De enige manier om de regering te veranderen, althans in onze huidige structuur, is via de stembus. Maar hyperpartijdigheid houdt het land met moordpartijen in de lucht.
Foto's van Thomas Crooks ongeveer een uur voordat hij op 13 juli 2024 op Donald Trump schoot. (Amerikaanse geheime dienst – Senate.gov/Wikimedia Commons/Publiek Domein)
By John Kiriakou
Speciaal voor consortiumnieuws
I Ik denk er al een paar dagen over na om dit artikel te schrijven. Het was aanvankelijk niet mijn bedoeling om er zo aan te beginnen. Maar vanochtend werd ik wakker met een sms van een nummer dat ik niet herkende.
Er stond: "Ik zag je in de Dr. Phil Show. Dr. Phil gaat jou en je rotfamilie niet redden. Pas op." Ik voerde het nummer, dat een netnummer van Maryland aangaf, in op BeenVerified.com, maar helaas was het een Google Voice-nummer en niet te traceren.
Ik ga een online formulier invullen bij de lokale politie, maar ik weet dat het tijdverspilling is.
Dit is niet de eerste bedreiging of pseudobedreiging die ik in mijn leven heb ontvangen. Ze lijken om de paar maanden te komen, meestal van gekken, en meestal protesterend tegen iets wat ik in een podcast of interview heb gezegd.
Ik ben ervan beschuldigd een Russische spion te zijn, een Chinese spion, en erger. Eerlijk gezegd kan het me niet schelen. Het kan me niet schelen. Maar het is, naar mijn mening, een indicatie van hoe we op een nationaal punt van woede zijn beland dat we al heel lang niet meer hebben gezien, tenminste niet in mijn leven.
Een studie van Rutgers University Vorige maand bleek dat 55 procent van de progressieven zei dat het vermoorden van Donald Trump “zeker is” of “zou kunnen zijn”.
Achtenveertig procent zei hetzelfde over Elon Musk. De cijfers zijn voor mij zowel schokkend als teleurstellend. Maar ze zijn niet afwijkend. Rutgers en het Network of Contagion Research Institute (NCRI) noemen het "Assassination Culture".
Aan de ene kant is het nu acceptabel om op te roepen tot de moord op de zittende president, om Tesla's in brand te steken en om Luigi Mangione, de beschuldigde moordenaar van de CEO van UnitedHealthcare, te verheffen tot een rolmodel in de omgang met vijandige politiek.
[Zien: Het bagatelliseren van de Oekraïense connectie met het laatste Trump-complot]
Aan de andere kant is het acceptabel om mensen wiens politieke opvattingen we niet leuk vinden te deporteren, zelfs naar buitenlandse kerkers, en om gemaskerde mannen mensen legaal in het land te laten ontvoeren, blijkbaar ook Amerikaanse staatsburgers, als we ze het zwijgen willen opleggen.
Ik begrijp de woede die er is. Maar kom op – moord? Waar zijn we de weg kwijtgeraakt?
Newt Gingrich, het hyper-partijdige tijdperk & de CIA
Voormalig voorzitter van het Huis van Afgevaardigden Gingrich in 2022 in Phoenix. (Gage Skidmore/Wikimedia Commons/ CC BY-SA 2.0)
Deze "moordcultuur" is niet van de ene op de andere dag ontstaan. Ik geloof dat de oorsprong ervan ligt in het voorzitterschap van het Huis van Afgevaardigden onder Republikein Newt Gingrich, midden jaren negentig. Maar daar kom ik zo op terug. In de tussentijd kunnen we niet negeren dat, zoals de Church Committee in 1990 onthulde, de CIA al tientallen jaren echte en ingebeelde tegenstanders vermoordde.
Bevalt iemands politieke opvattingen je niet? Dood ze dan. Bevalt een bepaald beleid van een wereldleider je niet? Dood hem dan. Bevalt Fidel Castro je niet en kun je hem niet bereiken? Betaal de maffia om hem te doden. En er was letterlijk geen toezicht op de activiteiten van de CIA, tenminste niet op Capitol Hill.
