De geschiedenis van het volk is een dringende noodzaak voor Palestina, waar het van vitaal belang is om de krachtige stemmen van het volk over te brengen aan de rest van de wereld, schrijft Ramzy Baroud.
Tijdens een demonstratie in mei 2024 hernoemden demonstranten van het University of Oregon Gaza Solidarity Encampment Johnson Hall tot Alareer Hall. (Ian M., Flickr, CC BY-SA 2.0)
MMijn reis door het rijk van de geschiedenis van de mensen begon in mijn tienerjaren, toen ik voor het eerst Howard Zinns boek las Een volksgeschiedenis van de Verenigde Staten.
Deze eerste kennismaking wekte mijn nieuwsgierigheid naar de manier waarop geschiedenis wordt geconstrueerd en bracht mij ertoe mij verder te verdiepen in geschiedschrijving, met name in de evolutie van de geschiedenis van mensen als intellectuele beweging.
In de loop der jaren hebben uiteenlopende historici, van Michel Foucault en Marc Bloch tot Lucien Febvre en Chris Harman, ieder met een uniek perspectief op de studie van gewone mensen in de geschiedenis.
Maar het was Antonio Gramsci die een meer universele, minder provinciale en op het Westen gerichte benadering van de geschiedenis presenteerde.
Hoewel Gramsci zichzelf niet expliciet positioneerde als een historicus van het volk, waren zijn ideeën over organische intellectuelen en culturele hegemonie hebben onschatbare hulpmiddelen geboden om te begrijpen hoe gewone mensen de geschiedenis kunnen vormgeven. Gramsci's theorieën hebben een herkenbaarder en toepasbaarder begrip van het marxisme gebracht, met name door het te bevrijden van de beperkingen van rigide economische theorieën.
Linda Tuhiwai Smith's Dekoloniserende methodologieën: onderzoek en inheemse volkeren heeft mijn begrip van hoe ik geschiedenis vanuit een dekoloniaal perspectief kan benaderen verder verdiept.
Dankzij Smiths methodologie kunnen we de Palestijnse geschiedenis opnieuw bekijken en beschouwen, en zo de oriëntalistische en elitaire perspectieven die het verhaal lang hebben verdraaid, ter discussie stellen.
Het opent de ogen voor een hardnekkig probleem binnen de geschiedenis van inheemse volken: inheemse historici die onbewust de methodologieën kopiëren die westerse historici gebruiken om hen af te schilderen als de ‘ander’.
Het werk van Smith daagt fundamenteel de traditionele opvatting uit dat de geschiedenis door de overwinnaar wordt geschreven.
“Het is het verhaal van de machtigen en hoe ze machtig werden, en hoe ze hun macht vervolgens gebruiken om in posities te blijven waarin ze anderen kunnen blijven domineren,” zei ze. schreef.
In plaats daarvan kan geschiedenis worden geschreven om de onderdrukten te versterken, zodat ze hun slachtofferschap kunnen uitdagen. Om deze alternatieve geschiedenis effectief te laten zijn, moet deze echter niet alleen door historici worden erkend, maar ook door degenen die zijn getroffen door de verkeerde interpretatie van de geschiedenis.
De empowerment van Malcolm X en wereldwijde resonantie
Een van de meest diepgaande aspecten van Malcolm X' boodschap, naast zijn moed en intellectuele nauwkeurigheid, was zijn focus op het versterken van zwarte gemeenschappen om hun eigen minderwaardigheid uit te dagen en hun macht terug te winnen. Hij gaf geen prioriteit aan het confronteren van wit racisme; in plaats daarvan probeerde hij zwarte mensen te inspireren om hun identiteit en kracht te bevestigen.
Deze boodschap heeft wereldwijd weerklank gevonden, vooral in het Globale Zuiden, en blijft vandaag de dag nog steeds floreren. Voor een dieper begrip van de impact van Malcolm X, zou men moeten lezen De doden herrijzen: het leven van Malcolm X door Les Payne.
