De noodzakelijke heroriëntatie van de Palestijnse strijd

Aandelen

Yara Hawari reflecteert op de enorme verliezen die het Palestijnse volk sinds oktober 2023 heeft geleden en op de noodzaak voor de bevrijdingsbeweging om, na het falen van het internationaal recht, nieuwe prioriteiten te stellen.

Pro-Palestijns protest in Kishoreganj, Bangladesh, 13 oktober 2023. (Abazizfahad, Wikimedia Commons, CC0)

By Yara Hawaii
Al Shabaka

OHet afgelopen jaar is Palestina onherroepelijk veranderd op manieren die voor velen van ons ooit ondenkbaar waren.

Sinds het begin van de genocide heeft het Israëlische regime meer dan 50,000 Palestijnen in Gaza gedood – een schatting verstrekt door het Palestijnse Ministerie van Volksgezondheid dat omvat meer dan 6,000 niet-geïdentificeerde lichamen in het bezit van het ministerie en nog eens 10,000 waarvan wordt aangenomen dat ze nog steeds onder het puin liggen. Verwoestend genoeg zullen sommigen nooit worden teruggevonden.

Ondertussen een Artikel van juli in The Lancet medisch tijdschrift over het belang van het in kaart brengen van de doden in Gaza betoogde dat een conservatieve schatting van het totale aantal doden in conflictscenario's gelijk stond aan "vier indirecte doden per één directe dode". Volgens deze berekening heeft de genocide van Israël waarschijnlijk geleid tot het verlies van meer dan 250,000 Palestijnse levens sinds oktober 2023.

Bovendien is Gaza nu de thuisbasis van meer dan 42 miljoen ton van puin. Deze ruïnes omvatten de verwoeste huizen, bedrijven en essentiële openbare infrastructuur van veel mensen.

De aanhoudende Israëlische bombardementen hebben ook geleid tot honderdduizenden tonnen giftig stof in de lucht, met langdurige en dodelijke gevolgen. Tachtig procent van de scholen en universiteiten is beschadigd of vernietigden, voor het eerst sinds de Nakba, Palestijnse kinderen in Gaza dit jaar niet naar school gegaan.

Tegelijkertijd zijn het Israëlische regime en de kolonistengemeenschap een recordhoeveelheid land gestolen in de Westelijke Jordaanoever in de afgelopen 12 maanden. Deze diefstal ging gepaard met toenemend geweld tegen Palestijnse lichamen: Meer dan 700 zijn gedood, 5,000 gewonden en duizenden anderen werden gearresteerd, waardoor het aantal Palestijnse politieke gevangenen opbijna 10,000.

Verder naar het noorden, in Libanon, heeft het Israëlische regime zijn aanvallen uitgebreid en meer dan 1 miljoen mensen ontheemd in de ruimte van dagen en ruim 1,800 doden, waaronder Hezbollah Secretaris-Generaal Hassan Nasrallah. Israëlische bombardementen zijn doorgegaan met het vanuit de lucht bestoken van buurten en Palestijnse vluchtelingenkampen, terwijl koloniale troepen begon een grondinvasie begin oktober 2024. 

Te midden van dit brute geweld is de kwestie van medeplichtigheid nog nooit zo duidelijk geweest. Geallieerde regimes, waaronder de VS en Duitsland, hebben hun onverminderde steun aan Israël voortgezet met verhoogde militaire hulppakketten en verkoop van wapens.

De meeste diplomatieke en handelsrelaties van het Israëlische regime blijven ook intact, niet alleen in het Westen maar ook daarbuiten. in de Arabische wereldook. Deze samenwerkingen worden gedaan in flagrante schending van het internationaal recht, dat vereist dat derde staten alles in het werk stellen om genocide te voorkomen en niet om oorlogsmisdaden te steunen en aan te moedigen. Tegelijkertijd is de berichtgeving in de media over de genocide in de mainstream westerse media onthult een patroon van diepgewortelde Palestijnse ontmenselijking.

Hoewel experts en beleidsmakers Israël het afgelopen jaar vaak hebben afgeschilderd als een onstuitbare macht, is dat allesbehalve het geval. Integendeel, Israëls machtigste bondgenoten hebben niet alleen nagelaten om materiële stappen te ondernemen om de koloniale staat onder druk te zetten om een ​​einde te maken aan het voortdurende en steeds verder uitbreidende geweld in de regio, maar ze zijn ook actieve en bereidwillige medeplichtigen geweest. Afbeeldingen van Israëls onophoudelijke volharding verhullen daarom alleen de medeplichtigheid en inactiviteit van andere landen die dergelijke schaamteloosheid blijven toestaan. 

