Wat Rusland vreesde in het Syrische conflict is werkelijkheid geworden

Drie jaar voordat Rusland in Syrië ingreep, vreesde het land dat een islamitische machtsovername in Damascus tot wijdverbreide chaos in de regio zou leiden, vergelijkbaar met een nieuw Afghanistan in de Levant, zo meldde Joe Lauria in 2012.

Dit artikel is oorspronkelijk geschreven voor The Wall Street Journal, wiens redacteuren het hebben afgewezen. In de geest van waarom Consortium Nieuws werd opgericht, bood ik het aan Editor Robert Parry aan. Bob publiceerde het op 26 juni 2012. 

Dit was slechts een jaar na de opstand in Syrië, waarbij al-Qaeda en andere extremistische islamitische groeperingen steeds meer betrokken raakten. De hier beschreven angsten van Rusland namen toe tot het punt dat president Vladimir Poetin, in zijn laatste adres In zijn toespraak tot de Algemene Vergadering van de VN op 28 september 2015 riep hij de Verenigde Staten openlijk op om zich bij Rusland aan te sluiten in een militaire campagne tegen de gemeenschappelijke vijand ISIS, al-Qaeda en andere jihadisten, op dezelfde manier waarop de VS en de Sovjet-Unie samen tegen het nazisme vochten.

De regering van Obama heeft het voorstel arrogant afgewezen, waarbij sommige Amerikaanse commentatoren het “Russisch imperialisme” noemden. Het is vreemd om je tegenstander uit te nodigen om zich bij je imperiale avontuur aan te sluiten. 

In feite was de Verenigde Staten een alliantie aangegaan met al-Qaeda en andere jihadistische groeperingen die Bashar al-Assad probeerden omver te werpen en wilden ze niet tegen hen vechten. Dit werd mij duidelijk op 16 februari 2012, vier maanden voordat dit artikel werd geschreven, toen ik de brutaliteit had om dit te zeggen in de PBS NewsHour.

By Jo Lauria
Speciaal voor consortiumnieuws
26 juni 2012

RDe onwrikbare steun van Rusland aan Damascus gedurende de 16 maanden dat de crisis in Syrië escaleerde, heeft Moskou sterke veroordelingen opgeleverd van Washington en andere westerse regeringen. De redenen voor Ruslands onverzettelijke houding zijn echter nooit volledig uitgelegd door Moskou of zijn critici.   

De laatste spanning tussen Washington en Rusland over Syrië kwam vorige week tot uiting in een face-to-face ontmoeting tussen president Barack Obama en president Vladimir Poetin. De week ervoor noemde de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton de bewering van Rusland dat het alleen defensieve wapens aan Damascus verkocht “overduidelijk onwaar.”

Dat gebeurde nadat Clinton Rusland ervan had beschuldigd aanvalshelikopters naar Syrië te sturen om de opstand te onderdrukken. Moskou ontkende deze beschuldiging. The New York Times Vervolgens werd gemeld dat Rusland alleen gerepareerde helikopters teruggaf die tientallen jaren geleden aan Syrië waren verkocht.

In februari gebruikte Susan Rice, de hoogste Amerikaanse diplomaat bij de VN, ondiplomatiek krachtige taal door te zeggen dat de VS “walgden” van het Russische veto tegen een resolutie van de Veiligheidsraad die het Syrische optreden zou hebben veroordeeld.

De harde taal lijkt bedoeld om Rusland in verlegenheid te brengen, vooral na de recente opleving van de gevechten en de reeks gruwelijke bloedbaden die aan Moskous cliënt worden toegeschreven.

Maar tot nu toe zijn de Russische motieven om Damascus te verdedigen grotendeels een onderwerp van speculatie gebleven, waarbij de Amerikaanse media schijnbaar ongeïnteresseerd zijn in het onderzoeken ervan.

Tegen regimewisseling

Russische functionarissen zeggen dat hun standpunt is gebaseerd op een onvermurwbaar verzet tegen regimeverandering, vooral als deze wordt geleid door westerse militaire interventie, zoals in Libië. De steun van Moskou aan het Syrische regime is niet veranderd, hoewel het de laatste tijd afstand heeft genomen van de leiding van president Bashar Al-Assad.

Analisten halen routinematig drie extra redenen aan voor het Syriëbeleid van Moskou: Ruslands miljoenen dollars per jaar aan legale wapenverkopen aan Syrië, toegang van de Russische marine tot een haven in Tartus aan de Syrische Middellandse Zeekust en de wens om zijn laatste bondgenoot in het Midden-Oosten te behouden.

Maar een duidelijker beeld van het Russische standpunt komt in beeld als het wordt geplaatst in de context van de dertig jaar durende strijd van Moskou tegen de inbreuk op zijn invloedssfeer door de militante islam. De steun die soms wordt gegeven
Deze groepen van de VS en de Arabische Golfstaten hebben een kloof van drie decennia met Rusland geopend, die begon in Afghanistan en via de Noordelijke Kaukasus naar de Balkan en nu naar Syrië loopt.

