Patrick Lawrence: 'Brain Dead' en gevaarlijk, NAVO-opbrengst

De trans-Atlantische alliantie's waar Het doel van mondiale dominantie is te verwerpelijk om te beweren. In plaats daarvan, het werkt op basis van fantastische bezweringen, die door geen enkel lid in twijfel worden getrokken.

By Patrick Laurens
ScheerPost

IHet is nu vijf jaar geleden dat Emmanuel Macron, in een van die botte uitbarstingen waar hij bekend om staat, vertelde The Economist, in een verwijzing naar het collectieve Westen: “Wat we momenteel ervaren is de hersendood van de NAVO.” 

De Franse president schokte daarop ambtenaren over het hele continent. “Dat is niet mijn standpunt”, reageerde Angela Merkel augustus. “Ik denk niet dat zulke ingrijpende oordelen nodig zijn.” Heiko Maas, de minister van Buitenlandse Zaken van de Duitse bondskanselier, voegde er fantasierijk aan toe: “Ik geloof niet dat de NAVO hersendood is.”

De Noord-Atlantische Verdragsorganisatie vierde vorige week haar 75e verjaardag, waarbij 32 presidenten en premiers in hetzelfde Washington bijeenkwamen. gehoorzaal waar eerdere leiders, toen twaalf van hen, op 12 april 4 het oprichtingsverdrag ondertekenden.

Joe Biden zat uiteraard de jubileumprocedure voor. En laten we, met dit in gedachten, de Franse leider prijzen voor zijn vooruitziende blik bij het diagnosticeren van de toestand van de cerebrale materie van de NAVO.

Zoals Joe Lauria het verwoordde a Consortium Nieuws commentaar bij de conclusie van de top afgelopen donderdag is dit een organisatie waarvan de leden collectief gek worden. 

Het is belangrijk om te begrijpen wat Macron met deze opmerking wel en niet bedoelde. Hij verklaarde niet, zoals gemakkelijk verkeerd geïnterpreteerd kan worden, dat de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie doelloos of achterhaald was: dat was de lijn van Donald Trump, en Trump was toen al drie jaar president.

Macron reageerde inderdaad op de klachten van Trump over de alliantie als een budgettaire sinkhole en op het daaruit voortvloeiende onvermogen van Trump om de andere leden in de gewenste richting van het imperium te wijzen, zoals alle Amerikaanse presidenten hadden gedaan sinds de lancering van de NAVO als het voornaamste leger van de Koude Oorlog in de Atlantische wereld. instelling. 

Specifiek voor de gelegenheid van zijn interview met The EconomistMacron was ontevreden over de puinhoop die zich toen in Noord-Syrië ontvouwde. Sommige lezers herinneren het zich misschien wel: Trump had de Amerikaanse troepen bevolen zich terug te trekken – zij het een bevel dat diplomaten, legerofficieren en spionnen al snel ondermijnden – en Turkije, een NAVO-lid, was onmiddellijk de Koerdische milities in de regio gaan aanvallen. 

“Je hebt geen enkele coördinatie van de strategische besluitvorming tussen de Verenigde Staten en hun NAVO-bondgenoten. Geen”, zei Macron The Economist. “Je hebt te maken met een ongecoördineerde agressieve actie van een andere NAVO-bondgenoot, Turkije, in een gebied waar onze belangen op het spel staan. Er heeft geen NAVO-planning plaatsgevonden, noch enige coördinatie.''

En dan de clou van de Franse leider: 'We moeten de realiteit van wat de NAVO is opnieuw beoordelen in het licht van de inzet van de Verenigde Staten.'

Macron's 'hersendood'-opmerking was dus niet de gedachte aan enige vorm van vredesnik. De man die nu pleit voor het sturen van Franse troepen naar Oekraïne is een toegewijd militarist. Wat mij keer op keer interesseert in de ogenschijnlijk gedurfde uitspraken van Macron, zijn de tegenstrijdigheden die je erin aantreft.

In dit geval was hij boos op Donald Trump omdat hij er niet in was geslaagd de Europeanen te laten doen alsof ze inspraak hadden in het alliantiebeleid, terwijl hij van de gelegenheid gebruik maakte om zijn toen nieuwe, inmiddels bekende oproep aan Europa te doen gelden om zijn ‘strategische autonomie’ te cultiveren.

Dit is het soort dingen – de twijfel aan zichzelf, de smeulende wrok, de brokkelende eenheid – die president Biden ertoe aanzette om de revitalisering van de NAVO tot een prioriteit te maken toen hij drie jaar geleden aan de macht kwam.

“Wie zal net als ik de NAVO bij elkaar kunnen houden?” was prominent aanwezig onder zijn opschepperij in zijn interview op 5 juli met George Stephanopoulos van ABC News. 'Volgende week heb je de NAVO-conferentie hier in de Verenigde Staten. Kom luisteren. Kijk wat ze zeggen.”

