De nieuwe film van Walter Salles over de verdwijning van regimecritici in het Brazilië van de jaren zeventig is een krachtige herinnering dat de schurken die de slachting in Gaza verdedigen, hun tijd afwachten.
Monument voor de slachtoffers van marteling in Recife, Braziliël. (Marcusrg, Wikimedia Commons, CC DOOR 2.0)
By Jonathan Cook
Jonathan-Cook.net
Wverander de nieuwe film van Salles Ik ben er nog steeds, is een ontroerend, waargebeurd, voor een Oscar genomineerd portret van een linkse middenklassefamilie in Rio de Janeiro in de vroege jaren zeventig, die worstelt met de verdwijning van hun vader — 1970 jaar later bevestigd als moord — door de Braziliaanse militaire dictatuur.
De moeder en haar tienerdochter brachten ook tijd door in een martelkamp van het regime, voordat ze werden vrijgelaten.
Wat mij het meest raakte in de film, was de eindeloze stroom meegaande regeringsfunctionarissen die emotieloos en gewetensvol de mishandeling van mannen, vrouwen en kinderen uitvoerden.
Het was een herinnering dat er genoeg van dit soort mensen onder ons leven, en dat ze de afgelopen 16 maanden heel weinig hebben gedaan om te verbergen wie ze zijn.
Zij zijn de politici die de taal en het internationaal recht verdraaien door de collectieve bestraffing van de bevolking van Gaza door middel van tapijtbombardementen en uithongering – misdaden tegen de menselijkheid – als ‘zelfverdediging’ te bestempelen.
Zij zijn de politieagenten het plunderen van huizen van mensenen het opsluiten en arresteren van onafhankelijke journalisten en mensenrechtenactivisten, waaronder Joodse, omdat zij protesteerden tegen de slachting in Gaza.
Het zijn de journalisten van het establishment die doen alsof het bloedbad onder de bevolking van Gaza slechts een alledaags nieuwsverhaal is, minder belangrijk dan de dood van een oudere acteur of de laatste uitbarsting van de vrouwenhater Andrew Tate.
En bovenal zijn ze het leger van gewone mensen op sociale media:
- Spottend over de families van kinderen die door door de VS geleverde bommen zijn verscheurd;
- Het eindeloos herhalen van beweringen over “Gazawood” (Gaza-Hollywood), alsof de nivellering van het kleine gebied, zichtbaar vanuit de ruimte, een fictie is en dat de enige slachtoffers Hamas-strijders zijn;
- Het verdedigen van de zaak als een legitieme juridische procedure ontvoering van honderden artsen en verpleegsters uit de ziekenhuizen van Gaza naar ‘detentiekampen’ waar marteling, seksueel misbruik en verkrachting routine zijn;
- De vernietiging van de ziekenhuizen in Gaza – waarbij te vroeg geboren baby’s, zwangere vrouwen, zieken en ouderen sterven – wordt gerechtvaardigd op basis van volkomen ongefundeerde en zelfzuchtige beweringen van de Israëlische regering dat elk van hen een “commando- en controlecentrum” van Hamas is;
- Juichen over het uitwissen van de enige documentaire over Gaza die de kinderen van het land humaniseert, omdat de vader van de 13-jarige De verteller is een wetenschapper die door de Hamas-regering is aangesteld om toezicht te houden op de landbouwsector voordat Israël alle vegetatie in de enclave vernietigde.
Regisseur Walter Salles en hoofdrolspeelster Fernanda Torres promoten I'm Still Here in 2024 in Londen. (Raph_PH, Wikimedia Commons, CC DOOR 2.0)
Deze mensen leven onder ons. Ze worden met de dag zelfverzekerder. En op een dag, als we ze nu niet bevechten, zullen ze een kap over ons hoofd trekken om ons naar een geheime locatie te brengen.
Ze zitten aan de andere kant van het bureau en stellen ons steeds dezelfde vragen. Ze laten ons door fotoalbums bladeren op zoek naar gezichten die we herkennen, mensen over wie we informatie kunnen geven.
Ze brengen ons naar vuile cellen, waar we alleen een harde plank als bed hebben, geen deken om ons warm te houden, geen mogelijkheid om te douchen, een gat in de grond als toilet en maar één maaltijd om de dag door te komen.
Ze zullen ons in stilte door lange, donkere gangen begeleiden naar een kamer waar ze op ons zullen wachten.
Er zal een stoel in het midden van een lege kamer staan. Ze zullen knikken om ons te laten zitten. En dan zal het beginnen.