Het is opmerkelijk dat de weg naar de Israëlische genocide in Gaza en de escalatie van de agressie elders grotendeels werd geplaveid door toenemende Arabische normalisatie.

Amerikaans-Israëlische delegatie aan boord van de eerste directe El-Al-vlucht naar de VAE vanaf de Israëlische luchthaven Ben Gurion, 31 augustus 2020. (Matty Stern/Amerikaanse ambassade Jeruzalem, CC BY 2.0)

Hoewel Israël zich al lang positioneert als een eenzame democratie omringd door vijandige vijanden aan alle kanten, is deze beschrijving historisch en momenteel ondubbelzinnig onjuist. Sinds de oprichting in 1948 heeft de Israëlische staat zowel geheime als publieke relaties gehad met verschillende Arabische regimes. Deze relaties zijn de afgelopen tien jaar uitgebreid met samenwerking op het gebied van veiligheid en inlichtingen, met als hoogtepunt de Abraham-akkoorden 2020.

De geformaliseerde relaties tussen Israël en verschillende Arabische staten hebben geleid tot een scherpe kloof in de regio – een kloof die Israël uitbuit om het racistische idee van twee tegengestelde assen in Zuidwest-Azië te voeden: die welke in lijn is met de westerse ‘beschaafde’ waarden, en die welke de Israëlische premier Benjamin Netanyahu als zijnde een ‘beschaafde’ staat beschouwt. Netanyahu beschreef het onlangs als “de vloek.”

Een ander beeld is zichtbaar op grassroots-niveau, waar de volksmobilisatie van miljoenen wereldwijd de enorme kloof tussen overheidsbeleid en de bevolking aantoont. Het is inderdaad overduidelijk dat er een steeds groeiende consensus is voor steun aan de Palestijnse strijd voor bevrijding van het zionistische kolonialisme. Steden over de hele wereld hebben consistente demonstraties, wakes, sit-ins en burgerlijke ongehoorzaamheid gezien uit verontwaardiging over de aanhoudende genocide. Ook op universiteitscampussen zijn confrontaties uitgebroken, waarbij studenten en docenten de directies hebben opgeroepen om de banden met medeplichtige instellingen te verbreken en zich terug te trekken uit medeplichtige investeringen. 

Dichter bij Palestina hebben landen in de regio ook consistente volksmobilisatie gezien — vaak in weerwil van lokale autoriteiten. In Jordanië bijvoorbeeld zijn de straten overspoeld met protesten uit solidariteit met de Palestijnen en tegen de medeplichtigheid van het land met het Israëlische regime, voortvloeiend uit de vredesovereenkomst van Wadi Araba uit 1994 [vredesverdrag tussen Israël en Jordanië] en uitgebreid tot economische banden met Israël en militaire steun van de VS  

De Jordaanse koning Hussein (links) en de Israëlische premier Yitzhak Rabin (rechts) ondertekenen op 25 juli 1994 het vredesverdrag tussen Jordanië en Israël; de Amerikaanse president Bill Clinton staat in het midden. (Persdienst van Israël, Wikimedia Commons, CC BY-SA 3.0)

In Egypte kleine maar krachtige demonstraties hebben op soortgelijke wijze plaatsgevonden, waarbij demonstranten de directe betrokkenheid van de regering bij de belegering van Gaza veroordeelden. Steeds meer mensen in de Arabische wereld leggen een direct verband tussen de imperiale aanwezigheid van de VS in de regio, het toenemende autoritarisme en de onderdrukking van het Palestijnse volk.Een bevrijde toekomst voor ogen

Het in kaart brengen van deze ondoorgrondelijke verwoesting is een uitdaging op zich, vooral omdat zowel de Israëlische genocide in Gaza als de aanval op Libanon voortduren, en omdat de regio op de rand van een nog bredere oorlog lijkt te staan. Maar voorbij het verleden en het heden ligt een nog grotere maar noodzakelijke taak: verder denken dan dit huidige moment naar een tijd waarin de onderdrukking door zionistische kolonisten niet langer een kenmerk is van het Palestijnse leven, en manieren bedenken om de kloof tussen het heden en deze radicaal andere toekomst te overbruggen.