Moord werd iets normaals, iets wat geaccepteerd werd. En meestal werd er collectief de schouders opgehaald toen de Church Committee onthulde wat de CIA in naam van het Amerikaanse volk had gedaan.
Het is geen wonder dat de VS het enige geïndustrialiseerde land van de Eerste Wereld is dat nog steeds de doodstraf kent. En als we de opiniepeilingen mogen geloven, is de doodstraf erg populair.
Nou, laten we even vooruitblikken naar de jaren negentig. Newt Gingrich was bijzonder partijdig, zelfs naar hedendaagse maatstaven. Toen ik in 1982 voor het eerst in Washington aankwam om te gaan studeren, was het heel normaal dat twaalf Congresleden, van beide partijen, een groepshuis op Capitol Hill deelden. Ze woonden samen. Ze speelden samen poker. Ze gingen zelfs samen naar de kerk. Ze lieten hun politieke meningsverschillen buiten de deur. Dat is nu lachwekkend.
Gingrich luidde een tijdperk van buitengewone partijdigheid in. Het oude gezegde over meningsverschillen in buitenlands beleid die aan de kust eindigen, verdween in de prullenbak. Voor we het wisten, werd een president afgezet.
Tja, politici hebben een lang geheugen. Denk niet dat de afzettingsprocedures van Donald Trump geen wraak waren voor de behandeling van Bill Clinton in 1997. En het is sindsdien alleen maar erger geworden.
Bedenk dat in juni 2017, toen de leden van het Congres softbal oefenden ter voorbereiding op hun jaarlijkse wedstrijd Democraten versus Republikeinen, een schutter opende het vuurwaarbij vier mensen ernstig gewond raakten, aldus afgevaardigde Steve Scalise (R-LA).
De schutter, James “Tom” Hodgkinson, die geïdentificeerd door de politie als "een linkse activist met een geschiedenis van huiselijk geweld", stierf uiteindelijk in het George Washington University Hospital na wat eindigde in een 10 minuten durend vuurgevecht met de Capitol Police, die aanwezig was bij de oefening.
Nog maar een week geleden was er nog een potentieel dodelijke aanval op een gekozen functionaris om politieke redenen. Cody Balmer zou over een beveiligingshek bij de residentie van de gouverneur van Pennsylvania zijn geklommen, de staatspolitie die daar de beveiliging verzorgt, hebben ontweken, het huis zijn binnengedrongen en het in brand hebben gestoken, terwijl gouverneur Josh Shapiro (D), zijn vrouw en kinderen in het huis lagen te slapen.
Een soldaat maakte hen wakker en ze verlieten veilig het huis.
Gisternacht omstreeks 2 uur 's nachts werden mijn gezin en ik wakker doordat de Pennsylvania State Police op de deur bonsde. De politie had dit gedaan nadat een brandstichter brand had gesticht in de gouverneurswoning in Harrisburg.
De brandweer van Harrisburg was ter plaatse en terwijl zij de brand probeerden te blussen, waren wij...
— Gouverneur Josh Shapiro (@GovernorShapiro) 13 april 2025
Het huis liep aanzienlijke brandschade op. Balmer is aangeklaagd voor vier gevallen van poging tot moord, terrorisme en andere misdrijven.
He vertelde een 911-operator dat hij de brand had gesticht zodat Shapiro wist dat Balmer “niet zou deelnemen aan zijn plannen voor wat hij het Palestijnse volk wil aandoen.”
Ik heb geen idee wat de oplossing voor dit probleem is. Ik denk dat we onze gekozen functionarissen niet tot een tweepartijenstelsel kunnen dwingen, vooral niet wanneer we systematisch hyperpartijdige mensen tot de hoogste ambten van het land verkiezen.
