Jonathan Cook over de plotselinge capaciteit van de westerse pers – in het geval van Syrië – om onderscheiden tussen jihadisten en islamitische nationalisten.
Hamas-graffiti in de bezette stad Nablus op de Westelijke Jordaanoever in 2006. (Michael Loadenthal, Flickr, CC BY-NC-SA 2.0)
By Jonathan Cook
Jonathan-Cook.net
HEr is iets heel vreemds aan de hand. Jarenlang zijn westerse media en politici roekeloos onverschillig geweest voor het feit dat Hamas geen jihadistische beweging is, zoals al-Qaeda of Islamitische Staat, maar een specifiek *Palestijnse* nationale verzetsbeweging — als die tenminste wordt ondersteund door een islamitische ideologie die het onderscheidt van seculiere Palestijnse nationale bewegingen zoals Fatah.
Kort na de aanval van Hamas op Israël op 7 oktober 2023 stond de Israëlische premier Benjamin Netanyahu naast de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken en beweerde hij zonder tegenspraak: “Hamas is ISIS [Islamitische Staat]… en Hamas zou precies zo behandeld moeten worden als ISIS werd behandeld.”
Maar Hamas, in tegenstelling tot al-Qaeda en Islamitische Staat, is niet van plan om een kalifaat te creëren dat alle moslims omarmt, waar ze ook wonen, en dat onverschillig staat tegenover nationale grenzen. Het wil een Palestijnse staat in Palestina creëren. Israël is vastbesloten om te voorkomen dat er een Palestijnse staat ontstaat, zelfs als dat betekent dat er genocide gepleegd moet worden.
Hamas eist geen strikte naleving van de religieuze wet en stelt de islam niet boven de Palestijnse nationale identiteit.
Het is niet, zoals Israël en zijn apologeten in het Westen ons proberen wijs te maken, een onderdeel van een islamitische kruistocht die een wereldwijde oorlog voert tegen de waarden van een veronderstelde Joods-christelijke ‘beschaving’.
Hamas onderdrukt christenen niet (er bestond een christelijke gemeenschap die vreedzaam leefde in Gaza totdat Israël hun kerken begon te bombarderen) en dwingt vrouwen niet om een sluier te dragen.
De Britse kwalificatie van Hamas als terroristische organisatie, zowel binnen de militaire als de politieke vleugel, is grotendeels gerechtvaardigd op basis van deze verkeerde voorstelling van het ideologische karakter van Hamas.
Ik breng deze kwestie niet ter sprake om Hamas te prijzen (zie de juridische disclaimer hieronder), maar om de huidige, schandalige hypocrisie van de gehele westerse media te benadrukken.
We hebben nu een al-Qaeda-afdeling in Syrië, omgedoopt tot HTS (Hayat Tahrir al-Sham). En westerse journalisten, zoals altijd geleid door de BBC, vallen over elkaar heen om uit te leggen hoe de groep zichzelf in één nacht heeft getransformeerd van een jihadistische groep die kopstukken afhakte naar een gematigde, “diversiteitsvriendelijk” Syrische nationale verzetsbeweging.
De media zijn plotseling zeer bezorgd over het verschil tussen militant jihadisme en islamitisch nationaal verzet, en benadrukken dat het laatste respectabel is.
Strijders van Tahrir al-Sham in het Syrische dorp Mushairfa, ten noordoosten van Hama, tijdens het offensief in het noordoosten van Hama in oktober 2017. (Qasioun News Agency, CC BY 3.0, Wikimedia Commons)
Dat wordt natuurlijk gepresenteerd als de reden voor de Britse en Amerikaanse regeringen om snel een einde te maken aan de aanduiding van HTS als terroristische organisatie, terwijl dezelfde regeringen Hamas in zijn geheel verboden houden. Het is de reden die wordt gegeven voor het omarmen van deze al-Qaeda-retread als een goede Syrische nationalistische beweging, en een die zogenaamd graag het land wil verenigen.
Het punt is: de westerse media zijn heel goed in staat om het verschil tussen jihadisten en islamitische nationalisten te begrijpen als ze dat willen. Maar ze willen dat alleen als de Britse en Amerikaanse nationale veiligheidsstaten dat zeggen.
Dat is het gedrag van wat ons een ‘vrije pers’ wordt genoemd.
JURIDISCHE DISCLAIMER: De bovenstaande observaties zijn gemaakt voor puur analytische doeleinden en zijn op geen enkele manier bedoeld om "steun" voor Hamas aan te moedigen, wat een schending zou zijn van Sectie 12 van de Britse Terrorism Act. Hamas is door de Britse overheid aangemerkt als een terroristische organisatie.
