De arrestatie en detentie van Rümeysa Öztürk, een onderzoeker op het gebied van kinderontwikkeling die niet is aangeklaagd, onthult hoe de deportatiecampagne van president Donald Trump er in de praktijk uitziet. Hanna Allam doet verslag.
Hoofdkantoor van de Amerikaanse Immigration and Customs Enforcement in Washington in juni 2024. (Amerikaanse Immigratie- en Douanehandhaving/ Flickr/ CC BY 2.0)
WTerwijl een rij auto's achter hen op het station stond te wachten, omhelsden de twee vrouwen elkaar stevig terwijl ze afscheid namen aan het einde van een voorjaarsvakantie die niet de ontspannende vakantie was geworden die ze zich hadden voorgesteld. Hun meidenreisje was uitgegroeid tot eindeloze gesprekken over veiligheidsmaatregelen, terwijl een van de vriendinnen, de 30-jarige Turkse Rümeysa Öztürk, zich steeds meer zorgen maakte dat ze het doelwit zou worden van de deportatiecampagne van de Trump-regering.
Öztürk, een voormalig Fulbright-student in een doctoraatsprogramma aan Tufts University, was geschokt toen ze begin maart ontdekte dat ze het doelwit was van een pro-Israëlische groep die een opiniestuk aanhaalde dat ze vorig jaar mede had geschreven en waarin ze kritiek uitte op de reactie van de universiteit op de oorlog in Gaza. Haar bezorgdheid nam dagen later toe toen voormalig afgestudeerde student van Columbia University Mahmoud Khalil, een permanente bewoner die door de overheid probeert te worden uitgezet vanwege zijn rol in pro-Palestijnse demonstraties op de campus.
Tegen de tijd dat Öztürks voorjaarsvakantie op 15 maart begon, was ze overmand door angst, zei haar vriendin E., een Arabisch-Amerikaanse academicus aan de oostkust, die haar naam en andere identificerende gegevens om veiligheidsredenen geheim wilde houden. Tijdens hun reünie in E.'s geboorteplaats, de eerste keer dat ze elkaar sinds de zomer weer zagen, zochten de vriendinnen tutorials over rechten op en bespraken ze of Öztürk haar doctoraatsprogramma moest afbreken.
Ze brachten hun laatste dag samen door met het invullen van intakeformulieren voor rechtsbijstandsorganisaties – voor het geval dat. Tot aan hun laatste minuten samen op het station worstelden ze met de vraag hoe voorzichtig Öztürk moest zijn bij haar terugkeer naar Massachusetts. Öztürk vroeg zich af of ze gemeenschappelijke diners, een kenmerk van het sociale leven van moslims tijdens de heilige maand Ramadan, moest vermijden.
"Ik zei haar dat ze moest blijven gaan, dat ze bij haar gemeenschap moest blijven. Ik wilde dat ze haar eigen leven kon leiden," herinnerde E. zich met gebroken stem. "En toen werd ze op klaarlichte dag ontvoerd." Inmiddels heeft een groot deel van het land de beelden van de gevangenneming van Oztürk.
Bewakingsbeelden van 25 maart tonen haar terwijl ze naar een diner loopt in Somerville, Massachusetts, vlakbij de campus van Tufts, terwijl ze aan de telefoon is met haar moeder, wanneer ze wordt overvallen door zes gemaskerde agenten in burger. Öztürk schreeuwt. Binnen drie minuten wordt ze in een onopvallende auto gepropt en weggevoerd, een schokkende scène die de natie laat zien hoe de deportatiecampagne van president Donald Trump er op straat uitziet: federale agenten die een moslima overvallen die meewerkte aan een opiniestuk in een universiteitskrant.
DHS-agenten in burger houden Rumeysa Ozturk op 25 maart aan in Somerville, Massachusetts. (Wikimedia Commons/Publiek Domein)
De beelden leidden tot wereldwijde verontwaardiging en maakten Öztürk tot een krachtig symbool van het sleepnet van het Ministerie van Binnenlandse Veiligheid. Om te reconstrueren wat er sindsdien is gebeurd, ProPublica We bestudeerden gerechtelijke documenten en interviewden advocaten en Öztürks goede vriend, die haar regelmatig spreekt tijdens haar detentie. Wat naar voren komt, is een intiemer beeld van Öztürk en hoe een onderzoeker op het gebied van kinderontwikkeling, die zonder aanklacht in een overvolle cel in Louisiana belandde.
