“Toen ze zagen hoe hun grondgebied werd verslonden” — Jordanië, Egypte en andere Arabische landen zouden in dezelfde situatie terecht kunnen komen als Syrië vandaag de dag, waarschuwt Ramzy Baroud.
Israëlisch konvooi rukt op naar Syrië, december 2024. (IDF-woordvoerderseenheid, Wikimedia Commons, CC BY-SA 3.0)
THet gesprek over kolonialisme door kolonisten mag niet beperkt blijven tot academische discussies. Het is een politieke realiteit, die duidelijk tot uiting komt in het alledaagse gedrag van Israël.
Israël is niet alleen een expansionistisch regime historisch gezien; het is dat vandaag de dag nog steeds. Bovendien draait de kern van het Israëlische politieke discours, zowel in het verleden als in het heden, om territoriale expansie.
Vaak trappen we in de valkuil om dergelijke taal te wijten aan een specifieke groep rechtse en extremistische politici of aan een bepaalde Amerikaanse regering. De waarheid is heel anders: het Israëlische zionistische politieke discours, hoewel het qua stijl kan veranderen, blijft fundamenteel onveranderd door de tijd heen.
Zionistische leiders hebben de oprichting en uitbreiding van hun staat altijd in verband gebracht met de etnische zuivering van de Palestijnen, wat later in de zionistische literatuur werd aangeduid als de ‘overdracht’.
Theodor Herzl, de grondlegger van het moderne politieke zionisme, schreef in zijn dagboek over de etnische zuivering van de Arabische bevolking in Palestina:
“We zullen proberen de arme bevolking over de grens te smokkelen door haar werk te verschaffen in de transitlanden, terwijl we haar elk werk in ons eigen land ontzeggen… Zowel het proces van onteigening als het verwijderen van de armen moet discreet en omzichtig worden uitgevoerd.”
Het is onduidelijk wat er is gebeurd met Herzls grootscheepse werkgelegenheidsplan dat erop gericht was de bevolking van Palestina in de regio te "spiriteren". Wat we weten is dat de "arme bevolking" zich op talloze manieren verzette tegen het zionistische project. Uiteindelijk vond de ontvolking van Palestina plaats met geweld, met als hoogtepunt de Nakba, de catastrofe van 1948.
Het discours van de uitwissing van het Palestijnse volk is de gedeelde basis geweest onder alle Israëlische functionarissen en regeringen, hoewel het op verschillende manieren is uitgedrukt. Het heeft altijd een materiële component gehad, die zich manifesteerde in de langzame maar beslissende overname van Palestijnse huizen op de Westelijke Jordaanoever, de confiscatie van boerderijen en de constante constructie van "militaire zones".
Ondanks Israëlische beweringen is deze “incrementele genocide” niet direct gekoppeld aan de aard en mate van Palestijns verzet. Jenin en Masafer Yatta illustreren dit duidelijk.
Neem bijvoorbeeld de aanhoudende etnische zuivering in het noorden van de Westelijke Jordaanoever, die volgens UNRWA de ergste is sinds 1967. De ontheemding van tienduizenden Palestijnen wordt door Israël gerechtvaardigd als een militaire noodzaak vanwege het felle verzet in die regio, voornamelijk Jenin, maar ook in andere gebieden.
Echter, veel delen van de Westelijke Jordaanoever, waaronder het gebied van Masafer Yatta, hebben geen gewapend verzet gepleegd. Toch zijn ze primaire doelen geweest voor Israëls koloniale expansie.
Met andere woorden, het Israëlische kolonialisme is op geen enkele manier verbonden met Palestijns verzet, actie of inactiviteit. Dit is al decennia zo.
Gaza is een schrijnend voorbeeld. Terwijl een van de meest gruwelijke genocides in de recente geschiedenis plaatsvond, kwamen Israëlische vastgoedontwikkelaars, leden van de Knesset (het parlement) en leiders van de illegale nederzettingenbeweging bijeen om investeringsmogelijkheden in een ontvolkt Gaza te bespreken.
Israëlische troepen in de Gazastrook op 2 november 2023. (IDF-woordvoerderseenheid / CC BY-SA 3.0)
De harteloze magnaten waren druk bezig villa's op het strand te beloven voor concurrerende prijzen, terwijl Palestijnen stierven van de honger, te midden van een steeds groter wordend aantal doden. Zelfs fictie kan niet zo wreed zijn als deze realiteit.