Maar de rest van ons kan de waarheid spreken tegen de mensen om ons heen. De enige manier om de regering te veranderen, tenminste in onze huidige vorm, is via de stembus.
Het doden van mensen, of het steunen van hun dood, draagt niet bij aan een betere situatie. Zijn we vergeten wat we hebben geleerd over de nasleep van 22 november 1963, 4 april 1968 of 6 juni 1968?
Is er ook iets positiefs uit die moorden voortgekomen? Ik zou zeggen: een volmondig 'nee'.
John Kiriakou is een voormalige terrorismebestrijdingsofficier van de CIA en voormalig senior onderzoeker bij de Senaatscommissie voor Buitenlandse Betrekkingen. John werd de zesde klokkenluider die door de regering-Obama werd aangeklaagd op grond van de Spionage Act – een wet die bedoeld was om spionnen te straffen. Hij zat 23 maanden in de gevangenis als gevolg van zijn pogingen om zich te verzetten tegen het martelprogramma van de regering-Bush.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen die van de auteur al dan niet weerspiegelen Consortium Nieuws.
Laatste vraag: is er iets goeds voortgekomen uit de moordpartijen in de jaren 60?
Niet voor de meesten van ons. Maar voor de moordenaars? Om een lang verhaal kort te maken, ik ga hier niet proberen het hele boek samen te vatten, maar afgaande op wat ik heb geleerd van James Douglass' JFK and the Unspeakables, lijkt het erop dat de partijen die hem lieten vermoorden, hun zin kregen. Memo 263 werd teruggedraaid, de ontluikende detente met de USSR werd in de kiem gesmoord, en daarmee ook JFK's vredeswedloop.
Het spijt me dat je bedreigd bent en dat je al eerder bedreigd bent, John! Je bent een aardige man!
Vandaag zag ik net een bericht op mijn website (ik ben muzikant) waarin ik werd gesmeekt zelfmoord te plegen. De reden was dat ik, volgens de dader, op Trump had gestemd. Dat heb ik niet gedaan. Ik heb op Stein gestemd. Hij of zij dacht waarschijnlijk wat mensen vorig jaar links en rechts zeiden: "een stem op Stein is een stem op Trump."
Dat was vorig jaar al stom genoeg om te zeggen. Maar na november vorig jaar is het uitzonderlijk stom om het te blijven zeggen. De rekensom klopt niet. Harris kon toch niet winnen.
En een paar weken geleden dreigde een collega-muzikant mijn duimen eraf te rukken (muzikanten hebben die nodig om rond te komen) en noemde me een marionet van Poetin. Ik had een artikel van Joe Lauria aangehaald waarin hij zich voorstelde hoe het zou zijn geweest als de Maidan-coup in Washington D.C. had plaatsgevonden.
Zelfs een muzikant zonder enige politieke macht kan dus bedreigd worden.
Ik ben tegen moordaanslagen, omdat de reactie alleen maar erger zou zijn dan nu – hoewel je in het geval van Trump, Musk of Vought zou kunnen stellen dat het zelfverdediging was. Ik sluit me aan bij wat vakbondsleider, activist en dichter Stewart Acuff schreef in de Blue Collar Review:
Wat als
Het vlakke plop plop klonk in de duisternis van de ochtend van een
New Yorkse straat
De CEO van de zorgverzekering viel door de gemarkeerde kogels
van een 9mm spookgeweer
Hij stierf net zo zeker dood als degenen die geen intensieve zorg kregen omdat
van zijn bedrijfsbeleid
En we juichten, eerst voor zelfbehoud voor de gezondheidszorg wanneer onze families die nodig hebben
De kogels van het geweer waren bekrast met de woorden ontkennen, vertragen, verstoren
Sommigen van ons juichten voor onze haat tegen onnodige pijn en dood en degenen die dit veroorzaken
Sommigen van ons juichten voor de verantwoording voor een systeem dat is ontworpen
om alles te nemen wat we hebben om kritieke zorg te krijgen
En sommigen van ons juichten om onze persoonlijke wraakzucht
Zo werkt een gewelddadige wereld waarin de dood er alleen toe doet als de stervenden rijk en machtig zijn.