De interviews en rechtbankverslagen bieden ook een inkijkje in een wijdverbreid, ondoorzichtig apparaat dat is ontworpen om zoveel mogelijk mensen te deporteren met minimale verantwoording. Haar advocaten beschrijven het als het verhaal van een uitlevering uit het Trump-tijdperk, een terugblik op de praktijk na 9/11 waarbij federale agenten moslimverdachten van straat plukten en hen meenamen naar locaties die bekend stonden om hun barre omstandigheden en slordig toezicht.
Öztürk behoort tot de bijna duizend studenten van wie het visum is ingetrokken, aldus een telling door de Association of International EducatorsEn ze is een van de vele studenten en professoren die zijn aangehouden. Haar detentie was uitzonderlijk, aldus immigratieadvocaten, omdat het op camera werd vastgelegd. Het meest angstaanjagend, zeggen ze, is hoe snel de uitzettingen gebeuren en hoe weinig erover bekend is.
Woordvoerders van Homeland Security reageerden niet op verzoeken om commentaar.
De video van Öztürks arrestatie kwam boven water doordat activisten uit de omgeving van Boston een hotline hadden opgezet waar inwoners contact konden melden met de Immigratie- en Douanedienst. De oproep over Öztürk meldde een "ontvoering", aldus Fatema Ahmad van de Muslim Justice League, onderdeel van het belangenbehartigingsnetwerk dat de beelden in handen kreeg. "Wat me brak, was haar geschreeuw. En de wetenschap dat bijna 400 mensen in de omgeving van Boston de week ervoor hetzelfde was overkomen", zei ze, verwijzend naar een recente zesdaagse ICE-operatie.
Na haar arrestatie werd Öztürk bijna 24 uur incommunicado vastgehouden door ICE, aldus haar advocaten. In die tijd kreeg ze de eerste van vier astma-aanvallen. Pas later, via gerechtelijke documenten en gesprekken met Öztürk, kwamen haar advocaten erachter dat ze in één nacht van Massachusetts naar New Hampshire en vervolgens naar Vermont was gebracht, waar ze de volgende ochtend in een vliegtuig werd geladen en naar een ICE-vestiging in Alexandria, Louisiana, werd gevlogen.
Haar laatste stop was een detentiecentrum in Basile, ongeveer een uur rijden hier vandaan, waar ze nog steeds verblijft, een van de twee dozijn vrouwen in een vochtige, door muizen geteisterde cel die is gebouwd om 14 mensen te huisvesten, volgens gerechtelijke documenten. ICE-functionarissen zeggen in gerechtelijke documenten Ze konden geen bed voor Öztürk vinden in New England en voegden eraan toe dat overplaatsingen naar andere staten "routinematig worden uitgevoerd na arrestatie, vanwege operationele noodzaak."
Immigratieadvocaten zeggen dat het nachtelijke hinkelen een tactiek van de ICE was om de jurisdictie te compliceren en juridische pogingen om Öztürks uitzetting te stoppen te dwarsbomen. Louisiana en Texas, zeggen ze, zijn geliefde bestemmingen omdat de rechtbanken daar welwillender staan tegenover de MAGA-agenda van de regering-Trump, die beslissingen neemt die migrantenrechten beperken. "Het was als een estafette, en zij was het stokje", zei Öztürks advocaat Mahsa Khanbabai.
'Een heel ander niveau van terreur'
Op 4 maart, twee weken voor hun voorjaarsvakantie-reünie, stuurde Öztürk een sms naar haar vriendin E. om te zeggen dat ze was 'gedoxxed' door Canary Mission, een van de vele duistere, rechtse Joodse groeperingen die bekritiseerd worden omdat selectieve uitspraken en verdraaide context worden gebruikt om zelfs milde kritiek op Israël af te schilderen als antisemitisme of steun voor terrorisme.
Al meer dan tien jaar publiceren radicale, pro-Israëlische groeperingen de namen van pro-Palestijnse activisten, academici en studenten, vaak met weinig of twijfelachtig ‘bewijs’ om de beschuldigingen van anti-Joodse onverdraagzaamheid te staven.