Er staan ​​veel obstakels in de weg van deze praktijk. Het continuüm van tragedies en geweld waarmee Palestijnen dagelijks worden geconfronteerd, is misschien wel een van de grootste belemmeringen voor het visualiseren van de toekomst, waarbij de mensen in Gaza nog steeds de last dragen van het geweld van de zionistische kolonisten. Onvermijdelijk heeft fundamenteel overleven voor velen prioriteit, en het wijden van gedachten aan visioenen van een bevrijde Palestijnse toekomst lijkt een onmogelijke, zij het bevoorrechte, taak. 

Een ander obstakel voor deze inspanning is dat de parameters van wat mogelijk en haalbaar is voor een Palestijnse toekomst al lang worden bepaald door degenen wier beleid en waarden haaks staan ​​op de Palestijnse bevrijding.

Gedurende de afgelopen twee decennia is tegen de Palestijnen gezegd dat ze zich hun toekomst moeten voorstellen binnen het raamwerk van de tweestatenoplossing, waarbij hun collectieve en individuele rechten worden ingeperkt en een beperkte vorm van autonomie wordt vermomd als soevereiniteit.

Van haar kant capituleerde de Palestijnse leiding voor deze parameters in ruil voor restjes macht, en transformeerde wat een antikoloniale bevrijdingsstrijd was in een staatsopbouwproject. Voor veel derde staten is het verhaal van de tweestatenoplossing een handig rookgordijn geweest dat de voortdurende kolonisatie van Palestijns land effectief mogelijk heeft gemaakt.

Begin 2020 klonk er een hernieuwde oproep tot actie onder Palestijnen en bondgenoten, waarin de dringende noodzaak werd benadrukt om stel je bevrijding voor en begin met het uitstippelen van een pad naar een radicaal andere toekomst. Volg de tradities en beurzen van andere inheemse volkeren geconfronteerd met koloniale uitwissing, probeerden deze inspanningen en werken ruimte te creëren voor het uithakken van een blauwdruk voor een toekomst zonder koloniale overheersing. Sindsdien hebben de Palestijnen een wereldwijde pandemie, het verpletteren van populaire en verenigende bewegingenen de voortdurende genocide in Gaza. 

Toch blijft de taak om te verbeelden urgenter dan ooit. Het afgelopen jaar vereist een herschikking van de prioriteiten van de beweging om terug te keren naar de praktijk van het visualiseren van de toekomst. Met in gedachten dat deze inspanning een langetermijnverbintenis is zonder de vrucht van kortetermijnwinst, weerspiegelen de onderstaande stappen richtingen die kunnen helpen mogelijkheden te openen voor de Palestijnse verbeelding:

Decentreer internationaal recht

De Amerikaanse ambassadeur bij de VN, Linda Thomas-Greenfield, stemde op 20 februari tegen het staakt-het-vuren van Algerije in de Gaza-resolutie. (VN-foto/Manuel Elias)

In de afgelopen twee decennia hebben belangrijke segmenten van de Palestijnse burgermaatschappij en de bredere solidariteitsbeweging het internationale recht centraal gesteld in hun werk. Toch heeft de aanhoudende genocide in Gaza voor velen een diepgaande impact gehad op de waargenomen macht van het internationale rechtssysteem en zijn diepe institutionele vooroordelen duidelijk gemaakt. 

Israël heeft systematisch geschonden de bepalingen van de Conventies van Genève met betrekking tot oorlogvoering en bezetting, en het Internationale Gerechtshof (ICJ) heeft geoordeeld dat de staat zich schuldig maakt aan aannemelijke daden van genocide in Gaza in het afgelopen jaar.

Toch hebben de VS, het VK en anderen deze schendingen niet alleen gebagatelliseerd en genegeerd, maar hebben ze ook actief pogingen geblokkeerd om Israël via beschikbare juridische kanalen ter verantwoording te roepen. De genocide in Gaza heeft dus alleen maar onderstreept wat velen weten het al lang — dat internationaal recht de politieke wil van staten vereist om het af te dwingen en verantwoordingsmechanismen in te roepen. Bovendien betekent de westerse hegemonie bij de VN dat de levens van sommigen als waardevoller worden beschouwd dan die van anderen. Dit werd bij uitstek aangetoond met de internationale reactie op Oekraïne te midden van de Russische invasie vergeleken met die op Gaza. 