Rusland is niet alleen uit principe tegen regimeverandering in Syrië, maar omdat het waarschijnlijke nieuwe regime geleid zou worden door een islamistische regering die vijandig staat tegenover de Russische belangen, zeggen analisten en diplomaten.

“Je kunt praten over wapenverkoop en de haven, maar waar Rusland zich echt zorgen over maakt is een islamitische regering die aan de macht komt in Syrië”, zei een hoge westerse diplomaat, die vanwege de huidige situatie alleen op voorwaarde van anonimiteit wilde spreken. spanning in de West-Russische betrekkingen.

“Rusland is duidelijk bezorgd over islamitische regimes en misschien wel het allerbelangrijkste: het land is doodsbang voor chaos”, zegt Mark Galeotti, voorzitter van het Center for Global Affairs van de New York University. Hij zei dat chaos en anarchie in het Midden-Oosten de opkomst van islamitisch extremisme voeden.

“Rusland is van mening dat het Westen niet weet hoe het om moet gaan met regimeverandering en dat de uitkomst bijna altijd het soort chaos is waaruit islamitische extremistische bewegingen voortkomen”, zei Galeotti.

Het dominante lid van de Syrische oppositie is de Moslimbroederschap, die veertig jaar lang werd onderdrukt door president al-Assad en zijn vader Hafiz al-Assad vóór hem. De verdeeldheid in de Syrische oppositie ontstaat Volgens de westerse diplomaat komt dit grotendeels door de meningsverschillen tussen de Broederschap en seculiere liberale groeperingen. 

De opkomst van aan Al-Qaeda gelieerde groepen, die verantwoordelijk zijn voor verschillende bomaanslagen, heeft de situatie nog bedreigender gemaakt.

“Er heerst in Moskou een algemeen gevoel dat als Syrië in handen van extremisten zou vallen, het hele Midden-Oosten zou kunnen ontploffen, wat ook een veiligheidsprobleem is voor de Russen”, zei Galeotti.

Afghaanse wortels

De Russische strijd tegen het islamisme heeft zijn wortels in het Afghaanse conflict van 1979 tot 1989, waarin de Sovjet-Unie er uiteindelijk niet in slaagde met gevechtshelikopters en grondtroepen de militante moedjahedien te verslaan, gewapend met wapens, geld en inlichtingen uit Washington, Riyad en Islamabad. Schouderafgevuurde Amerikaanse Stinger-raketten symboliseerden het conflict toen ze Sovjet-helikopters uit de lucht schoten.

De Russische troepen trokken zich in februari 1989 verslagen terug. De Sovjet-Unie stortte in december 1991 in, waarbij analisten het Afghaanse debacle als voornaamste oorzaak noemden. Uit de oorlog ontstond het Al-Qaeda-netwerk van Osama bin Laden, dat later grote schade aanrichtte onder zijn voormalige sponsors.

Beleidsmakers in Washington hanteren doorgaans een buitenlands kortetermijnbeleid dat hen later blijft achtervolgen, aldus analisten. Vanuit het standpunt van de islamisten is het moeilijk om de Amerikaanse wapens en financiering af te wijzen als het beleid op één lijn ligt, en vervolgens de agenda ervan ten uitvoer te leggen zodra het land geholpen wordt de macht te grijpen.

“Afghanistan [onder het pro-Moskou regime] was een seculiere regering, vrouwen werden niet gedwongen om zich te bedekken, ze kregen kiesrecht, ja het was een dictatuur, maar de VS hielpen [het] omver te werpen en vervingen het door een religieuze, dogmatische theocratie die Afghanistan vernietigde,” zei Ali al-Ahmed, directeur van het Institute for Gulf Affairs in Washington.

“Ze doen hetzelfde in Syrië”, zei hij, en voorspelde een mislukte staat met ongecontroleerde, gewapende groepen die de regio bedreigen. “Je zult Afghanistan zien opkomen in Syrië, naast Israël, en dat zal ook gebeuren
een enorm groot probleem zijn voor de Verenigde Staten”, waarbij Libanon overgaat in het equivalent van Pakistan, zei hij.

De ongelukkige keuze in Syrië gaat tussen een door Rusland gesteunde seculiere dictatuur, die vrijheid van religie mogelijk maakt en christenen, Alawieten en soennitische zakenlieden beschermt, of een door de VS en de Golf gesteunde religieuze dictatuur met nog minder vrijheden, zei al-Ahmed. “Ze herhalen hun geschiedenis en Rusland stond beide keren aan de andere kant”, zei al-Ahmed.

De ineenstorting van de Sovjet-Unie na de nederlaag in Afghanistan stelde voormalige Sovjetrepublieken in de Kaukasus open voor een islamitische opstand, geholpen door de VS en de Golf, waar Moskou nog steeds last van heeft.