De jubileumtop is voorbij. En er staan ​​ons nu twee werkelijkheden te wachten. De andere aanwezige alliantieleiders zeiden niets van betekenis – geen enkele opmerkelijke verklaring.

Het was standaard en pabulum, van begin tot eind. Ten tweede is de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie mooi herenigd – ‘Together Again’, zoals het oude lied van Buck Owens luidt – maar er kan nu geen twijfel over bestaan ​​dat zij hersendood is. 

Hier is iets beangstigends om over na te denken. Dit is Larry Johnson's kijk op de vraag die de hoofden bezighield tijdens de bijeenkomst van 9-11 juli. Johnson, die nu regelmatig commentaar levert, is een voormalig CIA-officier en heeft eerder ook gediend bij het Office of Counter Terrorism van het ministerie van Buitenlandse Zaken. Laat je niet van de wijs brengen door de vulgaire beelden; het is indicatief voor de heersende stemming: 

“De hete politieke gebeurtenis dit jaar is de NAVO-top in Washington. Alle westerse wereldleiders kwamen opdagen, niet om de toekomst van de NAVO te bespreken, maar om te zien of Joe Biden de bijeenkomsten overleeft zonder een lading in zijn Depends te dumpen of dood te vallen. Ongeveer dezelfde reden waarom mensen een autorace bijwonen: ze wachten op de crash. Er gaat niets boven een vurig auto-ongeluk om de adrenaline te laten stromen.”

We moeten nadenken over wat het betekent als de NAVO-leden elkaar ontmoeten, en waar ze aan denken zijn niet de verschillende crises waarin ze de wereld de afgelopen jaren hebben geleid, maar de vraag of de man wiens gezag feitelijk buiten kijf staat erin zal slagen een oplossing te bieden. coherent aanpakken. 

Beangstigend, niet grappig

We kunnen lachen om de publieke uitingen van onbekwaamheid van president Biden, en zoals gewoonlijk waren er daarvan enkele toen hij de top toesprak en daarna een persconferentie gaf. Maar ik zei niet grappig: ik zei beangstigend. En dit is wat de NAVO is geworden gedurende de drie en een half jaar dat Biden de facto opperbevelhebber van het bondgenootschap was. 

Ja, Biden introduceerde Volodymyr Zelenski op de top als ‘president Poetin’. Ja, hij verwarde zijn vice-president met de niet-bestaande ‘vice-president Trump’. Maar het lijkt nu tijd om verder te kijken dan spot. Het is zeker tijd dat de reguliere media de onzin van iedereen maakt fouten achterwege laat.

Biden heeft van zichzelf de afgelopen weken een trieste figuur gemaakt, een personage dat een beetje uit Shakespeare en een beetje uit Sophocles leest. Maar de NAVO-top confronteert ons met de bittere realiteit dat Joe Biden vooral gevaarlijk is geworden.

Is er een andere manier om na te denken over een man die in seniliteit vervalt terwijl hij leiding geeft aan een buitengewoon machtige militaire alliantie waarvan de leden weten hoe ze moeten uitstellen en volgen, maar niet weten hoe ze moeten denken? 

Vorige week werd ik getroffen door de schaarse berichtgeving die de Amerikaanse media aan de top besteedden. Enkele verhalen over Biden die het einde van zijn presentaties – de toespraak op de top, de pers die volgde – haalde zonder het al te erg te verpesten. Er werd duidelijk minder aandacht besteed aan de inhoud van de bijeenkomst.

Het leek mij een stilzwijgende suggestie dat er tijdens de sessies van 9 en 11 juli niets nieuws werd gezegd of bepaald. Het was gewoon meer van hetzelfde, en meer van hetzelfde is geen goede kopie in de nieuwswereld. 

Laten we eens kijken naar wat hetzelfde met zich meebrengt, en wat het betekent dat er nog meer van hetzelfde op komst is. Om een ​​voorproefje te geven van mijn conclusies: de NAVO heeft zojuist de post-democratieën van het Westen aan een tijdperk van geïnstitutionaliseerde oorlog, mondiaal geweld en wanorde onderworpen – en dit zonder plan om daar een einde aan te maken. Dezelfde dreiging van vernietiging die bekend is bij degenen die zich de Koude Oorlog herinneren, zal opnieuw de overhand krijgen.

De uitgaven aan bewapening zullen automatisch voorrang krijgen boven het welzijn van de samenlevingen die voor deze losbandigheid betalen. Rusland en China zullen worden genormaliseerd als permanente vijanden. De vervreemding van het Westen van het niet-Westen zal een vaststaand feit zijn.