Het is wat er gebeurt als een lucifer wordt bekrast en er een brand ontstaat in de prullenbak
Er is geen enkele verplichting om het optreden van Luigi Mangione te beoordelen
Het staat zoals het is: een van de onvermijdelijke reacties van mensen die weigeren misbruikt te worden
Door hen die het bloed en het leven uit ons leven, hart en ziel zuigen
Maar er is een andere manier
We zijn het zwakst als we alleen handelen
Wat als we besluiten om te handelen met de kracht van elkaar?
Om te beginnen waar we leven en werken, zonder op iemand te wachten
om ons te vertellen wat of hoe we het moeten doen
Wat als we leren dat het leven van een kind meer waard is dan
elk fortuin in de wereld?
Wat als we besluiten te veranderen wat we niet langer kunnen verdragen?
Niet wachten op verkiezingen en politici, maar nu meteen beginnen
Om het geschenk van een vrij en rechtvaardig land te geven aan degenen die ons volgen
Het begint allemaal met een gesprek dat net zo vanzelfsprekend is als het weer
Of een vraag
Waarom laten we bedrijven ons leven bepalen?
“…want allen die naar het zwaard grijpen, zullen door het zwaard omkomen.”
zoals Lois Gagnon hierboven zei: de Verenigde Staten van Amerika
waren gebaseerd op de massamoord op mensen die “in de weg” stonden.
Hollywood verheerlijkte die genocide. Het tweede amendement beschermt het recht
om wapens te bezitten en te dragen – terwijl de Amerikaanse wapenindustrie druk bezig is met de verkoop ervan
– en/of in het geval van mijn EU-landstationering – hen in het buitenland.
de wapenmakers van mijn eigen land hebben champagne gedronken
maandenlang, terwijl we geacht worden weer “klaar voor de oorlog” te zijn,
nadat ze al twee wereldoorlogen hadden ontketend en verloren.
Wanneer zagen we voor het laatst dat er grootschalige vredesinspanningen werden gepromoot?
om angst, vijandigheid, gebrek aan respect en onverzadigbare hebzucht te verminderen? om te beschermen
mensen en hun natuurlijke omgeving, voor [een] verandering?
in plaats daarvan moeten we geloven dat “vrede niet loont!”
terwijl wapenfabrikanten meer dan een fortuin verdienen met de verkoop van hun waren.
na de onvoorstelbare verschrikkingen van twee wereldoorlogen,
de internationale gemeenschap kwam met internationale overeenkomsten en
conventies waar niemand zich meer aan wil houden …
Zijn mensen – van nature – niet in staat vreedzaam samen te leven?
Zal de mens [nooit] ophouden een wolf voor de mens te zijn?
Ik stel voor dat u bedenkt dat het stembiljet heeft gediend als controle op overheidsgeweld. Het stembiljet is gecorrumpeerd door tweepartijencensuur. Wetten over toegang tot het stembiljet dienen om zittende partijen en hun geselecteerde, niet-gekozen, kandidaten te verankeren in de macht met een monopolie. De kiezers zijn machteloos gemaakt. Deze censuur met overheidsgeweld heeft een fascistische mentaliteit gekweekt, niet alleen bij overheidsfunctionarissen, maar ook bij een aanzienlijk deel van de bevolking.
Het kan te laat zijn om deze evolutie naar een fascistische politiestaat terug te draaien, maar ik vraag dat we kiesrechthervormingen overwegen om de verantwoordingsplicht jegens kiezers te herstellen. Dit kan door de gevestigde zittende elite te ontdoen van hun monopolie op kiezers en de personen die zij als alternatieve kandidaten voor een ambt verkiezen. Het middel daartoe is een stembiljet dat alleen door kiezers kan worden gecontroleerd en waarvan de integriteit is beveiligd met een gecodeerd geheim stembiljet, zoals voorgesteld door Dr. David Chaum. Dit maakt wetten tegen slechte verliezers ongeldig. Dit maakt uitsluiting van kandidaten door minderheden bij voorverkiezingen ongeldig. Een eeuw van tweepartijencensuur van kiezers heeft er veel toe bijgedragen dat we aan de rand van een totaal fascistische politiestaat met een corrupt stembiljet zijn beland.
