Ongewapende mensen neerschieten is geen dapperheid. Het is geen moed. Het is zelfs geen oorlog. Het is een misdaad.
Aysenur Ezgi Eygi – door meneer Fish.
I ken je. Ik ontmoette je in de dichte luifels in de oorlog in El Salvador. Daar hoorde ik voor het eerst de enkele, hoge knal van de sluipschutterskogel. Duidelijk. Onheilspellend.
Een geluid dat terreur verspreidt. Legereenheden waarmee ik reisde, woedend over de dodelijke nauwkeurigheid van rebellen-sluipschutters, zetten zware .50 kaliber machinegeweren op en bespoten het gebladerte boven je hoofd totdat je lichaam, een bebloede en verminkte pulp, op de grond viel.
Ik zag je aan het werk in Basra in Irak en natuurlijk Gaza, waar je op een herfstmiddag bij de Netzarim Junction een jongeman doodschoot op een paar meter afstand van mij. We droegen zijn slappe lichaam de weg op.
Ik heb bij jou gewoond in Sarajevo tijdens de oorlog. Je was maar een paar honderd meter verderop, hoog in de flats die uitkeken op de stad. Ik was getuige van je dagelijkse slachting.
In de schemering zag ik je in het donker een kogel afvuren op een oude man en zijn vrouw, gebogen over hun kleine moestuin. Je miste. Ze rende, aarzelend, naar dekking. Hij niet. Je schoot opnieuw.
Ik geef toe dat het licht aan het vervagen was. Het was moeilijk te zien. Toen, de derde keer, doodde je hem. Dit is een van die herinneringen aan oorlog die ik steeds weer in mijn hoofd zie en waar ik nooit over praat. Ik heb het bekeken vanaf de achterkant van het Holiday Inn, maar inmiddels heb ik het, of de schaduwen ervan, honderden keren gezien.
Je hebt mij ook als doelwit gekozen. Je hebt collega's en vrienden neergeslagen.
Ik was in het vizier toen ik met 600 strijders van Noord-Albanië naar Kosovo reisde. Kosovo Bevrijdingsleger, waarbij elke opstandeling een extra AK-47 bij zich had om aan een kameraad te geven.
Drie schoten. Die scherpe knal, te bekend. Je moet ver weg zijn geweest. Of misschien was je een slechte schutter, hoewel je dichtbij kwam. Ik zocht dekking achter een rots. Mijn twee lijfwachten bogen zich over me heen, hijgend, de groene zakken op hun borstkas vastgebonden, vol met granaten.
Ik weet hoe je praat. De zwarte humor. "Pint-sized terroristen" zeg je over de kinderen die je doodt. Je bent trots op je vaardigheden. Het geeft je cachet. Je koestert je wapen alsof het een verlengstuk van je lichaam is. Je bewondert de verachtelijke schoonheid ervan. Dit is wie je bent. Een moordenaar.
In jouw maatschappij van moordenaars word je gerespecteerd, beloond, gepromoveerd. Je bent ongevoelig voor het lijden dat je veroorzaakt. Misschien geniet je ervan. Misschien denk je dat je jezelf, je identiteit, je kameraden, je natie beschermt.
Misschien geloof je dat het doden een noodzakelijk kwaad is, een manier om ervoor te zorgen dat Palestijnen sterven voordat ze kunnen toeslaan. Misschien heb je je moraal overgegeven aan de blinde gehoorzaamheid van het leger, en jezelf ondergedompeld in de industriële machinerie van de dood.
Misschien ben je bang om te sterven. Misschien wil je jezelf en anderen bewijzen dat je stoer bent, dat je kunt doden. Misschien is je geest zo verwrongen dat je gelooft dat doden rechtvaardig is.
Je bent bedwelmd door de goddelijke macht om het charter van een ander persoon om op deze aarde te leven, te herroepen. Je geniet van de intimiteit ervan. Je ziet tot in de kleinste details door het telescopische vizier, de neus en mond van je slachtoffer.
De driehoek van de dood. Je houdt je adem in. Je haalt langzaam en voorzichtig de trekker over. En dan de roze wolk. Doorgesneden ruggenmerg. Dood. Het is voorbij.