Het doel, zeggen voorstanders van burgerrechten, is om demonstranten het zwijgen op te leggen door middel van campagnes die de doelen banen hebben gekost en leidde tot doodsbedreigingenCanary Mission stelt op haar website dat ze "gemotiveerd wordt door de wens om antisemitisme op universiteitscampussen te bestrijden". Ze stelt dat ze onderzoek doet naar individuen en groepen "in het hele Noord-Amerikaanse politieke spectrum, inclusief extreemrechtse, extreemlinkse en anti-Israëlische activisten."
Borden met de tekst “Free Rumeysa Ozturk” tijdens een protest in Hyannis, Massachusetts, 29 maart. (Santuit Studio/ Flickr/ Publiek domein)
De inspanning werd geïntensiveerd tijdens de golf van studentenprotesten die uitbrak als protest tegen de oorlog in Gaza. Öztürks bericht op de website van Canary Mission, geplaatst in februari, beweert dat ze "in 2024 betrokken was bij anti-Israël-activisme", verwijzend naar de opiniestuk dat ze mede schreef meer dan een jaar geleden, die Tufts ervan beschuldigde de oproepen van studenten om zich terug te trekken uit bedrijven met banden met Israël vanwege zorgen over mensenrechten, te negeren.
"Ik kan niet geloven hoeveel tijd mensen hebben", sms'te Öztürk haar vriendin toen ze de post zag. E. reageerde met een opengesperde "geschokte" emoji.
De inzending voor de Canary Mission, zei ze, had "een heel nieuw niveau van angst" voor Öztürk ontketend. "Het was dat gevoel dat je privacy zo geschonden werd – dat mensen al die tijd en energie aan één opiniestuk besteedden," zei E. Het opiniestuk werd gepubliceerd in De Tufts Dagelijks werd ondertekend door vier auteurs, waaronder Öztürk, en onderschreven door meer dan 30 andere anonieme studenten. De taal weerspiegelde de verklaringen van functionarissen van de Verenigde Naties en internationale onderzoekers van oorlogsmisdaden over de dodental in GazaVolgens gezondheidsfunctionarissen zijn er inmiddels meer dan 50,000 slachtoffers, waarvan ongeveer een derde jonger is dan 18 jaar.
Öztürk, een pleitbezorger voor kinderen in gemeenschappen die geteisterd worden door geweld, was persoonlijk verdrietig over de beelden van verbrande en verminkte Palestijnse kinderen. Maar ze was geen prominente activist of een vaste waarde bij campusprotesten, zeggen haar vrienden en advocaten. Öztürks advocaten, die verscheen maandag zei vóór een federale rechter in Vermont dat de enige reden voor het intrekken van haar visum het opiniestuk van Canary Mission lijkt te zijn.
Ramzi Kassem, advocaat van Öztürk, zei dat pro-Israëlische groeperingen de regering lijsten met doelwitten verstrekken voor de deportatiecampagne tegen niet-Amerikaanse studentenprotesteerders. "De volgorde van de gebeurtenissen", zei hij, "is opiniestukken, doxxing en detentie."
Pro-Israëlische groepen, inclusief Canary MissionHebben pochten over hun invloed over de aanpak door de Trump-regering van studentenprotesten.
Immigratieambtenaren benadrukken dat ze hun eigen uitzettingsbeslissingen nemen op basis van een aantal factoren, waaronder een harde lijn ten aanzien van kritiek op Israël. Minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio zegt dat hij zijn ontslag heeft ingetrokken meer dan 300 studentenvisa, waaronder voor Khalil en Öztürk, op grond van de Immigration and Nationality Act, die de deportatie toestaat van niet-burgers die als “in strijd met het buitenlands beleid en de nationale veiligheidsbelangen” van de Verenigde Staten worden beschouwd.
"We hebben je een visum gegeven om te komen studeren en een diploma te halen, niet om een sociaal activist te worden die onze universiteitscampussen op zijn kop zet", zei Rubio vorige maand op een persconferentie in antwoord op een vraag over Öztürks detentie. "Elke dag dat ik een van deze gekken vind, neem ik hun visum af."
Rubio tijdens een bezoek aan Israël in februari. (Amerikaanse ambassade Jeruzalem/ CC BY 2.0)
Een woordvoerder zei dat het ministerie van Buitenlandse Zaken geen commentaar geeft op de lopende rechtszaak. In een telefoongesprek met verslaggevers op donderdag zei advocaat Marc Van Der Hout van Khalils juridische team dat de bevoegdheid waar Rubio het over heeft bedoeld was voor zeldzame gelegenheden met betrekking tot diplomatieke aangelegenheden op hoog niveau, "niet om mensen aan te pakken voor activiteiten die beschermd zijn door het Eerste Amendement."
