Jeffrey Sachs: De geopolitiek van vrede

De auteur legt aan Europese parlementsleden het manipulatieve Amerikaanse buitenlandse beleid na de oorlog uit, ontkracht mythes over Oekraïne en dringt aan op een onafhankelijk Europees buitenlands beleid.

Dit is een bewerkt transcript van de toespraak van professor Jeffrey Sachs in het Europees Parlement tijdens een evenement met de titel "The Geopolitics of Peace", georganiseerd door voormalig adjunct-secretaris-generaal van de VN en huidig ​​BSW-Europarlementariër Michael von der Schulenburg, op 19 februari 2025. Het transcript is voor de duidelijkheid bewerkt en voorzien van aantekeningen. 

By Jeffrey D.Sachs

Introductie

Tbedankt aan jullie allemaal voor de kans om samen te zijn en samen te denken. Dit is inderdaad een ingewikkelde en snel veranderende tijd en een zeer gevaarlijke. Dus we hebben echt behoefte aan helderheid van gedachten. Ik ben vooral geïnteresseerd in ons gesprek, dus ik zal proberen zo beknopt en duidelijk mogelijk te zijn.

Ik heb de gebeurtenissen in Oost-Europa, de voormalige Sovjet-Unie, Rusland en Oekraïne van heel dichtbij gevolgd, de afgelopen 36 jaar. Ik was adviseur van de Poolse regering in 1989, van het economische team van president Gorbatsjov in 1990 en 1991, van het economische team van president Jeltsin in 1991 tot 1993 en van het economische team van president Koetsjma in Oekraïne in 1993 tot 1994.

Ik heb geholpen de Estische munteenheid te introduceren. Ik heb verschillende landen in voormalig Joegoslavië geholpen, met name Slovenië. Na het Maidan werd ik door de nieuwe regering [in Oekraïne] gevraagd om naar Kiev te komen, en ik werd rondgeleid over het Maidan, en ik heb veel dingen uit de eerste hand geleerd.

Ik heb al meer dan 30 jaar contact met Russische leiders. Ik ken ook de Amerikaanse politieke leiders van dichtbij. Onze vorige minister van Financiën, Janet Yellen, was 52 jaar geleden mijn geweldige macro-economieleraar. We zijn al een halve eeuw vriendinnen.

Ik ken deze mensen. Ik zeg dit omdat wat ik vanuit mijn standpunt wil uitleggen niet uit tweede hand is. Het is geen ideologie. Het is wat ik met eigen ogen heb gezien en heb ervaren in deze periode. Ik wil mijn begrip van de gebeurtenissen die Europa in veel contexten zijn overkomen met u delen en ik zal niet alleen de crisis in Oekraïne opnemen, maar ook Servië 1999, de oorlogen in het Midden-Oosten, waaronder Irak, Syrië, de oorlogen in Afrika, waaronder Soedan, Somalië, Libië. Deze zijn in zeer belangrijke mate het resultaat van diep misleidende Amerikaanse beleidsmaatregelen. Wat ik zal zeggen, zal u wellicht verbazen, maar ik spreek uit ervaring en kennis van deze gebeurtenissen.

Amerikaans buitenlands beleid

Dit zijn oorlogen die de Verenigde Staten hebben geleid en veroorzaakt. En dat is nu al meer dan 30 jaar zo. De Verenigde Staten kwamen tot het inzicht, vooral in 1990-91, en daarna met het einde van de Sovjet-Unie, dat de VS nu de wereld regeert en dat de VS zich niet hoeft te houden aan iemands standpunten, rode lijnen, zorgen, veiligheidsstandpunten, internationale verplichtingen of enig VN-kader. Het spijt me dat ik het zo duidelijk zeg, maar ik wil dat u het begrijpt.

Ik heb in 1991 heel hard geprobeerd om financiële hulp te krijgen voor Gorbatsjov die ik beschouw als de grootste staatsman van onze moderne tijd. (*Dit werd onderdeel van een project geleid door professor Graham Allison aan de Harvard Kennedy School of Government met Gorbatsjovs economisch adviseur Grigory Yavlinsky en gepubliceerd in het boek Venster van mogelijkheden: de grote deal voor democratie in de Sovjet-Unie, (Pantheon Boeken, 1991.)

Ik las onlangs het gearchiveerde memo van de National Security Council-bespreking van mijn voorstel op 3 juni 1991, en las voor het eerst hoe het Witte Huis het volledig verwierp en in feite mijn verzoek aan de VS om de Sovjet-Unie te helpen met financiële stabilisatie en met financiële hulp om hervormingen door te voeren, van tafel lachte. Het memo documenteert* dat de Amerikaanse regering besloot om het allerminste te doen om een ​​ramp te voorkomen, maar dan ook echt het allerminste.

(*Richard Darman van de OMB verwoordde het zo.

“Bij het definiëren van het Amerikaanse belang moeten we enigszins machiavellistisch zijn. Wat is het minimale bedrag dat nodig is om een ​​regime te paaien waarmee we op andere zaken willen samenwerken? Met andere woorden, wat is het absolute minimum om de zaken in beweging te houden? Ik geloof niet dat we ons zorgen hoeven te maken over de ontbinding van de USSR. Als dit ons interne begrip is, dan kunnen we in het openbaar doorgaan.” Later voegt Darman toe: “Ik wil lijken serieus, zonder onszelf voor de gek te houden. We hebben al genoeg ingrediënten voor een goed PR-pakket.” Nadruk in origineel.)

Ze besloten dat het niet de taak van de VS is om te helpen. Integendeel. (Zie mijn paper “Hoe de neocons begin jaren negentig kozen voor hegemonie boven vrede.")

Toen de Sovjet-Unie in 1991 ten einde kwam, werd het beeld nog overdrevener. En ik kan hoofdstuk en vers noemen, maar het beeld was dat wij [de VS] de show runnen. [Dick] Cheney, [Paul] Wolfowitz en vele andere namen die u zult kennen, geloofden letterlijk dat dit nu een Amerikaanse wereld is, en dat we zullen doen wat we willen. We zullen opruimen van de voormalige Sovjet-Unie. We zullen alle resterende bondgenoten uit het Sovjettijdperk uitschakelen. Landen als Irak, Syrië, enzovoort zullen verdwijnen.

En we hebben dit buitenlandse beleid nu al 33 jaar in feite. Europa heeft hier een hoge prijs voor betaald, want Europa heeft in deze periode geen buitenlands beleid gehad dat ik kan achterhalen. Geen stem, geen eenheid, geen duidelijkheid, geen Europese belangen, alleen Amerikaanse loyaliteit.

Er waren momenten waarop er meningsverschillen waren en, denk ik, heel mooie meningsverschillen. De laatste keer dat het ertoe deed, was in 2003 in de aanloop naar de oorlog in Irak, toen Frankrijk en Duitsland zeiden dat ze de Verenigde Staten niet steunen in hun omzeiling van de VN-Veiligheidsraad voor deze oorlog. Die oorlog was rechtstreeks bedacht door Netanyahu en zijn collega's in het Amerikaanse Pentagon. (Zie het boek van Dennis Fritz, Dodelijk verraad: de waarheid over waarom de Verenigde Staten Irak binnenvielen, OF Boeken, 2024.) 