Jij was de laatste persoon die Aysenur levend zag. Jij was de eerste persoon die haar dood zag.
Dit ben jij nu. En nu kan niemand je bereiken. Je bent de engel van de dood. Je bent gevoelloos en koud. Maar ik vermoed dat dit niet lang zal duren.
Ik heb oorlog lange tijd gevolgd. Ik weet, zelfs als jij dat niet doet, wat het volgende hoofdstuk in je leven zal zijn. Ik weet wat er gebeurt als je de omarming van het leger verlaat, als je niet langer een radertje bent in deze fabrieken van de dood. Ik weet in welke hel je op het punt staat te belanden.
Het begint zo. Alle vaardigheden die je als moordenaar aan de buitenkant hebt opgedaan, zijn nutteloos. Misschien ga je terug. Misschien word je een huurmoordenaar. Maar dit zal het onvermijdelijke alleen maar uitstellen.
Je kunt rennen, voor een tijdje, maar je kunt niet eeuwig rennen. Er zal een afrekening zijn. En het is de afrekening waar ik je over zal vertellen.
Je zult voor een keuze staan. Leef de rest van je leven, verlamd, verdoofd, afgesloten van jezelf, afgesloten van de mensen om je heen. Daal af in een psychopathische mist, gevangen in de absurde, onderling afhankelijke leugens die massamoord rechtvaardigen.
Er zijn moordenaars, jaren later, die zeggen dat ze trots zijn op hun werk, die beweren geen moment spijt te hebben. Maar ik ben niet in hun nachtmerries geweest. Als dit jij bent, dan zul je nooit meer echt leven.
Sluipschuttersoog, 1968. (USMC Archieven, Flickr, CC BY 2.0)
Natuurlijk praat je niet over wat je hebt gedaan tegen de mensen om je heen, en zeker niet tegen je familiaal. Ze denken dat je een goed persoon bent. Je weet dat dit een leugen is.
De verdoving verdwijnt meestal. Je kijkt in de spiegel en als je nog een greintje geweten hebt, stoort je reflectie je. Maar je onderdrukt de bitterheid. Je ontsnapt in het konijnenhol van opioïden en alcohol.
Je intieme relaties, omdat je niet kunt voelen, omdat je je zelfhaat begraaft, vallen uiteen. Deze ontsnapping werkt. Voor een tijdje. Maar dan ga je zo in duisternis dat de stimulanten die je gebruikt om je pijn te verzachten je beginnen te vernietigen.
En misschien is dat hoe je sterft. Ik heb er veel gekend die zo stierven. En ik heb er gekend die er snel een einde aan maakten. Een pistool tegen het hoofd.
Tussen 1973 en 2024 hebben 1,227 Israëlische soldaten zelfmoord volgens officiële statistieken, maar het werkelijke aantal ligt vermoedelijk veel hoger. In de VS plegen gemiddeld 16 veteranen zelfmoord elke dag.
Ik heb een trauma van oorlog. Maar het ergste trauma heb ik niet. Het ergste trauma van oorlog is niet wat je zag. Het is niet wat je meemaakte. Het ergste trauma is wat je deed.
Ze hebben er namen voor. Moreel letsel. Door daders veroorzaakte traumatische stress. Maar dat lijkt lauw gezien de hete, brandende kolen van woede, de nachtmerries, de wanhoop.
De mensen om je heen weten dat er iets vreselijk, vreselijk mis is. Ze zijn bang voor jouw duisternis. Maar jij laat ze niet toe in jouw labyrint van pijn.
En dan, op een dag, grijp je naar de liefde. Liefde is het tegenovergestelde van oorlog. Oorlog gaat over smut. Het gaat over pornografie. Het gaat over het veranderen van andere mensen in objecten, misschien seksuele objecten, maar ik bedoel dit ook letterlijk, want oorlog verandert mensen in lijken.
Lijken zijn het eindproduct van oorlog, wat er van de lopende band komt. Dus, je zult liefde willen, maar de engel des doods heeft een Faustiaanse deal gesloten.