Overnachting Odyssee
Omringd door gemaskerde agenten op 25 maart had Öztürk geen idee wie haar greep of waar ze naartoe werd gebracht, aldus een verklaring die vorige donderdag werd ingediend in een federale rechtbank. De agenten waren gekleed in burgerkleding, schreef ze, dus aanvankelijk vreesde ze dat het burgerwachten waren die door Canary Mission waren aangespoord. "Ik had nog nooit gezien dat de politie iemand zo benaderde en meenam", schreef ze. "Ik dacht dat het mensen waren die me hadden gedoxt en ik vreesde voor mijn veiligheid."
Öztürks verklaring beschrijft haar angstaanjagende nacht waarin ze met weinig eten door New England werd vervoerd na een dag vasten tijdens de ramadan. Ze beschrijft hoe ze aan haar voeten en buik werd vastgebonden en vervolgens naar verschillende locaties werd gereden voor ontmoetingen met onbekende mannen, sommigen in uniform en anderen niet. Eén groep maakte haar zo van streek, schreef Öztürk, dat ze "er zeker van was dat ze me zouden vermoorden."
Bij een andere stop, in de verklaring beschreven als een afgelegen parkeerplaats, vroeg Öztürk herhaaldelijk aan een agent of ze fysiek gevaar liep. "Hij leek zich schuldig te voelen en zei 'we zijn geen monsters'", schreef Öztürk. Bij de laatste stop in Vermont, schreef Öztürk, kwam ze uitgehongerd en "met veel wagenziekte van al het rijden" aan. Agenten namen haar biometrische gegevens en een DNA-monster af. Ze zou daar de nacht doorbrengen, in een cel met alleen een harde bank en een toilet.
Agenten kregen toegang tot haar mobiele telefoon, schreef ze, inclusief persoonlijke foto's van haar zonder haar religieuze hoofddoek. "Die nacht kwamen ze meerdere keren naar mijn cel en stelden me vragen over mijn asielaanvraag en of ik lid was van een terroristische organisatie", schreef Öztürk. "Ik probeerde behulpzaam te zijn en hun vragen te beantwoorden, maar ik was zo moe en begreep niet wat er met me gebeurde."
Rond 4 uur de volgende ochtend, schreef ze, werd ze opnieuw geboeid ter voorbereiding op een reis naar het vliegveld. Haar bestemming was Louisiana. Haar verklaring aan de rechtbank beschrijft de afscheidswoorden van een van haar bewakers: "Ik hoop dat we u met respect hebben behandeld." Öztürk, die dagelijks preventieve medicijnen tegen astma slikt, kreeg in bijna elke fase van haar detentie last van astma-aanvallen, die volgens haar worden veroorzaakt door dampen, schimmel of stress, zo blijkt uit de rechtbankdossiers.
Tijdens een van die incidenten in Louisiana, schreef Öztürk, nam een verpleegster haar temperatuur op en zei: "Je moet dat ding van je hoofd halen", voordat ze haar hijab afdeed zonder te vragen. Toen Öztürk protesteerde, zei de verpleegster: "Dit is voor je gezondheid." Na haar vierde piepende episode, schreef Öztürk, deed ze geen moeite meer om de aandacht van haar bewakers in Louisiana te trekken: "Ik voelde me niet veilig in het medisch centrum."
Na het portret dat Öztürk schetst van de ICE-detentie, keert haar verklaring terug naar haar oude leven, een herinnering aan hoe abrupt haar wereld is veranderd. Vanuit haar cel in Louisiana beschreef ze de plannen die ze voor de komende maanden had. Het afronden van haar proefschrift. Een conferentie in Minnesota. Studenten begeleiden. Een zomercursus geven. "Ik wil terug naar Tufts om al mijn dierbare werk weer op te pakken," besloot ze.
Reünie onderbroken
Öztürk en E. raakten in 2018 aan elkaar gehecht nadat ze elkaar hadden ontmoet bij een moslimstudiegroep in New York, waar ze beiden studeerden aan Columbia University. Ze waren toen in de twintig, twee boekenwurmen en kattenliefhebbers die hun studie en hun geloof serieus namen. Ze maakten natuurwandelingen en hielden van middagdutjes. "Oude dames," zei E. lachend.