Hoewel juridische activisten misschien wat winst kunnen boeken binnen het internationale juridische regime voor de Palestijnse strijd, is het duidelijk dat het Palestijnse volk noch verantwoording noch bevrijding zal bereiken via VN-resoluties. Internationaal recht moet daarom worden gedecentraliseerd als een raamwerk en worden beschouwd als slechts een van de vele tactieken in de verzetsgereedschapskist in plaats van de gereedschapskist zelf. 

Heroriënteer je op de volkeren van het mondiale zuiden

Voor velen in het oostelijke Middellandse Zeegebied en in het Globale Zuiden is betrokkenheid bij de Palestijnse strijd nooit een theoretische of retorische oefening geweest. In plaats daarvan is deze betrokkenheid al lang begrepen als praxis, met de bevrijding van Palestina als een noodzakelijk onderdeel voor radicale verandering wereldwijd.

Tijdens de Egyptische revolutie zeiden activisten vaak: de weg naar Jeruzalem loopt door Cairo. Onder hen was Alaa Abd El Fattah, een Egyptische schrijver en politiek gevangene. Abd El Fattah behoort tot een generatie Egyptenaren die is opgegroeid met beelden van Palestijnen die zich verzetten tegen de bezetting tijdens de Tweede Intifada. De studentendemonstraties ter ondersteuning van de Palestijnse opstand leidden uiteindelijk tot de beweging die in 2011 de Egyptische revolutie zou leiden. In 2021 schreef Abd El Fattah dat voor hem en vele anderen van zijn generatie, de wortels van de revolutie lagen in Palestina.

Abd El Fattah op het Tahrirplein in Caïro tijdens de opstand van 2014. (Lilian Wagdy, CC BY 2.0, Wikimedia Commons)

De inzichten van Abd El Fattah weerspiegelen een idee dat in de hele regio algemeen wordt gedeeld: dat Palestijnse vrijheid inherent verbonden is met de vrijheid van alle gemeenschappen onder autoritair bestuur, waarvan de regimes voornamelijk koloniale en imperiale belangen dienen. Strijden voor het een is strijden voor het ander.

Deze verbinding in gedeeld verzet strekt zich uit van de Arabische wereld tot andere gemeenschappen in het mondiale Zuiden, van Algerije tot Zuid-Afrika tot de inheemse bevolking van Turtle Island.

De Zuid-Afrikaanse regering bijvoorbeeld, bracht de aanklacht van genocide tegen het Israëlische regime in december 2023 bij het IGH ingediend. In april 2024, Nicaragua verlengt juridische strijd en spande een rechtszaak aan tegen Duitsland wegens het faciliteren van de genocide. 

Het is nu een kwestie van urgentie dat we proactief werken om de Palestijnse strijd opnieuw te verankeren in een strijd die zich oriënteert op een Global South-kader. Om dit te doen, moeten we afstappen van het prioriteren van solidariteitsinspanningen met mensen in posities van suprematistische macht en in plaats daarvan overgaan op collectieve machtsopbouw met andere gekoloniseerde en gemarginaliseerde gemeenschappen.

Bouw de infrastructuur voor dekoloniale verbeelding 

Palestijnse sleutel – symbool van het recht op terugkeer – boven de ingang van het vluchtelingenkamp Aida, nabij Bethlehem, 2018. (Jj Mtp, Wikimedia Commons, CC0)

Om de dekoloniale verbeelding op grote schaal te laten floreren, heeft de Palestijnse samenleving een infrastructuur nodig die een dergelijk collectief proces mogelijk maakt en waardeert, naast de prefiguratieve praktijk van het experimenteren met die toekomstvisies in het heden.

Er bestaat al een krachtige Palestijnse geschiedenis van deze praxis — van verbeelding en experiment die samenkomen. De Unity Intifada van 2021 liet bijvoorbeeld in realtime zien hoe het eruitziet om fragmentatie te overwinnen en een versie van eenheid te belichamen die een groot deel van de Palestijnse samenleving al lang eist. Dit werd geïllustreerd door de Manifest van Waardigheid en Hoop, welke geroepen voor het unieke doel van “het herenigen van de Palestijnse samenleving in al haar verschillende delen; het herenigen van onze politieke wil en onze strijdmiddelen om het zionisme in heel Palestina te confronteren.” Met andere woorden, het manifest pleitte voor non-partitie als het enige kader om de koloniale parameters van de mogelijkheid uit te dagen. 

