75 jaar NAVO = 75 jaar ontkenning

Duitse parlementariër Sevim Dagdelen zegt fof de NAVO, ontkenning van de ware aard ervan maakt deel uit van de essentie van de organisatie.

By Sevim Dagdelen
Wereld VOORBIJ Oorlog

Het volgende is een verkorte versie van de toespraak die Dagdelen, een lid van de Duitse Bondsdag, gaf op Symposium “Nee tegen de NAVO – Ja tegen vrede” in Washington, DC op 6 juli. 

JNet op tijd voor haar 75e verjaardag heeft de NAVO haar masker laten vallen. En de NAVO-top Het begin van dinsdag in Washington is een bijzonder verhelderend moment in deze onthulling. 

De geschiedenis van de Verlichting leert ons dat we het zelfbeeld van een persoon of organisatie nooit zomaar mogen aanvaarden. Dat geldt ook voor de vroege bronnen van verlichtingsideeën in het oude Griekenland. Dat inzicht beschikten de Grieken al. Boven de Tempel van Apollo stond de stelregel: Ken uzelf.

Als we dit gebod niet lichtvaardig opvatten als een vriendelijke herinnering aan de grenzen van het menselijk denken, maar ook als de betekenis van wat de pre-socratische Griekse filosoof Heraclis benadrukte – dat ‘het aan alle mensen toebehoort zichzelf te kennen en goed te denken’ – dan moeten we rekening houden met zelfkennis als een essentiële menselijke kwaliteit, die misschien ook voor onze organisaties zou moeten gelden.

Bij de NAVO lijkt het echter precies omgekeerd te zijn.

Voor de NAVO maakt de ontkenning van haar ware aard deel uit van de essentie van de organisatie. Of anders gezegd: een bijna meditatieve onderdompeling in het eigen zelfbeeld maakt deel uit van de essentie van het militaire bondgenootschap.

Het is daarom des te verbazingwekkender dat de westerse media er zo vaak genoegen mee nemen om duizenden herhalingen van dit zelfbeeld aan het publiek weer te geven, zonder vragen te stellen en zonder na te denken over de vraag of het beeld de werkelijkheid adequaat weergeeft.

In feite staat 75 jaar NAVO gelijk aan 75 jaar ontkenning, zij het met een dramatische uitbreiding van schaal en reikwijdte in de afgelopen jaren.

Zelfverdediging en internationaal recht

Ten eerste is er de centrale mythe van een NAVO die is georganiseerd als een defensiegemeenschap die zich inzet voor het internationaal recht: een NAVO die een gemeenschap is van constitutionele staten die het recht handhaaft en het internationale recht toestaat haar daden te beheersen, zodat het voor geen ander doel bestaat dan het verdedigen van de grondgebied van haar leden.

Maar als we het feitelijke beleid van de NAVO ondervragen, wat vinden we dan?

In 1999 voerde de NAVO zelf, in strijd met het internationaal recht, een agressieoorlog tegen de Federale Republiek Joegoslavië. Tot de oorlogsmisdaden van de NAVO behoorden onder meer de bomaanslag op een televisiestation in Belgrado en een vermoedelijk accidentele bomaanslag bombardement op de Chinese ambassade waarbij drie Chinese journalisten omkwamen.

In 2011 viel de NAVO Libië aan. Het misbruikte een resolutie van de VN-Veiligheidsraad om een ​​oorlog voor regimeverandering te voeren, met als resultaat dat een deel van het land onder de heerschappij van islamisten kwam te staan; Libië over het geheel genomen werd in een staat van afschuwelijke ellende gestort en kreeg zelfs te maken met de terugkeer van de slavernij.

In Afghanistan was de NAVO vanaf 2003 verwikkeld in een oorlog ver van het Bondgenootschappelijk grondgebied, om twintig jaar later de macht over te dragen aan de Taliban – wier omverwerping het verklaarde doel van de invasie was geweest.

Die twintigjarige oorlog in Afghanistan werd gekenmerkt door talloze oorlogsmisdaden – zoals de Oktober 2015 Amerikaanse luchtaanval over een ziekenhuis van Artsen zonder Grenzen in Kunduz – dat uiteraard ongestraft bleef.

De NAVO heeft het motto van de musketiers overgenomen: allen voor één en één voor allen. Dit betekent in de praktijk dat de daden van individuele NAVO-leden ook aan de organisatie zelf moeten worden toegeschreven.

