbare waarheid dat Frankrijk, net als veel andere westerse regeringen, een belangrijke rol heeft gespeeld in het versterken, bewapenen en rechtvaardigen van de afschuwelijke misdaden van Israël in Gaza.

Als Frankrijk daadwerkelijk een einde wil maken aan zijn jarenlange standpunt (als dat al de huidige koers is), zal het veel meer nodig hebben dan symbolische en uiteindelijk loze gebaren.

Palestijnen zijn begrijpelijkerwijs moe en gedesillusioneerd door symbolische overwinningen, holle retoriek en onoprechte gebaren.

De recente erkenningen van de staat Palestina door Ierland, Noorwegen en Spanje in mei 2024 bood een sprankje hoop onder de Palestijnen. Het suggereerde een mogelijke, zij het beperkte, verandering in het westerse sentiment, die enige druk op Israël zou kunnen uitoefenen om zijn verwoestende acties in Gaza te staken.

Helaas heeft dit aanvankelijke en broze optimisme zich grotendeels niet vertaald in bredere en betekenisvollere Europese actie.

Daarom werd Macrons recente aankondiging over de Franse intentie om de staat Palestina in juni te erkennen, met een veel gematigder en sceptischer reactie van de Palestijnen ontvangen.

Terwijl andere landen van de Europese Unie die Palestina al hebben erkend, vaak aanzienlijk sterkere standpunten tegen de Israëlische bezetting handhaven, is de reputatie van Frankrijk op dit gebied duidelijk zwakker.

Bovendien is de oprechtheid van het standpunt dat Frankrijk inneemt zeer twijfelachtig, gezien de aanhoudende en zorgwekkende onderdrukking van Franse activisten die het aandurven te protesteren tegen de Israëlische acties en op te komen voor de rechten van de Palestijnen in Frankrijk zelf.

Deze aanvallen, arrestaties en de bredere hardhandig optreden De afwijkende politieke opvattingen in Frankrijk schetsen niet bepaald het beeld van een land dat werkelijk bereid is om haar koers ten aanzien van de medeplichtigheid aan Israëlische misdaden volledig te wijzigen.

Bovendien is er een schril en onmiskenbaar contrast tussen de principiële standpunten van Spanje, Noorwegen en Ierland en de standvastige steun van Frankrijk aan de brute militaire campagne van Israël in Gaza vanaf het begin. Deze steun werd onderstreept door Macrons vroege en zeer symbolische bezoek aan Tel Aviv.

Macron was een van de eerste wereldleiders die aankomen in Tel Aviv na de oorlog, terwijl Palestijnen in Gaza al te maken hadden met de meest afschuwelijke vormen van geweld die je maar kunt bedenken.

Tijdens dat bezoek, op 24 oktober 2023, verklaarde hij ondubbelzinnig herhaalde"Frankrijk staat schouder aan schouder met Israël. Wij delen uw pijn en bevestigen onze onwrikbare toewijding aan de veiligheid van Israël en het recht om zich te verdedigen tegen terrorisme."

Dit roept een fundamentele en belangrijke vraag op: hoe kan de late erkenning van een Palestijnse staat door Frankrijk worden opgevat als echte solidariteit, terwijl het land tegelijkertijd wereldwijd een belangrijke steunpilaar blijft voor de entiteit die geweld pleegt tegen Palestijnen?

Hoewel de Europese erkenning van Palestina een welkome, zij het langverwachte, stap is, wordt de betekenis ervan aanzienlijk verminderd door de bijna universele erkenning van Palestina door de meeste mensen in de wereld, met name in het Zuiden. Deze erkenning begon in het Midden-Oosten en breidt zich gestaag uit over de hele wereld.

Het feit dat Frankrijk tot de laatste groep landen ter wereld zou behoren die Palestina formeel zou erkennen (momenteel hebben 147 van de 193 lidstaten van de Verenigde Naties Palestina officieel erkend). erkend de Staat Palestina) spreekt boekdelen over de poging van Frankrijk om zich met vertraging aan te sluiten bij de heersende wereldwijde consensus en, mogelijk, zijn lange geschiedenis van medeplichtigheid aan Israëlische zionistische misdaden te verdoezelen, terwijl Israël zich steeds meer geïsoleerd en veroordeeld voelt op het internationale toneel.

We kunnen met aanzienlijke zekerheid stellen dat Palestijnen, met name zij die de onvoorstelbare verschrikkingen van de aanhoudende genocide in Gaza moeten doorstaan, prioriteit geven aan een onmiddellijke beëindiging van die genocide en aan daadwerkelijke verantwoording voor de daden van Israël, veel belangrijker vinden dan symbolische daden van erkenning. Die lijken namelijk vooral bedoeld om de relevantie van Frankrijk als wereldmacht en als trouwe ondersteuner van Israëlische oorlogsmisdaden te versterken.

Ten slotte moet Macron, terwijl hij Israël geruststelt dat de veiligheid van het land voor de Franse regering van het grootste belang blijft, eraan herinnerd worden dat zijn voortdurende betrokkenheid bij Benjamin Netanyahu op zichzelf een potentiële schending van het internationaal recht is. 

De Israëlische leider is een gezochte verdachte crimineel door het Internationaal Strafhof en het is de verantwoordelijkheid van Frankrijk, net als die van de ruim 120 ondertekenaars naar het ICC, om Netanyahu te arresteren, niet om hem te sussen.

Deze analyse is niet bedoeld om de potentiële betekenis van de erkenning van Palestina als weerspiegeling van groeiende wereldwijde solidariteit met het Palestijnse volk te bagatelliseren. Wil een dergelijke erkenning echter echt betekenisvol en impactvol zijn, dan moet deze voortkomen uit oprecht respect en diepe zorg voor het Palestijnse volk zelf, niet uit een berekende wens om de "veiligheid" van hun kwelgeesten te waarborgen.

Dr. Ramzy Baroud is een veel gepubliceerde en vertaalde auteur, een internationaal gesyndiceerde columnist en redacteur van De Palestijnse Kroniek. Zijn nieuwste boek is The Last Earth: een Palestijns verhaal (Pluto Press, 2018). Hij behaalde een Ph.D. in Palestine Studies aan de University of Exeter (2015) en was een niet-residente wetenschapper aan het Orfalea Center for Global and International Studies, UCSB. Bezoek zijn website.

Dit artikel is van Z-netwerkwordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van haar lezers.

Meningen die in dit artikel worden geuit en die al dan niet overeenkomen met die van Consortium Nieuws.