Vijay Prashad: Een wereld zonder context

Het verstrekken van een overdaad aan informatie die zonder behoorlijke, democratische analyse komt en bijna volledig wordt gecontroleerd door een kleine oligarchie is een eigen vorm van censuur. En het elimineert kennis en wijsheid.

By Vijay Prashad
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek

Rhet lezen van de erfenis van de westerse media – die domineert de wereldinformatie-orde – is pijnlijk.

Tijdens de genocidale oorlog tegen de Palestijnen bijvoorbeeld, hebben deze media (zoals CNN, The New York Times, De bewaker, de wereld en beeld) zijn er niet in geslaagd de aanvallen van het Israëlische leger op de Palestijnen te beschrijven. Hoogstens, en wanneer het hen uitkomt, grijpen ze terug op passieve stem ("Palestijnen sterven") of op een gevaarlijke manier om burgergebieden om te vormen tot militaire doelen ("Hezbollah-dorp" of "Hamas-commando- en controlecentrum").

A studies van de reguliere Amerikaanse gedrukte media-aandacht tijdens de eerste zes weken van de genocide in Gaza toonde aan dat "voor elke twee Palestijnse doden, Palestijnen één keer worden genoemd. Voor elke Israëlische dood, worden Israëliërs acht keer genoemd." Met andere woorden, in de reguliere media zal een Israëliër die sterft 16 keer vaker worden genoemd dan een Palestijn die sterft. 

Deze trend, die de Palestijnse slachtoffers uitwist en ontmenselijkte, lijkt zich te hebben versneld, aangezien het aantal gedode Palestijnen exponentieel is toegenomen, met een geschat dodental van 114,000.

Er is geen excuus voor deze abominabele berichtgeving. Er wordt geen rekening gehouden met de constante stroom aan informatie die voortkomt uit de liveverslaggeving van een groot aantal Palestijnse journalisten en gebruikers van sociale media in Gaza, die hun leven op het spel zetten. Ook wordt er geen rekening gehouden met de diepere context van de Amerikaans-Israëlische bezetting, de apartheid en de genocidale oorlog die voortkomt uit een breed scala aan analyses.

Televisieprogramma's zijn nog erger, omdat iedere criticus van de genocide gedwongen wordt een bekentenis af te leggen ("Ik veroordeel de aanval van Hamas op 7 oktober" of "Ik veroordeel de Russische inval in Oekraïne") voordat het gesprek kan beginnen. En omdat veel critici de discussie niet rond deze veroordeling willen laten draaien, gesprek gaat nooit door. 

[Zien: AS`AD AbuKHALIL: Veroordeelt u Israël?]

Deze rituele veroordeling is niet alleen een toegangsticket tot een gesprek, maar ook een ideologische concessie die de ruimte voor een echt debat over de feiten over wanneer conflicten en crises beginnen, hoe de structuur van een conflict te begrijpen en hoe de weg vooruit het beste kan worden bepaald op basis van deze historische en structurele beoordeling op de langere termijn. 

Dit type discussie wordt een conjuncturele analyse genoemd, die politieke en sociale bewegingen voorziet van de materialen om in te grijpen en de toekomst vorm te geven en het werk van het Tricontinental: Institute for Social Research te funderen. Dit artikel introduceert u in vier teksten die gebaseerd zijn op conjuncturele analyses, maar eerst wil ik uitleggen wat zo'n analyse inhoudt.

Het probleem met informatie is tegenwoordig niet alleen de inhoud, maar ook de vorm. De snelheid van informatie is opvallend, waardoor het voor een betrokken persoon bijna onmogelijk is om te onderscheiden wat belangrijk is en wat waar is.

Het aanbieden van een overdaad aan informatie die niet op een behoorlijke, democratische manier wordt geanalyseerd en die vrijwel geheel door een kleine oligarchie wordt gecontroleerd, is een vorm van censuur op zich, die de lezer en kijker tot onderwerping dwingt. 

Wat gecensureerd wordt is niet alleen informatie zelf, hoewel dat vaker voorkomt dan we toegeven, maar ook kennis en wijsheid. Het nieuws blijft op het niveau van het gebeurde, zonder het meeste van wat er gebeurde te verklaren: het verklaart niet waarom het gebeurde, wat de oorzaak was of wat de mogelijke gevolgen ervan waren.

