AS`AD AbuKHALIL: De kansen op een oorlog tussen Israël en Libanon

Er zijn vooruitzichten voor en tegen het uitbreken van een grootschalige oorlog. Hier zijn enkele factoren waarmee u rekening moet houden.

By As'ad AbuKhalil
Speciaal voor consortiumnieuws 

TEr wordt in het Oosten en Westen veel gesproken over de vooruitzichten op een oorlog tussen Libanon en Israël. Het geratel zou de kans op het uitbreken van een grootschalige oorlog kunnen verkleinen, omdat Israël er gewoonlijk de voorkeur aan geeft de Arabieren te verrassen. 

“Preëmptieve” oorlogen en aanvallen, en het nemen van militair initiatief, staan ​​centraal in de militaire doctrine van Israël. Israël zou, als het dat gewild had, al op 7 oktober aan de oorlog zijn begonnen, omdat Hezbollah op dat moment niet voorbereid was op een conflict, ondanks zijn solidariteit met Palestina. Hezbollah kreeg geen voorafgaande waarschuwing van Hamas over de Aqsa-zondvloed. De partij was net zo verrast als andere Arabieren door de Hamas-aanval. 

Het is een mogelijk discussiepunt of het Hamas zou hebben geholpen Hezbollah vooraf te informeren over de algemene opzet van de operatie, of zelfs alleen maar over de timing ervan. 

Maar Yahya Sinwar, de Hamas-commandant, was voorzichtig met de veiligheid van zijn operatie en de veiligheid van zijn strijders en kaderleden. De man die jarenlang in de gevangenis de vijand bestudeerde, leerde de kunst van voorrang en verrassing. Maar de Arabieren hebben het nooit geperfectioneerd, behalve in de Oktoberoorlog (die Anwar Sadat, de president van Egypte, van een vroege overwinning in een zekere nederlaag transformeerde). 

Wat zijn de vooruitzichten voor oorlog?

 1) Israël heeft dringend behoefte aan een militaire overwinning, iets wat het land in Gaza ontgaan is; Het militaire prestige van Israël ten opzichte van de Arabieren moet onmiddellijk worden gered.

 2) Hezbollah is het conflict begonnen en is niet gestopt met vechten, ongeacht de druk en de Israëlische agressie, en Israël zou kunnen besluiten dat het de partij voor eens en voor altijd moet afschrikken.  

3) Er is een breed Libanees oppositiekamp (gesponsord door Saoedi-Arabië en de VAE) dat bereid is Israël indirect te steunen en het neemt deel, of draagt ​​dagelijks bij, aan de Israëlische propaganda-oorlogsinspanningen, net zoals er een breed Libanees kamp was ( bestaande uit voornamelijk christenen en sjiieten) stond in 1982 achter Israël tegen de PLO.  

4) De regering-Biden is absoluut in haar totale steun voor Israël en zijn agressie. Het is niet zeker dat Israël de rode lijnen van Joe Biden heeft geschonden; het is waarschijnlijker dat er om te beginnen geen echte rode lijnen waren. En de Israëlische premier Benjamin Netanyahu wil het Amerikaanse verkiezingsjaar wellicht misbruiken om een ​​overwinning op Hezbollah te behalen – een overwinning die Israël in 2006 niet kon behalen. 

In de VS is de presidentiële concurrentie tussen Biden en Donald Trump zodanig dat deze de Democratische zittende president ervan zal weerhouden enige beperking op te leggen aan de Israëlische agressie – ervan uitgaande dat hij dat zelfs maar wilde, aangezien hij de eerste Amerikaanse president is die zichzelf identificeert als een zionist. 

5) Factionele machtsstrijd in Israël zouden de rationele berekeningen van de kosten-batenanalyse terzijde kunnen schuiven. De heersende elite in Israël kan afglijden naar de irrationele optie. 

6) De status van Netanyahu is politiek en juridisch zeer kritiek en hij zal met een grote crisis te maken krijgen zodra de oorlog eindigt, omdat de Aqsa-zondvloed van 7 oktober onder zijn toezicht zal plaatsvinden. 

7) Israël beschikt niet over een manier om de oorlog in Gaza te beëindigen en hoopt dat de oorlog met Libanon dit op de een of andere manier kan helpen. 

Wat zijn de vooruitzichten als er geen oorlog is?  