Ik zeg niet dat het een link of wederkerigheid was. Ik zeg dat het een oorlog was die voor Israël werd uitgevoerd. Het was een oorlog die Paul Wolfowitz en Douglas Feith coördineerden met [Israëlische leider] Benjamin Netanyahu.

En dat was de laatste keer dat Europa een stem had. Ik sprak toen met Europese leiders, en ze waren heel duidelijk, en het was heel mooi om hun verzet tegen een onaanvaardbare oorlog te horen. Europa verloor daarna zijn stem volledig, maar vooral in 2008. Wat er na 1991 gebeurde, en om ons naar 2008 te brengen, is dat de Verenigde Staten besloten dat unipolariteit betekende dat de NAVO zich zou uitbreiden van Brussel tot Vladivostok, stap voor stap.

NAVO-uitbreiding

Er zou geen einde komen aan de oostelijke uitbreiding van de NAVO. Dit zou de unipolaire wereld van de VS zijn. Als je als kind het spel Risk speelt, zoals ik deed, is dit het idee van de VS: om het stuk op elk deel van het bord te hebben. Elke plek zonder een Amerikaanse militaire basis is in principe een vijand. Neutraliteit is een vies woord in het Amerikaanse politieke lexicon.

Neutraliteit is misschien wel het smerigste woord volgens de Amerikaanse mentaliteit. Als je een vijand bent, weten we dat je een vijand bent. Als je neutraal bent, ben je een subversief, omdat je echt tegen ons bent, maar dat niet tegen ons zegt. Je doet alleen alsof je neutraal bent. Dus dit was inderdaad de mentaliteit, en het besluit werd formeel genomen in 1994 toen president Clinton de uitbreiding van de NAVO naar het oosten goedkeurde.

U zult zich herinneren dat Hans-Dietrich Genscher en James Baker III op 7 februari 1990 met Gorbatsjov spraken. Genscher gaf een persconferentie na afloop waarin hij uitlegde dat de NAVO niet naar het oosten zal oprukken.

Duitsland en de VS zouden geen misbruik maken van de ontbinding van het Warschaupact. Begrijp alstublieft dat deze toezegging is gedaan in een juridische en diplomatieke context, niet in een toevallige context. Deze toezeggingen waren essentieel voor de onderhandelingen om de Tweede Wereldoorlog te beëindigen, die de weg vrijmaakten voor de Duitse hereniging.

Er werd een overeenkomst bereikt dat de NAVO geen centimeter naar het oosten zou opschuiven. (Dit was een overeenkomst, zij het mondeling, aangezien Gorbatsjov tegenover de VS en Duitsland het belang benadrukte van de Amerikaans-Duitse belofte om de NAVO niet naar het oosten uit te breiden.) En het was expliciet en het staat in talloze documenten. En kijk maar eens in het National Security Archive van de George Washington University, dan vind je tientallen documenten. Het is een website genaamd "Wat Gorbatsjov over de NAVO hoorde." Kijk er eens naar, want alles wat de VS je vertelt over deze belofte is een leugen, maar de archieven zijn er volkomen duidelijk over. (Veel van de belangrijkste documenten zijn hier  en hier.)

Dus, het besluit werd in 1994 door Clinton genomen om de NAVO helemaal uit te breiden tot aan Oekraïne. Dit is een langetermijnproject van de VS. Dit is niet te danken aan de ene of andere regering. Dit is een project van de Amerikaanse regering dat meer dan 30 jaar geleden begon. In 1997 schreef Zbigniew Brzezinski Het Grand Chessboard, waarin de uitbreiding van de NAVO naar het oosten wordt beschreven.

Dat boek is niet alleen de overpeinzingen van meneer Brzezinski. Dat is zijn presentatie aan het publiek van beslissingen al gemaakt door de Amerikaanse overheid, en zo werkt een boek als dit. Het boek beschrijft de oostwaartse uitbreiding van Europa en de NAVO als gelijktijdige en samenhangende gebeurtenissen. En er is een goed hoofdstuk in dat boek dat vraagt, wat zal Rusland doen als Europa en de NAVO oostwaarts uitbreiden?

Ik kende Zbig Brzezinski persoonlijk. Hij was erg aardig tegen me. Ik adviseerde Polen en hij was een grote hulp. Hij was ook een slimme man, en toch deed hij in 1997 alles fout.

In 1997 beschreef hij gedetailleerd waarom Rusland niets anders kon doen dan instemmen met de oostelijke uitbreiding van de NAVO en Europa.

(Hier is Brzezinski op pagina 118 van Groot schaakbord:

“Ruslands enige echte geostrategische optie — de optie die Rusland een realistische internationale rol kan geven en ook de kans op transformatie en sociale modernisering kan maximaliseren — is Europa. En niet zomaar een Europa, maar het transatlantische Europa van de zich uitbreidende EU en NAVO. Zo'n Europa krijgt vorm, zoals we in hoofdstuk 3 hebben gezien, en het zal waarschijnlijk ook nauw verbonden blijven met Amerika. Dat is het Europa waar Rusland zich mee zal moeten verbinden, als het gevaarlijke geopolitieke isolatie wil vermijden.”)

In feite zegt hij de oostelijke uitbreiding van Europa en niet alleen Europa, maar ook de NAVO. Dit was een Amerikaans plan, een project. En Brzezinski legt uit hoe Rusland zich nooit zal aansluiten bij China. Ondenkbaar. Rusland zal zich nooit aansluiten bij Iran.

Volgens Brzezinski heeft Rusland geen andere roeping dan de Europese roeping. Dus, terwijl Europa naar het oosten beweegt, kan Rusland er niets aan doen. Dat zegt nog een Amerikaanse strateeg. Is het een vraag waarom we de hele tijd in oorlog zijn? Want één ding over Amerika is dat we altijd "weten" wat onze tegenhangers gaan doen, en we doen het altijd verkeerd! En één reden dat we het altijd verkeerd doen, is dat in de niet-coöperatieve speltheorie die de Amerikaanse strategen spelen, je niet echt met de andere kant praat. Je weet gewoon wat de strategie van de andere kant is. Dat is geweldig. Het bespaart zoveel tijd. Je hebt gewoon geen diplomatie nodig.

De Zwarte Zee-strategie

Dit project begon dus serieus in 1994 en we hebben nu al 30 jaar een continuïteit in het overheidsbeleid, tot misschien gisteren. (Ik doel hierbij op het telefoongesprek tussen Trump en Poetin op 12 februari 2025 en de uitspraken die snel op elkaar volgden.)

Een project van 30 jaar. Oekraïne en Georgië waren de sleutels tot het project. Waarom? Omdat Amerika alles wat het weet van de Britten heeft geleerd.

Wij zijn het wannabe Britse Rijk. En wat het Britse Rijk in 1853 begreep, met Mr. Palmerston, excuseer me, Lord Palmerston [samen met Napoleon III], is dat je Rusland omsingelt in de Zwarte Zee, en je ontzegt Rusland toegang tot de oostelijke Middellandse Zee.