De Deep State, nu een diepgeworteld trans-Atlantisch fenomeen, zal een bondgenootschap sluiten met de liberale autoritaire elites om dit regime af te dwingen en iedereen te onderdrukken die het in twijfel trekt of uitdaagt. 

Ontkenning vereist

Er is hier geen sprake van overdrijving. Dit is precies het project dat de Amerikaanse neoconservatieve kliekjes schetsten toen de Sovjet-Unie in 1991 instortte en er een decennium van Amerikaans triomfalisme volgde. Je vindt dit allemaal in de subtekst van Biden’s keynote-toespraak toen de 75e evenementen begonnen.

Het opmerkelijke nu is de mate van ontkenning die van de NAVO-leiders wordt verlangd als zij belijden deze agenda te onderschrijven in een wereld die in de daaropvolgende dertig jaar radicaal is veranderd. 

Na het prijzen van de “opmerkelijke vooruitgang” van de Europese leden die steeds meer geld uitgeven aan wapens – wat iets geweldigs – ging Biden regelrecht de proxy-oorlog in die de alliantie in Oekraïne tegen de Russische Federatie voert.

Onder zijn verschillende beweringen: “Oekraïne kan en zal Poetin tegenhouden”, “Vergis je niet, Rusland faalt in deze oorlog”, “We hebben een mondiale coalitie opgebouwd om Oekraïne bij te staan.” “Een overweldigende tweeledige meerderheid van de Amerikanen begrijpt dat de NAVO ons allemaal veiliger maakt.” En dan een van mijn favorieten, een terugkerend thema en een echt Bidenisme: 

“En Poetin wil niets minder – niets minder dan de totale onderwerping van Oekraïne. En we weten dat Poetin niet zal stoppen bij Oekraïne.”

De hoge ambtenaren die luisterden, begroetten al deze verklaringen met enthousiasme. Geen van hen heeft ook maar een verre relatie met de waarheid.

In een interview met Andrew Napolitano opgenomen Vrijheid beoordelen, gehouden nadat de top op 11 juli was geëindigd, noemde John Mearsheimer, de wetenschapper op het gebied van buitenlands beleid, de toespraak van Biden ‘poppycock, vol misleidende uitspraken’.

Maar precies. Toen ik het transcript van deze opmerkingen las, en alle applauspauzes tussen haakjes vermeld, leek de NAVO mij op dit punt te Sovjet voor woorden. Ik dacht aan die Koude Oorlog Life tijdschriftfoto's van de Russische Doema toen er werd gestemd, waarbij alle handen instemmend omhoog werden gestoken. 

Dit is het trans-Atlantische bondgenootschap zoals het is geworden. Het werkt op basis van fantastische bezweringen, en geen enkel lid stelt deze in vraag. U hebt absoluut geen reguliere media gelezen die deze dwaze verzinsels aanvechten, en geen enkele die het doel of het beleid van de NAVO met enige ernst analyseert.

Dit bedoel ik met beangstigend. Dit maakt de NAVO zoals zij nu gevaarlijk is. Het verklaarde doel slaat nergens op en het niet-uitgesproken doel is zoals hierboven vermeld. 

En hier is de duivelse waarheid die we niet mogen missen: Biden en iedereen in zijn toehoorders op de top weten dat Oekraïne zijn oorlog aan het verliezen is, weet dat Moskou geen plannen heeft met Europa, weet dat er geen ‘mondiale coalitie’ achter de alliantie staat. Dit zijn simpele feiten die buiten kijf staan, zaken die vaststaan.

Maar Bidens toespraak was niet bedoeld voor de andere aanwezige leiders en de andere aanwezige leiders applaudisseerden niet voor Biden: Bidens echte publiek was het publiek in de trans-Atlantische postdemocratieën, en het applaus dat hij ontving kwam neer op hun instructies in de noodzaak om goedkeuren. 

NAVO-topconferenties als prestatie, als oefeningen in massapropaganda die geheel in de openbaarheid worden gevoerd: ik moet bekennen dat ik de implicaties van een organisatie die zo machtig is als het Atlantische bondgenootschap, op een lege en cynische wijze opereert, niet volledig kan overzien.

De NAVO heeft zeker een doel, maar haar politieke boegbeelden, generaals en bureaucraten moeten dat doel goedmaken voor publieke consumptie, omdat het werkelijke doel ervan – mondiale dominantie tegen welke prijs dan ook – te verwerpelijk is om te beweren.  

Wat meer van hetzelfde betreft: de jubileumtop lijkt een ommekeer in het bondgenootschap te markeren in de richting van het volledig loslaten van de pretentie van de NAVO als defensieve organisatie, ten gunste van steeds agressievere, provocerendere houdingen.

