10 principes voor vrede in de 21e eeuw

Een uitgebreide en historisch ongekende reeks internationale instellingen biedt instrumenten van onschatbare waarde voor het nastreven van wat Immanuel Kant een ‘federatie van vrije staten’ noemde, schrijft Jeffrey Sachs.

By Jeffrey D.Sachs
Common Dreams

NHet volgende jaar zal het 230 jaar geleden zijn dat Immanuel Kants gevierde essay over “Eeuwige vrede”(1795). De grote Duitse filosoof heeft een aantal leidende principes naar voren gebrachts om eeuwige vrede te bereiken onder de naties van zijn tijd.

Terwijl we worstelen met een wereld die in oorlog is en zelfs een groot risico loopt op een nucleair Armageddon, moeten we voor onze eigen tijd voortbouwen op Kants aanpak. Op de Top van de Toekomst van de Verenigde Naties in september zou een geactualiseerde reeks beginselen moeten worden overwogen.

Kant was zich er volledig van bewust dat zijn voorstellen op het scepticisme van ‘praktische’ politici zouden stuiten:

“De praktische politicus neemt de houding aan waarin hij met grote zelfvoldoening neerkijkt op de politieke theoreticus als een pedant wiens loze ideeën op geen enkele manier de veiligheid van de staat bedreigen, aangezien de staat op empirische principes te werk moet gaan; dus mag de theoreticus zijn spel spelen zonder inmenging van de wereldwijze staatsman.”

Niettemin, zoals historicus Mark Mazower in zijn zijn opmerkte magistrale weergave van mondiaal bestuurKants tekst was 'een tekst die met tussenpozen generaties denkers over de wereldregering zou beïnvloeden, tot op de dag van vandaag', en hielp de basis te leggen voor de Verenigde Naties en het internationale recht op het gebied van de mensenrechten, het voeren van oorlog en wapenbeheersing.

Kants kernvoorstellen concentreerden zich op drie ideeën.

Eerste, hij verwierp staande legers. Staande legers ‘bedreigen onophoudelijk andere staten door hun bereidheid om te allen tijde voorbereid te zijn op oorlog.’ Hierin anticipeerde Kant anderhalve eeuw beroemde waarschuwing van de Amerikaanse president Dwight D. Eisenhower van de gevaren van een militair-industrieel complex.

Tweede Kant riep op tot niet-inmenging in de interne aangelegenheden van andere naties. Hierin voerde Kant zich uit tegen het soort geheime operaties dat de VS meedogenloos hebben gebruikt om buitenlandse regeringen omver te werpen.

Ten derde, Kant riep op tot een ‘federatie van vrije staten’, die in onze tijd de Verenigde Naties werd, een ‘federatie’ van 193 staten die beloofden te opereren onder het VN-Handvest.

Kant had grote hoop op het republikeinisme, in tegenstelling tot het eenmansregering als rem op het voeren van oorlogen. Kant redeneerde dat een enkele heerser gemakkelijk zou bezwijken voor de verleiding van oorlog:

“…een oorlogsverklaring is het gemakkelijkste ter wereld om over te beslissen, omdat oorlog van de heerser, die de eigenaar is en geen lid van de staat, niet de minste opoffering van de geneugten van zijn tafel, de jacht , zijn buitenhuizen, zijn hoffuncties en dergelijke. Hij kan daarom om de meest triviale redenen besluiten tot oorlog als een plezierfeestje, en met volmaakte onverschilligheid de rechtvaardiging die het fatsoen vereist overlaten aan het diplomatieke corps, dat altijd bereid is daarin te voorzien.’

Volgens Kant daarentegen:

“…als de instemming van de burgers vereist is om te beslissen dat de oorlog verklaard moet worden (en in deze [republikeinse] grondwet kan dat niet anders dan het geval zijn), is niets natuurlijker dan dat zij zeer voorzichtig zouden zijn bij het beginnen van een dergelijke oorlog. slecht spel, dat voor zichzelf alle rampen van de oorlog verordend.”

Kant was veel te optimistisch over het vermogen van de publieke opinie om oorlogvoering aan banden te leggen. Zowel de Atheense als de Romeinse republiek waren notoir strijdlustig. Groot-Brittannië was de leidende democratie van de 19e eeuw, maar misschien wel de meest strijdlustige macht. Decennia lang zijn de VS verwikkeld in non-stop keuzeoorlogen en gewelddadige omverwerpingen van buitenlandse regeringen.

Drie redenen waarom Kant het bij het verkeerde eind had

Er zijn minstens drie redenen waarom Kant dit verkeerd heeft begrepen.