Wat u ziet is een Amerikaans project om hetzelfde te doen in de 21e eeuw. Het idee van de VS was dat Oekraïne, Roemenië, Bulgarije, Turkije en Georgië allemaal in de NAVO zouden zitten, wat Rusland van elke internationale status zou beroven door de Zwarte Zee te blokkeren en Rusland in feite te neutraliseren als weinig meer dan een lokale macht. Brzezinski is duidelijk over deze geografie.

Na Palmerston en vóór Brzezinski was er natuurlijk Halford Mackinder in 1904: “Wie Oost-Europa regeert, regeert het Hartland; wie het Hartland regeert, regeert het Wereld-Eiland; wie het Wereld-Eiland regeert, regeert de wereld.” (In 1919 schreef Mackinder het boek Democratische idealen en realiteit, voortbouwend op zijn eerdere werk De geografische spil van de geschiedenis vanaf 1904.)

Ik heb de presidenten en/of hun teams gekend. Er is niet veel veranderd van Clinton naar Bush Jr. naar Obama naar Trump naar Biden. Misschien zijn ze stap voor stap slechter geworden.

Biden was in mijn ogen de slechtste. Misschien komt dat ook omdat hij niet samenstelling de laatste paar jaar. Ik zeg dat serieus, niet als een sarcastische opmerking. Het Amerikaanse politieke systeem is een systeem van imago. Het is een systeem van mediamanipulatie elke dag. Het is een PR-systeem.

Je zou een president kunnen hebben die in principe niet functioneert en die persoon twee jaar aan de macht kunnen houden en zich verkiesbaar kunnen stellen. Het enige is dat hij 90 minuten lang alleen op een podium moest staan, en dat was het einde. Als dat probleem er niet was geweest, was hij doorgegaan met zijn kandidatuur, of hij nu na 4:XNUMX uur 's middags sliep of niet. Dus dit is de realiteit. Iedereen gaat ermee akkoord. Het is onbeleefd om te zeggen wat ik zeg, want we spreken op dit moment over bijna niets in deze wereld de waarheid.

Dus, dit project liep al sinds de jaren 1990. Het bombarderen van Belgrado gedurende 78 opeenvolgende dagen in 1999 was onderdeel van dit project. Dat land opsplitsen terwijl grenzen "heilig" zijn, toch? Behalve Kosovo dan. Grenzen zijn heilig, behalve als Amerika ze verandert. Soedan opsplitsen was een ander gerelateerd Amerikaans project. Denk aan de opstand in Zuid-Soedan. Gebeurde dat alleen omdat Zuid-Soedanezen in opstand kwamen? Of zal ik je het CIA-draaiboek geven?

Laten we als volwassenen alsjeblieft begrijpen waar dit over gaat. Militaire campagnes zijn kostbaar. Ze vereisen uitrusting, training, basiskampen, inlichtingen, financiën. Die steun komt van grootmachten. Het komt niet van lokale opstanden. Zuid-Soedan heeft Soedan niet verslagen in een stammenstrijd. Het breken van Soedan was een Amerikaans project. Ik ging vaak naar Nairobi en kwam daar Amerikaanse militairen of senatoren of anderen tegen met een "diepe interesse" in de binnenlandse politiek van Soedan. Die oorlog was onderdeel van het spel van de Amerikaanse unipolariteit.

Amerikaans buitenlands beleid en NAVO-uitbreiding

En zo begon de uitbreiding van de NAVO, zoals u weet, in 1999 met Hongarije, Polen en Tsjechië. Rusland was er buitengewoon ongelukkig mee, maar dit waren landen die nog ver van de Russische grens lagen. Rusland protesteerde, maar natuurlijk zonder resultaat. Toen kwam George Bush Jr. aan de macht. Toen 9/11 plaatsvond, beloofde president Poetin alle steun aan de VS. En toen besloten de VS rond 20 september 2001 dat ze in vijf jaar tijd zeven oorlogen zouden beginnen!

U kunt generaal Wesley Clark op video horen spreken over dit onderwerp. (Zie Clark, in 2011, op Democracy Now!, waar hem door een functionaris van het Pentagon werd verteld: "We gaan de regeringen van zeven landen binnen vijf jaar aanvallen en vernietigen - we beginnen met Irak, en dan gaan we door naar Syrië, Libanon, Libië, Somalië, Soedan en Iran."

Clark was de opperbevelhebber van de NAVO in 1999. Hij ging rond 20 september 2001 naar het Pentagon. Hij kreeg een stuk papier overhandigd met daarop de vooruitzichten van zeven Amerikaanse oorlogen naar keuze. Dit waren in feite Netanyahu's oorlogen.

Het plan van de Amerikaanse regering was deels om oude Sovjet-bondgenoten op te ruimen [verwijderen] en deels om de aanhangers van Hamas en Hezbollah uit te schakelen. Netanyahu's idee was en is dat er één staat zal zijn, dank u wel, in heel Palestina van vóór 1948. Ja, slechts één staat. Dat zal Israël zijn. Israël zal alle gebieden van de Jordaan tot de Middellandse Zee controleren.

En als iemand bezwaar maakt, dan werpen we ze omver. Nou ja, niet Israël, precies, maar meer specifiek onze vriend, de Verenigde Staten. Dat was het Amerikaanse beleid tot vanmorgen. We weten niet of het zal veranderen. Nu is het enige probleem dat de VS misschien “Gaza zal bezitten” [volgens president Trump] in plaats van dat Israël Gaza bezit.

Netanyahu's idee bestaat al minstens 25 jaar. Het gaat terug op een document genaamd "Clean Break" dat Netanyahu en zijn Amerikaanse politieke team in 1996 samenstelden om een ​​einde te maken aan het idee van de tweestatenoplossing. U kunt dat document ook online vinden.

(In 1996 publiceerden Netanyahu en zijn Amerikaanse adviseurs het document “Clean Break: A New Strategy for Securing the Realm” met het Institute for Advanced Strategic and Political Studies. Deze nieuwe “clean break”-strategie riep Israël op om het raamwerk van "land voor vrede" te verwerpen. Dit pleitte er effectief voor dat Israël zich niet zou terugtrekken uit de door de Palestijnen bezette gebieden van 1967 in ruil voor regionale vrede. In plaats daarvan zou Israël doorgaan met zijn beleid van bezetting totdat het "vrede voor vrede" veilig had gesteld, door het Midden-Oosten naar eigen inzicht te hervormen. Het opnieuw tekenen van de kaart van de regio bestond uit het omverwerpen van regeringen die tegen de dominantie van Israël waren.) 

Dit zijn dus langetermijnprojecten van de VS. Het is verkeerd om te vragen: "Is het Clinton? Is het Bush? Is het Obama?" Dat is de saaie manier om naar de Amerikaanse politiek te kijken, als een dagelijkse of jaarlijkse game. Toch is dat niet wat de Amerikaanse politiek is.

Na 1999 kwam de volgende ronde van NAVO-uitbreiding in 2004 met nog eens zeven landen: de drie Baltische staten, Roemenië, Bulgarije, Slovenië en Slowakije. Op dat moment was Rusland behoorlijk overstuur. Deze tweede golf van NAVO-uitbreiding was een complete schending van de naoorlogse orde die was overeengekomen ten tijde van de Duitse hereniging. In wezen was het een fundamentele truc, of overlopen, van de VS van een coöperatieve regeling met Rusland.