Brown University [bij het Costs of War Project van het Watson Institute] schat het dodental van de Amerikaanse oorlogen in het Midden-Oosten alleen al in de afgelopen twintig jaar op 4.5 miljoen mensen – oorlogen, zoals die in Irak, gebaseerd op leugens en die niets anders waren dan flagrante schendingen van het internationaal recht.

Het zelfbeeld van de NAVO als defensiegemeenschap die zich houdt aan het internationaal recht komt eenvoudigweg niet overeen met de werkelijkheid. Wij moeten eerder de tegenovergestelde conclusie trekken.

De NAVO is een gemeenschap van illegaliteit en van overtreders van het internationaal recht die, afzonderlijk of als organisatie, op politiek opportunistische basis agressieoorlogen voeren.

Rechtsstaat 

Een tweede mythe, misschien wel het meest nadrukkelijk onder de indruk van het publiek is dat van de NAVO als een gemeenschap van democratieën die geworteld zijn in de rechtsstaat. Maar als we het verleden met enige zorg onderzoeken, is deze vleiende zelfpresentatie meteen waar leeggelopen door een lelijk en beschamend record. 

[Verwant: Duitse wetgever roept op tot Nord Stream Probe]

Tot 1974 werd NAVO-lid Portugal geregeerd door een fascistische dictatuur die met bloed doordrenkte koloniale oorlogen voerde in Angola en Mozambique. Degenen die zich verzetten, werden naar concentratiekampen zoals Tarrafal in Kaapverdië gedreven, waar veel Angolezen en Guinee-Bissauers doodgemarteld werden.

Net als het fascistische Portugal waren Griekenland en Türkiye beiden lid van de NAVO in de nasleep van hun respectievelijke militaire staatsgrepen.

De NAVO zelf is, zoals we nu weten, in beweging gezet Operatie Gladio, een clandestiene organisatie die geactiveerd moest worden wanneer democratische meerderheden dreigden tegen het NAVO-lidmaatschap te stemmen. In Italië werden bijvoorbeeld terroristische aanslagen gepleegd in naam van extreem-linkse groeperingen om de Italiaanse Communistische Partij in diskrediet te brengen bij haar pogingen om een ​​regering te vormen.

Je zou kunnen tegenwerpen dat we hier refereren aan een vervlogen tijdperk, en dat de NAVO nu klaar staat om te worden opgeroepen in de mondiale strijd van democraten tegen autocraten. Maar ook op dit punt moet iedere serieuze waarnemer concluderen dat er iets mis is in dat aspect van het zelfbeeld van het Bondgenootschap van de 21e eeuw.

Neem Turkiye onder president Recep Erdogan. Het heeft herhaaldelijk illegale oorlogen gevoerd tegen Irak en Syrië, islamistische terroristische groeperingen in Syrië gesteund en is, volgens de eigen inschatting van de Duitse regering in 2016, een springplank voor islamisten; toch is en blijft Türkiye tot op de dag van vandaag een gewaardeerd NAVO-lid.

Er bestaan ​​nu bilaterale veiligheidsovereenkomsten, zoals die met het Spanje van Franco, met Saoedi-Arabië en Qatar, zelfs in de volle wetenschap dat deze staten openlijk antidemocratisch zijn. Het enige betekenisvolle criterium voor de omgang met het Bondgenootschap is duidelijk geopolitiek voordeel. De NAVO is geen gemeenschap van democratieën en bestaat ook niet om de democratie te verdedigen.

Mensenrechten

Ten derde: de NAVO beweert momenteel de mensenrechten te beschermen. Zelfs als we over het hoofd zouden zien hoe de NAVO-acties het recht op werk, gezondheidszorg en adequate huisvesting een miljoen keer met voeten treden – te midden van groeiende armoede en een historische opwaartse herverdeling van de welvaart in eigen land – is zo’n egoïstisch imago niet bestand tegen kritisch onderzoek in internationale aangelegenheden. .