Deze vorm van verslaggeving berust op omissie, omdat gebeurtenissen niet statisch of op zichzelf staand zijn, maar deel uitmaken van een complex proces.

Conjunctuuranalyses zijn een belangrijk hulpmiddel om die complexiteit te begrijpen, omdat ze het dynamische proces van de geschiedenis op een bepaald moment in de tijd proberen te verklaren. Elk moment in de tijd is geworteld in een verleden en een toekomst: het verleden vormt het heden, maar het heden voorspelt ook wat er in de toekomst kan gebeuren, afhankelijk van hoe men nu ingrijpt.

Daarom zijn conjunctuuranalyses, afgeleid van de geschiedenis van de marxistische analyse en van het werk van de politieke en sociale bewegingen die deze analyses uitvoeren, geworteld in vier principes:

• Geschiedenis. Omdat gebeurtenissen niet geïsoleerd plaatsvinden, maar deel uitmaken van een langetermijnproces, moet er een onderscheid worden gemaakt tussen incidentele of incidentele gebeurtenissen en organische of structurele gebeurtenissen.

• Totaliteit. Gebeurtenissen zijn met elkaar verbonden. Ze maken deel uit van een complexe structuur die verschillende mogelijkheden omvat.

• Structuur. Gebeurtenissen vinden plaats binnen een raster dat economische, politieke, sociale en culturele aspecten omvat en waarbinnen mensen georganiseerd zijn in klassen en machtsblokken die interacteren via instellingen en ideeën.

• Politiek. Gebeurtenissen moeten op een actieve manier worden begrepen, wat betekent dat je je afvraagt ​​hoe een politieke kracht zal handelen om de toekomst vorm te geven, in plaats van passief toe te kijken hoe de toekomst zich ontvouwt. Om deze vraag te beantwoorden, is een nauwkeurige analyse nodig van de aard van klassenvorming, de balans van politieke krachten en culturele tradities die een bepaalde politieke agenda kunnen bevorderen.

De vestigingen van Tricontinental voor Azië, Afrika en Latijns-Amerika hebben onlangs vier teksten gepubliceerd die gebaseerd zijn op conjunctuuranalyses:

• “De strijd van Nepal voor soevereiniteit, de Millennium Challenge Corporation en de nieuwe Koude Oorlog van de VS tegen China, gezamenlijk geproduceerd met Bampant tijdschrift en geschreven door de hoofdredacteur Dr. Mahesh Maskey, die ook Nepals ambassadeur in China was. Deze tekst is alleen in het Engels.

• “Een nieuwe wereld geboren uit de as van de oude,” geschreven door Hanna Eid en geproduceerd met input van de West African People's Organisation. Deze tekst is alleen in het Engels.

• “De criminalisering van cultivadores als imperialistische coartada: politieke economie van de drogas in Colombia” (The Criminalization of Farmers as an Imperialist Alibi: The Political Economy of Drugs in Colombia), gezamenlijk onderzocht en geproduceerd met Centro de Pensamiento y Diálogo Político en Coordinadora Nacional de Cultivadores de Coca, Amapola y Marihuana in Colombia en geschreven door Karen Jessenia Gutiérrez Alfonso. Deze tekst is alleen in het Spaans.

• “Een Revista Estudos do Sul Global” (Journal of Global South Studies), dat artikelen bevat over thema's als imperialisme, het karakter van financiën in onze tijd en het tempo van de klassenstrijd. Deze tekst is alleen in het Portugees.

Ik zal de komende maanden uitgebreider over elk van deze teksten schrijven, omdat hun diepgang en kwaliteit ons helpen om onder de oppervlakkigheid en sensatiezucht door te dringen die doorgaans kenmerkend zijn voor analyses van het heden.

Maskey's interventie over de acceptatie van een subsidie ​​van de Amerikaanse overheid door de Nepalese regering verheldert bijvoorbeeld de dynamische structuur van de door de VS opgelegde Nieuwe Koude Oorlog in Azië, terwijl Hanna Eid's beoordeling van de Alliantie van Sahelstaten (Burkina Faso, Mali en Niger) ons in staat stelt de strijd om soevereiniteit in West-Afrika als geheel te begrijpen. 