Wie zijn wij immers om de wijsheid van de overheid in twijfel te trekken door wetgeving tegen terrorisme te gebruiken om journalisten tot wel 14 jaar gevangenisstraf te geven, omdat zij de inconsistente toepassing van haar beleid aan de kaak stellen?
Wie zijn wij om het recht van de Britse politie in twijfel te trekken om de huizen van onafhankelijke journalisten binnen te vallen, hen te onderzoeken en te arresteren, zoals Richard Medhurst en Asa Winstanley is overkomen, omdat zij zich naar verluidt niet strikt genoeg aan het standpunt van de Britse regering ten aanzien van Hamas zouden houden?
Wie zijn wij om te betwijfelen waarom de Britse media, die een glorieuze traditie van persvrijheid hooghouden, niet berichten over de arrestatie en het onderzoek van onafhankelijke journalisten door de politie, omdat zij artikel 12 zouden hebben overtreden met betrekking tot Hamas, terwijl de politie volstrekt niet bereid lijkt artikel 12 te handhaven met betrekking tot HTS?
Uit het voorgaande mag op geen enkele wijze worden afgeleid dat Groot-Brittannië niet volledig democratisch is of dat het tekenen vertoont van een politiestaat.
[Zien: BRIEF UIT LONDEN: Over de Britse Terrorism Act]
Jonathan Cook is een bekroonde Britse journalist. Hij was twintig jaar lang gevestigd in Nazareth, Israël. Hij keerde in 20 terug naar Groot-Brittannië. Hij is de auteur van drie boeken over het Israëlisch-Palestijnse conflict: Bloed en religie: de ontmaskering van de Joodse staat (2006) Israël en de botsing der beschavingen: Irak, Iran en het plan om het Midden-Oosten opnieuw vorm te geven (2008) en Verdwijnend Palestina: Israëls experimenten in menselijke wanhoop (2008). Als u zijn artikelen op prijs stelt, overweeg dan alstublieft uw financiële steun aanbieden.
Dit artikel komt van de blog van de auteur, Jonathan Cook.net.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Alstublieft Klantenservice CN's
Winter Fonds Rit!
Doe veilig een fiscaal aftrekbare donatie met een creditcard of controleer door op de rode knop te klikken:
Het zijn niet alleen de Britse media. Stel je eens voor hoe ik me voel als ik in Frankrijk woon, het "thuis van de mensenrechten" en de Franse mediadiscussie over Syrië, HTS, troepen om Oekraïne te helpen, volg, de wil van het volk volledig negerend op welk gebied dan ook.
Dank u voor de belangrijke herinnering aan het duidelijke onderscheid tussen Hamas en jihadistische groepen zoals HTS. Hamas is een nationale bevrijdingsgroep die volgens het internationale recht het recht heeft om weerstand te bieden aan onderdrukking. De Hamas-aanval van 7 oktober was een militaire operatie, geen terroristische daad. Ik moet nog een nauwkeurige weerlegging van Hamas' acties zien die vergelijkbaar is met die van de Joden in de opstand in het getto van Warschau in WO2. Maar het is duidelijk een te ongemakkelijke vergelijking om het daglicht te zien in de westerse "vrije pers", aangezien deze steeds meer het bevel voert van de nationale veiligheidsstaat.
Het is zo'n tragedie dat de plek waar ik geboren ben, Groot-Brittannië, de thuisbasis van de Magna Carta, opgesteld in 1215, het eerste document in de Engelse jurisprudentie waarin werd gesteld dat de monarch niet boven de wet stond en de basis werd voor vrijheid, democratie en rechtsstaat in het VK, is vervangen door een Orwelliaanse staat waarin goedbedoelende journalisten en burgers gedwongen worden zichzelf te beschermen door disclaimers in hun artikelen te schrijven, die hen, als ze voor de rechter worden getoetst, nog steeds niet kunnen redden van kwaadwillige vervolging. De schande van "Groot" Groot-Brittannië.
Ik kan één aspect van jihadistische groepen als HTS niet bevatten: de motivatie van gewone strijders. Waarom zijn ze bereid om het werk van Israël en de VS te doen? Ze weten toch zeker wel dat Israël Arabische kinderen vermoordt in het bezette Palestina, dat ze zelf ondermenselijk zijn, volgens de Israëliërs. Hoe kunnen we dit verklaren?
Zo werkt de “Rules Based Order”… Zij stellen de regels op voor elke gegeven situatie, en wij (of de pers, etc.) moeten die bevelen opvolgen.
Inderdaad. De “op regels gebaseerde internationale orde” is een complete grap en verdient de spot en minachting die het ontvangt.