Ze bleven dicht bij elkaar en kwamen om de beurt langs nadat Öztürk naar Tufts was vertrokken en E. uit de stad was verhuisd. Door de jaren heen hadden de druk van de universiteit en de afstand hun bezoeken minder frequent gemaakt, zei E., dus keken ze uit naar hun driedaagse voorjaarsvakantie. Tijdens het bezoek, zei E., braken de vrouwen samen hun vasten en bezochten ze een moskee voor het late Ramadan-gebed. Ze gingen ook langs bij een kinderbibliotheek die Öztürk graag wilde bezoeken.
Ze bleven laat op en praatten, puzzelend over hoe ze Öztürk konden beschermen tegen de repressie van de Trump-regering. "Ze zei: 'Ik denk dat dit de laatste keer is dat ik je kan bezoeken'," herinnerde E. zich. "Ik zei tegen haar: 'Nee, nee, je kunt nog een keer komen, maak je geen zorgen, en ik kom je opzoeken.' Dat bleek allemaal niet waar te zijn.”
De vrienden hielden dagelijks contact na hun afscheid op het station. Ze wisselden alledaagse berichtjes en voicemailberichten uit over belastingaangifte en het eten van koekjes. E. stuurde Öztürk een foto van het park waar ze tijdens hun bezoek hadden gewandeld. "Rümeysa! De bomen beginnen weer te bloeien," schreef ze. Hun laatste berichtjes waren op 25 maart, een paar uur voordat Öztürk werd aangehouden op weg naar een etentje in Somerville.
E. ontdekte pas de volgende ochtend wat er gebeurd was, toen ze voor zonsopgang uit bed strompelde voor de vroege maaltijd die moslims eten vóór de dagelijkse vastentijd tijdens de ramadan. Terwijl ze aan haar thee nipte, scrolde E. door haar telefoon en zag een bericht met de tekst: "Heb je dit gezien?" naast een waarschuwing over de arrestatie van Öztürk. "Het was alsof ik dacht: 'Is dit echt? Slaap ik nog?'", herinnerde ze zich.
E. zei dat het idee dat haar lieve vriendin in de ICE-hechtenis zou worden gebracht, nog steeds niet echt leek tot later die ochtend, toen de video werd vrijgegeven en ze een bekende figuur zag, in hetzelfde witte jasje dat ze tijdens haar bezoek had gedragen. "Het was ronduit misselijkmakend om te zien," zei E. "Het was zo gruwelijk en hartverscheurend om te zien hoe ze zo gewelddadig werd behandeld."
Proberen een 'goede gedetineerde' te zijn
Twee dagen na Öztürks overplaatsing naar Louisiana kreeg E. een telefoontje van een vreemd nummer dat op haar telefoon verscheen als "Gevangenis". Het was Öztürk, in de eerste van wat regelmatige contacten op willekeurige tijdstippen van de dag zouden worden. In interviews toonde E. ProPublica bevestigende foto's, tekstberichten en gesproken aantekeningen van haar interacties met haar vriendin.
"Ze begint altijd met: 'Is dit een goed moment om te praten?' En dan zeg ik: 'Hier heb ik op gewacht'," zei E. Öztürk. Sommige dagen klinkt Öztürk opgewekt. Turkse diplomaten, vertelde ze aan E., hadden haar een nieuwe hijab bezorgd. Öztürk vond een kookboek en noteerde een recept voor citrussalade dat ze misschien ooit eens zou proberen. Ze maakte elke avond grapjes over dat ze te oud was om in een stapelbed te kruipen.
In een telefoongesprek toonde Öztürk zich opgelucht dat ze haar belastingaangifte had ingediend voordat ze werd vastgehouden – een perfect voorbeeld, zei E., van de ironische humor van haar overpresterende vriendin. "Ze heeft het handboek voor gedetineerden twee keer gelezen," zei E. "Ze zei: 'Ik probeer een goede gedetineerde te zijn.'"
Andere gesprekken zijn minder makkelijk, zei E., eraan toevoegend dat ze uit respect voor de privacy van haar vriendin geen details wilde prijsgeven. Tijdens die lastigere gesprekken, zei E., zou ze er graag "bij kunnen zijn om haar te vertellen dat het goedkomt, haar een knuffel te geven." Hun gesprekken worden gekenmerkt door herinneringen dat Öztürks nachtmerrie misschien niet snel voorbij is. Ze vroeg om hulp bij het afzeggen van afspraken en het terugbrengen van bibliotheekboeken. Ze is ook bezig met het aanvragen van één paperback, conform de detentievoorschriften.