Zoals iedereen zich herinnert, omdat we vorige week de Veiligheidsconferentie van München hebben gehad, President Poetin ging naar de MSC in 2007 om te zeggen: “Stop, genoeg is genoeg.” Natuurlijk luisterde de VS niet.

In 2008 duwde de Verenigde Staten Europa's langlopende project om de NAVO uit te breiden naar Oekraïne en Georgië door de strot. Dit is een langetermijnproject. Ik luisterde naar dhr. Saakashvili in New York City in het voorjaar van 2008, toen hij sprak in de Council on Foreign Relations.

Hij vertelde ons dat Georgië in het hart van Europa ligt en als zodanig lid zou worden van de NAVO. Ik liep naar buiten en belde mijn vrouw en zei: "Deze man is gek; hij gaat zijn land opblazen."

Een maand later brak er een oorlog uit tussen Rusland en Georgië, waarin Georgië werd verslagen. De meest recente gebeurtenissen in Tbilisi zijn opnieuw niet behulpzaam voor Georgië, met uw Europarlementariërs die daarheen gaan om protesten aan te wakkeren. Dat redt Georgië niet; dat zorgt ervoor dat Georgië wordt vernietigd, compleet vernietigd.

In 2008 heeft, zoals iedereen weet, onze voormalige CIA-directeur William Burns, die destijds de Amerikaanse ambassadeur in Rusland was, een lange brief gestuurd diplomatieke kabel terug naar minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice, die de beroemde titel had: “Nyet betekent Nyet.” Burns' boodschap was dat de gehele Russische politieke klasse tegen de uitbreiding van de NAVO was, niet alleen president Poetin.

We weten alleen van de kabel van Julian Assange. Geloof me, er wordt tegenwoordig geen woord over dit onderwerp aan het Amerikaanse volk verteld door onze regering of onze toonaangevende kranten. Dus we moeten Julian Assange bedanken voor het memo, dat we in detail kunnen lezen.

Zoals u weet, werd Viktor Janoekovitsj in 2010 verkozen tot president van Oekraïne op basis van de neutraliteit van Oekraïne. Rusland had helemaal geen territoriale belangen of plannen in Oekraïne. Ik weet het. Ik was er af en toe in die jaren. Wat Rusland in 2010 onderhandelde, was een lease van 25 jaar tot 2042 voor de marinebasis Sebastopol. Dat is alles. Er waren geen Russische eisen voor de Krim of voor de Donbas. Helemaal niets van dat alles. Het idee dat Poetin het Russische rijk aan het herbouwen is, is kinderachtige propaganda. Pardon.

Als iemand de dagelijkse en jaarlijkse geschiedenis kent, is dit kinderachtig spul. Toch lijkt kinderachtig spul beter te werken dan volwassen spul. Dus waren er helemaal geen territoriale eisen vóór de staatsgreep van 2014 [in Oekraïne]. Toch besloten de Verenigde Staten dat Janoekovitsj moest worden omvergeworpen omdat hij neutraliteit voorstond en zich verzette tegen de uitbreiding van de NAVO. Het wordt een regime change operation genoemd.

Sinds 1947 hebben de VS ongeveer honderd regimewisselingsoperaties uitgevoerd, waarvan vele in uw landen [sprak tot de Europarlementariërs] en vele over de hele wereld.  

(Politicoloog Lindsey O'Rourke documenteerde 64 geheime Amerikaanse regime-change operaties tussen 1947 en 1989 en concludeerde dat "Regime change operaties, vooral die heimelijk werden uitgevoerd, vaak hebben geleid tot langdurige instabiliteit, burgeroorlogen en humanitaire crises in de getroffen regio's." Zie O'Rourke's boek uit 2018, Covert Regime Change: America's Secret Cold War. Na 1989 is er voldoende bewijs van de betrokkenheid van de CIA in Syrië, Libië, Oekraïne, Venezuela en vele andere landen.)

Dat is wat de CIA voor de kost doet. Weet dat alsjeblieft. Het is een heel ongebruikelijk soort buitenlands beleid. In de Amerikaanse regering, als je de andere kant niet mag, onderhandel je niet met ze, je probeert ze omver te werpen, bij voorkeur heimelijk. Als het heimelijk niet werkt, doe je het openlijk. Je zegt altijd dat het niet onze schuld is. Zij zijn de agressor. Zij zijn de andere kant.

Ze zijn "Hitler". Dat komt elke twee of drie jaar terug. Of het nu Saddam Hussein is, of [de afgezette Syrische president Bashar] al-Assad, of Poetin, dat is erg handig. Dat is de enige uitleg over buitenlands beleid die het Amerikaanse volk ooit krijgt. Nou, we staan ​​voor München 1938. We kunnen niet met de andere kant praten. Het zijn slechte en onverzoenlijke vijanden. Dat is het enige model van buitenlands beleid dat we ooit van onze regering en massamedia horen. De massamedia herhalen het volledig omdat het volledig wordt omgekocht door de Amerikaanse regering.

De Maidan-revolutie en de nasleep ervan

Nu, in 2014, werkten de VS actief aan de omverwerping van Janoekovitsj. Iedereen weet dat de telefoongesprek onderschept door mijn Columbia University-collega Victoria Nuland en de Amerikaanse ambassadeur Geoffrey Pyatt. Beter bewijs krijg je niet. De Russen onderschepten haar telefoongesprek en zetten het op internet. 

Het is fascinerend. Door dat te doen, kregen ze allemaal promotie in de regering van Biden. Dat is de taak. Toen het Maidanfeest plaatsvond, werd ik kort daarna gebeld. "Professor Sachs, de nieuwe Oekraïense premier wil u spreken om te praten over de economische crisis." Dus vloog ik naar Kiev en werd ik rondgeleid over het Maidanfeest. En mij werd verteld hoe de VS het geld betaalde voor alle mensen rond het Maidanfeest, de "spontane" Revolutie van de Waardigheid.

Dames en heren, hoe zijn al die Oekraïense media opeens ontstaan ​​op het moment van Maidan? Waar kwam al die organisatie vandaan? Waar kwamen al die bussen vandaan? Waar kwamen al die mensen vandaan? Maak je een grapje? Dit is een georganiseerde inspanning. En het is geen geheim, behalve misschien voor burgers van Europa en de Verenigde Staten. Iedereen begrijpt het heel goed.

Na de staatsgreep kwamen de Minsk-akkoorden, met name Minsk II, dat overigens was gemodelleerd naar de autonomie van Zuid-Tirol voor de etnische Duitsers in Italië. Ook de Belgen kunnen zich goed identificeren met Minsk II, omdat het opriep tot autonomie en taalrechten van de Russischtaligen in Oost-Oekraïne. Minsk II werd unaniem gesteund door de VN-Veiligheidsraad. (Het Minsk II-akkoord werd onderschreven (door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties middels Resolutie 2202, die op 17 februari 2015 unaniem werd aangenomen.) 