Het is dit. Het is de hel van niet in staat zijn om lief te hebben. Je zult deze dood de rest van je leven met je meedragen. Het tast je ziel aan. Ja. Wij hebben zielen. Jij hebt de jouwe verkocht.
En de kosten zijn heel, heel hoog. Het betekent dat wat je wilt, wat je het meest nodig hebt in het leven, je niet kunt bereiken.
Dan op een dag, misschien ben je een vader of een moeder of een oom of een tante, en een jonge vrouw van wie je houdt, of van wie je wilt houden als een dochter, komt in je leven. Je ziet in haar, het zal in een flits komen, Aysenur's gezicht.
De jonge vrouw die je vermoordde. Kom weer tot leven. Nu Israëlisch. Hebreeuws sprekend. Onschuldig. Goed. Vol hoop. De volle kracht van wat je deed, wie je was, wie je bent, zal je raken als een lawine.
Je zult dagenlang willen huilen en niet weten waarom. Je zult verteerd worden door schuldgevoelens. Je zult geloven dat vanwege wat je hebt gedaan het leven van deze andere jonge vrouw in gevaar is. Goddelijke vergelding.
Je zult tegen jezelf zeggen dat dit absurd is, maar je zult het toch geloven. Je leven zal kleine offers van goedheid aan anderen gaan bevatten, alsof deze offers een wraakzuchtige god zullen sussen, alsof deze offers haar zullen redden van kwaad, van de dood. Maar niets kan de vlek van moord wegvegen.
Ja. U gedood Aysenur. Je hebt anderen vermoord. Palestijnen die je hebt ontmenselijkt en die je jezelf hebt geleerd te haten. Menselijke dieren. Terroristen. Barbaren.
Maar het is moeilijker om haar te ontmenselijken. Weet je, je zag het door je scope, ze was geen bedreiging. Ze gooide geen stenen, de magere rechtvaardiging die het Israëlische leger gebruikt om met scherp op Palestijnen te schieten, inclusief kinderen.
Je zult overweldigd worden door verdriet. Spijt. Schaamte. Rouw. Wanhoop. Vervreemding. Je zult een existentiële crisis hebben. Je zult weten dat alle waarden die je geleerd hebt te eren op school, tijdens de eredienst, thuis, niet de waarden zijn die je hoog hield. Je zult jezelf haten. Je zult dit niet hardop zeggen. Je kunt jezelf op de een of andere manier uitdoven.
Er is een deel van mij dat zegt dat je deze kwelling verdient. Er is een deel van mij dat wil dat je lijdt voor het verlies dat je Aysenurs familie en vrienden hebt toegebracht, om te betalen voor het nemen van het leven van deze moedige en begaafde vrouw.
Ongewapende mensen neerschieten is geen dapperheid. Het is geen moed. Het is zelfs geen oorlog. Het is een misdaad. Het is moord. Jij bent een moordenaar.
Ik weet zeker dat je niet de opdracht hebt gekregen om Aysenur te doden. schot Aysenur in het hoofd omdat je kon, omdat je er zin in had. Israël runt een openlucht schiettent in Gaza en de Westelijke Jordaanoever. Totale straffeloosheid. Moord als sport.
Je zult op een dag niet meer de moordenaar zijn die je nu bent. Je zult jezelf uitputten door te proberen demonen af te weren. Je zult wanhopig mens willen zijn. Je zult willen liefhebben en bemind willen worden. Misschien lukt het je wel.
Weer mens zijn. Maar dat betekent een leven vol berouw. Het betekent dat je je misdaad openbaar maakt. Het betekent dat je op je knieën om vergeving smeekt. Het betekent dat je jezelf vergeeft.
Dit is erg moeilijk. Het betekent dat je elk aspect van je leven moet richten op het koesteren van het leven in plaats van het uit te doven. Dit zal je enige hoop op redding zijn. Als je het niet neemt, ben je verdoemd.
Chris Hedges is een journalist die de Pulitzerprijs heeft gewonnen en vijftien jaar lang buitenlandcorrespondent was voor The New York Times, waar hij hoofd van het Midden-Oostenbureau en hoofd van het Balkanbureau voor de krant was. Hij werkte eerder in het buitenland voor The Dallas Morning News, The Christian Science Monitor en NPR. Hij is de presentator van de show ‘The Chris Hedges Report’.