Het is geen wonder dat de Amerikanen zich hierbij aansloten, getuige de even meedogenloze opmerkingen van Jared Kushner, de schoonzoon van de Amerikaanse president Donald Trump, en uiteindelijk van de president zelf.
Terwijl velen destijds spraken over de vreemdheid van het Amerikaanse buitenlandse beleid, noemden weinigen dat beide landen uitstekende voorbeelden zijn van kolonialisme door kolonisten. In tegenstelling tot andere koloniale kolonisten, zijn zowel Israël als de VS nog steeds toegewijd aan hetzelfde project.
USGS-kaart met de op 9 februari 2025 ondertekende presidentiële uitvoeringsverordening voor de naamswijziging van de Golf van Mexico. (Ministerie van Binnenlandse Zaken van de VS, Publiek domein)
Trumps wens om de Golf van Mexico over te nemen en de naam ervan te veranderen, zijn ambitie om Groenland te bezetten en het als Amerikaans grondgebied te claimen en natuurlijk zijn opmerkingen over het bezitten van Gaza zijn allemaal voorbeelden van koloniale taal en gedrag.
Het verschil tussen Trump en eerdere presidenten is dat anderen militaire macht gebruikten om de Amerikaanse invloed uit te breiden door middel van oorlog en honderden militaire bases over de hele wereld, zonder expliciet expansionistische taal te gebruiken.
In plaats daarvan verwezen ze naar de noodzaak om de Sovjet-‘rode dreiging’ uit te dagen, ‘democratie te herstellen’ en een wereldwijde ‘oorlog tegen terreur’ te beginnen als rechtvaardiging voor hun acties. Trump voelt echter geen behoefte om zijn acties te maskeren met valse logica en regelrechte leugens. Brute eerlijkheid is zijn handelsmerk, hoewel hij in essentie niet anders is dan de rest.
Libanon & Syrië
Israël daarentegen voelt zelden de behoefte om zichzelf aan iemand uit te leggen. Het blijft een model van een wrede, traditionele koloniale samenleving die geen verantwoording vreest en geen respect heeft voor het internationale recht.
Terwijl de Israëli's Gaza wilden veroveren en etnisch zuiveren, bleven ze verankerd in Zuid-Libanon. Ze wilden in vijf strategische gebieden blijven en schonden daarmee de wapenstilstandsovereenkomst met Libanon, die op 27 november werd ondertekend.
Israëlische operatie in Libanon tijdens de oorlog van 2023-2024. (IDF Woordvoerderseenheid /CC BY-SA 3.0)
Een perfect voorbeeld hiervan was de onmiddellijke – en ik bedoel onmiddellijke – uitbreiding naar Zuid-Syrië, toen het Syrische regime op 8 december ineenstortte.
Zodra de gebeurtenissen in Syrië de veiligheidsmarges vergrootte, rolden Israëlische tanks binnen, vernietigden gevechtsvliegtuigen bijna het gehele Syrische leger en annuleerde de Israëlische premier Benjamin Netanyahu de wapenstilstandsovereenkomst die in 1974 was getekend.
Die uitbreiding ging door, hoewel Syrië geen enkele zogenaamde veiligheidsdreiging voor Israël vormde. Israël heeft nu de controle over de Sheikh-berg en Quneitra in Syrië.
De onstilbare honger naar land in Israël is nog steeds even groot als toen de zionistische beweging ontstond en het Palestijnse thuisland bijna tachtig jaar geleden werd overgenomen.
Deze realisatie is cruciaal en Arabische landen in het bijzonder moeten dit begrijpen. Palestijnen opofferen aan de Israëlische doodsmachine met de gebrekkige berekening dat de ambities van Israël beperkt zijn tot Gaza en de Westelijke Jordaanoever is een fatale fout.
Israël zal geen moment aarzelen om militair in te grijpen in welke Arabische geografische zone dan ook zodra het zich daartoe in staat voelt. Het zal daarbij altijd op de steun van de VS en het stilzwijgen van Europa kunnen rekenen, ongeacht hoe vernietigend zijn acties zijn.
Jordanië, Egypte en andere Arabische landen kunnen in dezelfde situatie terechtkomen als Syrië: ze moeten toezien hoe hun grondgebied wordt verslonden, terwijl ze machteloos en zonder verhaal blijven.
