RAY McGOVERN: Neocons proberen het opnieuw in Syrië

Gebeurtenissen tijdens Obama administratie waarschijnlijk een indicatie hoe de zaken zich opnieuw zullen ontwikkelen als de aanval op de Syrische strijdkrachten langer dan een paar weken aanhoudt.

Een dag nadat Israël vorige week akkoord ging met een staakt-het-vuren in Libanon, laaide de lang sluimerende oorlog in Syrië weer op toen jihadistische troepen de stad Aleppo innamen en vrijwel ongehinderd oprukten in hun streven om de Syrische regering omver te werpen, totdat ze uiteindelijk weerstand ondervonden van het Syrische leger, gesteund door Rusland. Dit is de laatste kans voor neocons in de Verenigde Staten om de Syrische president Bashar al-Assad omver te werpen voordat Donald Trump, die probeerde Amerikaanse troepen uit Syrië terug te trekken, het presidentschap over 49 dagen hervat.

By Ray McGovern
Speciaal voor consortiumnieuws

OOp de neoconservatieve lijst met manieren om de wereld veiliger te maken voor Israël, stond Iran oorspronkelijk op de eerste plaats. “Echte mannen gaan naar Teheran!” was de gespierde opschepperij. Maar premier Ariel Sharon werd overgehaald om in te stemmen met een minder ambitieus plan: eerst “Irak aanpakken” en de “kwaadaardige dictator” in Bagdad verwijderen.

Toen de indringers/bezetters vast kwamen te zitten in Irak, leek het verstandiger om als volgende “Syrië” aan te vallen. Met behulp van “vriendelijke diensten” voerden de neocons eind augustus 2013 een valse-vlag chemische aanval uit buiten Damascus, waarbij ze de schuld gaven aan president Bashar al-Assad, van wie de Amerikaanse president Barack Obama eerder had gezegd dat hij “moest vertrekken.”

Obama had een dergelijke chemische aanval een rode lijn genoemd, maar wonderbaarlijke uitspraak, koos ervoor om de Amerikaanse grondwet te eren door eerst het Congres te vragen. Erger nog voor de neocons, tijdens de eerste dagen van september trok de Russische president Vladimir Poetin Obama's kastanjes uit het vuur door Syrië ervan te overtuigen zijn chemische wapens te vernietigen onder toezicht van de VN.

Obama gaf later toe dat vrijwel al zijn adviseurs wilden dat hij Tomahawk-kruisraketten naar Syrië zou sturen.

Somber bij CNN

Ik had het geluk om van dichtbij de boze reactie van enkele van Israëls belangrijkste Amerikaanse aanhangers te mogen aanschouwen op 9 september 2013, toen de door Rusland bemiddelde deal werd aangekondigd waarbij Syrië zijn chemische wapens zou vernietigen.

Nadat ik een interview had gegeven in Washington voor CNN International, opende ik de deur van de studio en liep bijna een kleine kerel omver genaamd Paul Wolfowitz, de voormalige onderminister van Defensie van president George W. Bush, die in 2002-2003 had geholpen bij het opstellen van de frauduleuze aanklacht voor de invasie van Irak.

En daar stond naast hem de voormalige senator Joe Lieberman, de neocon uit Connecticut die een vooraanstaand pleitbezorger was voor de oorlog in Irak en zo ongeveer elke andere potentiële oorlog in het Midden-Oosten.

Eerder in de uitzending vroeg Anderson Cooper advies aan Ari Fleischer, voormalig woordvoerder van Bush, en aan David Gergen, al jarenlang PR-goeroe van het Witte Huis.

Fleischer en Gergen waren afwisselend ronduit woedend over het Russische initiatief om vrede een kans te geven en ontroostbaar omdat de kans op Amerikaanse militaire betrokkenheid in Syrië verdween, terwijl we er zo dichtbij waren.

De sfeer op tv en in de grote zaal was rouwig. Ik was op een wake geweest met somber geklede mensen (geen luidruchtige pastelkleurige stropdassen deze keer) die rouwden om een ​​onlangs, dierbaar overleden oorlog.

In zijn eigen interview sprak Lieberman de hoop-tegen-hoop uit dat Obama nog steeds troepen naar de oorlog zou sturen zonder toestemming van het Congres. Ik dacht bij mezelf, wow, hier is een kerel die 24 jaar senator was en bijna onze vice-president, en hij kan zich niet herinneren dat de Founding Fathers het Congres de enige macht gaven om de oorlog te verklaren in Artikel 1, Sectie 8 van de Grondwet.

De avond van 9 september was een slechte dag voor meer oorlog en voor deskundigen die graag grappen maken over ‘oorlog een kans geven’.