Dit artikel is van Scheerpost.
OPMERKING VOOR DE LEZERS: Er is nu geen mogelijkheid meer om zonder uw hulp een wekelijkse column voor ScheerPost te schrijven en mijn wekelijkse televisieprogramma te produceren. De muren komen met een schrikbarende snelheid dichterbij de onafhankelijke journalistiek, waarbij de elites, inclusief de elites van de Democratische Partij, schreeuwen om steeds meer censuur. Als je kunt, meld je dan aan via chishedges.substack.com zodat ik mijn column op maandag op ScheerPost kan blijven plaatsen en mijn wekelijkse televisieprogramma 'The Chris Hedges Report' kan produceren.
Alstublieft Doneren Heden naar CN's Vallen Fonds Drive
Over “Het neerschieten van ongewapende mensen is geen dapperheid.”:
Het neerschieten van ongewapende mensen is een laffe daad. Aysenur in het hoofd schieten was de daad van een lafaard die de zonde van moord beging.
Van Dictionary.com – laf [kou-erd-lee] bijvoeglijk naamwoord:
2. kenmerkend voor of passend bij een lafaard; verachtelijk gemeen, heimelijk of gewetenloos: “een laffe aanval op een zwakke, weerloze man.” https://www.dictionary.com/browse/cowardly
Drone-operators, degenen die personen doden die het doelwit zijn van de veiligheidsdiensten en voor elke dode vele andere levens vernietigen, zouden dezelfde hel moeten vrezen als Chris beschrijft.
Ik ben echt dankbaar voor artikelen als deze. Ik wou alleen dat het ook de vinger had gewezen naar de staat die niet alleen dit soort brutaliteit goedkeurt, maar deze acties ook heldhaftig maakt, er films over schrijft en ze verheerlijkt. Toekomstige sluipschutters worden hierdoor geïnspireerd en voorgelogen. Dit is wat de staat doet. Ze propageren en trainen om andere mensen te doden en laten die jonge man of vrouw vervolgens in de steek om ermee om te gaan. In veel opzichten zie ik zulke sluipschutters zelf als slachtoffers. De staat is net zo roekeloos bloeddorstig en verdient een even strenge berisping, zo niet meer. Maar dat schiet tekort. Die mensen die de staat runnen en de beslissingen nemen om de kinderen van andere mensen te sturen om te doden – zij zijn degenen die onze ultieme woede verdienen.
Uitstekende punten, Todd.
Krachtige wezens – ieder mens die met moraal is opgevoed – en dat zijn de meesten – zal jaren later toch ten onder gaan aan hun kwaadaardige misdaden, zoals deze.
Prachtige tekst… Pure poëzie! Maar wat het nog opvallender maakt, is dat het de meest verachtelijke kant van onze huidige realiteit raakt: De complete ineenstorting van de moraal bij de mensen die onze wereld besturen.
Wat er in Palestina gebeurt is onvergeeflijk. Het zou onmiddellijk moeten stoppen, maar dat gebeurt niet!
Onze beschaving zal gedefinieerd worden door deze morele verdorvenheid.
Daarom is wat Chris Hedges zojuist schreef een verlossend moment voor ons allemaal:
Ondanks de wreedheid en onverschilligheid waren er nog steeds mensen die het wisten en om hen gaven.
Dieren voelen geen medelijden. Of berouw. De IOF (Israeli Offensive Forces) zijn dieren. Verwilderd. Zelfs kwaadaardig.
Je hebt het mis over dieren. Ze voelen alles...liefde, loyaliteit, vriendelijkheid, verdriet. Wat gebeurt er met mensen dat ze dit niet herkennen? Dezelfde dingen die hen onwetend maken.
LN Tolstoj: zolang er slachthuizen zijn, zullen er slagvelden zijn
Soldaten zijn ook slachtoffers van oorlog, wat massamoord en staatsterrorisme is. Ze worden opzettelijk ongevoelig gemaakt om de
natuurlijke afkeer van het doden van een medemens. In gevechten gaat het besef van de heiligheid van het leven verder verloren. In Australië ook
soldaten plegen vaak zelfmoord, zowel tijdens als na de oorlog. Als de leiders van landen het leger naar de oorlog zouden moeten leiden, zoals ooit de gewoonte was, zouden er veel minder oorlogen zijn.