Deze realisatie zou ook van belang moeten zijn voor degenen die druk bezig zijn met het vinden van ‘oplossingen’ voor het Palestijns-Israëlische ‘conflict’, die het probleem in enge zin vergelijken met dat van de Israëlische bezetting van de Westelijke Jordaanoever en Gaza.
Settler-kolonialisme kan nooit worden opgelost door creatieve oplossingen. Een settler-koloniale staat houdt op te bestaan, en een settler-koloniale samenleving houdt op te functioneren als territoriale expansie geen permanente staat van zaken is.
De enige oplossing hiervoor is dat het Israëlische kolonialisme moet worden uitgedaagd, ingeperkt en uiteindelijk verslagen. Het is misschien een moeilijke taak, maar het is een onontkoombare.
Dr. Ramzy Baroud is een veel gepubliceerde en vertaalde auteur, een internationaal gesyndiceerde columnist en redacteur van De Palestijnse Kroniek. Zijn nieuwste boek is The Last Earth: een Palestijns verhaal (Pluto Press, 2018). Hij behaalde een Ph.D. in Palestine Studies aan de University of Exeter (2015) en was een niet-residente wetenschapper aan het Orfalea Center for Global and International Studies, UCSB. Bezoek zijn website.
Dit artikel is van Z-netwerkwordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van haar lezers.
Meningen die in dit artikel worden geuit en die al dan niet overeenkomen met die van Consortium Nieuws.
“Veel delen van de Westelijke Jordaanoever, waaronder het gebied van Masafer Yatta, hebben echter geen gewapend verzet gepleegd. Toch zijn ze primaire doelen geweest voor Israëls koloniale expansie.”
Ik zou willen stellen dat deze "incrementele genocide" in feite direct verband houdt met de aard en mate van Palestijns verzet, maar dat dit omgekeerd evenredig is aan de mate van verzet. Minder verzet – meer genocide. Het is makkelijker om mensen te doden die geen verzet bieden.
Hoe meer het rijk lijkt te winnen, hoe meer het zijn eigen graf graaft.
Als Israël niet heel snel wordt gestopt, zullen hun plannen om Libanon, Syrië en Jordanië over te nemen, werkelijkheid worden. Eigenlijk zou het zionisme wereldwijd verboden moeten worden voordat ze onze planeet overnemen. Vergeet niet dat het zionisten waren die samenspanden met Stalins communistische partij.
Maak je geen zorgen. De Arabische wereld is doodsbang voor het krankzinnige/moorddadige Israël en de VS, en zal geen vinger uitsteken tegen hen. Het enige wat ze kunnen doen is wegduiken en dekking zoeken, en bidden om genade, die nooit komt.
Israël is door het dolle heen. Het zit vol met Joodse suprematistische gekken onder leiding van Ben-Givr en Smotrich. Veelvoorkomende discussies in de Israëlische geopolitiek zijn: 'Moeten we Libanon binnenvallen? Moeten we Syrië binnenvallen? Moeten we Iran binnenvallen?…' Een gezond land heeft dit soort vreemde discussies niet als de norm. Meer dan 80% van de Israëlische burgers beschouwt de genocide die ze in Gaza hebben gepleegd als acceptabel en niet van groot belang.
Niemand houdt deze ultra-gewelddadige paranoïde kunstmatige staat verantwoordelijk, niemand! Alles wat met een soort internationale wetshandhavingsafschrikking te maken heeft, is totaal ineffectief als het om deze suprematisten gaat.
De Houthi's hebben het juiste idee. Echte helden, de Houthi's.
Goed gezegd, ik ben het er helemaal mee eens.
Dank je wel. Blijf sterk en blijf vechten.
(Ik heb nog een opmerking onder het artikel van Caitlin Johnstone dat vandaag is geplaatst. Het gaat over de angstaanjagende realiteit rondom zionistische pogingen om de vrijheid van meningsuiting in Amerika uit te roeien. Als je tijd hebt, lees het dan even door.)
Bedoel je niet Australië?
Helemaal juist. Blijf Ditto schrijven!
Helemaal juist. Blijf schrijven
Zelfs met het risico op een grote confrontatie...waarom altijd terugtrekken? Waarom niet, voor een broodnodige verandering, vooruit stormen??? Waarom altijd 'de andere wang' toekeren???