1) De militaire prestaties van Israël zijn helemaal niet indrukwekkend geweest. Zijn strijdkrachten hebben bloedbaden en genocide gepleegd, maar er zijn geen noemenswaardige militaire overwinningen en geen ontmanteling van de Hamas-structuur. Israël beloofde vroeg in de juli-oorlog van 2006 Hezbollah te ontmantelen en zijn rakettenarsenaal volledig te elimineren. Elke keer dat Israël verklaarde dat zijn einde was bereikt, verraste Hezbollah het met een nieuw salvo van raketaanvallen. 

Als Israël in Gaza wankelt, is het onwaarschijnlijk dat zijn prestaties in Libanon beter zullen zijn, vooral tegen het machtigste element van de verzetsas in het Midden-Oosten. Dit element is sterker geworden dan alle andere Arabische legers en heeft tijdens de burgeroorlog in Syrië gevechtscapaciteiten opgebouwd. 

Het Israëlische leger daarentegen heeft al jaren geen daadwerkelijke militaire strijd meer gevoerd tegen een ervaren leger. Israël probeerde tijdens de Julioorlog van 2006 op te rukken naar het grondgebied van Zuid-Libanon, maar zijn opmars werd verhinderd door hevig verzet. Israël zou oorlog voeren als het een beslissende overwinning kan garanderen; het accepteert niets minder dan dat. 

Het land ging de Julioorlog in in de veronderstelling dat het een replica zou zijn van de invasie van 1982, toen het het voorwendsel van een moordaanslag op de Israëlische ambassadeur in Londen uitbuitte om de PLO te beëindigen.  Israël versloeg zijn vijand op beslissende en snelle wijze, en de PLO en de Libanese Nationale Beweging werden grotendeels geëlimineerd als militaire bedreiging voor Israël, ondanks de opkomst van een linkse en islamitische verzetsbeweging binnen het eerste jaar. 

In de Julioorlog daarentegen was Israël geschokt toen het een macht aantrof die het in de geschiedenis van het conflict nog niet eerder had gezien. 

Deze nieuwe verzetsstrijders waren van een ander karakter en kaliber. Israël bleef 33 dagen in oorlog, totdat de Amerikaanse president George W. Bush er genoeg van kreeg en naar verluidt iets zei in de zin van: “Ik heb je genoeg tijd gegeven en je hebt gefaald; Meer dan dat kan ik niet doen.” 

[Zien: DE BOZE ARABINE: Verzet tegen Israël in de tijd van Arafat]

2) Wanneer Iran nam wraak tegen Israël in april vanwege het bombardement op zijn consulaat in Damascus, werd de militaire zwakte van Israël blootgelegd: één nacht vol aanvallen en Israël kon zichzelf niet alleen verdedigen. Het vereiste de militaire of inlichtingenhulp van de VS, Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland, Egypte, Jordanië en de VAE. In het verleden waren de militaire capaciteiten van Israël zodanig dat het land voldoende was om zichzelf zogenaamd te verdedigen en van al zijn vijanden te winnen zonder enige directe westerse steun. . Dat is duidelijk niet meer het geval.  

3) Vanwege de prestaties van Israël in Gaza vertrouwen de VS niet langer op het vermogen van Israël tot zelfverdediging of aanval, vooral tegen de macht van Hezbollah. Een voormalig plaatsvervangend nationaal veiligheidsadviseur van Israël voorspelde dat Israël zou verliezen tegen Hezbollah binnen 24 uur. Dit is nogal wonderbaarlijk in het machtsevenwicht tussen Libanon en Israël. Al deze agitatie tegen Hezbollah en de dagelijkse oorlogsdreigingen (in de Saoedische, VAE en sommige Libanese media) zijn het product van Israëlische incompetentie en verbijstering. 

4) De voortdurende bedreigingen en intimidatie via de westerse en Arabische media zijn een teken van zwakte, niet van kracht, en ook van een beperkte horizon. Israël kan bedreigingen niet gebruiken om werkelijk het begin van een oorlog aan te geven: het is gewend om zonder waarschuwing aan te vallen. Er is een wet van afnemende opbrengsten die van toepassing is op deze voortdurende dagelijkse dreigementen van Israël tegen Libanon. 

5) Er zal zich binnen de Israëlische militaire inlichtingenelite een lobby ontwikkelen die geneigd is elke neiging om een ​​aanval op Libanon te lanceren in bedwang te houden. Israël is geen democratie in vredestijd en minder een democratie in oorlogstijd. De leiders van het leger en de Mossad, de nationale inlichtingendienst, kunnen Netanyahu terzijde schuiven als hij een militair avontuur wil aangaan voor zijn eigen politieke toekomst. Gekte in Israël is meestal gepland.