In de Palestijnse context is er een vergelijkbare dringende behoefte aan een herovering van het narratief — een herovering van zowel identiteit als geschiedenis. Terwijl de geschiedenis van het volk van Palestina begint te ontstaan, zijn er nog steeds misverstanden over wat deze vorm van onderzoek werkelijk inhoudt.
De rol van Refaat Alareer in de Palestijnse geschiedenis
Refaat Alareer, een Palestijnse historicus uit Gaza, zal herinnerd worden vanwege zijn belangrijke bijdragen aan het verwoorden van de Palestijnse strijd voor vrijheid.
In de jaren voorafgaand aan zijn moord door Israël tijdens de genocide in Gaza op 6 december 2023, benadrukte hij consequent de centrale rol van verzet in het Palestijnse discours, wat hem erkenning opleverde voor zijn moed, poëzie en intellectuele werk.
Het is ook essentieel om Alareers onwrikbare geloof te benadrukken dat Palestijnen de controle moeten hebben over wat ik ‘de middelen voor de productie van inhoud’ noem. Deze controle is van vitaal belang om te voorkomen dat het Palestijnse narratief wordt gekaapt of gemanipuleerd door externe krachten.
“Gaza schrijft terug omdat de kracht van verbeelding een creatieve manier is om een nieuwe realiteit te construeren. Gaza schrijft terug omdat schrijven een nationalistische verplichting is, een plicht jegens de mensheid en een morele verantwoordelijkheid,” zei hij. schreef.
De geschiedenis van het volk is niet alleen mondelinge geschiedenis
Er zijn verschillende veelvoorkomende misverstanden over de geschiedenis van mensen die aangepakt moeten worden. Deze misverstanden komen vaak voort uit de manier waarop deze vorm van onderzoek wordt toegepast, vooral in nieuwere contexten.
Hoewel mondelinge geschiedenis en storytelling essentiële componenten zijn bij het leggen van de basis voor de geschiedenis van mensen, moeten ze niet worden verward met de geschiedenis van mensen zelf. Mondelinge geschiedenis kan ruw materiaal voor onderzoek leveren, maar de echte geschiedenis van mensen vereist een bredere, meer omvattende benadering die selectiviteit of vooringenomenheid vermijdt.
De collectieve boodschappen van gewone mensen zouden de intellectuele uitkomsten moeten bepalen, waardoor complexe verschijnselen nauwkeuriger begrepen kunnen worden.
Begrippen zoals Sumud (standvastigheid), karma (waardigheid) en slijm (verzet) moeten niet alleen worden gezien als sentimentele waarden, maar ook als politieke analyse-eenheden die in de traditionele geschiedenis vaak over het hoofd worden gezien.
De geschiedenis van mensen kan niet worden gebruikt om reeds bestaande ideeën te valideren
Het is cruciaal om de geschiedenis van mensen te onderscheiden van opportunistische pogingen om reeds bestaande ideeën te valideren. Edward Said's concept van de “Native Informant” benadrukt hoe schijnbaar inheemse stemmen zijn gebruikt om koloniale interventies te legitimeren.
Op dezelfde manier kunnen politieke groeperingen of activisten selectief stemmen uit onderdrukte gemeenschappen naar voren brengen om hun eigen, reeds bestaande standpunten of agenda's te valideren.
In de Palestijnse context manifesteert dit zich vaak in de portrettering van "gematigde" Palestijnen als het acceptabele gezicht van het Palestijnse discours, terwijl "radicale" Palestijnen worden bestempeld als extremisten. Deze selectieve representatie geeft niet alleen een verkeerde voorstelling van het Palestijnse volk, maar stelt westerse machten ook in staat het Palestijnse narratief te manipuleren zonder dat dit lijkt te gebeuren.
De geschiedenis van het volk is niet de aankondiging van reeds bestaande agenda's
In traditioneel academisch onderzoek volgt de studie doorgaans een hypothese, methodologie en een proces van het bewijzen of ontkrachten van ideeën. Hoewel de geschiedenis van mensen rationele onderzoeksmethoden kan volgen, houdt het zich niet aan de traditionele structuur van het valideren van goed of fout.