Dit is alle hervorming die nodig is, maar het belangrijkste is dat de stemming de kiezers enige hoop geeft dat ze daadwerkelijk de regering kunnen veranderen zonder geweld.
De Amerikaanse media en de deep state promoten geweld. Er werd zoveel media-aandacht besteed aan de moord op die CEO, omdat de miljardairs weten dat het publiek boos is, dus worden er domme en zinloze nepoplossingen gepromoot. Alles om mensen af te leiden van de monopolisten en financiers die onze overheid bezitten en in toenemende mate de middelen om te overleven (huisvesting, elektriciteit, voedsel, enz.).
We hebben een moordcultuur omdat de heersende elite een moordcultuur propageert, omdat het een doodlopende weg is naar daadwerkelijke verandering. Daadwerkelijke verandering vereist dat wij Amerikanen het goedmaken met onze buren en onze collectieve woede richten op degenen die het verdienen. We verenigen ons en veranderen het, zonder geweld.
Moe van het plebs dat oligarchen wil vermoorden die zo ver verwijderd zijn van hun dagelijkse strijd dat ze het mikpunt van haat worden? Wat dacht je van een systeem zonder oligarchen? De oplossing is een democratisch politiek systeem. Dat is het letterlijk.
Dit land is gesticht met het doden van mensen die de nieuwkomers die hun land begeerden, in de weg stonden. Wat is er veranderd? Alleen de technologie die het doden efficiënter maakt.
De campagne van Reagan en Bush heeft veel te maken met het huidige disfunctioneren van de Amerikaanse politiek.
De televisie is voor de meeste burgers het dichtst bij een politieke of sociale beweging. Een immense machteloosheid wordt gegarandeerd door de esthetische macht van de mainstream media die informeert, maar wat kan een consument die het label "gewone consument" draagt, nu doen? We zijn allemaal zo overopgeleid dat de emotionele woede die wordt aangewakkerd door de schijnbare betrokkenheid van de mainstream media, naar mijn mening de voornaamste reden is waarom een gevangengenomen machteloze burger iets moet doen. Een hypnotiserend heldendom wordt geïndoctrineerd in de gelijkwaardigheid van het prepuberale brein, een beetje zoals de Spider-Man-outfits die eeuwige onverschrokkenheid bieden aan de wannabe-held. Gehoorzaam. Blijf thuis. Laat je indoctrineren. We vinden het belangrijk wat je denkt.
Kiriakou heeft gelijk – de tijd van doden moet eindigen, zowel hier als in het buitenland …
Ik ben blij dat iemand anders zegt dat we de stembus moeten gebruiken – het gebruikelijke antwoord is "ga massaal de straat op" – hoe groot is dat? Aangezien meer dan een miljoen mensen de straat op gingen en de oorlog in Irak in 03 niet konden stoppen, hoeveel hebben we er dan nodig om te stoppen wat er nu gaande is... Chris Hedges zei in een recente Q&A "3-5 miljoen". Heel veel succes daarmee, aangezien we allemaal opgewonden raken als Sanders 36,000 mensen op een bijeenkomst krijgt, juichend – en hoe lang nog...