Antony Blinken, die in de loop van de procedure sprak, noemde de gedachte aan het Oekraïense lidmaatschap van de alliantie ‘onvermijdelijk en onomkeerbaar’, in afwachting van het regime in Kiev over ‘een goed verlichte brug’. Ik lees dit op twee manieren. Ten eerste doen Biden en zijn beleidskliekjes wat ze kunnen, en dat is beperkt, om Oekraïne gerust te stellen in afwachting van een mogelijke overwinning van Trump in november. 

Twee en dichter bij de grond, nu Kiev blijft verliezen op het slagveld, wil de NAVO nu het signaal geven dat er geen sprake is van onderhandelingen over een oplossing en dat het bondgenootschap dieper in het moeras zal duiken, hoe diep het moeras uiteindelijk ook blijkt te zijn. Te weten: John Helmer, een trouwe en zeer betrouwbare correspondent in Moskou die nu publiceert Danst met beren, vorige week gemeld,

“Amerikaanse, Britse en Canadese troepen op de voorwaartse bases van de NAVO in Polen, Letland en Litouwen krijgen te horen dat ze zich moeten voorbereiden op hun uitzending naar Oekraïne volgend jaar. Ze worden ook gewaarschuwd dat ze moeten verwachten dat ze zullen vechten onder zware Russische artillerie, raketten, geleide bommen en drone-aanvallen.”

Let op de landen van waaruit deze troepen naar het Oekraïense front zullen worden gestuurd. Het zijn allemaal voormalige Sovjet-satellieten die heel begrijpelijke maar dodelijk onevenwichtige gevallen van anti-Russische paranoia verzorgen.

Dit is hoe agressie soms wordt veroorzaakt in de langdurige oorlog tegen Rusland. Oekraïne vertrouwt op dezelfde diepgewortelde anti-Russische animus via de neonazi-eenheden die zijn leger leiden. 

‘En hier bij ons – en hier bij ons vandaag zijn landen uit de Indo-Pacifische regio’, zei Biden halverwege zijn toespraak. “Ze zijn hier omdat zij een aandeel hebben in ons succes en wij een aandeel hebben in dat van hen.”

Ik vind deze opmerking helemaal niet leuk. Ik lees het als een nauwelijks verhulde bevestiging van een golf van hints en insinuaties vorig jaar die erop neerkomen dat de NAVO van plan is haar invloedssfeer uit te breiden naar Oost-Azië, en zo de VS te volgen in hun geleidelijk escalerende confrontatie met China. 

Alsof het goed was, lanceerde Jens Stoltenberg, de aftredende sec-gen van de NAVO, vervolgens een volkomen ongepaste aanval op China vanwege ‘het onderdrukken van zijn eigen volk’, vanwege ‘het verpletteren van democratische stemmen’, vanwege ‘meer assertief gedrag in de politiek’. Zuid-Chinese zee”, voor “buren bedreigen, bedreigen Taiwanese Sigaretten”, enzovoort op de lijst met klachten waar Blinken en de beleidskliekjes van het Biden-regime de voorkeur aan geven als ze de Chinezen aanspreken. 

De NAVO in Azië moet nu met de grootste ernst worden genomen. Het is de NAVO nu en de NAVO die zal komen – hersendode NAVO, NAVO overal, zonder waar dan ook legitieme zaken. Kort nadat Stoltenberg zich van zijn belachelijke tirade had bevrijd, hing Biden de Presidential Medal of Freedom om zijn nek.

Patrick Lawrence, jarenlang correspondent in het buitenland, voornamelijk voor de International Herald Tribune, is columnist, essayist, docent en auteur, meest recentelijk van Journalisten en hun schaduwen, beschikbaar van Clarity Press or via Amazon. Andere boeken zijn onder meer Time No Longer: Americans After the American Century. Zijn Twitter-account, @thefloutist, is permanent gecensureerd. 

AAN MIJN LEZERS. Onafhankelijke publicaties en degenen die voor hen schrijven, bereiken een moment dat tegelijkertijd moeilijk en veelbelovend is. Aan de ene kant nemen we steeds grotere verantwoordelijkheden op ons in het licht van het toenemende verzuim van de reguliere media. Aan de andere kant hebben we geen duurzaam verdienmodel gevonden en moeten we ons daarom rechtstreeks tot onze lezers wenden voor ondersteuning. Ik zet mij voor de duur in voor onafhankelijke journalistiek: ik zie geen andere toekomst voor de Amerikaanse media. Maar het pad wordt steiler, en daarbij heb ik jouw hulp nodig. Dit wordt nu urgent. Als erkenning voor de toewijding aan onafhankelijke journalistiek kunt u zich abonneren op The Floutist, of via mijn Patreon rekening.

Dit artikel is van ScheerPost.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.