Vijay Prashad: ‘Progressieve’ uitverkoop van Venezuela

Aandelen

Veel landen met zogenaamd centrumlinkse of linkse regeringen hebben zich bij de VS aangesloten bij voorstellen die de Venezolaanse democratische processen willen ondermijnen.

José Chávez Morado, Mexico, ‘Carnaval in Huejotzingo’, 1939.

By Vijay Prashad 
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek

OOp 16 augustus, de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS), waarvan 1948 vorming als instituut uit de Koude Oorlog, op initiatief van de Verenigde Staten, gestemd over een resolutie over de Venezolaan presidentsverkiezingen

De kern van de resolutie Op een voorstel van de VS werd de Venezolaanse verkiezingsautoriteit, de Nationale Kiesraad (CNE), opgeroepen om alle verkiezingsdetails zo snel mogelijk te publiceren (inclusief de procedureof stemgegevens op lokaal stembureauniveau). 

Deze resolutie vraagt ​​de CNE om in te gaan tegen de organieke wet van Venezuela op verkiezingsprocessen (Ley Organica de Procesos Electorales of LOOP). Aangezien de wet niet oproept tot de publicatie van dit materiaal, zou dit een overtreding van het publiekrecht zijn.

Wat de wet wel aangeeft is dat de CNE de uitslag binnen 48 uur bekend moet maken (artikel 146) en deze binnen 30 dagen moet publiceren (artikel 155) en dat de gegevens van stembureaus (zoals de actas) in tabelvorm moeten worden gepubliceerd. (artikel 150).

Het is pure ironie dat over de resolutie werd gestemd in de Simón Bolívar-zaal van het OAS-hoofdkwartier in Washington, DC 

Bolívar (1783–1830) bevrijdde Venezuela en aangrenzende gebieden van het Spaanse rijk en probeerde een integratieproces op gang te brengen dat de soevereiniteit van de regio zou versterken. Daarom brengt de Bolivariaanse Republiek Venezuela in haar naam hulde aan zijn nalatenschap. 

. Hugo Chávez Nadat hij in 1998 het presidentschap won, centreerde hij Bolívar in het politieke leven van het land en probeerde deze erfenis te bevorderen door middel van initiatieven zoals de Bolivariaanse Alliantie voor de Volkeren van Ons Amerika (ALBA), die de reis naar het vestigen van soevereiniteit in het land en de regio zou voortzetten. 

In 1829, Bolivar schreef‘Het lijkt erop dat de Verenigde Staten door de voorzienigheid voorbestemd zijn om Latijns-Amerika met ellende teisteren in naam van de vrijheid.’ Deze ellende wordt in onze tijd geïllustreerd door de poging van de VS om Latijns-Amerikaanse landen te verstikken door middel van militaire staatsgrepen of sancties. De afgelopen jaren vormden Bolivia, Cuba, Nicaragua en Venezuela het epicentrum van deze ‘plaag’. De OAS-resolutie maakt deel uit van die verstikking.

Andry León, Venezuela, “José Gregorio Hernández”, 2023.

Bolivia, Honduras, Mexico en Saint Vincent en de Grenadines kwamen niet in stemming (en ook Cuba niet, aangezien het land in 1962 door de OAS werd verdreven, wat Fidel Castro ertoe bracht dub de organisatie het ‘Ministerie van Koloniën van de Verenigde Staten’, oftewel Nicaragua, die de OAS in 2023 verliet). 

De Mexicaanse president Andrés Manuel López Obrador, bekend als AMLO, beschreef waarom zijn land besloot niet op de OAS-bijeenkomst te verschijnen en waarom het het niet eens is met de door de VS voorgestelde resolutie, daarbij citerend uit artikel 89, afdeling X van de Mexicaanse grondwet van 1917, waarin staat dat de president van Mexico zich moet houden aan de principes van “non-interventie; vreedzame beslechting van geschillen; [en] het verbieden van de dreiging met of het gebruik van geweld in de internationale betrekkingen.” 

Daartoe zei AMLO dat Mexico zal wachten tot de “bevoegde autoriteit van het land” eventuele meningsverschillen zal bijleggen. In het geval van Venezuela is het Hooggerechtshof de relevante autoriteit, hoewel dit de oppositie er niet van heeft weerhouden de legitimiteit ervan te verwerpen. 