Hedges en anderen beweren dat verkiezingen waardeloos zijn om verandering teweeg te brengen – ja, ga stemmen, maar verwacht niets – maar komt dat doordat het systeem nutteloos is of doordat we het op de manier gebruiken – door steeds hetzelfde duopolie te kiezen, en als we dat doen, is het natuurlijk waanzin om iets anders te verwachten …
Maar ondanks de enorme inspanningen van beide partijen, met name de Democratische Partij, om derde partijen van de stembiljetten te weren, zijn ze, dankzij hun enorme inspanningen, al decennialang op hen, partijen met veel betere kandidaten en programma's dan de Democratische Partij en de Republikeinen – maar we stemmen niet op hen – waarom? Omdat ons wordt verteld dat ze niet kunnen winnen? (Maar dat is onzin, elke kandidaat op een stembiljet kan winnen als genoeg mensen op hem stemmen – en de Democratische Partij weet dit, en daarom doen ze hun best om ze van de stembiljetten te houden!) Dus uiteindelijk geloven we dat we maar twee keuzes hebben: Democratische Partij of Republikeinen, de LOTE kiezen, of thuisblijven… heeft iemand anders al opgemerkt dat de LOTE met elke cyclus meer E krijgt…
Dit is onze verantwoordelijkheid, mensen…
Moord is genormaliseerd.
Genocide is genormaliseerd.
Oorlogsmisdaden worden genormaliseerd.
Wie zijn wij, als beschaving? Sociopaten?
Marteling is genormaliseerd, en Kiriakou ging naar de gevangenis omdat hij het aan de kaak stelde in een schijnproces (meer dan 90% van de federale strafzaken eindigt in een schikking. Ik geloof dat hij geen jury toestond? "nationale veiligheid"). Alles wat Amerika buitenlanders aandoet, komt uiteindelijk ook weer terug in eigen land.
Obama maakte binnenlandse propaganda legaal met officiële verhalen die door het Ministerie van Buitenlandse Zaken/CIA werden doorgegeven aan de oude media (nu de staatsmedia, zoals in elke politiestaat). Dit werd in het buitenland geperfectioneerd en was essentieel voor Russiagate en de verknipte Amerikaanse Covid-respons, een van de ergste ter wereld die CONTROLE mogelijk maakt via officiële verhalen en censuur. De federale overheid is geen vriend van het Amerikaanse volk.
Misschien komen de mensen tot de conclusie dat geweld de enige taal is die deze mensen lijken te begrijpen
Nu de verkiezingen onder controle staan, we weten wie er mag stemmen, wie de stemmen telt en wie zich wel of niet verkiesbaar kan stellen, is het dan verwonderlijk dat mensen snel het vertrouwen in de stembus verliezen?
Ik herinner me dat Alexander Cockburn, vele jaren geleden, zo nu en dan een column schreef over hoe het imperialistische geweld van Washington in het buitenland vaak al snel correleert met geweld hier aan het thuisfront. Gestoorde terugkerende soldaten die door PTSS veroorzaakte moorden en huiselijk geweld pleegden, een bevolking die ongevoelig was voor gruwelijk geweld, met leiders die er nonchalant over spraken dat ze dit aan duizenden onschuldige burgers in derdewereldlanden zouden toebrengen. Cockburn hamerde af en toe op deze dynamiek.
“leiders beweren gladjes dat ze dit aan duizenden onschuldige burgers zullen opleggen”.
Nee, onze lafaards genieten van de dood van onschuldige mensen, alsof dat de maatstaf voor grootheid in Amerika is. Henry Kissinger, Madeleine Albright, Hillary Clinton zijn slechts enkele monsterlijke voorbeelden.
Eigenlijk niet. In hun streven naar wereldheerschappij zouden de meesten van onze heersende klasse, als het aan hen lag, dat liever doen zonder honderdduizenden onschuldigen te hoeven doden. Slechte PR. (De sadistische Israëlische leidersklasse vormt hierop een uitzondering, grotendeels vanwege haar sadistische en belachelijke Talmoedische exceptionalisme.)
Maar omdat de gastbevolking een eigenaardige afkeer heeft van onderwerping, uitbuiting en afzetterij, is het doden een bittere noodzaak. Het is een amorele jacht op winst en macht.