Het rapport over de oorlog tegen drugs biedt een inkijkje in de druk op de regering van president Gustavo Petro in Colombia, die erkenning eist van de rol die de lucratieve internationale drugsmaffia speelt in het politieke establishment van het land.

Jaren geleden bezocht ik de Zacapa-kazerne, ongeveer twee uur ten oosten van Guatemala-Stad. Het tafereel bij de kazerne was bijna idyllisch, de stenen muren omringd door groene weiden, maar de sinistere wachttorens wezen op het bloedvergieten dat hier plaatsvond: dit is waar Nora Paiz Cárcamo (1944-1967), Otto René Castillo (1934-1967), andere leden van de Rebel Armed Forces (FAR) en ongeveer een dozijn boeren bruut werden gemarteld en levend werden verbrand. 

Zowel Nora als Otto waren lid van de communistische beweging die streed tegen de dictatuur in Guatemala. Ze volgden respectievelijk hun opleiding in de Duitse Democratische Republiek en de Sovjet-Unie en sloten zich aan bij de gewapende strijd in de Sierra de las Minas (genoemd naar de mijnen van jade, marmer en asbest), waar ze in maart 1967 werden vermoord. 

Later vertelde Nora's moeder, Clemencia Cárcamo Sandoval, aan de waarheidscommissie dat het bloedige, gebroken lijk van haar dochter was gevonden met knuppels erin, een teken van hoe bruut ze was geslagen. Twee jaar voordat hij samen met zijn kameraden werd vermoord, schreef Otto, wiens prachtige gedichten waren geïnspireerd door de Salvadoraanse guerrillapdichter Roque Dalton (1935-1975), een elegie voor "apolitieke intellectuelen":

I

Op een dag,
de apolitieke
de intellectuelen
van mijn land
zal worden ondervraagd
door de nederigste
van ons volk.

Er zal hen gevraagd worden
wat ze deden
wanneer
hun thuisland werd langzaam
gedoofd,
als een zoet vuur,
klein en alleen.

Niemand zal hen vragen
over hun pakken,
of over hun lange
dutjes
na de lunch,
of over hun steriele
gevechten met het niets,
noch over
hun ontologische
weg
om geld te verdienen.
Ze zullen niet ondervraagd worden
over de Griekse mythologie,
of over de zelfverachting die ze voelden
wanneer iemand diep van binnen,
aanvaardde het lot van een laffe dood.
Er wordt hen niets gevraagd
over hun absurde
rechtvaardigingen,
geboren in de schaduw
van een totale leugen.

II

Op die dag
de nederige mensen zullen komen.
Degenen die geen plaats hadden
in de boeken en gedichten
van de apolitieke intellectuelen,
toch bracht het hen elke dag
hun brood en melk,
hun eieren en tortilla's,
degenen die hun kleren repareerden,
die met hun auto's reden,
die voor hun honden zorgden en hun tuinen verzorgden,
die voor hen werkte,
en ze zullen vragen:
'Wat deed je toen de armen
geleden, toen de tederheid en het leven
werd uit hen gedoofd?

III

Apolitieke intellectuelen
van mijn zoete land,
Je hebt niets te zeggen.

Een gier van stilte
zal je ingewanden verslinden.
Je eigen ellende
zal aan je ziel knagen.
En jij zult stil zijn,
schaam je voor jezelf.

Vijay Prashad is een Indiase historicus, redacteur en journalist. Hij is schrijver en hoofdcorrespondent bij Globetrotter. Hij is redacteur van LeftWord-boeken en de directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek. Hij is een senior niet-ingezeten fellow bij Chongyang Institute for Financial Studies, Renmin-universiteit van China. Hij heeft meer dan 20 boeken geschreven, waaronder: De duistere naties en De armere naties. Zijn nieuwste boeken zijn Strijd maakt ons menselijk: leren van bewegingen voor socialisme en, met Noam Chomsky, De terugtrekking: Irak, Libië, Afghanistan en de kwetsbaarheid van de Amerikaanse macht.

Dit artikel is van Volksverzending en is geproduceerd door Globetrotter.

De meningen die in dit artikel worden geuit, kunnen al dan niet een weerspiegeling zijn van die van Consortium Nieuws.