Menendez: 'Ik moest bijna overgeven'

Drie dagen later zouden de neocons opnieuw een vernedering ondergaan toen The New York Times publiceerde een opiniestuk door Poetin, die schreef over het groeiende vertrouwen tussen Rusland en de VS en tussen Obama en hemzelf, terwijl hij waarschuwde tegen de gedachte dat sommige landen “uitzonderlijk” zijn.

Senator Bob Menendez (D-NJ), destijds voorzitter van de Commissie Buitenlandse Betrekkingen van de Senaat en een favoriet van Israël, sprak namens veel insiders in Washington toen hij zei: “Ik zat aan het diner en ik wilde bijna overgeven.”

Menendez had net een resolutie in elkaar geflanst en door zijn commissie geduwd, met 10 tegen 7 stemmen, om de president te machtigen Syrië aan te vallen met genoeg kracht om Assads leger te degraderen. Nu werd de resolutie op verzoek van Obama opgeschort. 

Cui Bono?

Dat de verschillende groepen die probeerden om Assad omver te werpen, voldoende reden hadden om de VS dieper te betrekken bij die poging, was duidelijk. Het was ook volkomen duidelijk dat de regering van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu een even sterke reden had om Washington dieper te betrekken bij nog een oorlog in het gebied — toen, en nu.

NYT verslaggever Judi Rudoren, die vanuit Jeruzalem schreef, had de leiding dit artikel op 6 september 2013, waarin ze op een ongewoon openhartige manier de Israëlische motivatie aankaartte. Haar artikel, “Israël steunt beperkte aanval op Syrië,"merkt op dat de Israëli's in stilte hebben betoogd dat de beste uitkomst voor de burgeroorlog in Syrië, die inmiddels tweeënhalf jaar duurt, op zijn minst voor het moment was dat er geen uitkomst zou zijn.

Rudoren schreef:

“Voor Jeruzalem lijkt de status quo, hoe gruwelijk die ook mag zijn vanuit humanitair perspectief, te verkiezen boven een overwinning van de regering van Assad en zijn Iraanse achterban, of een versterking van rebellengroepen, die steeds meer worden gedomineerd door soennitische jihadisten.

'Dit is een playoff-situatie waarin je wilt dat beide teams verliezen, maar je wilt in ieder geval niet dat er één wint, we nemen genoegen met een gelijkspel,' zei Alon Pinkas, een voormalig Israëlisch consul-generaal in New York. 'Laat ze allebei bloeden, doodbloeden: dat is het strategische denken hier. Zolang dit aanhoudt, is er geen echte dreiging vanuit Syrië.'

VS bewapent 'gematigde rebellen'

In plaats van Tomahawks keurde Obama het goed (of knipoogde ernaar) geheime actie om Assad omver te werpen. Dat pakte niet zo goed uit. Een investering van $500 miljoen om “gematigde rebellen” te trainen en te bewapenen leverde slechts “vier of vijf nog in de strijd” op, zoals de toenmalige CENTCOM-commandant generaal Lloyd Austin uitgelegd aan het Congres op 17 september 2015.

Eind september 2015 vertelde Poetin Obama bij de VN dat Rusland troepen naar Syrië zou sturen. De twee kwamen overeen om de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry en de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov naar Syrië te sturen om een ​​staakt-het-vuren te bewerkstelligen. Ze werkten 11 maanden lang hard.

Er werd uiteindelijk een wapenstilstandsovereenkomst bereikt en persoonlijk goedgekeurd door Obama en Poetin. De volgende lijst met gebeurtenissen die in het najaar van 2015 begonnen, is leerzaam om te overwegen hoe het herleefde conflict zou kunnen verlopen (waarschijnlijk minus de gesprekken tussen de VS en Rusland), als de aanhoudende jihadistische aanval op Syrische troepen langer dan een paar weken aanhoudt.

Voorspelt de chronologie van 2015 2025?

28 september 2015: Bij de VN vertelt Poetin Obama dat Rusland luchtaanvallen zal beginnen in Syrië; hij nodigt Obama uit om zich bij Rusland aan te sluiten in de luchtaanval op ISIS; Obama weigert, maar zegt tegen Kerry dat hij samen met Lavrov de Amerikaanse en Russische vluchten boven Syrië moet ‘deconflicteren’ en vervolgens hard moet werken aan een vermindering van de vijandelijkheden en een politieke regeling in Syrië — wat zal leiden tot marathononderhandelingen.

September 30, 2015:Rusland begint met luchtaanvallen op ISIS en ter ondersteuning van de Syrische strijdkrachten tegen de rebellen in Syrië.