“Tsjetsjenië is een klassiek voorbeeld van wat er misgaat als de zaken uit de hand lopen”, aldus Galeotti. “Het Westen dacht dat ze nationalisten politiek zouden steunen, redelijke cijfers, en uiteindelijk creëerden ze een situatie waarin islamitische fundamentalisten, terroristen en zelfmoordterroristen een toevluchtsoord vonden.”

Op de Balkan verdedigde Rusland zijn traditionele Slavische en orthodox-christelijke Servische bondgenoten tegen de separatistische Kroaten en Bosnische moslims, die door het Internationaal Strafhof ervan werden beschuldigd gastheer te zijn van een
Al-Qaeda-eenheid bekend als de ‘El Mujahedeen’.

Dmitri Simes, voormalig adviseur van president Richard Nixon en hoofd van het Centrum voor Nationaal Belang in Washington, zegt dat hij nog steeds ‘veel woede’ hoort van Russische functionarissen over wat ‘de regering-Clinton op de Balkan heeft gedaan’.

Hij ziet een parallel in Syrië, waar Russische functionarissen zich vooral zorgen maken over het lot van christenen als islamisten de macht overnemen.

"Ze zijn bezorgd dat moslimfundamentalisten, niet alleen de Moslimbroederschap, maar ook mensen die extremer zijn, aan de macht kunnen komen en dat zou destabiliserend zijn voor de regio," zei Simes in een telefonisch interview. "Maar aangezien Syrië geen Russische buur is, zou een mogelijke massamoord op christenen als een groter probleem worden gezien."

Rusland zou bereid kunnen zijn een deal te sluiten om te proberen al-Assad, wat het als een aansprakelijkheid beschouwt, te verlichten als de VS daar iets voor terug zouden bieden, zoals een overeenkomst over raketverdediging, zei hij. “Als dat aan de Russische functionarissen duidelijk zou worden gemaakt, zou Poetin misschien bereid zijn tot een deal te komen”, zei Simes. “Maar hem wordt simpelweg verteld dat zijn positie moreel inferieur is.”

Bij gebrek aan een akkoord is Moskou sterk bang voor een westerse militaire interventie om weer een Russische bondgenoot omver te werpen, zei Simes, wat tot chaos zou leiden.

Moskou is bereid om tot een deal te komen, omdat het “geen grote sympathie voor Assad had, zelfs voordat hij in de massamoordmodus verkeerde” en zich terugtrekt, in het besef dat “een regime als dat van Assad op de lange termijn niet
duurzaam”, aldus Galeotti.

“Als het duidelijk was dat regimeverandering niet op de planning stond, denk ik dat Rusland veel bereidwilliger zou zijn als bondgenoten en gesprekspartners”, zei hij. “Ze zetten hun hakken in het zand omdat ze vinden dat dit de enige is
Het beleid dat het Westen bereid is door te voeren, is regimeverandering.”

Moskou zou idealiter de voorkeur geven aan ‘een gecontroleerde, standvastige reformist die in zekere zin het proces kan beheersen en niet kan toestaan ​​dat islamitische fundamentalisten het verhaal domineren’, zei Galeotti.

Rusland denkt dat het motief van Washington om al-Assad af te zetten is om Iran tegen vrijwel elke prijs te verzwakken, zei Simes.

De VS bespreken niet publiekelijk wat volgens hen de motieven van Rusland zijn om Syrië te steunen, waardoor de indruk ontstaat dat morele tekortkomingen het land medeplichtig maken aan Damascus.

Het dichtst bij de erkenning van de Russische angst voor een islamistisch regime in Syrië en de ogenschijnlijke tolerantie van Amerika daarvoor kwam de VS afgelopen maart door een cryptische opmerking van Clinton in de kamer van de VN-Veiligheidsraad afgelopen maart, terwijl de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov tegenover haar zat.

“Ik weet dat er mensen zijn die zich afvragen of islamistische politiek wel echt verenigbaar is met democratische en universele principes en rechten,” zei Clinton. “Ons beleid is om ons minder te richten op wat partijen zichzelf noemen dan op wat ze kiezen te doen.”

Lavrov antwoordde niet.

Joe Lauria is hoofdredacteur van Consortium Nieuws en voormalig VN-correspondent voor Thij Wall Street Journal, Boston Globe, en andere kranten, waaronder De Montreal Gazette, de Londense Daily Mail en De Ster van Johannesburg. Hij was onderzoeksjournalist voor de Sunday Times uit Londen, een financieel verslaggever voor Bloomberg News en begon zijn professionele werk als 19-jarige stringer voor The New York Times. Hij is de auteur van twee boeken, Een politieke Odyssee, met senator Mike Gravel, voorwoord door Daniel Ellsberg; En Hoe ik verloor van Hillary Clinton, voorwoord door Julian Assange.

Alstublieft Klantenservice CN's
Winter Fonds Rit!

Doe veilig een fiscaal aftrekbare donatie met een creditcard of controleer door op de rode knop te klikken: