Chris Hedges: Het oude kwaad

De dramatische escalatie van het geweld op de Westelijke Jordaanoever wordt overschaduwd door de genocide in Gaza. Maar het is een tweede front geworden. Als Israël Gaza kan leegmaken, zal de Westelijke Jordaanoever de volgende zijn.

By Chris Hedges 
in Ramallah, bezet Palestina
ScheerPost

IHet komt haastig terug, de stank van ongezuiverd rioolwater, het gekreun van de diesel, luiaardachtige Israëlische gepantserde personenwagens, de busjes gevuld met broedsels kinderen, bestuurd door kolonisten met kalkachtige gezichten, zeker niet van hier, waarschijnlijk uit Brooklyn of ergens in Rusland of misschien Groot-Brittannië. Er is weinig veranderd.

Ocuco's Medewerkers checkpoints met hun blauw-witte Israëlische vlaggen stippelen de wegen en kruispunten uit. De rode pannendaken van de kolonistennederzettingen – illegaal volgens het internationaal recht – domineren de heuvels boven Palestijnse dorpen en steden.

Ze zijn in aantal gegroeid en in omvang toegenomen. Maar ze blijven beschermd door explosiebarrières, concertinadraad en wachttorens omringd door de obsceniteit van gazons en tuinen. De kolonisten hebben toegang tot overvloedige waterbronnen in dit dorre landschap dat de Palestijnen zijn ontkend. 

De kronkelende, 26 meter hoge betonnen muur die het 440 kilometer lange bezette Palestina bestrijkt, met zijn graffiti die oproept tot bevrijding, muurschilderingen met de Al-Aqsa-moskee, gezichten van martelaren en de grijnzende en bebaarde mok van Yasser Arafat – wiens concessies aan Israël in de Oslo-overeenkomst maakte hem, in de woorden van Edward Said, “de Pétain van de Palestijnen” – geven de Westelijke Jordaanoever het gevoel van een openluchtgevangenis.

De muur verscheurt het landschap. Het kronkelt en draait als een enorme, gefossiliseerde antediluviaanse slang die Palestijnen van hun families scheidt, Palestijnse dorpen in tweeën snijdt, gemeenschappen afsnijdt van hun boomgaarden, olijfbomen en velden, onderdompelt en opstijgt uit het water. wadi's, waarbij de Palestijnen gevangen worden gehouden in de bijgewerkte versie van a Bantoestan.

Het is ruim twintig jaar geleden dat ik verslag deed van de Westelijke Jordaanoever. De tijd stort in. De geuren, sensaties, emoties en beelden, de zangerige cadans van het Arabisch en het miasma van een plotselinge en gewelddadige dood die in de lucht op de loer ligt, roepen het oude kwaad op. Het is alsof ik nooit ben weggeweest.  

Ik zit in een gehavende zwarte Mercedes, bestuurd door een vriend van in de dertig die ik niet zal noemen om hem te beschermen. Hij werkte in de bouw in Israël, maar verloor op 7 oktober zijn baan – zoals bijna alle Palestijnen die in Israël werken. Hij heeft vier kinderen. Hij heeft het moeilijk. Zijn spaargeld is opgebruikt. Het wordt moeilijk om voedsel te kopen en te betalen voor elektriciteit, water en benzine. Hij voelt zich belaagd. Hij is belegerd.

Hij heeft weinig nut voor de quisling Palestijnse Autoriteit. Hij heeft een hekel aan Hamas. Hij heeft joodse vrienden. Hij spreekt Hebreeuws. Het beleg vermorzelt hem en iedereen om hem heen.

“Nog een paar maanden zo en we zijn klaar”, zegt hij zenuwachtig puffend aan een sigaret. “Mensen zijn wanhopig. Steeds meer mensen lijden honger.”

We rijden over de kronkelige weg die het dorre zand en de struikgewas omhelst, kronkelend vanuit Jericho, opstijgend van de zoutrijke Dode Zee, de laagste plek op aarde, naar Ramallah.

Ik zal mijn vriend ontmoeten, de romanschrijver Atef Abu Saif, die op 7 oktober in Gaza was met zijn 15-jarige zoon Yasser. Ze waren op bezoek bij familie toen Israël zijn campagne tegen de verschroeide aarde begon. Hij bracht 85 dagen door met het verdragen en schrijven van dagelijks over de nachtmerrie van de genocide. Zijn verzameling angstaanjagende dagboekaantekeningen is dat wel gepubliceerde in zijn boek Kijk niet naar links.

He ontsnapt het bloedbad door de grens met Egypte bij Rafah, reisde naar Jordanië en keerde terug naar huis in Ramallah. Maar de littekens van de genocide blijven bestaan. Yasser verlaat zelden zijn kamer. Hij gaat niet met zijn vrienden om. Angst, trauma en haat zijn de belangrijkste goederen die de kolonisten aan de gekoloniseerde mensen meegeven.