Als haar aanvraag wordt goedgekeurd, wil ze dat E. een handleiding voor haar zoekt voor het schrijven van kinderliteratuur, bij voorkeur met oefeningen die ze vanuit haar cel kan doen. E. zei dat haar hart brak toen Öztürk haar vroeg om een lang boek te schrijven. De telefoontjes en taken verlichten gevoelens van hulpeloosheid, zei E., een tegengif voor het schuldgevoel dat haar bekruipt als ze op een zonnige dag naar buiten loopt.
"Hoe kan het dat wij vooruitgaan," zei ze, "terwijl mijn beste vriend hier wegkwijnt?"
Hanna Allam houdt zich bezig met nationale veiligheidsvraagstukken, met een focus op militante bewegingen en terrorismebestrijding.
Dit artikel is van ProPublica en opnieuw gepubliceerd onder Creative Commons-licentie (CC BY-NC-ND 3.0).
Meningen die in dit artikel worden geuit en die al dan niet overeenkomen met die van Consortium Nieuws.
De waarheid dat 'wat de een aangedaan kan worden, kan iedereen aangedaan worden' zal ons blijven achtervolgen. De subtiliteiten van burgerschap en andere privileges hebben die simpele uitspraak nooit in de weg gestaan. Zodra de mechanismen op hun plaats zijn, getest en gewend, zal de tirannie zich verspreiden.
Het doet me erg denken aan de geur van de Duitse Nazi Gestapo.
We moeten deze studenten (en de veelal onschuldige immigranten) nu meteen het land uit krijgen, voor hen én voor ons; wij zijn de volgende. Geen excuses, geen juridische analyse van John Roberts en ons zieltogende Congres.
Ik zeg al een tijdje dat we geen soevereine natie zijn, maar een bankierskolonie. Een Israëlische bankierskolonie lijkt me passender. Wanneer onze rechtbanken weigeren een president te arresteren die wettige bevelen negeert, bevinden we ons in een volwaardige fascistische dictatuur.
Het zou waarschijnlijk een goed idee zijn voor pro-Palestijnse groepen om strategieën te bedenken om de arrestatie van volwaardige Amerikaanse burgers te voorkomen. Wachten tot het gebeurt, is niet voldoende.
Land van de vrijheid, thuis van de dapperen!!
Dezelfde politieke krachten die dit doen, zeggen ook dat ze dit met volwaardige Amerikaanse burgers willen kunnen doen. Ze wilden in het verleden ook het burgerschap van Amerikaanse burgers kunnen afnemen. El Salvador heeft nog steeds een gedeeltelijk lege gevangenis.
Dus als ze midden in de nacht de voordeur intrappen, overhandigen ze een Amerikaanse burger misschien twee papieren. Eén daarvan vermeldt dat ze geen burger meer zijn. De tweede dat ze gedeporteerd worden. De president heeft gezegd dat hij dit wil.
We hebben een president die openlijk rechters negeert, en zelfs zijn eigen Hooggerechtshof van partijdige handlangers, die hem hebben bevolen één man uit El Salvador terug te sturen. Die man is nog steeds in El Salvador, en nu zegt de president dat zelfs als hij op de een of andere manier terugkomt, hij onmiddellijk weer teruggestuurd zal worden, ondanks de rechters.
Eerst kwamen ze voor de mensen die zich tegen genocide verzetten, …
Gaddafi had gelijk. Een paar decennia geleden was hij zeer vooruitziend; hij voorspelde dat zionisten de VS zouden overnemen en effectief zouden vernietigen. Dat is ongeveer wat er is gebeurd. Buiten bepaalde activistische kringen weet niemand in Peoria echt veel over de genocide op de Palestijnen, maar ze begrijpen vrijwel zeker wat de gevestigde media hen hebben ingeprent: hoe vreselijk 10/7 was.
Texas is goed op weg om te eisen dat haar openbare scholen de domme definitie van antisemitisme van de IHRA gaan hanteren. Die definitie stelt kritiek op Israëlische wreedheid, sadisme en illegale landroof gelijk aan antisemitisme.
Volgens bronnen (aangegeven door NYU-professor Michael Rectenwald) die bekend zijn met de miljardair-Joodse politieke donoren, is de Joodse ‘elite’ vastbesloten om mensen gevangen te zetten vanwege ‘antisemitisme’.