Toch besloten de Verenigde Staten en Oekraïne dat het niet zou worden afgedwongen. Duitsland en Frankrijk, de garanten van het Normandië-proces, lieten het ook negeren. Deze afwijzing van Minsk II was een andere directe Amerikaanse unipolaire actie waarbij Europa zoals gewoonlijk een volkomen nutteloze ondergeschikte rol speelde, hoewel het garant stond voor de overeenkomst.

Trump won de verkiezingen van 2016 en breidde daarna de wapenleveringen aan Oekraïne uit. Er vielen vele duizenden doden bij de beschietingen door Oekraïne in de Donbas. Er was geen uitvoering van de Minsk II-overeenkomst.

Toen kwam Biden in 2021 aan de macht. Ik hoopte op beter, maar werd opnieuw diep teleurgesteld. Ik was lid van de Democratische Partij. Nu ben ik lid van geen enkele partij, omdat beide partijen toch hetzelfde zijn. De Democraten werden in de loop van de tijd complete oorlogsstokers en er was geen enkele stem in de partij die opriep tot vrede. Net als de meeste van jullie parlementariërs, op dezelfde manier.

Eind 2021 legde Poetin een laatste poging op tafel om een ​​modus operandi met de VS te bereiken, in twee ontwerpen van veiligheidsovereenkomsten, één met Europa en één met de Verenigde Staten. Hij legde het ontwerp van de overeenkomst tussen Rusland en de VS op tafel op 15 december 2021.

Daarna had ik een uur lang een telefoongesprek met [Nationaal Veiligheidsadviseur] Jake Sullivan in het Witte Huis, waarin ik smeekte: "Jake, vermijd de oorlog. Jij kunt de oorlog vermijden. Het enige wat de VS hoeft te doen is zeggen: 'De NAVO zal niet uitbreiden naar Oekraïne.'" En hij zei tegen mij: "Oh, de NAVO zal niet uitbreiden naar Oekraïne. Maak je daar geen zorgen over."

Ik zei: "Jake, zeg het in het openbaar."

“Nee. Nee. Nee. We kunnen het niet publiekelijk zeggen.”

Ik zei: "Jake, ga je een oorlog beginnen over iets dat helemaal niet gaat gebeuren?"

Hij zei: "Maak je geen zorgen, Jeff. Er zal geen oorlog zijn."

Dit zijn niet erg slimme mensen. Ik zeg je, als ik je mijn eerlijke mening mag geven, zijn het niet erg slimme mensen. Ze praten tegen zichzelf. Ze praten met niemand anders. Ze spelen speltheorie. In niet-coöperatieve speltheorie praat je niet met de andere kant. Je maakt gewoon je eigen strategie. Dit is de essentie van niet-coöperatieve speltheorie. Het is geen onderhandelingstheorie. Het is geen vredestheorie. Het is eenzijdige, niet-coöperatieve theorie, als je formele speltheorie kent.

Dat is wat ze spelen. Dat soort speltheorie begon [in toepassing] bij de RAND Corporation. Dat is wat ze nog steeds spelen. In 2019 is er een krant door RAND, “Rusland uitbreiden: concurreren vanuit een voordelige positie.”

Ongelooflijk genoeg vraagt ​​het artikel, in het publieke domein, hoe de VS Rusland zou moeten irriteren, tegenwerken en verzwakken. Dat is letterlijk de strategie. We proberen Rusland te provoceren, proberen Rusland uiteen te laten vallen, misschien een regimewisseling te laten plaatsvinden, misschien onrust, misschien een economische crisis.

Dat is wat jullie in Europa je bondgenoot noemen. Dus daar stond ik met mijn frustrerende telefoongesprek met Sullivan, buiten in de vrieskou. Ik probeerde toevallig een dagje te skiën.

"Oh, er zal geen oorlog zijn, Jeff."

We weten wat er daarna gebeurde: de regering-Biden weigerde te onderhandelen over de uitbreiding van de NAVO. Het domste idee van de NAVO is het zogenaamde opendeurbeleid, gebaseerd op artikel 10 van het NAVO-verdrag (1949). De NAVO behoudt zich het recht voor om te gaan waar ze wil, zolang de gastregering akkoord gaat, zonder dat een buurland – zoals Rusland – er ook maar iets over te zeggen heeft.

Nou, ik zeg tegen de Mexicanen en de Canadezen: "Probeer het niet." Weet je, Trump wil misschien Canada overnemen. Dus de Canadese regering zou tegen China kunnen zeggen: "Waarom bouw je geen militaire basis in Ontario?" Ik zou het niet aanraden. De VS zouden niet zeggen: "Nou, het is een open deur. Dat is de zaak van Canada en China, niet van ons." De VS zouden Canada binnenvallen.

Toch herhalen volwassenen, ook in Europa, in dit Parlement, in de NAVO, in de Europese Commissie, het absurde mantra dat Rusland geen inspraak heeft in de uitbreiding van de NAVO. Dit is onzin. Dit is niet eens babygeopolitiek. Dit is gewoon helemaal niet nadenken. Dus de oorlog in Oekraïne escaleerde in februari 2022 toen de regering-Biden weigerde om serieuze onderhandelingen te voeren.

De oorlog in Oekraïne en de beheersing van kernwapens

Wat was Poetins bedoeling met de oorlog? Ik kan je vertellen wat zijn bedoeling was. Het was om Zelensky te dwingen neutraliteit te onderhandelen. Dit gebeurde binnen enkele dagen na het begin van de invasie. Je moet dit basispunt begrijpen, niet de propaganda die over de invasie wordt geschreven en die beweert dat het doel van Rusland was om Oekraïne te veroveren met een paar tienduizenden troepen.

Kom op, dames en heren. Begrijp alsjeblieft iets fundamenteels. Het idee van de Russische invasie was om de NAVO uit Oekraïne te houden. En wat is de NAVO eigenlijk? Het is het Amerikaanse leger, met zijn raketten, zijn CIA-inzet en al de rest. Het doel van Rusland was om de VS uit de buurt van zijn grens te houden.

Waarom is Rusland hier zo in geïnteresseerd? Denk eens aan het feit dat als China of Rusland zou besluiten een militaire basis te bouwen aan de Rio Grande of aan de Canadese grens, niet alleen de Verenigde Staten in paniek zouden raken; we zouden binnen tien minuten oorlog hebben. Toen de Sovjet-Unie dit in 1962 in Cuba probeerde, eindigde de wereld bijna in een nucleaire Armageddon.

Dit alles wordt nog eens extra versterkt doordat de Verenigde Staten in 2002 eenzijdig het ABM-verdrag opzegden en daarmee een einde maakten aan het relatief stabiele kader voor kernwapenbeheersing.

Dit is extreem belangrijk om te begrijpen. Het kader voor nucleaire wapenbeheersing is grotendeels gebaseerd op het proberen af ​​te schrikken van een eerste [onthoofdings]aanval. Het ABM-verdrag was een cruciaal onderdeel van die stabiliteit.

De VS stapte in 2002 eenzijdig uit het ABM-verdrag. Dat was een doorn in het oog van Rusland. Dus alles wat ik heb beschreven over de uitbreiding van de NAVO, vond plaats in de context van de vernietiging van het nucleaire raamwerk door de VS. Vanaf 2010 begon de VS Aegis-antiballistische raketsystemen te installeren in Polen en later in Roemenië. Rusland vindt dat niet leuk.