Het gaat er niet om een hypothese te bewijzen, maar om collectieve gevoelens, gedachten en maatschappelijke trends bloot te leggen. De verantwoordelijkheid van de historicus is om de stemmen van het volk te onthullen zonder ze te onderwerpen aan vooraf vastgestelde ideeën of vooroordelen.
De geschiedenis van het volk is niet de studie van het volk
Linda Smith benadrukt het belang van het bevrijden van inheemse kennis van de koloniale onderzoeksinstrumenten. In traditioneel westers onderzoek worden de gekoloniseerde mensen vaak gereduceerd tot louter te bestuderen onderwerpen.
De geschiedenis van mensen erkent daarentegen deze individuen als politieke agenten wiens geschiedenis, culturen en verhalen vormen van kennis op zichzelf zijn. Wanneer kennis wordt aangewend ten behoeve van de mensen waar het toe behoort, verandert het hele onderzoeksproces.
Israël 'bestudeert' bijvoorbeeld de Palestijnse cultuur als middel om Palestijns verzet te onderdrukken. Ze proberen maatschappelijke breuklijnen te manipuleren om de vastberadenheid van Palestijnen te verzwakken.
Dit is een ruwe maar effectieve manifestatie van koloniale onderzoeksmethoden. Hoewel deze methoden niet altijd gewelddadig zijn, blijft hun uiteindelijke doel hetzelfde: volksbewegingen verzwakken, hulpbronnen exploiteren en verzet onderdrukken.
De geschiedenis van het volk is van groot belang, vooral in een context als Palestina. Daar is het van groot belang om de stem van het volk te laten horen aan de rest van de wereld.
Deze vorm van onderzoek moet worden uitgevoerd met een dieper begrip van de methodologieën om verdere marginalisering en uitbuiting te voorkomen. Door prioriteit te geven aan het verhaal van gewone mensen, kan het historische discours worden verschoven naar meer authenticiteit, rechtvaardigheid en empowerment.
Dr. Ramzy Baroud is een veel gepubliceerde en vertaalde auteur, een internationaal gesyndiceerde columnist en redacteur van De Palestijnse Kroniek. Zijn nieuwste boek is The Last Earth: een Palestijns verhaal (Pluto Press, 2018). Hij behaalde een Ph.D. in Palestine Studies aan de University of Exeter (2015) en was een niet-residente wetenschapper aan het Orfalea Center for Global and International Studies, UCSB. Bezoek zijn website.
Dit artikel is van Z-netwerkwordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van haar lezers.
Meningen die in dit artikel worden geuit en die al dan niet overeenkomen met die van Consortium Nieuws.
Ik vond dit erg interessant. Dit bijvoorbeeld: "Begrippen als sumud (standvastigheid), karamah (waardigheid) en muqawama (weerstand) moeten niet alleen als sentimentele waarden worden gezien, maar ook als politieke eenheden van analyse." Hoewel ik hun belang "als politieke eenheden van analyse" (?) niet ken, waardeer ik hun opname als concepten als sumud (standvastigheid), karamah (waardigheid) en muqawama (weerstand) moeten niet alleen als sentimentele waarden worden gezien, maar ook als politieke eenheden van analyse. (???) Dergelijke informatie levert een gevoel op van de collectieve ziel. En een gevoel voor de kwaliteit van het hart dat door de mensen wordt gewaardeerd. Nooit zou "waardigheid" een thuis vinden dat de aard van Amerika of Amerikanen beschrijft, met name blanke Amerikanen. Zwarte Amerikanen zoals Maya Angelou, Toni Morrison, MLK, Malcolm X en onze inheemse natie van de eerste mensen - degenen die het meest kwetsbaar zijn voor marginalisatie en erger - lijken hun unieke en hard bevochten vitaliteit te bezitten.