Deze oppositie, die wij hebben gekarakteriseerd als de uiterst rechts van een speciaal type, is vastbesloten om alle middelen – inclusief Amerikaanse militaire interventie – te gebruiken om het Bolivariaanse proces omver te werpen. Het redelijke standpunt van AMLO komt overeen met dat van de Verenigde Naties Charter van 1945.

Veel landen met ogenschijnlijk centrumlinkse of linkse regeringen hebben zich bij de VS aangesloten en voor deze OAS-resolutie gestemd. Onder hen zijn Brazilië, Chili en Colombia. 

Chili, ook al heeft het een president die bewondert Salvador Allende, die werd gedood bij een door de VS opgelegde aanval coup in 1973, heeft op veel kwesties, waaronder zowel Venezuela als Oekraïne, een oriëntatie op het buitenlands beleid getoond die aansluit bij het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken. 

Sinds 2016 verwelkomde het land op uitnodiging van de Chileense regering bijna een half miljoen Venezolaanse migranten, van wie velen zonder papieren zijn en nu gezichtsverzorging de dreiging van verdrijving uit een steeds vijandiger omgeving in Chili.

Het lijkt bijna alsof de president van het land, Gabriel Boric, de situatie in Venezuela wil zien veranderen, zodat hij de terugkeer van de Venezolanen naar hun thuisland kan gelasten. Deze cynische houding ten opzichte van Chili's enthousiasme voor het Amerikaanse beleid ten aanzien van Venezuela verklaart echter niet de situatie van Brazilië en Colombia.

Pablo Kalaka, Chili, ‘Zonder titel’, 2022, afkomstig van Lendemains solidaires nr. 2.

Het nieuwste dossier van ons Tricontinental, “Om het opkomend neofascisme het hoofd te bieden, moet Latijns-Amerikaans links zichzelf herontdekken”, analyseert het huidige politieke landschap op het continent, beginnend met het ondervragen van de veronderstelling dat er een tweede ‘roze vloed’ of cyclus van progressieve regeringen in Latijns-Amerika heeft plaatsgevonden. 

De eerste cyclus, die in 1998 van start ging met de verkiezing van Hugo Chávez in Venezuela en tot een einde kwam einde Na de financiële crisis van 2008 en het Amerikaanse tegenoffensief tegen het continent ‘daagde het het Amerikaanse imperialisme frontaal uit door de Latijns-Amerikaanse integratie en geopolitieke soevereiniteit te bevorderen’, terwijl de tweede cyclus, gedefinieerd door een meer centrumlinkse oriëntatie, ‘fragieler lijkt’. 

Deze kwetsbaarheid is tekenend voor de situatie in zowel Brazilië als Colombia, waar de regeringen van respectievelijk Luiz Inácio “Lula” da Silva en Gustavo Petro er niet in zijn geslaagd hun volledige controle uit te oefenen over de permanente bureaucratieën op de ministeries van Buitenlandse Zaken. 

Noch de minister van Buitenlandse Zaken van Brazilië, Mauro Vieira, noch Colombia, Luis Gilberto Murillo, zijn mannen van links of zelfs van centrumlinks, en beiden hebben nauwe banden met de VS als voormalige ambassadeurs in het land. 

Er moet worden nagedacht over het feit dat er nog steeds meer dan tien Amerikaanse militaire bases in Colombia zijn, hoewel dit geen voldoende reden is voor de kwetsbaarheid van deze tweede cyclus.

In het dossier biedt Tricontinental zeven verklaringen voor deze kwetsbaarheid:

Deze en andere factoren hebben de assertiviteit van deze regeringen verzwakt en hun vermogen om de gedeelde Bolivariaanse droom van soevereiniteit en partnerschap in het halfrond te verwezenlijken.

Antonia Caro, Colombia, ‘Colombia’, 1977.

Een bijkomend, maar cruciaal punt is dat het evenwicht tussen de klassenkrachten in samenlevingen als Brazilië en Colombia niet in het voordeel is van een werkelijk anti-imperialistische politiek. 

Gevierde verkiezingsevenementen, zoals de overwinningen van Lula en Petro in 2022, zijn niet gebouwd op een brede basis van georganiseerde steun van de arbeidersklasse, die de samenleving vervolgens dwingt een werkelijk transformerende agenda voor het volk naar voren te brengen. 

Tot de coalities die zegevierden behoorden centrumrechtse krachten die nog steeds de sociale macht uitoefenen en deze leiders, ongeacht hun eigen onberispelijke geloofsbrieven, ervan weerhouden de vrije hand in het bestuur uit te oefenen. De zwakte van deze regeringen is een van de elementen die de groei van extreemrechts van een speciaal type mogelijk maken.

Zoals we in het dossier betogen, 

“De moeilijkheid om een ​​politiek project van links op te bouwen dat de dagelijkse problemen van het bestaan ​​van de arbeidersklasse kan overwinnen, heeft veel van deze progressieve verkiezingsprojecten losgemaakt van de behoeften van de massa.” 

De arbeidersklasse, gevangen in precaire beroepen, heeft enorme productieve investeringen nodig, gedreven door de staat, gebaseerd op de uitoefening van soevereiniteit over elk land en de regio als geheel. Het feit dat een aantal landen in de regio zich bij de VS hebben aangesloten om de soevereiniteit van Venezuela te verkleinen, toont aan dat deze fragiele verkiezingsprojecten weinig capaciteit hebben om de soevereiniteit te verdedigen.

Daniel Lezama, Mexico, “El sueño del 16 de Septiembre” of “De droom van 16 september”, 2001.

In haar gedicht 'Quo Vadis' reflecteert de Mexicaanse dichteres Carmen Boullosa op de problematische aard van het beloven van trouw aan de agenda van de Amerikaanse regering. “Las balas que vuelan no tienen convicciones” (“vliegende kogels hebben geen veroordelingen”), schrijft ze. 

Deze ‘progressieve’ regeringen hebben geen overtuiging wat betreft regimeveranderingsoperaties of destabilisatie-inspanningen in andere landen in de regio. Er mag veel van hen worden verwacht, maar tegelijkertijd is te veel teleurstelling niet gerechtvaardigd.

Vijay Prashad is een Indiase historicus, redacteur en journalist. Hij is schrijver en hoofdcorrespondent bij Globetrotter. Hij is redacteur van LeftWord-boeken en de directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek. Hij is een senior niet-ingezeten fellow bij Chongyang Institute for Financial Studies, Renmin-universiteit van China. Hij heeft meer dan 20 boeken geschreven, waaronder: De duistere naties en De armere naties. Zijn nieuwste boeken zijn Strijd maakt ons menselijk: leren van bewegingen voor socialisme en, met Noam Chomsky, De terugtrekking: Irak, Libië, Afghanistan en de kwetsbaarheid van de Amerikaanse macht.

Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.

De meningen die in dit artikel worden geuit, kunnen al dan niet een weerspiegeling zijn van die van Consortium Nieuws.

10 reacties voor “Vijay Prashad: ‘Progressieve’ uitverkoop van Venezuela"

  1. Selina Zoet
    Augustus 27, 2024 op 12: 54

    Vijay Prashad – Je hebt jezelf gewoon overtroffen met deze verzameling kunstwerken….Ik kijk reikhalzend uit naar alles wat je schrijft, wat ik waardeer, niet alleen vanwege het nieuwe nieuws dat je consequent duidelijk brengt en nergens anders te vinden is, maar ook vanwege de werkelijk fantastische kunst die de “ news” ronduit bruisend van leven! Hartelijk dank!!!!!

  2. JohnnyJames
    Augustus 27, 2024 op 12: 07

    Geweldige historische schets en context van Vijay Prashad. Hier thuis noemde de zogenaamd ‘progressieve’ Amerikaanse senator Sanders Hugo Chavez een dode ‘communistische dictator’. De ‘progressieven’ in het Huis van Afgevaardigden, zoals AOC, vertellen ons dat we voor genocide MOETEN stemmen, anders zijn we racistische, vrouwonvriendelijke aanhangers van DT. Nu “uiterst links” van de Amerikaanse politiek oorlog, genocide en oligarchie steunt, hebben we geen extreem rechts nodig.

    De economische belegeringsoorlog (eufemistisch ‘sancties’ genoemd) tegen Venezuela, Afghanistan, Cuba, Syrië enz. heeft geresulteerd in de dood en ontheemding van honderden duizenden. De Amerikaanse pers negeert dit en gebruikt de economische ineenstorting van deze landen om de slachtoffers de schuld te geven. Het is niet de belegeringsoorlog, het is die kwaadaardige Commie Dictator. Helaas stemt ‘uiterst links’ in het Amerikaanse Congres voor sancties en genocide. Ondanks de duizelingwekkende hypocrisie en leugens zullen miljoenen naar de stembus gaan en stemmen voor MEER oorlog, meer genocide en meer oligarchie.