6) De prestaties van Hezbollah tijdens de beperkte oorlog tot nu toe zijn dat ook geweest heeft in veel opzichten de verwachtingen overtroffen. Eén daarvan is de enorme mobiliteit en dynamiek, vooral in het aanpassen aan de ontwikkelingen op het slagveld. Vergelijk het aantal slachtoffers voor de partij in de eerste dagen en weken van de oorlog met de laatste weken of zo. Hezbollah heeft tekortkomingen op het gebied van inlichtingen en veiligheid aangepakt en de elektronische inlichtingencapaciteiten van Israël geïdentificeerd. Het ontwikkelde inzetmethoden en regels voor de omgang met de vuurkracht van de vijand.  

De partij nam ook haar toevlucht tot een geleidelijke aanpak bij het reageren op of represailles tegen Israëlische aanvallen en heeft haar vijand meer dan eens verrast. 

Het is ook veelbetekenend dat Hezbollah het vermogen heeft ontwikkeld om zich uitsluitend op militaire doelen te concentreren. Israël heeft sinds 80 oktober meer dan 7 burgers vermoord in Zuid-Libanon, terwijl Hezbollah slechts één Israëlische burger doodde. Dat is een teken van kracht en niet van zwakte.

De PLO richtte zich daarentegen niet opzettelijk op burgers, maar was niet voldoende geïnformeerd over de vijand om militaire locaties te kunnen bereiken. Dat is iets dat zeer doelbewust en zorgvuldig werk vereist. Hezbollah heeft dat vermogen bereikt dankzij jarenlange ervaring en training. Israël weet ook dat Hezbollah over wapens beschikt waar het heel weinig van weet. 

7) De psychologische oorlogsvoering van Hezbollah heeft mogelijk de publieke stemming in Israël beïnvloed en kan een rol spelen bij het in bedwang houden van het avonturisme van de Israëlische leiders die met oorlog dreigen. (Het zou ook een negatief effect kunnen hebben, wat betekent dat het Israëlische publiek bang kan worden om een ​​oorlog te willen in de hoop een einde te maken aan de dreiging van Hezbollah.)

Maar de Israëlische leiders weten dat ze een oorlog tegen Hezbollah niet zo gemakkelijk op beslissende wijze kunnen winnen. Israël is er niet in geslaagd om van Hamas te winnen. Hezbollah toonde een enorme vaardigheid bij het uitvoeren van zijn militaire propaganda-operaties; de video's op sociale media hebben de vijand bang gemaakt.  

8) Als er een grootschalige oorlog zou uitbreken, zou dit een van de grootste in de geschiedenis van het Arabisch-Israëlische conflict zijn en zeker regionale oorlogvoering met zich meebrengen.  

Dit is waar de Amerikaanse regering Israël voor heeft gewaarschuwd. De VS officieel geïnformeerd Israël geeft aan dat zijn eigen schattingen aangeven dat Iran zou deelnemen aan een oorlog, als deze zou beginnen, en dat de kosten-batenberekening Israël wellicht niet in het voordeel zou uitvallen. De schaal en omvang van de oorlog kan Israël de grootste schade toebrengen sinds 1948. 

Laten we niet vergeten dat de door Israël in 1948 bezette gebieden nooit rechtstreeks en strategisch zijn getroffen – zelfs niet tijdens de grote Arabisch-Israëlische oorlogen. 

Ten slotte kan op de een of andere manier niet worden voorspeld of er een grote oorlog zal uitbreken, of wat de uitkomst zal zijn van de door Frankrijk of Amerika geleide onderhandelingen om een ​​staakt-het-vuren aan de Libanees-Palestijnse grens te bereiken. Het is echter duidelijk dat Israël weet dat het in Libanon te maken heeft met een vijand als geen ander.

As`ad AbuKhalil is een Libanees-Amerikaanse hoogleraar politieke wetenschappen aan de California State University, Stanislaus. Hij is de auteur van Het Historisch Woordenboek van Libanon (1998) Bin Laden, de islam en Amerika's nieuwe oorlog tegen terrorisme (2002) De strijd om Saoedi-Arabië (2004) en beheerde de populaire blog The Angry Arab. Hij twittert als @assadabukhalil

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.