Een van de kwesties die in december en januari, december 2021, januari 2022 op tafel lag, was of de Verenigde Staten het recht claimden om raketsystemen in Oekraïne te plaatsen. Volgens voormalig CIA-analist Ray McGovern vertelde Blinken in januari 2022 aan Lavrov dat de Verenigde Staten zich het recht voorbehouden om raketsystemen in Oekraïne te plaatsen.

Dat, mijn beste vrienden, is jullie veronderstelde bondgenoot. En nu wil de VS tussenliggende raketsystemen in Duitsland plaatsen. Vergeet niet dat de Verenigde Staten in 2019 uit het INF-verdrag zijn gestapt. Er is op dit moment geen kader voor kernwapens. Eigenlijk helemaal geen. (De Verenigde Staten hebben zich formeel teruggetrokken uit het Intermediate-Range Nuclear Forces (INF)-verdrag op 2 augustus 2019, na een opschortingsperiode van zes maanden die begon op 2 februari 2019.)

Toen Zelensky een paar dagen na de Russische invasie zei dat Oekraïne klaar was voor neutraliteit, was een vredesakkoord binnen handbereik. Ik ken de details hiervan omdat ik uitgebreid met belangrijke onderhandelaars en bemiddelaars heb gesproken en veel heb geleerd van openbare uitspraken van anderen. Kort na de start van de onderhandelingen in maart 2022 werd er een document uitgewisseld tussen de partijen dat president Poetin had goedgekeurd en dat Lavrov had gepresenteerd. Dit werd beheerd door de Turkse bemiddelaars. Ik vloog in het voorjaar van 2022 naar Ankara om uit de eerste hand en in detail te horen wat er in de bemiddeling gebeurde. De kern van de zaak is dit: Oekraïne liep eenzijdig weg van een bijna-akkoord.

Einde van de Oekraïne-oorlog

Waarom stapte Oekraïne uit de onderhandelingen? Omdat de Verenigde Staten hen dat opdroeg en omdat het Verenigd Koninkrijk de kers op de taart gooide door BoJo [Boris Johnson, de voormalige Britse premier] begin april naar Kiev te sturen om hetzelfde punt te maken.

[Britse premier] Keir Starmer blijkt nog erger te zijn, nog meer een oorlogszuchtige. Het is onvoorstelbaar, maar het is waar. Boris Johnson legde uit, en u kunt het op internet vinden, dat wat hier op het spel staat niets minder is dan de westerse hegemonie! Niet Oekraïne, maar de westerse hegemonie.

Michael von der Schulenberg en ik ontmoetten in het voorjaar van 2022 een groep experts in het Vaticaan en schreven een document waarin we uitlegden dat er niets goeds kan voortkomen uit voortdurende oorlog. (De ontmoeting in het Vaticaan was de Fraternal Economy-sessie over Jubileum 2025: “Hoop in de tekenen van de tijd.”) 

Onze groep heeft er tevergeefs op aangedrongen dat Oekraïne onmiddellijk moet onderhandelen. Vertragingen zouden namelijk leiden tot massale doden, het risico op nucleaire escalatie en mogelijk zelfs een volledig verlies van de oorlog.

Ik zou geen woord willen veranderen aan wat we toen schreven. Er was niets mis met dat document. Sinds de VS Oekraïne uit de onderhandelingen hebben gepraat, zijn er misschien wel een miljoen Oekraïners gestorven of ernstig gewond geraakt.

En Amerikaanse senatoren die zo gemeen en cynisch zijn als je maar kunt bedenken, zeggen dat dit een geweldige uitgave is van Amerikaans geld, omdat er geen Amerikanen sterven. Het is de pure proxy-oorlog. Een van onze senatoren in de buurt van de staat New York, Richard Blumenthal van Connecticut, zei dit hardop. Mitt Romney zei dit hardop. Het is het beste geld dat Amerika kan uitgeven. Er sterven geen Amerikanen. Het is onwerkelijk.

Nu, om ons even terug te brengen naar gisteren, het US Ukraine Project is mislukt. Het kernidee van het project was al die tijd dat Rusland zijn handen zou laten zakken. Het kernidee was al die tijd dat Rusland niet kon weerstaan, net zoals Zbigniew Brzezinski in 1997 betoogde. De Amerikanen dachten dat de VS zeker de overhand had.

De VS zal winnen omdat we ze gaan bluffen. De Russen gaan niet echt vechten. De Russen gaan echt mobiliseren. We zullen de economische "nucleaire optie" inzetten om Rusland uit SWIFT te halen. Dat zal de economie vernietigen. Onze sancties zullen Rusland op de knieën krijgen. De HIMARS zullen ze afmaken. De ATACMS, de F-16's, zullen ze afmaken. Eerlijk gezegd heb ik al meer dan 50 jaar naar dit soort gepraat geluisterd. Onze nationale veiligheidsleiders hebben tientallen jaren onzin verkondigd.

Ik smeekte de Oekraïners: blijf neutraal. Luister niet naar de Amerikanen. Ik herhaalde het beroemde gezegde van Henry Kissinger, dat een vijand van de Verenigde Staten zijn gevaarlijk is, maar een vriend zijn fataal. Laat me dat herhalen voor Europa: een vijand van de Verenigde Staten zijn gevaarlijk, maar een vriend zijn fataal.

De Trump-regering

Ik sluit af met een paar woorden over president Donald Trump. Trump wil niet dat Biden verliest. Daarom zullen Trump en president Poetin waarschijnlijk akkoord gaan met het beëindigen van de oorlog. Zelfs als Europa doorgaat met zijn oorlogszucht, zal dat niet uitmaken. De oorlog is ten einde. Dus, alsjeblieft, laat het uit je systeem. Vertel het alsjeblieft aan je collega's. "Het is voorbij." Het is voorbij omdat Trump geen verliezer wil vasthouden. Degene die gered zal worden door de onderhandelingen die nu plaatsvinden, is Oekraïne. De tweede is Europa.

Uw beurs stijgt de laatste dagen vanwege het "vreselijke nieuws" over onderhandelingen en mogelijke vrede. Ik weet dat dit vooruitzicht op een onderhandelde vrede met pure afschuw is ontvangen in deze kamers, maar dit is het beste nieuws dat u kunt krijgen. Ik heb geprobeerd contact te leggen met een aantal Europese leiders. Ik heb gezegd: ga niet naar Kiev, maar naar Moskou. Onderhandel met uw tegenhangers. U bent de Europese Unie. U bent 450 miljoen mensen en een economie van 20 biljoen dollar. Gedraag u ernaar.

De Europese Unie zou de belangrijkste handelspartner van Rusland moeten zijn. Europa en Rusland hebben complementaire economieën. De fit voor wederzijds voordelige handel is erg sterk. Trouwens, als iemand wil bespreken hoe de VS Nord Stream heeft opgeblazen, dan praat ik daar ook graag over.