“Ik woon nog steeds in Gaza”, vertelt Atef later.

“Ik ben niet weg. Yasser hoort nog steeds bombardementen. Hij ziet nog steeds lijken. Hij eet geen vlees. Rood vlees herinnert hem aan het vlees dat hij oppikte toen hij zich bij de reddingsploegen voegde tijdens de bloedbad in Jabalia, en het vlees van zijn neven. Ik slaap op een matras op de grond, zoals ik deed in Gaza, toen we in een tent woonden. Ik lig wakker. Ik denk aan degenen die we hebben achtergelaten, wachtend op een plotselinge dood.’

We slaan een hoek om op een heuvel. Auto's en vrachtwagens zwenken krampachtig naar rechts en links. Een aantal voor ons rijdt achteruit. Verderop is een Israëlisch controlepunt met dikke vierkante blokken van dun gekleurd beton. Soldaten houden voertuigen tegen en controleren de papieren.

Palestijnen kunnen uren wachten om er voorbij te komen. Ze kunnen uit hun voertuigen worden gehaald en vastgehouden. Alles is mogelijk bij een Israëlische controlepost, die vaak zonder waarschuwing vooraf wordt opgericht. Het meeste is niet goed.

Wij maken een back-up. We dalen een smalle, stoffige weg af die afwijkt van de hoofdweg. We reizen over hobbelige, oneffen wegen door verarmde dorpen.

Zo was het ook voor de zwarten in het gesegregeerde zuiden en de inheemse Amerikanen. Zo was het ook voor de Algerijnen onder de Fransen. Zo was het ook in India, Ierland en Kenia onder de Britten.

Het dodenmasker – al te vaak van Europese afkomst – van het kolonialisme verandert niet. Evenmin geldt het goddelijke gezag van kolonisten die de gekoloniseerde mensen als ongedierte beschouwen, die een pervers genoegen scheppen in hun vernedering en lijden en hen ongestraft doden. 

De Israëlische douanebeambte stelde mij twee vragen toen ik vanuit Jordanië via de Koning Hoesseinbrug het bezette Palestina binnenkwam. 

“Heeft u een Palestijns paspoort?” 

‘Is een van je ouders Palestijns?’ 

Kortom, bent u besmet?

Dit is hoe apartheid werkt.

De Palestijnen willen hun land terug. Dan zullen ze over vrede praten. De Israëliërs willen vrede, maar eisen Palestijns land. En dat is in drie korte zinnen de hardnekkige aard van dit conflict.

Ik zie Jeruzalem in de verte. Of beter gezegd, ik zie de Joodse kolonie die de heuvels boven Jeruzalem omlijnt. De villa's, gebouwd in een boog op de heuveltop, hebben ramen die opzettelijk versmald zijn tot rechtopstaande rechthoeken die ook dienst doen als schietgaten.

We bereiken de buitenwijken van Ramallah. We worden opgehouden in het drukke verkeer voor de uitgestrekte Israëlische militaire basis die toezicht houdt op de Qalandië checkpoint, het belangrijkste controlepunt tussen Oost-Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever. Het is het toneel van veelvuldige demonstraties tegen de bezetting die dat wel kan einde in geschutvuur.

Ik ontmoet Atef. We lopen naar een kebabwinkel en gaan aan een klein tafeltje buiten zitten. De littekens van de jongste inval van het Israëlische leger liggen om de hoek. Een paar dagen geleden hebben Israëlische soldaten 's nachts de winkels in brand gestoken die geldoverboekingen vanuit het buitenland verwerken. Het zijn verkoolde ruïnes. Geld uit het buitenland zal nu moeilijker te verkrijgen zijn, wat naar ik vermoed de bedoeling was.

Israël heeft zijn wurggreep op de ruim 2.7 miljoen Palestijnen op de bezette Westelijke Jordaanoever, die omringd zijn door meer dan 700,000 Joodse kolonisten waren gehuisvest in zo'n 150 strategisch gelegen gebieden ontwikkelingen met hun eigen winkelcentra, scholen en medische centra.

Deze koloniale ontwikkelingen samen met speciale wegen die alleen gebruikt kunnen worden door de kolonisten en het leger, controleposten, stukken land die verboden terrein zijn voor Palestijnen, gesloten militaire zones, Israëlisch verklaard “natuurreservaten” en militaire buitenposten vormen concentrische cirkels. Ze kunnen onmiddellijk de verkeersstroom onderbreken en Palestijnse steden en dorpen isoleren in een reeks geringde getto's.

