De verloren 'Arabier'

By Ramzy Baroud
Z-netwerk

Ltaal is van belang. Naast de directe impact op onze perceptie van grote politieke gebeurtenissen, waaronder oorlog, definieert taal ook ons ​​begrip van deze gebeurtenissen door de geschiedenis heen, en vormt zo onze relatie met het verleden, het heden en de toekomst.

Terwijl Arabische leiders mobiliserende om te voorkomen dat de Palestijnse bevolking van het door oorlog geteisterde Gaza — en trouwens ook van de bezette Westelijke Jordaanoever — zou worden verdreven, kon ik het niet laten om na te denken over de taal: wanneer zijn we gestopt met het verwijzen naar het “Arabisch-Israëlische conflict” en hebben we dat vervangen door het “Palestijns-Israëlische conflict?”

Afgezien van het voor de hand liggende probleem dat militaire bezettingen niet als “conflicten” beschreven zouden moeten worden – een neutrale term die een morele gelijkwaardigheid creëert – heeft de verwijdering van “Arabieren” uit het “conflict” de zaken enorm verergerd, niet alleen voor de Palestijnen, maar ook voor de Arabieren zelf.

Voordat we het over deze repercussies hebben, die van het verwisselen van woorden en het veranderen van zinnen, is het belangrijk om dieper te graven: wanneer werd de term "Arab" precies verwijderd? En net zo belangrijk, waarom werd deze in de eerste plaats toegevoegd?

De Liga van Arabische Staten was gevestigd in maart 1945, ruim drie jaar voor de oprichting van Israël. Een belangrijke oorzaak van die nieuw gevonden Arabische eenheid was Palestina, toen onder Brits koloniaal “mandaat.”

Niet alleen begrepen de weinige onafhankelijke Arabische staten de centrale rol van Palestina voor hun collectieve veiligheid en politieke identiteit, maar ze zagen Palestina ook als de meest cruciale kwestie voor alle Arabische landen – onafhankelijk of niet.

Die verwantschap werd met de tijd sterker en de topconferenties van de Arabische Liga weerspiegelden altijd het feit dat de Arabische volkeren en regeringen, ondanks conflicten, opstanden, omwentelingen en verdeeldheid, altijd verenigd waren in één enkele waarde: de bevrijding van Palestina.

De spirituele betekenis van Palestina groeide hand in hand met de politieke en strategische betekenis ervan voor de Arabieren. Hierdoor kreeg die relatie ook een religieuze component.

De brandstichting aanvallen op de Al-Aqsa-moskee in augustus 1969 was de belangrijkste katalysator achter de etablissement van de Organisatie van Islamitische Conferentie (OIC) later dat jaar. In 2011 werd het hernoemd de Organisatie voor Islamitische Samenwerking, hoewel Palestina het centrale onderwerp van de islamitische dialoog bleef. 

Toch bleef het ‘conflict’ ‘Arabisch’, omdat de Arabische landen de zwaarste lasten ervan droegen, in oorlogen verwikkeld raakten, nederlagen leden, maar ook momenten van triomf deelden.

Het Arabische leger verslaan in juni 1967 aan het Israëlische leger, gesteund door de Verenigde Staten en andere machtige westerse mogendheden, was een keerpunt. Vernederd en boos verklaarden Arabische landen hun beroemde "Drie Nee's" op de Khartoem-top in augustus-september van datzelfde jaar. Alle "nee's" waren gebaseerd op het idee dat er geen vrede, geen onderhandelingen, geen erkenning van Israël zal zijn zolang de Palestijnen gevangen worden gehouden.

Dat sterke standpunt overleefde de tand des tijds echter niet. Verdeeldheid onder Arabische naties kwam aan de oppervlakte en termen als Al-'Am al-Qawmi al-'Arabi — de Arabische nationale veiligheid — richtten zich vaak op Palestina, versplinterd in nieuwe concepten rondom de belangen van natiestaten.

De Camp David-akkoorden Gesigneerd De breuk tussen Egypte en Israël in 1979 verdiepte de Arabische verdeeldheid en marginaliseerde Palestina verder, hoewel deze breuk in werkelijkheid niet de oorzaak was.

[Zien: DE BOZE ARABISCHE: De irrelevantie van de Arabische Liga]

Het was rond deze tijd dat de westerse media, destijds de academische wereld, nieuwe termen begonnen te bedenken met betrekking tot Palestina. De “Arabier” werd geschrapt ten gunste van “Palestijn.”

Die simpele verandering was wereldschokkend, omdat Arabieren, Palestijnen en mensen over de hele wereld nieuwe associaties begonnen te maken met het politieke discours met betrekking tot Palestina. De isolatie van Palestina had dus die van fysieke belegeringen en militaire bezetting overgestoken, naar het domein van de taal.

Palestijnen vochten hard om hun rechtmatige en verdiende positie als bewakers van hun eigen strijd te winnen. Hoewel de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) gevestigd Op aandringen van Egypte tijdens de Eerste Arabische Top in Caïro in 1964 kregen de Palestijnen, onder leiding van Fatah's Yasser Arafat, in 1969 het roer in handen.

Vijf jaar later, tijdens de Arabische top in Rabat (1974), werd de PLO collectief waargenomen als de “enige legitieme vertegenwoordiger van het Palestijnse volk,” die later verleend waarnemersstatus bij de Verenigde Naties.

Idealiter zou een werkelijk onafhankelijk Palestijns leiderschap omarmd moeten worden door een collectief en verenigd Arabisch standpunt, dat het zou helpen in het moeilijke en vaak bloedige proces van bevrijding. Gebeurtenissen die volgden, getuigden echter van een veel minder ideaal traject: Arabische en Palestijnse verdeeldheid verzwakte de positie van beide, en versplinterde hun energieën, middelen en politieke beslissingen.

Maar de geschiedenis is niet voorbestemd om hetzelfde patroon te volgen. Hoewel historische ervaringen zichzelf lijken te repliceren, kan het wiel van de geschiedenis worden gekanaliseerd om in de juiste richting te bewegen.

Gaza en het grote onrecht dat voortvloeit uit de verwoesting door de Israëlische oorlog in de Gazastrook, vormen opnieuw een katalysator voor een Arabische dialoog en, als er voldoende wil is, voor eenheid.

Hoewel de Palestijnen hebben aangetoond dat hun Sumud — standvastigheid — is voldoende om alle strategieën die op hun vernietiging gericht zijn, af te weren. Arabische landen moeten hun positie als eerste lijn van solidariteit en steun voor het Palestijnse volk heroveren, niet alleen in het belang van Palestina zelf, maar ook in het belang van alle Arabische landen.

Eenheid is nu de sleutel om de rechtvaardige zaak van Palestina opnieuw te centreren, zodat de taal opnieuw kan verschuiven en de ‘Arabische’ component kan worden geïnjecteerd als een kritisch woord in een strijd voor vrijheid die alle Arabische en islamitische landen zou moeten aangaan, en in feite de hele wereld.

Dr. Ramzy Baroud is een veel gepubliceerde en vertaalde auteur, een internationaal gesyndiceerde columnist en redacteur van De Palestijnse Kroniek. Zijn nieuwste boek is The Last Earth: een Palestijns verhaal (Pluto Press, 2018). Hij behaalde een Ph.D. in Palestine Studies aan de University of Exeter (2015) en was een niet-residente wetenschapper aan het Orfalea Center for Global and International Studies, UCSB. Bezoek zijn website.

Dit artikel is van Z-netwerkwordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van haar lezers.

Meningen die in dit artikel worden geuit en die al dan niet overeenkomen met die van Consortium Nieuws.