Jonathan Cook is een bekroonde Britse journalist. Hij was twintig jaar lang gevestigd in Nazareth, Israël. Hij keerde in 20 terug naar Groot-Brittannië. Hij is de auteur van drie boeken over het Israëlisch-Palestijnse conflict: Bloed en religie: de ontmaskering van de Joodse staat (2006) Israël en de botsing der beschavingen: Irak, Iran en het plan om het Midden-Oosten opnieuw vorm te geven (2008) en Verdwijnend Palestina: Israëls experimenten in menselijke wanhoop (2008). Als u zijn artikelen op prijs stelt, overweeg dan alstublieft uw financiële steun aanbieden.
Dit artikel komt van de blog van de auteur, Jonathan Cook.net.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Het is allemaal al eerder gezegd — en moet steeds weer gezegd worden. Hannah Arendt: 'de banaliteit van het kwaad'; Martin Niemoller: 'Eerst kwamen ze voor de communisten en ik heb niets gezegd…..'
Wij zijn geen rationele soort, maar eerder een reactieve (net als alle andere dieren). Onze geschiedenis laat dit duidelijk zien! De mythe van Cassandra is en zal onze erfenis zijn. Dit wil niet zeggen dat degenen die een grotere waarheid beseffen, het moeten opgeven; nee, argumenteren en demonstreren (vechten voor) onze visies op de mensheid en ecologische integriteit, maar met het begrip dat de overgrote meerderheid van de mensheid alleen kan reageren binnen een nauwe en onmiddellijke presentatie van de sociale en politieke realiteit; dat is de basis waarop een standpunt kan worden ingenomen.
Ik waardeer de realiteit van Salles' nieuwe film en de realiteit van de mensen om ons heen vandaag de dag met lede ogen aan
die deelnemen aan de ernstige schade aan onschuldigen. Verbazingwekkend, hoe men kan leven
zo lang om de realiteit van de ethische/morele/psychologische kern van zoveel medemensen te ontdekken
burgers.
Bedankt Jonathan
Over het onderwerp van zowel de Braziliaanse militaire dictatuur als de “monsters onder ons”, en een van de vele redenen (van het drukken van jihadistische schoolboeken die nog steeds door de Taliban worden gebruikt tot de financiering van onvrijwillige massasterilisatie in Peru) kan ik niet anders dan meer dan een beetje schadenfreude krijgen van Trumps recente acties tegen het Amerikaanse Agentschap voor Internationale Ontwikkeling (USAID):
"Van de vele donkerrode vlekken in het dossier van USAID is er geen enkele te vergelijken met het programma van het Office of Public Safety (OPS) van het agentschap - en zijn meest beruchte functionaris, Dan Mitrione [politiechef en familieman uit Richmond, Indiana, en een jeugdvriend van dominee Jim Jones - zie "Q782 Transcript", 24 juni 2021, en Jim Hougan, "The Secret Life of Jim Jones: A Parapolitical Fugue", 22 december 2022, beide beschikbaar bij Alternative Considerations of Jonestown en Peoples Temple aan de San Diego State University].
[...]
Tegen het einde van de jaren zestig, toen Mitrione naar Uruguay vertrok, had USAID meer dan 1960 Braziliaanse politieagenten getraind in de duistere kunsten van het heersen door terreur; nog eens 100,000 Braziliaanse politieagenten werden naar de VS gebracht voor een speciale USAID-training in explosieven en ondervragingstechnieken.
[...]
Mitrione begon menselijke anatomie en het menselijk zenuwstelsel te onderwijzen aan de elite Uruguayaanse politiefunctionarissen die door USAID zorgvuldig waren uitgekozen voor training in de strijd tegen opstanden in Amerika. Vervolgens begon Mitrione – volgens een dubbelagent van de CIA die in het geheim voor Cuba werkte, Manuel Hevia, en bevestigd door journalist AJ Langguth – gruwelijke live-marteldemonstraties uit te voeren op dakloze bedelaars die van de straten van Montevideo waren geplukt. Vier menselijke cavia’s van Mitrione werden doodgemarteld, waaronder één vrouw – volgens Hevia was het testen op straatbedelaars iets dat Mitrione leerde tijdens het trainen van de Braziliaanse politie.
Bron:
Mark Ames, “De moorddadige geschiedenis van USAID, het Amerikaanse overheidsagentschap achter Cuba's nep-Twitter-kloon,” Pando, 8 april 2014 (archive.is/ASNtt)
Als je geïnteresseerd bent, Google dan op Dan Mitrione USAID, daar vind je veel informatie, waaronder een goed artikel op Spartacus Educational. – Helemaal geen aardige man!