De media hielden Assange achter de tralies

De gevestigde pers kwam samen in actie om het karakter van de president te vermoorden Wikileaks oprichter, waardoor het respectabel wordt om hem te haten, schrijft Jonatahn Cook. 

By Jonathan Cook
vrijgegeven VK

IHet is alleen maar goed dat we allemaal even de tijd nemen om de overwinning te vieren van de vrijlating van Julian Assange uit veertien jaar detentie, in verschillende vormen, om eindelijk verenigd te worden met zijn vrouw en kinderen – twee jongens aan wie de kans is ontzegd om ooit kennen hun vader goed. 

Zijn laatste vijf jaar bracht hij door in de zwaarbeveiligde gevangenis van Belmarsh, toen de Verenigde Staten hem probeerden uit te leveren, zodat hij een gevangenisstraf van 175 jaar kon krijgen wegens het publiceren van details over hun staatsmisdaden in Irak, Afghanistan en elders.

Zeven jaar daarvoor zat hij opgesloten in een kleine kamer in de Ecuadoriaanse ambassade in Londen, nadat Quito hem politiek asiel had verleend om te ontkomen aan de klauwen van een wetsovertredend Amerikaans imperium dat vastbesloten was een voorbeeld van hem te maken.

Zijn inbeslagname door de Britse politie van de ambassade namens Washington in 2019, nadat een meer op de VS gerichte regering in Ecuador aan de macht kwam, bewees hoe duidelijk misleid of kwaadaardig degenen waren geweest die hem ervan beschuldigden ‘de gerechtigheid te ontwijken’.

Alles waar Assange voor had gewaarschuwd dat de VS hem wilden aandoen, bleek de komende vijf jaar juist te zijn, terwijl hij wegkwijnde in Belmarsh, volledig afgesloten van de buitenwereld. 

Niemand in onze politieke of mediaklasse leek op te merken, of kon het zich veroorloven toe te geven, dat de gebeurtenissen zich precies zo afspeelden als de grondlegger van het Wikileaks had al zoveel jaren voorspeld dat dit zou gebeuren – en daarom werd hij destijds zo ronduit belachelijk gemaakt.

Diezelfde klasse van de politieke media was ook niet bereid rekening te houden met een andere cruciale context waaruit bleek dat de VS dat niet probeerden een of andere juridische procedure afdwingen, maar dat de uitleveringszaak tegen Assange uitsluitend ging over het nemen van wraak – en het maken van een voorbeeld van de Wikileaks oprichter om anderen ervan te weerhouden hem te volgen en licht te werpen op Amerikaanse staatsmisdaden.

Dat omvatte onthullingen dat, zoals het hoort, de CIA, die werd ontmaskerd als een malafide buitenlandse inlichtingendienst in 250,000 ambassadetelegrammen gepubliceerd door Wikileaks in 2010, op verschillende manieren plannen hadden gemaakt vermoorden hem of ontvoeren hem van de ambassade in Londen. 

Ander bewijs kwam aan het licht dat de CIA uitgebreide spionageoperaties had uitgevoerd op de ambassade, waarbij hij elke beweging van Assange had vastgelegd, inclusief zijn ontmoetingen met zijn artsen en advocaten. 

Dat feit alleen al had ervoor moeten zorgen dat de Amerikaanse zaak door de Britse rechtbanken werd verworpen. Maar de Britse rechterlijke macht keek veel meer over haar schouder, naar Washington, dan dat zij zich aan haar eigen wetten hield.

Geen waakhond

Westerse regeringen, politici, de rechterlijke macht en de media lieten Assange allemaal in de steek. Of beter gezegd, ze deden waarvoor ze eigenlijk hier zijn: het gepeupel – dat wil zeggen jij en ik – ervan weerhouden te weten waar ze werkelijk mee bezig zijn. 

Het is hun taak om verhalen op te bouwen die suggereren dat zij het het beste weten, dat we hen moeten vertrouwen, dat hun misdaden, zoals de misdaden die ze nu in Gaza steunen, eigenlijk niet zijn wat ze lijken, maar in feite pogingen zijn om zeer moeilijke omstandigheden om de morele orde hoog te houden en de beschaving te beschermen. 

Om deze reden is er een bijzondere behoefte om de cruciale rol te identificeren die de media spelen bij het zo lang opsluiten van Assange.

De waarheid is dat Assange, met een behoorlijk vijandige media die de rol speelt die zij voor zichzelf opeisen, als waakhond van de macht, nooit zo lang verdwenen had kunnen zijn. Hij zou al jaren geleden zijn vrijgelaten. Het waren de media die hem achter de tralies hielden. 

De gevestigde media fungeerden als een gewillig instrument in het demoniserende verhaal dat de Amerikaanse en Britse regeringen zorgvuldig tegen Assange hadden opgesteld.