Eerste, zelfs in democratieën ligt de keuze om oorlogen te beginnen bijna altijd bij een kleine elitegroep, die in feite grotendeels geïsoleerd is van de publieke opinie.

Tweede en net zo belangrijk is dat de publieke opinie relatief gemakkelijk te manipuleren is door middel van propaganda om de publieke steun voor oorlog aan te wakkeren.

Ten derde, het publiek kan op korte termijn worden geïsoleerd van de hoge kosten van oorlog door de oorlog te financieren met schulden in plaats van met belastingen, en door te vertrouwen op aannemers, betaalde rekruten en buitenlandse strijders in plaats van op dienstplicht.

Kants kernideeën over eeuwige vrede hielpen de wereld in de 20e eeuw richting internationaal recht, mensenrechten en fatsoenlijk oorlogsgedrag (zoals de Conventies van Genève) te bewegen.

Maar ondanks de innovaties in mondiale instellingen blijft de wereld vreselijk ver verwijderd van vrede. Volgens de Doomsday Clock van het Bulletin of Atomic Scientists zijn we 90 seconden voor middernacht, dichter bij een kernoorlog dan ooit sinds de introductie van de klok in 1947.

Het mondiale apparaat van de VN en het internationale recht hebben tot nu toe aantoonbaar een derde wereldoorlog voorkomen. VN-secretaris-generaal U Thant speelde bijvoorbeeld een cruciale rol bij het vreedzaam oplossen van de Cubaanse rakettencrisis van 1962. Toch zijn de op de VN gebaseerde structuren kwetsbaar en hebben ze dringend een upgrade nodig.

Om deze reden dring ik erop aan dat we een nieuwe reeks principes formuleren en aannemen, gebaseerd op vier belangrijke geopolitieke realiteiten van onze tijd.

Vier belangrijke geopolitieke realiteiten

Eerste, we leven met het nucleaire zwaard van Damocles boven ons hoofd. President John F. Kennedy verwoordde het zestig jaar geleden op welsprekende wijze in zijn beroemde boek Vrede toespraak, toen hij verklaarde:

“Ik spreek over vrede vanwege het nieuwe gezicht van oorlog. Een totale oorlog heeft geen zin in een tijd waarin grote mogendheden grote en relatief onkwetsbare kernwapens in stand kunnen houden en kunnen weigeren zich over te geven zonder hun toevlucht te nemen tot die krachten. Het heeft geen zin in een tijd waarin één enkel kernwapen bijna tien keer zoveel explosieve kracht bevat als alle geallieerde luchtmachten in de Tweede Wereldoorlog.”

Tweede we zijn aangekomen bij echte multipolariteit. Voor het eerst sinds de 19e eeuw heeft Azië het Westen ingehaald wat betreft economische productie. We zijn het tijdperk van de Koude Oorlog waarin de VS en de Sovjet-Unie domineerden al lang voorbij, of het ‘unipolaire moment’ dat de VS claimden na de ondergang van de Sovjet-Unie in 1991.

De VS zijn nu een van de vele supermachten, waaronder Rusland, China en India, met ook verschillende regionale machten (waaronder Iran, Pakistan en Noord-Korea). De VS en hun bondgenoten kunnen niet eenzijdig hun wil afdwingen in Oekraïne, het Midden-Oosten of de Indo-Pacifische regio. De VS moeten leren samenwerken met de andere machten.

Ten derde, we hebben nu een uitgebreide en historisch ongekende reeks internationale instellingen voor het formuleren en aannemen van mondiale doelstellingen (bijvoorbeeld met betrekking tot klimaat, duurzame ontwikkeling en nucleaire ontwapening), het beoordelen van het internationaal recht en het uiten van de wil van de wereldgemeenschap (bijvoorbeeld in de VN Algemene Vergadering en VN-Veiligheidsraad). Ja, deze internationale instellingen zijn nog steeds zwak als de grote mogendheden ervoor kiezen ze te negeren, maar toch bieden ze instrumenten van onschatbare waarde voor het opbouwen van een echte federatie van naties in de zin van Kant.