  3. Augustus 27, 2024 op 10: 36

    Zeer overtuigende analyse van een deprimerende realiteit, bedankt!!!

  4. Vera Gottlieb
    Augustus 27, 2024 op 10: 25

    Vraag me af hoeveel armen er zijn verdraaid, hoeveel loze beloften zijn gedaan, hoeveel ruggen zijn gestoken om dit te verwezenlijken. Ik heb niet het exacte citaat, maar al in de tijd van Simon Bolivar waarschuwde hij voor de Yanks. Het wordt hoog tijd dat de wereld sancties gaat opleggen aan de VS – laat ze hun eigen snode 'medicijn' proeven.

  5. TP Graf
    Augustus 27, 2024 op 08: 04

    Mijn geadopteerde land, Ecuador, trok in de Correa-jaren (enigszins) weg uit de VS en sindsdien terug naar de VS. Hoewel Ecuadorianen gelukkig genoeg lijken met geïmporteerde Chinese auto's, zit er helaas een echt pijnpunt in de Chinese ontwikkelingshulp. Ze financierden en bouwden de grootste waterkrachtcentrale van het land, waarbij waterkracht de belangrijkste bron van elektriciteitsopwekking was. Het zou bijna 30% van de energie moeten leveren, maar het is beladen met enorme problemen, waaronder oevererosie en overmatig slib, waardoor het kan worden stilgelegd. En alsof dat nog niet erg genoeg is, zit de constructie zelf ook vol scheuren, zo wordt ons verteld. Internationale arbitrage zou de kwestie met de Chinezen moeten bespreken, maar er is zeker geen snelle oplossing. Er is op dit moment zelfs nog geen langetermijnoplossing geformuleerd. Stroomstoringen zijn een reëel probleem, en er gaat niets boven een dergelijk probleem dat Ecuadorianen verzuurt door de Chinese infrastructuursteun. Helaas, terug naar het IMF, we gaan voor financiering. Een trieste gang van zaken overal. Ik zou willen dat ze naar de BRICS zouden gaan, maar ik hoor niemand die ook maar enigszins geïnteresseerd is.

  6. Boog Stanton
    Augustus 27, 2024 op 06: 26

    Er is nooit een slechter en verraderlijker imperium geweest dan het huidige Amerikaanse imperium. Waarom? Omdat het op het valse voorwendsel van het beschermen van vrijheid en democratie draait. Andere imperiums uit de oudheid konden er niet van dromen zo'n ingewikkeld web van onzin te weven. De VS heeft dat wel gedaan en is erin geslaagd miljarden mensen voor de gek te houden.

    Het is niet anders dan in het Star Wars-verhaal waarin senator Palpatine zich voordoet als een kracht ten goede, iedereen voor de gek houdt maar zijn ware identiteit verborgen houdt voor het publieke oog. Het leven imiteert kunst of is het andersom?!

    • Weerhaak
      Augustus 27, 2024 op 13: 37

      George Orwells 1984 laat zien hoe het werkt.
      Huxley's BRAVE NEW WORLD neemt je mee door de ene wereldorde via de gedachten van de verschillende personages.
      Toen deze boeken werden geschreven, werd het als fictie beschouwd. We leven nu in die niet-zo-fictie.

  7. Kawu A.
    Augustus 26, 2024 op 23: 39

    Het gaat niet om democratie, maar om de wrede behoefte van het imperium om zijn zogenaamde achtertuin te veroveren!

    • Vera Gottlieb
      Augustus 27, 2024 op 10: 26

      In plaats van 'hun achtertuin te veroveren'... besteed je de volgende 3-4 generaties aan het opruimen van de Amerikaanse achtertuin.

      • Weerhaak
        Augustus 27, 2024 op 13: 39

        Het maakt uit op wie we stemmen. Wanneer de kandidaat meer, hogere belastingen promoot, de overheidsuitgaven wil verhogen, meer overheidscontrole aanmoedigt, zal dit het leven nog minder leefbaar maken.

Reacties zijn gesloten.