“Sinds 7 oktober is het moeilijk om ergens op de Westelijke Jordaanoever te reizen”, zegt Atef.

“Er zijn controleposten bij de ingangen van elke stad, dorp en dorp. Stel je voor dat je je moeder of je verloofde wilt zien. Je wilt van Ramallah naar Nablus rijden. Het kan zeven uur duren omdat de hoofdwegen geblokkeerd zijn. Je wordt gedwongen om over binnenwegen in de bergen te rijden.”

De reis zou 90 minuten duren.

Israëlische soldaten en kolonisten hebben dat wel gedaan gedood Volgens het hoofd van de mensenrechten van de VN zijn sinds 528 oktober 133 Palestijnse burgers, waaronder 5,350 kinderen, gewond geraakt op de Westelijke Jordaanoever.

Israël heeft dat ook gedaan gedetineerd ruim 9,700 Palestijnen – of moet ik zeggen gijzelaars? - inbegrepen honderden of kinderen en zwangere vrouw. Velen zijn dat geweest streng gemarteld, waaronder artsen doodgemarteld in Israël kerkers en hulpverleners gedood bij hun vrijlating. Dat heeft de Israëlische minister van Nationale Veiligheid, Itamar Ben-Gvir, gezegd geroepen voor de executie van Palestijnse gevangenen om ruimte vrij te maken voor meer. 

Ramallah, de zetel van de Palestijnse Autoriteit, bleef in het verleden gespaard van het ergste Israëlische geweld. Sinds 7 oktober is dit veranderd. Invallen en arrestaties spelen zich af bijna dagelijks in en rond de stad, soms gepaard gaand met dodelijk geweervuur ​​en luchtbombardementen.

Israël heeft er meer dan 30 miljoen platgewalst of geconfisqueerd 990 Palestijnse woningen en huizen op de Westelijke Jordaanoever sinds 7 oktober, waardoor eigenaren soms daartoe gedwongen werden slopen hun eigen gebouwen of betalen exorbitante boetes.

Zwaarbewapende Israëlische kolonisten hebben moorddadige acties uitgevoerd in dorpen ten oosten van Ramallah, waaronder aanvallen na de aanslagen moord van een 14-jarige kolonist op 12 april nabij het dorp al Mughayyir. De kolonisten, in wraak, verbrandde en vernielde Palestijnse huizen en voertuigen in elf dorpen, vernielde wegen, doodde één Palestijn en verwondde meer dan twintig anderen. 

Israël heeft bestelde de grootste landbeslag op de Westelijke Jordaanoever in meer dan drie decennia, waarbij grote stukken land ten noordoosten van Ramallah in beslag werden genomen. De extreem rechts De Israëlische minister van Financiën Bezalel Smotrich, die in een Joodse kolonie woont en verantwoordelijk is voor de koloniale expansie, heeft dat gedaan beloofde om de Westelijke Jordaanoever te overspoelen met een miljoen nieuwe kolonisten. 

Smotrich heeft gezworen de afzonderlijke gebieden op de Westelijke Jordaanoever aangemaakt door de Oslo-akkoorden. Gebied A, dat 18 procent van de Westelijke Jordaanoever omvat, staat onder exclusieve Palestijnse controle. Gebied B, bijna 22 procent van de Westelijke Jordaanoever, staat onder Israëlische militaire bezetting, in samenspraak met de Palestijnse Autoriteit. Gebied C, ruim 60 procent van de Westelijke Jordaanoever, staat onder totale Israëlische bezetting.

“Israël realiseert zich dat de wereld blind is, dat niemand haar zal dwingen de genocide in Gaza te beëindigen, en dat niemand aandacht zal besteden aan de oorlog op de Westelijke Jordaanoever”, zegt Atef.

“Het woord oorlog wordt niet eens gebruikt. Dit wordt een normale Israëlische militaire operatie genoemd, alsof wat er met ons gebeurt normaal is. Er is nu geen onderscheid meer tussen de status van de bezette gebieden, geclassificeerd als A, B en C. De kolonisten nemen steeds meer land in beslag. Ze zijn aan het uitvoeren meer aanvallen. Ze hebben het leger niet nodig. Ze zijn een schaduwleger geworden, gesteund en gewapend door de rechtse regering van Israël. We leven sinds 1948 in een voortdurende oorlog. Dit is gewoon de nieuwste fase.” 

Jenin en het naburige vluchtelingenkamp wel aangerand dagelijks door Israëlische gewapende eenheden, undercover commandoteams, sluipschutters en bulldozers niveau hele buurten. Drones uitgerust met machinegeweren en raketten, evenals gevechtsvliegtuigen en apache aanvalshelikopters, cirkel boven je hoofd en uitwissen woningen.