Terwijl we hier debatteren, kwijnen gevangenen uit de Amerikaanse 'Global War on Terror' nog steeds weg in Guantánamo Bay, waar ze al bijna een kwart eeuw zonder vorm van proces worden vastgehouden. Dat is de realiteit van de “mensenrechten” in de leidende NAVO-staat. Als het gaat om de vrijheid van meningsuiting en de persvrijheid, hebben de VS, gesteund door hun NAVO-hulporganisaties, geprobeerd Julian Assange een voorbeeld te geven door hem veertien jaar lang te kwellen.

Zijn enige misdaad was dat hij Amerikaanse oorlogsmisdaden aan het publiek had onthuld. Vervolgens werd er een lastercampagne tegen hem gelanceerd; Hillary Clinton en Mike Pompeo overwogen openlijk zijn moord. Dit is een beetje de realiteit van de relatie van de NAVO met de mensenrechten.

Ik ben blij dat ik eindelijk kan zeggen dat Julian Assange nu een vrij man is. En Julian is ongeslagen.

De internationale campagne voor Assange, alle vertrouwelijke gesprekken en dergelijke, waren uiteindelijk succesvol. Maar dat moeten wij ons ook realiseren de strijd voor de vrijheid van Julian Assange maakte ook deel uit van de strijd voor vrijheid als zodanig. En deze strijd blijft woeden hier in het hart van het NAVO-systeem.

Gezien de dichtheid van de propaganda, hoe onvermoeibaar deze dag in dag uit de NAVO-mythologie viert, is het bijna een wonder dat niet alleen de steun voor de NAVO wereldwijd afbrokkelt, maar dat het juist degenen zijn die het meest blootgesteld zijn aan haar propaganda. die steeds sceptischer staan ​​tegenover het militaire pact.

In de Verenigde Staten is er publieke goedkeuring van de NAVO is voortdurend gedaald de afgelopen jaren, terwijl de meerderheid in Duitsland het principe van de verdediging van alle leden in twijfel trekt; dat wil zeggen dat ze niet langer bereid zijn zich te binden aan artikel 5 van het Noord-Atlantisch Verdrag.

Waarom is dat? Waarom beginnen mensen twijfels te krijgen over de NAVO – ondanks de aanval van propaganda?

Het antwoord is eenvoudig genoeg: de NAVO veroorzaakt zelf deze crisis, en de mensen voelen dat.

Terwijl haar verdedigers over het bondgenootschap spreken alsof het eeuwig is, overstijgt het streven van de organisatie naar escalatie in Oekraïne en haar expansie naar Azië de eigen capaciteiten van het bondgenootschap. 

Net als bij de meeste imperiums trapt de NAVO in een zelfgemaakte val van overextensie. In dit verband, De NAVO is een politiek fossiel, niet bereid om te leren van de nederlaag van het Duitse Rijk in de Eerste Wereldoorlog, en lijkt de grove misrekeningen van het Duitsland van de keizer te herhalen, alleen dan op mondiale schaal.

Het Duitse Rijk geloofde dat het een oorlog op twee fronten kon voeren. Tegenwoordig wint binnen de NAVO een soortgelijke overtuiging dat zij niet alleen de confrontatie met Rusland en China moet aangaan, maar dat zij zich ook moet engageren in het Midden-Oosten. Dit is een claim op de mondiale hegemonie die nu wordt geformuleerd. Wat een hoogmoed!

Drie fronten en drie bijeenkomsten 

De NAVO ziet zichzelf kennelijk een oorlog voeren op drie fronten. Maar als het dit zou doen, zou zijn nederlaag vanaf het begin zeker zijn.

Gezien dit alles is het niet meer dan logisch dat er drie specifieke bijeenkomsten gepland zijn voor de NAVO-top van deze week. 

De eerste is een werksessie die gewijd is aan het verder opvoeren van de eigen herbewapening van het Bondgenootschap. 

De NAVO-Oekraïne Raad staat als volgende op de agenda. Het gaat erom te bespreken hoe de overdadige financiële overdrachten en toezeggingen van de NAVO aan Oekraïne kunnen worden uitgebreid, met een toename van de wapenleveranties en uiteindelijk het NAVO-lidmaatschap voor Oekraïne. 

Ten derde zal er een sessie plaatsvinden met de AP4, oftewel de Azië-Pacific-partners – Australië, Japan, Nieuw-Zeeland en Zuid-Korea – en een ontmoeting met de leiders van de EU.