Het opzettelijk doden van ongewapende mensen is al heel lang onderdeel van oorlog, dus het apart zetten van Israëls wreedheid lijkt precies in te spelen op de valse verdediging van zionisten van hun acties, omdat de wereld Israël op oneerlijke, antisemitische wijze apart zet om te veroordelen. Het Palestijnse verzet heeft een lange, smerige geschiedenis van het opzettelijk aanvallen en vermoorden van burgers, wat ik, als voorstander van de Palestijnse bevrijding, weiger goed te keuren. Wanneer we elke actie in detail onderzoeken, zijn we bijna onvermijdelijk geschokt en walgen we ervan dat iemand het zelfs maar zou kunnen overwegen, laat staan uitvoeren. De bemanningen van het Bomber Command van de RAF in de Tweede Wereldoorlog meldden dat ze zich misselijk voelden van de geur van brandend vlees die ze tegenkwamen toen ze Duitse steden bombardeerden op bevel van Sir Arthur Harris. Dat was niet anders dan de zionistische moord die door dhr. Hedges werd beschreven - of het incident in februari 2023 toen een Palestijnse man ervoor koos om met zijn auto een drukke bushalte in te rijden in de illegale Israëlische kolonie Ramot, waarbij twee burgers omkwamen. Dit is oorlog, een misdaad tegen de menselijkheid.
Naar mijn mening is snipen de meest extreme vorm van lafheid, omdat het het slachtoffer absoluut geen kans geeft om de aanval te weerstaan. De sniper is veilig, ver weg, verstopt achter het vizier van zijn geweer, uit het zicht.
Het is hetzelfde soort kwaad als we net zagen met de kwaadaardige pager-aanval door Israël, sluw, sluw, heimelijk en ook extreem laf. Begaan door echt gestoorde mensen.
Elke Israëlische piloot die bommen boven Gaza dropt, met de volledige voorkennis dat ze volkomen onschuldige kinderen, vrouwen, burgers (40,000 en meer) zullen doden of gruwelijk zullen verminken, is net zo erg, zo niet erger, dan de sluipschutters in Chris' artikel. Ook zij zouden met hun geweten moeten lijden – maar dat zullen ze niet doen.
Ik ben het eens met 'WillD'. Wat voor persoon zou er DIRECT aan deelnemen om burgers te doden, met name vrouwen en kinderen, behalve een lafaard van de laagste dimensie! Zelfs mensen die bommen gooien vanuit vliegtuigen kunnen zich enigszins verschuilen achter het feit dat ze hun slachtoffers niet kunnen zien en beweren (schijnbaar) dat ze vijandelijke soldaten als doelwit hadden, maar sluipschutters die op kinderen schieten, staan aan de onderkant van de mensheid - net zo laag als seriemoordenaars van vrouwen en kinderen.
Zelfs de vertaalde delen van de "racistische en haatvolle tekst" leggen uit waarom deze suprematistische leer anti-mensen creëert. De talmoedische indoctrinatie, van kinds af aan, in psychotische angst en haat jegens alle "anderen" leidt tot de onvermijdelijke opkomst van een hechte en subversieve groep die gevaarlijk is voor elke beschaving. Misschien heeft de aanhankelijkheid aan de "racistische en haatvolle" mentaliteit de vorming van een levensvatbare Joodse beschaving verhinderd. Alle energieën zijn verloren gegaan aan haat.
Nou Chris, je concurreert hier met St. Augustine's
“Bekentenissen.”
En het Israëlische leger is “het meest morele leger ter wereld”
zo vertelt de zionistische Israëlische lobby ons, heeft Gaza en
de Westelijke Jordaanoever in een schiettent, onze eigen
De Amerikaanse overheid levert de wapens.
Vergeving is moeilijk te bedenken voor deze duivels
demonische demonen aanbidden, en toch is het er,
in degene die de moord op de wereld op zich nam,
maar je bent vergeten Zijn naam te noemen.