De Trump-regering is in hart en nieren imperialistisch. Trump gelooft duidelijk dat de grootmachten de wereld domineren. De VS zal meedogenloos en cynisch zijn, en ja, ook tegenover Europa. Ga niet bedelen bij Washington. Dat zal niet helpen. Het zou waarschijnlijk de meedogenloosheid aanwakkeren. Voer in plaats daarvan een echt Europees buitenlands beleid.

Ik zeg dus niet dat we in een nieuw tijdperk van vrede zitten, maar we zitten nu in een heel ander soort politiek, een terugkeer naar grootmachtpolitiek. Europa heeft zijn eigen buitenlands beleid nodig, en niet alleen een buitenlands beleid van Russofobie. Europa heeft een buitenlands beleid nodig dat realistisch is, de situatie van Rusland begrijpt, de situatie van Europa begrijpt, begrijpt wat Amerika is en waar het voor staat, en dat probeert te voorkomen dat Europa door de Verenigde Staten wordt binnengevallen. Het is zeker niet onmogelijk dat Trumps Amerika troepen in Groenland zal landen. Ik maak geen grapje, en ik denk niet dat Trump een grapje maakt. Europa heeft een buitenlands beleid nodig, een echt beleid. Europa heeft iets anders nodig dan: "Ja, we zullen onderhandelen met meneer Trump en hem halverwege tegemoetkomen." Weet u hoe dat eruit zal zien? Bel me later nog eens.

Zorg alstublieft voor een Europees buitenlands beleid. U gaat nog lang met Rusland samenleven, dus onderhandel alstublieft met Rusland. Er liggen echte veiligheidsproblemen op tafel voor zowel Europa als Rusland, maar de bombast en de Russofobie dienen uw veiligheid helemaal niet. Het dient de veiligheid van Oekraïne helemaal niet. Dit Amerikaanse avontuur waar u zich voor hebt aangemeld en waar u nu de belangrijkste cheerleader voor bent, heeft bijgedragen aan ongeveer 1 miljoen Oekraïense slachtoffers.

Over het Midden-Oosten en China

Over het Midden-Oosten trouwens, de VS heeft 30 jaar geleden het buitenlands beleid volledig overgedragen aan Netanyahu. De Israëlische lobby domineert de Amerikaanse politiek. Twijfel daar alstublieft niet aan. Ik kan urenlang uitleggen hoe het werkt. Het is heel gevaarlijk. Ik hoop dat Trump zijn regering niet zal vernietigen, en nog veel erger, het Palestijnse volk, vanwege Netanyahu, die ik beschouw als een oorlogsmisdadiger die terecht aangeklaagd door het ICC.

De enige manier voor Europa om vrede te hebben aan de grenzen met het Midden-Oosten is de tweestatenoplossing. Er is maar één obstakel, en dat is het veto van de Verenigde Staten in de VN-Veiligheidsraad, op aandringen van de Israëlische lobby. Dus als u wilt dat de EU enige invloed heeft, zeg dan tegen de Verenigde Staten dat ze het veto moeten laten vallen. In dit geval zou de Europese Unie samen zijn met ongeveer 160 andere landen in de wereld. De enigen die tegen een Palestijnse staat zijn, zijn in principe de Verenigde Staten, Israël, Micronesië, Nauru, Palau, Papoea-Nieuw-Guinea, Argentinië en Paraguay. (De Verenigde Naties kunnen het conflict in het Midden-Oosten beëindigen door Palestina als lid te verwelkomen, zie mijn artikel daarover hier. )

Het Midden-Oosten is een plek waar de Europese Unie een grote geopolitieke invloed zou kunnen hebben. Toch is Europa stil gebleven over het JCPOA en Iran en is ongeveer de helft van Europa stil gebleven over de oorlogsmisdaden van Israël en het blokkeren van de tweestatenoplossing.

Netanyahu's grootste droom in het leven is de oorlog tussen de Verenigde Staten en Iran. En hij heeft het niet opgegeven. Het is niet onmogelijk dat er ook een oorlog tussen de VS en Iran komt. Toch zou Europa het kunnen stoppen — als Europa zijn eigen buitenlands beleid heeft. Ik hoop dat Trump Netanyahu's greep op de Amerikaanse politiek zal beëindigen. Zelfs als dat niet zo is, kan de EU samenwerken met de rest van de wereld om vrede te brengen in het Midden-Oosten.

Tot slot wil ik nog even zeggen dat China geen vijand is. China is slechts een groot succesverhaal. Daarom wordt het door de Verenigde Staten gezien als een vijand, omdat China een grotere economie heeft dan de Verenigde Staten (gemeten in internationale prijzen). De VS verzet zich tegen de realiteit. Europa zou dat niet moeten doen. Laat me herhalen, China is geen vijand en geen bedreiging. Het is een natuurlijke partner van Europa in de handel en in het redden van het wereldwijde milieu.

Dat is alles. Hartelijk dank.

Vraag en Antwoord Sectie

Toehoorder: Moet Europa zijn militaire uitgaven verhogen?

Jeffrey Sachs: Ik zou niet tegen een aanpak zijn waarbij Europa 2 tot 3 procent van het BBP uitgeeft aan een uniforme Europese veiligheidsstructuur en investeert in Europa en in Europese technologie, en waarbij de Verenigde Staten niet het gebruik van Europese technologie voorschrijft.

Nederland produceert de enige machines van geavanceerde halfgeleiders met behulp van extreme ultraviolet lithografie. Dat bedrijf is natuurlijk ASML. Toch bepaalt Amerika elk beleid van ASML. Als ik jou was, zou ik niet alle beveiliging en technologie overdragen aan de Verenigde Staten.

Ik zou voorstellen om je eigen veiligheidskader te hebben, zodat je ook je eigen buitenlands beleidskader kunt hebben. Europa staat voor veel dingen waar de Verenigde Staten niet voor staan.

Europa staat voor klimaatactie. Onze president is hier helemaal gek van. En Europa staat voor fatsoen, voor sociaaldemocratie, als ethos.

Europa staat voor multilateralisme. Europa staat voor het Handvest van de VN. De VS staat voor geen van die dingen. Onze minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio annuleerde onlangs zijn reis naar Zuid-Afrika omdat gelijkheid en duurzaamheid op de agenda stonden. Dat is een levendige, zij het grimmige, weerspiegeling van het Angelsaksische libertarisme. Egalitarisme is geen woord uit het Amerikaanse lexicon. En duurzaamheid ook niet.

U weet misschien dat van de 193 VN-lidstaten er 191 SDG-plannen (Sustainable Development Goal) hebben gepresenteerd aan de VN in het High-Level Political Forum (HLPF). Slechts drie landen hebben dat niet gedaan: Haïti, Myanmar en de Verenigde Staten van Amerika. Bidens ministerie van Financiën mocht de term Sustainable Development Goals niet eens gebruiken. Ik noem dit allemaal omdat u uw eigen buitenlands beleid nodig hebt.

Ik geef elk jaar twee rapporten uit. Een daarvan is de Wereld Happiness Report. In het rapport van 2024 zijn acht van de top 10 landen Europees. Europa heeft de hoogste levenskwaliteit ter wereld. De VS staan ​​op de 23e plaats.