Ten vierde, Het lot van de mensheid is nauwer met elkaar verbonden dan ooit. Mondiale publieke goederen – duurzame ontwikkeling, nucleaire ontwapening, bescherming van de biodiversiteit van de aarde, preventie van oorlog, preventie en bestrijding van pandemieën – staan ​​veel centraler in ons gedeelde lot dan ooit tevoren in de menselijke geschiedenis. Opnieuw kunnen we ons wenden tot de wijsheid van JFK, die vandaag de dag net zo waar klinkt als toen:

“Laten we dus niet blind zijn voor onze verschillen, maar laten we ook de aandacht vestigen op onze gemeenschappelijke belangen en de middelen waarmee die verschillen kunnen worden opgelost. En als we nu geen einde kunnen maken aan onze meningsverschillen, kunnen we in ieder geval helpen de wereld veilig te maken voor diversiteit. Want uiteindelijk is onze meest fundamentele gemeenschappelijke link dat we allemaal op deze kleine planeet wonen. We ademen allemaal dezelfde lucht in. We koesteren allemaal de toekomst van onze kinderen. En we zijn allemaal sterfelijk.”

Tien principes, vijf uit China

Welke principes moeten we in onze tijd aannemen die kunnen bijdragen aan eeuwige vrede? Ik stel 10 principes voor eeuwige vrede in de 21e eeuw voor, en nodig anderen uit om hun eigen lijst te herzien, te bewerken of te maken.

De eerste vijf van mijn principes zijn de Principes van vreedzaam samenleven, 70 jaar geleden voorgesteld door China en vervolgens overgenomen door de niet-gebonden landen. Dit zijn:

1. Wederzijds respect van alle naties voor de territoriale integriteit en soevereiniteit van andere naties;

2. Wederzijdse niet-agressie van alle naties jegens andere naties;

3. Wederzijdse niet-inmenging van alle landen in de interne aangelegenheden van andere landen (zoals door keuzeoorlogen, regimeveranderingsoperaties of unilaterale sancties);

4. Gelijkheid en wederzijdse voordelen in de interacties tussen naties; En

5. Vreedzame co-existentie van alle naties.

Om deze vijf kernprincipes te implementeren, beveel ik vijf specifieke actieprincipes aan:

6. De sluiting van overzeese militaire bases, waarvan de ONS. en UK. hebben veruit het grootste aantal.

7. Het einde van geheime operaties om het regime te veranderen en van unilaterale economische dwangmaatregelen, die ernstige schendingen zijn van het beginsel van niet-inmenging in de interne aangelegenheden van andere landen. (Politieke wetenschapper Lindsey O'Rourke heeft dit zorgvuldig gedaan gedocumenteerd (64 Amerikaanse geheime regime-change-operaties in de periode 1947-1969, en de alomtegenwoordige destabilisatie die door dergelijke operaties wordt veroorzaakt.)

8. De naleving door alle kernmachten (VS, Rusland, China, Groot-Brittannië, Frankrijk, India, Pakistan, Israël en Noord-Korea) aan Artikel VI van het Nucleaire Non-proliferatieverdrag:

“Alle partijen moeten in goed vertrouwen de onderhandelingen voortzetten over effectieve maatregelen met betrekking tot het beëindigen van de kernwapenwedloop en nucleaire ontwapening, en over een verdrag over algemene en volledige ontwapening onder strikte en effectieve internationale controle.”

9. De toezegging van alle landen “om hun veiligheid niet te versterken ten koste van de veiligheid van andere landen” (volgens de OVSE-handvest). Staten zullen geen militaire allianties aangaan die hun buren bedreigen, en zich ertoe verbinden geschillen op te lossen via vreedzame onderhandelingen en veiligheidsregelingen, gesteund door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties.

10. De verbintenis van alle landen om samen te werken bij het beschermen van de mondiale commons en het leveren van mondiale publieke goederen, waaronder de vervulling van de klimaatovereenkomst van Parijs, de Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen en de hervorming van de VN-instellingen.

De confrontaties tussen de grote machten van vandaag, met name de Amerikaanse conflicten met Rusland, China, Iran en Noord-Korea, zijn grotendeels te danken aan Amerika’s voortdurende streven naar unipolariteit via operaties voor regimeverandering, keuzeoorlogen, unilaterale dwangsancties en het mondiale netwerk van Amerikaanse militaire bases. en allianties.

De tien hierboven genoemde principes zouden helpen de wereld te bewegen naar een vreedzaam multilateralisme, geregeerd door het VN-Handvest en de internationale rechtsstaat.

Jeffrey D. Sachs is universiteitsprofessor en directeur van het Center for Sustainable Development aan de Columbia University, waar hij van 2002 tot 2016 leiding gaf aan The Earth Institute. Hij is ook voorzitter van het UN Sustainable Development Solutions Network en commissaris van de UN Broadband Commission. voor ontwikkeling.

Dit artikel is van Gemeenschappelijke dromen.

Meningen die in dit artikel worden geuit en die al dan niet overeenkomen met die van Consortium Nieuws.