Medici en artsen worden, net als in Gaza, vermoord. Usaid Kamal Jabarin, een 50-jarige chirurg, werd op 21 mei gedood door een Israëlische sluipschutter toen hij aankwam voor werk in het Jenin Governmental Hospital. Honger is endemisch.

“Het Israëlische leger voert invallen uit waarbij Palestijnen om het leven komen en vertrekt vervolgens”, zegt Atef.

“Maar een paar dagen later komt het terug. Het is niet genoeg dat de Israëliërs ons land stelen. Ze proberen zoveel mogelijk van de oorspronkelijke bewoners te doden. Daarom voert het voortdurend operaties uit. Daarom zijn er voortdurend gewapende botsingen. Maar deze botsingen worden uitgelokt door Israël. Zij zijn het voorwendsel dat wordt gebruikt om ons voortdurend aan te vallen. Wij leven onder constante druk. Wij worden dagelijks met de dood geconfronteerd.”

De dramatische escalatie van het geweld op de Westelijke Jordaanoever wordt overschaduwd door de genocide in Gaza. Maar het is een tweede front geworden. Als Israël Gaza kan leegmaken, zal de Westelijke Jordaanoever de volgende zijn.

“De doelstelling van Israël is niet veranderd”, zegt hij. “Het probeert de Palestijnse bevolking te verkleinen, steeds grotere stukken Palestijns land in beslag te nemen en steeds meer koloniën te bouwen. Het streeft ernaar judaïseren Palestina en beroof de Palestijnen van alle middelen om zichzelf te onderhouden. Het uiteindelijke doel is de annexatie van de Westelijke Jordaanoever.”

“Zelfs op het hoogtepunt van het vredesproces, toen iedereen gefascineerd was door de vrede, veranderde Israël dit vredesvoorstel in een nachtmerrie”, vervolgt hij. “De meeste Palestijnen waren tegen de vredesakkoorden die Arafat in 1993 ondertekende, maar toch verwelkomden ze hem toen hij terugkeerde. Ze hebben hem niet vermoord. Ze wilden de vrede een kans geven. In Israël was dat de premier die de Oslo-akkoorden ondertekende vermoord. '

 “Een paar jaar geleden heeft iemand een vreemde slogan op de muur van de VN-school ten oosten van Jabaliya geplakt”, schreef Atef vanuit de hel van Gaza.

“'We gaan achteruit.' Er zit een belletje aan. Elke nieuwe oorlog sleept ons terug naar de basis. Het vernietigt onze huizen, onze instellingen, onze moskeeën en onze kerken. Het verwoest onze tuinen en parken. Het kost jaren om van elke oorlog te herstellen, en voordat wij hersteld zijn, komt er een nieuwe oorlog. Er worden geen waarschuwingssirenes en geen berichten naar onze telefoons gestuurd. Er komt net oorlog.”

Het koloniale project van de Joodse kolonisten is proteïsch. Het verandert zijn vorm, maar niet zijn essentie. De tactiek ervan varieert. De intensiteit ervan komt in golven van ernstige repressie en minder repressie.

De retoriek over vrede maskeert de intentie ervan. Het gaat voort met zijn dodelijke, perverse, racistische logica. En toch volharden de Palestijnen, weigeren zich te onderwerpen, verzetten zich ondanks de overweldigende overmacht en grijpen naar kleine sprankjes hoop uit bodemloze bronnen van wanhoop. Hier bestaat een woord voor. Heroïsch.

Chris Hedges is een journalist die de Pulitzerprijs heeft gewonnen en vijftien jaar lang buitenlandcorrespondent was voor The New York Times, waar hij hoofd van het Midden-Oostenbureau en hoofd van het Balkanbureau voor de krant was. Hij werkte eerder in het buitenland voor The Dallas Morning News, The Christian Science Monitor en NPR. Hij is de presentator van de show ‘The Chris Hedges Report’.

OPMERKING VOOR DE LEZERS: Er is nu geen mogelijkheid meer om zonder uw hulp een wekelijkse column voor ScheerPost te schrijven en mijn wekelijkse televisieprogramma te produceren. De muren komen met een schrikbarende snelheid dichterbij de onafhankelijke journalistiek, waarbij de elites, inclusief de elites van de Democratische Partij, schreeuwen om steeds meer censuur. Als je kunt, meld je dan aan via chishedges.substack.com zodat ik mijn column op maandag op ScheerPost kan blijven plaatsen en mijn wekelijkse televisieprogramma 'The Chris Hedges Report' kan produceren.

Deze kolom is van Scheerpost, waarvoor Chris Hedges schrijft een gewone column. Klik hier om je aan te melden voor e-mailwaarschuwingen.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.