1 oktober 2015 tot 9 september 2016: Kerry en Lavrov werken hard om een ​​staakt-het-vuren en een soort politieke regeling te introduceren. Uiteindelijk, een beperkt staakt-het-vuren is ondertekend op 9 september 2016 — met de expliciete zegen van zowel Obama als Poetin.

12 september 2016: Het beperkte staakt-het-vuren gaat in; voorzieningen omvatten HET SCHEIDEN VAN DE “GEMATIGDE” REBELLEN VAN DE, WEL, “ONGEMAKKELIJKE.” Kerry had eerder beweerd dat hij “verfijnde” manieren had om de scheiding te bewerkstelligen, maar dat gebeurde niet; de bepalingen omvatten ook veilige toegang voor hulp aan Aleppo.

17 september 2016: De Amerikaanse luchtmacht bombardeerde posities van het Syrische leger, waarbij 64 tot 84 Syrische soldaten omkwamen en ongeveer 100 anderen gewond raakten. Dit was voldoende bewijs om de Russen ervan te overtuigen dat een afvallig Pentagon van plan was het staakt-het-vuren en de zinvolle samenwerking met Rusland te dwarsbomen. EN DAT HET ZICH VRIJ VOND OM DAT TE DOEN EN DAN GEWOON OEPS TE ZEGGEN, ZONDER DAT NIEMAND VERANTWOORDELIJK WORDT GESTELD!

September 26, 2016: Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov zei:

“Mijn goede vriend John Kerry … wordt fel bekritiseerd door de Amerikaanse militaire machine. Ondanks het feit dat [zij], zoals altijd, verzekerden dat de Amerikaanse opperbevelhebber, president Barack Obama, hem steunde in zijn contacten met Rusland (hij bevestigde dat tijdens zijn ontmoeting met president Vladimir Poetin), luistert het leger blijkbaar niet echt naar de opperbevelhebber.”

Lavrov ging verder dan louter retoriek. Hij bekritiseerde specifiek de voorzitter van de Joint Chiefs of Staff, Joseph Dunford, omdat hij tegen het Congres had gezegd dat hij tegen het delen van inlichtingen met Rusland was, “nadat de overeenkomsten die op direct bevel van de Russische president Vladimir Poetin en de Amerikaanse president Barack Obama waren gesloten, stipuleerden dat ze inlichtingen zouden delen. … Het is moeilijk om met zulke partners samen te werken. …”

29 september 2016: KERRY'S MET HOOGGEUR DOORDRENKTE FRUSTRATIE: Blijkbaar hadden de adjunct-staatssecretaris voor Europese en Euraziatische Zaken Victoria Nuland, de Amerikaanse ambassadeur bij de VN Samantha Power, de nationale veiligheidsadviseur Susan Rice, de Israëlische premier Netanyahu en anderen tegen Kerry gezegd dat het makkelijk zou zijn om de zaken in het Midden-Oosten op één lijn te krijgen.

En zo begon Kerry zijn opmerkingen op een open forum dat georganiseerd werd door De Atlantische tijdschrift en het Aspen Institute op 29 september 2016. (Ik was erbij en kon het nauwelijks geloven; het deed me denken dat sommige van deze stijve hark daadwerkelijk geloven in hun eigen retoriek over “onmisbaar” zijn.) Kerry zei:

“Syrië is net zo ingewikkeld als alles wat ik ooit in mijn openbare leven heb gedaan, in de zin dat er waarschijnlijk ongeveer zes oorlogen tegelijkertijd gaande zijn: Koerden tegen Koerden, Koerden tegen Turkije, Saoedi-Arabië, Iran, soennieten, sjiieten, iedereen tegen ISIS, mensen tegen Assad, Al-Nusra... dit is een gemengde sektarische en burgeroorlog en strategische en proxy-oorlog, dus het is erg moeilijk om de krachten te bundelen.” 

Uiteindelijk hebben Syrische, Russische en Hezbollah-troepen de jihadisten teruggedreven en Aleppo en andere delen van het land bevrijd, ondanks de Amerikaanse tegenstand. Nu worden ze opnieuw opgeroepen om hetzelfde te doen.

Ray McGovern werkt samen met Tell the Word, een uitgeverij van de oecumenische Kerk van de Verlosser in de binnenstad van Washington. Zijn 27 jaar als CIA-analist bestond onder meer uit het leiden van de afdeling Buitenlands Beleid van de Sovjet-Unie en het verzorgen van de ochtendbriefings van de Daily Brief van de president. Na zijn pensionering was hij medeoprichter van Veteran Intelligence Professionals for Sanity (VIPS).

De meningen die in dit artikel worden geuit, kunnen al dan niet een weerspiegeling zijn van die van Consortium Nieuws.