Het andere jaarverslag is de Rapport Duurzame Ontwikkeling. In het rapport van 2024 bevinden 19 van de top 20 landen in duurzame ontwikkeling zich in Europa. De VS staat op de 46e plaats. Je hebt je eigen buitenlands beleid nodig om die kwaliteit van leven te beschermen! Ik was en blijf een groot fan van de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE) en geloof nog steeds dat de OVSE het juiste kader is voor Europese veiligheid. Het zou echt kunnen werken.

Toehoorder: Hoe moet Europa diplomatiek omgaan met Rusland?

Jeffrey Sachs: Ik denk dat er enorm belangrijke kwesties zijn waar Europa rechtstreeks met Rusland over moet onderhandelen. En daarom zou ik president Costa en de leiders van Europa willen aansporen om rechtstreekse gesprekken te openen met president Poetin, omdat de Europese veiligheid op tafel ligt.

Ik ken de Russische leiders, velen van hen, vrij goed. Ze zijn goede onderhandelaars, en je zou met hen moeten onderhandelen, en je zou goed met hen moeten onderhandelen.

Ik zou de Russische tegenhangers een aantal vragen stellen. Ik zou ze vragen, wat zijn de veiligheidsgaranties die kunnen werken zodat deze oorlog permanent eindigt? Wat zijn de veiligheidsgaranties voor de Baltische staten? Een deel van het onderhandelingsproces is om de andere kant te vragen naar uw zorgen.

Ik ken minister van Buitenlandse Zaken Lavrov al 30 jaar. Ik beschouw hem als een briljant minister van Buitenlandse Zaken. Praat met hem. Onderhandel met hem. Krijg zijn ideeën. Leg je ideeën op tafel.

Het belangrijkste is om te stoppen met schreeuwen, te stoppen met oorlogszucht en te praten met de Russische tegenhangers. En smeek niet om aan tafel te zitten met de Verenigde Staten. Je hoeft niet in dezelfde kamer te zitten als de Verenigde Staten. Je bent Europa. Je zou in dezelfde kamer moeten zitten als Europa en Rusland. Geef je buitenlands beleid niet aan iemand, niet aan de Verenigde Staten, niet aan Oekraïne, niet aan Israël. Houd een Europees buitenlands beleid aan. Dat is het basisidee.

Toehoorder: Landen als Polen, Hongarije en Tsjechië wilden lid worden van de NAVO. Oekraïne ook. Waarom zouden ze dat niet mogen?

Jeffrey Sachs: De NAVO is geen keuze van Hongarije, Polen, Tsjechië of Oekraïne. De NAVO is een door de VS geleid militair bondgenootschap. De vraag waar Europa in 1991 en vandaag de dag voor stond, was hoe we vrede konden garanderen. Als ik in 1991 beslissingen had moeten nemen, had ik de NAVO helemaal beëindigd toen het Warschaupact werd ontbonden, en zeker toen de Sovjet-Unie zelf ten einde kwam. Toen landen om NAVO-lidmaatschap vroegen, had ik ze uitgelegd wat onze minister van Defensie William Perry, vooraanstaand staatsman George Kennan, de laatste Amerikaanse ambassadeur in de Sovjet-Unie, Jack Matlock, allemaal in de jaren negentig zeiden. Ze zeiden allemaal in feite: "We begrijpen uw gevoelens, maar de NAVO uitbreiden is geen goed idee, omdat het gemakkelijk een nieuwe Koude Oorlog met Rusland zou kunnen uitlokken." Er is een heel goed nieuw boek van Jonathan Haslam, uitgegeven door Harvard University Press, genaamd hubris. Het biedt een gedetailleerde historische documentatie van de uitbreiding van de NAVO. Het legt uit hoe de VS te arrogant was om de rode lijnen van Rusland te bespreken, onderhandelen en respecteren, zelfs nadat ze hadden beloofd dat de NAVO niet zou uitbreiden.

Toehoorder: Wat zijn de gevolgen op lange termijn van deze verloren oorlog?

Jeffrey Sachs: We zitten in de grootste technologische vooruitgang in de menselijke geschiedenis. Het is echt verbazingwekkend wat er nu allemaal kan. Weet je, ik sta versteld van het feit dat iemand die weinig scheikunde kent de Nobelprijs voor de Vrede voor scheikunde heeft gewonnen omdat hij zo goed is in AI en diepe neurale netwerken, een genie, Demis Hassabis. Hij en zijn team bij DeepMind kwamen erachter hoe ze AI konden gebruiken om het probleem van eiwitvouwing te kraken, een probleem dat generaties biochemici bezighield.

Dus als we onze geest, onze middelen en onze energieën erop richten, kunnen we het wereldwijde energiesysteem transformeren voor klimaatveiligheid. We kunnen de biodiversiteit beschermen. We kunnen ervoor zorgen dat elk kind een kwalitatief goede opleiding krijgt. We kunnen nu zoveel geweldige dingen doen. Wat hebben we nodig voor succes? Wat mij betreft, is het belangrijkste dat we vrede nodig hebben.

En mijn basispunt is dat er nergens diepe redenen zijn voor conflicten, omdat elk conflict dat ik bestudeer gewoon een vergissing is. We strijden niet voor Lebensraum. Dat idee, dat in wezen van Malthus kwam en later een nazi-idee werd, was altijd fout, een fundamentele intellectuele vergissing. We hebben rassenoorlogen gehad, nationale overlevingsoorlogen, uit angst dat we niet genoeg hebben voor iedereen op deze planeet, zodat we in een strijd om te overleven zitten.

Als econoom kan ik u vertellen dat we genoeg op de planeet hebben voor ieders duurzame ontwikkeling. Genoeg. We zitten niet in een conflict met China. We zitten niet in een conflict met Rusland. Als we kalmeren, als we vragen naar de lange termijn, dan is de lange termijn heel goed, dat wil zeggen, als we onszelf niet van tevoren opblazen. Dus, dit is mijn punt. De vooruitzichten zijn heel positief als we de vrede construeren.

Toehoorder: Denkt u dat de uitweg uit dit conflict een Finsmaking van Oekraïne is?

Jeffrey Sachs: Uitstekende vraag. Laat me even één aspect van Finlandisering melden. Finlandisering bracht Finland jaar na jaar op nummer 1 in het World Happiness Report. Finland is rijk, succesvol, gelukkig en veilig. Dat is het Finland van vóór de NAVO waar ik het over heb.

Dus “Finlandisering” was een geweldig iets voor Finland. Toen Zweden, Finland en Oostenrijk neutraal waren, bravo. Slim. Toen Oekraïne neutraal was, slim. Als je twee supermachten hebt, houd ze dan een beetje uit elkaar. Als de Verenigde Staten ook maar enig verstand hadden, hadden ze deze landen als neutrale ruimte tussen het Amerikaanse leger en Rusland gelaten, maar de VS heeft veel te weinig verstand. 

Jeffrey D. Sachs is universiteitsprofessor en directeur van het Center for Sustainable Development aan de Columbia University, waar hij van 2002 tot 2016 leiding gaf aan The Earth Institute. Hij is ook voorzitter van het UN Sustainable Development Solutions Network en commissaris van de UN Broadband Commission. voor ontwikkeling.

De standpunten die in deze toespraak worden geuit, kunnen wel of niet overeenkomen met die van Consortium Nieuws.