Purepoëzie
Een verheven liefdesverklaring in het aangezicht van het absolute kwaad
De Israëli's noemden de daders van de holocaust en achtervolgden hen over de hele wereld om gerechtigheid en vergelding te ondergaan. De moordenaar van deze jonge vrouw verdient toch zeker een soortgelijke behandeling.
Ja, de demonen komen. Een goede vriend, opgevoed als een goede katholieke jongen, kwam terug uit Vietnam, geplaagd door die demonen. Zijn eerste huwelijk liep op de klippen. Hij misbruikte de dochter van zijn tweede vrouw. Hij ging naar de gevangenis en hing zichzelf op aan een laken in zijn cel. Mensen zijn gemaakt voor liefde, niet voor haat en moord. Ik mis nog steeds de persoon die mijn vriend ooit was, en die hij verhandelde om in dit leven verdoemd te worden. Oorlog is een hoop stront.
Meest aangrijpende, diep ontroerende, schrijfstijl. Zo goed verwoord. Dankjewel Chris Hedges.
Bedankt, Chris.
Nu begrijp ik waarom ik *American Sniper* altijd heb gehaat
Zowel het boek als de perverselijk geprezen film.
Het probleem is dat deze moordenaars geloven dat ze hun plicht vervullen volgens de Talmoedische geschriften, dus ik betwijfel ten zeerste of 'het' berouw zal voelen of zal lijden onder wat u zegt dat 'het' zal doen. Lees alstublieft het werk van Israel Shahak genaamd 'Joodse geschiedenis-Joodse religie' en u zult zien waarom ze heidenen behandelen als Palestijnen zoals ze doen.
De ergste delen van deze racistische en haatdragende tekst zijn expres niet vertaald naar andere talen, dus westerse academici zijn er niet wijzer van geworden. Ik heb geleerd dat de essentie van hun religie gebaseerd is op racisme, exceptionalisme en overheersing over anderen.
Ik lees iedereen die echte verslaggevers zijn: Glenn, Norman, Aaron, Max, Anya, Scott, Alan, Tariq, Catlin, Ali, Joe, Kit, Miko, Ray... de rest kent u wel.
Chris is degene die mij aan het huilen maakt.
Je hebt helemaal gelijk. Het doet me huilen, en het doet me schreeuwen, en het doet me al die moordenaars haten. Het maakt me wanhopig, en tegelijkertijd geeft het me hoop, omdat de sluipschutter zoals beschreven door Chris nog steeds menselijk is en openstaat voor berouw. Maar is het waar? Alle oorlogszuchtigen om ons heen lijken geen spijt te hebben, ze lijken hun menselijkheid verloren te hebben, ze zijn robots geworden.
Mijn hemel, Rob Roy, Will, Randal en Coram – jullie woorden zijn ZO goed!!
Chris heeft een zeldzaam talent om tot de kern van de zaak door te dringen. Ik weet dat anderen en ikzelf ook in tranen zijn uitgebarsten door wat hij hier heeft geschreven. Hij komt echt tot de kern van hoe mensen worden gemanipuleerd om zich op een totaal onmenselijke manier te gedragen, wat hen uiteindelijk vernietigt. We mogen niet toestaan dat deze vernietiging van onze menselijkheid voortduurt.
Ik ben het helemaal met Arch eens. Ik betwijfel of de moordenaar wakker zal liggen van deze afschuwelijke daad. De zionisten zijn gehersenspoeld en hebben geen geweten als het om heidenen en anderen gaat.
Valerie, ben je het ECHT met Arch eens dat “de essentie van hun religie gebaseerd is op racisme, exceptionalisme en overheersing van anderen”?
Bedankt voor de referentie Arch. Op Amazon is deze hardcover niet beschikbaar. Een gebruikte paperbackversie kost 650$. Kunt u (of iemand anders) een andere bron voorstellen waar we deze tekst in het Engels kunnen lezen voor een redelijke prijs of mogelijk gratis? Deze informatie klinkt alsof het cruciaal is om de motieven van de zionisten te begrijpen.