Vijfenzeventig jaar na de oprichting moet de NAVO aandringen op een grotere strijdlust in Oekraïne en uitbreiding naar Azië. Het is de bedoeling om de NAVO-isering van Azië te bevorderen, en om daar de strategie te implementeren die zij denkt al met succes tegen Rusland te hebben ingezet.

Op dit moment ligt de primaire focus in de Stille Oceaan niet op directe toetreding tot de NAVO voor Aziatische landen, maar eerder op de uitbreiding van de invloedssfeer van de NAVO via bilaterale veiligheidsovereenkomsten – en niet alleen met de AP4, maar ook met de Filipijnen, Taiwan en andere landen. Singapore.

[Zien: De Pacific War Games van de NAVO]

Net zoals Oekraïne werd opgericht als frontlijnstaat tegen Rusland, hoopt de NAVO Aziatische landen als de Filipijnen om te vormen tot uitdagersstaten ten opzichte van China. Het oorspronkelijke doel is om deel te nemen aan een koude proxy-oorlog, maar tegelijkertijd om je voor te bereiden op een hete proxy-oorlog van de VS en de NAVO in Azië.

En net zoals de NAVO-uitbreiding met betrekking tot Rusland werd nagestreefd onder het ‘kokende kikker’-principe, waarbij de uitbreiding stapsgewijs verliep om de argwaan van Rusland niet te veel te wekken, bestaat het beleid om China nu in bedwang te houden er nu in om staten één voor één op een rij te zetten. in een falanx die klaar is voor oorlog. 

Het doel is, zoals altijd, om te voorkomen dat je zelf zo'n oorlog hoeft te voeren, maar om toegang te krijgen tot de middelen van de Bondgenoten om deze koude en vervolgens hete oorlogen te kunnen voeren. Deze ontwikkelingen worden geflankeerd door economische oorlogvoering, die nu ook tegen China is gericht en waarvan de grootste last wordt gedragen door de economieën van de Amerikaanse cliëntstaten.

De VS en de NAVO volgen in feite een oorlogsmethode die is uiteengezet door de eeuwenoude Chinese militaire strateeg Sun Tzu, die adviseerde dat oorlogvoering zonder eigen middelen het type oorlog was dat een staat zou moeten nastreven.

Het probleem voor de NAVO-strategen hier is niet alleen hun bereidheid om de hele wereld in brand te steken, maar ook het zelfopgelegde risico dat voortkomt uit hun mondiale pretenties, die alleen maar allianties bevorderen tussen de staten die de NAVO afwijzen.

Het NAVO-beleid heeft inderdaad een belangrijke rol gespeeld in de opkomst van de BRICS-landen, aangezien deze groepering voor veel staten een middel is om hun eigen soevereiniteit te beschermen.

Paradoxaal genoeg moeten, als er krachten zijn die nu een multipolaire wereld bevorderen, de VS en hun NAVO-bondgenoten als een van de belangrijkste worden beschouwd. Zelfs staten als India en Vietnam weigeren zich ondergeschikt te maken aan de NAVO-strategie.

En met haar onvoorwaardelijke steun aan de extreemrechtse regering van Benjamin Netanyahu verliest de NAVO alle morele legitimiteit in het Mondiale Zuiden, omdat zij wordt gezien als medeplichtig aan Israëlische oorlogsmisdaden.

De mythen van de NAVO verliezen hun glans.

De strategieën van het Bondgenootschap bezwijken onder hun eigen imperiale overextensie. Wat we nu nodig hebben is een onmiddellijk einde aan de wapenleveranties aan Oekraïne en, eindelijk, een staakt-het-vuren daar. Degenen die vrede en veiligheid zoeken voor hun eigen bevolking moeten een halt toeroepen aan het agressieve beleid van expansie naar Azië.

Uiteindelijk is de strijd tegen de NAVO een strijd om de eigen soevereiniteit. Als bondgenootschap van cliëntstaten dreigt Europa in te storten. Emancipatie zoals we die in Latijns-Amerika zien, moet nog werkelijkheid worden.

Een eerste stap zou zijn dat we ons niet langer voor de gek laten houden door een militaire alliantie die haar agressieve strategie financiert met een sociale oorlog die door haar constituerende regeringen tegen haar eigen bevolking wordt gevoerd.

Sevim Dagdelen is lid van de Duitse Bondsdag.

De originele versie van dit artikel is gepubliceerd door Wereld VOORBIJ Oorlog.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.