Het afgelopen jaar hebben protestkampen op universiteitscampussen eveneens de cruciale rol van geclaimde ruimtes naar deze inspanning. Daar, studenten demonstreerden hoe dekoloniale, participatieve kennisdeling eruit kan en moet zien, en hoe deze zich onderscheidt van de dominante kennisparadigma's die geworteld zijn in de suprematie van het blanke ras en het uitwissen van inheemse volkeren.  

Vandaag de dag is het van groot belang dat de beweging voortbouwt op deze prestaties uit het verleden en middelen toewijst aan initiatieven die radicaal denken en prefiguratieve verkenning mogelijk maken. Dit kan op verschillende niveaus gebeuren, van populaire organisatie tot heroverweging van beleid naar nieuwe benaderingen in het onderwijs. Dit zal dienen om het collectieve begrip van wat mogelijk is te vergroten, de grond gereed te maken voor een bevrijde toekomst en de vaardigheden aan te scherpen die nodig zijn om dat doel te bereiken.  

Yara Hawari is Al-Shabaka's co-directeur. Ze was eerder Palestine policy fellow en senior analist. Yara voltooide haar PhD in Middle East politics aan de University of Exeter, waar ze verschillende undergraduate cursussen gaf en nog steeds honorary research fellow is.

Dit artikel is van Al Shabaka.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

2 reacties voor “De noodzakelijke heroriëntatie van de Palestijnse strijd"

  1. Eindelijk vrij
    November 8, 2024 op 10: 15

    Ah, je moet van links houden… hun advies is: “Geef je nu over, voordat je wint.”

    Wat deze auteur niet lijkt te beseffen is dat de Palestijnen al een 'toekomstvisie' hebben met hun daden van verzet, die 'kortetermijnwinst' opgeven voor langetermijndoelen. En het is de 51e staat van Amerika die deze oorlog verliest. Israël is er consequent niet in geslaagd militaire doelen te halen, afgezien van de traditionele Amerikaanse methode van het afslachten van burgers in een poging om de politieke leiders te dwingen te 'onderhandelen' in de moderne versie van onze 'kerstbombardementen'.

    Maar alles wat Netanyahu als 'doel' in deze oorlog stelt, wordt niet bereikt. Zijn infanterie lijdt nog steeds verliezen in Gaza, en er worden nog steeds raketten afgevuurd vanuit Gaza, en nu is hij met dezelfde resultaten naar het noorden verhuisd. Zijn infanterie lijdt verliezen door te vechten voor een paar meter winst in grensdorpen, en er worden geen doelen bereikt, terwijl raketten door zijn slaapkamerraam komen en de delen van zijn kabinet die hij niet heeft afgevuurd, elkaar in een bunker moeten ontmoeten. Hij geeft miljarden dollars uit om deze mislukkingen te bereiken, inclusief een miljard dollar elke keer dat Amerika's 51e staat zich moet verdedigen tegen een reactie op hun illegale aanvallen op andere landen - en Amerika heeft nu een tekort aan luchtverdedigingsraketten.

    Dus, snel, de Palestijnen winnen door hun verzet, dus het is tijd om doelen te verschuiven en over te gaan op 'toekomstvisie'. Verzet is niet zinloos, ondanks wat de Borg je altijd proberen te vertellen. In feite is een groot aantal verzet plegende, boze mensen het beste middel dat ooit bekend is geweest om de wereld te veranderen. Ooit zou een man genaamd George Washington je dit hebben verteld vanuit Valley Forge, maar ik gok dat de 'University of Exeter' niet graag stilstaat bij de grote mislukkingen van de Kroon.

    Een 'toekomstvisie' is niks waard als je niet de wil hebt om weerstand te bieden om het te bereiken. Maar een wil om weerstand te bieden houdt je in leven tijdens een koude winter en leidt tot de overwinning als alle paarden en mannen van de koning niet in staat zijn om je weerstand volledig te verpletteren en te beëindigen.

  2. Gordon Hastie
    November 8, 2024 op 07: 19

    Geweldig artikel.

Reacties zijn gesloten.