Zelfs nu hij herenigd is met zijn familie, verspreiden de BBC en anderen dezelfde al lang in diskrediet gebrachte leugens. 

Daartoe behoort onder meer de voortdurend herhaalde bewering van journalisten dat hij in Zweden te maken kreeg met ‘aanklachten wegens verkrachting’, die zogenaamd waren ingetrokken. Hier is de BBC het maken van deze fout opnieuw in de berichtgeving deze week. 

In feite heeft Assange nooit meer te maken gehad dan met een ‘vooronderzoek’, een onderzoek dat de Zweedse aanklagers herhaaldelijk hebben laten vallen wegens gebrek aan bewijs. Het onderzoek, dat weten we nu, was dat wel nieuw leven ingeblazen en in stand gehouden zo lang niet vanwege Zweden, maar vooral omdat de Britse Crown Prosecution Service, toen onder leiding van Sir Keir Starmer (nu de leider van de Labour Party), erop stond dat de zaak zou voortduren. 

Starmer maakte in deze periode herhaaldelijk reizen naar Washington, toen de VS een voorwendsel probeerden te vinden om Assange op te sluiten voor politieke misdaden, niet voor seksuele misdaden. 

Maar zoals zo vaak gebeurde in de Assange-zaak, waren alle verslagen van die bijeenkomsten dat wel vernietigd door de Britse autoriteiten. 

De andere favoriete misleiding van de media – die nog steeds wordt gepromoot – is de bewering dat WikiLeaks' vrijlatingen brengen Amerikaanse informanten in gevaar. 

Dat is volslagen onzin, zoals iedere journalist die zelfs maar een vluchtige hoeveelheid tijd heeft besteed aan het bestuderen van de achtergrond van de zaak weet. 

Meer dan tien jaar geleden heeft het Pentagon een onderzoek ingesteld om Amerikaanse agenten te identificeren die zijn omgekomen of gewond geraakt als gevolg van de lekken. Ze deden dit juist om de publieke opinie tegen Assange te verzachten. 

En toch kon een team van 120 contraspionageofficieren geen enkel geval van dit type vinden, zoals het hoofd van het team, brigadegeneraal Robert Carr, zei. toegegeven in de rechtbank in 2013.

“Het was absoluut in het belang van het publiek om deze informatie te hebben en Julian Assange heeft deze aan het publiek verstrekt. Hij heeft een geweldige openbare dienst bewezen. Er is geen verdediging van het Eerste Amendement in de Spionagewet.

Volgens de voorwaarden maakt het niet uit waarom je publiceert.… pic.twitter.com/Nx3DI0sdiE

- WikiLeaks (@wikileaks) 26 juni 2024

Ondanks het feit dat de BBC over een redactiekamer beschikt die gevuld is met honderden correspondenten, waaronder degenen die beweren gespecialiseerd te zijn in defensie, veiligheid en desinformatie, kan de BBC dit fundamentele feit over de zaak nog steeds niet onder woorden brengen. 

Dat is geen ongeluk. Dat is wat er gebeurt als journalisten zichzelf toestaan ​​informatie te krijgen van degenen over wie ze zogenaamd waken. Dat is wat er gebeurt als journalisten en inlichtingenfunctionarissen in een permanente, incestueuze relatie leven. 

Karaktermoord

Maar het zijn niet alleen deze flagrante mislukkingen in de berichtgeving die ervoor zorgden dat Assange in zijn kleine cel in Belmarsh opgesloten bleef. Het was zo dat de hele media samenwerkten in zijn karaktermoord, waardoor het niet alleen acceptabel maar ook respectabel werd om hem te haten.

Het was onmogelijk om op sociale media over de Assange-zaak te posten zonder dat tientallen gesprekspartners opdoken om je te vertellen hoe diep onaangenaam hij was, hoezeer hij een narcist was, hoe hij zijn kat had misbruikt of zijn muren in de ambassade met uitwerpselen had besmeurd. Geen van deze personen had hem uiteraard ooit ontmoet.

Het is ook nooit bij zulke mensen opgekomen dat, zelfs als dit allemaal waar zou zijn, het nog steeds geen excuus zou zijn geweest om Assange van zijn fundamentele wettelijke rechten te ontdoen, zoals maar al te duidelijk gebeurde. En sterker nog, het kan onmogelijk de uitholling van de plicht van journalisten van algemeen belang om staatsmisdaden aan het licht te brengen, rechtvaardigen.

Wat uiteindelijk op het spel stond tijdens de langdurige uitleveringshoorzittingen was de vastberadenheid van de Amerikaanse regering om onderzoeksjournalistiek op het gebied van de nationale veiligheid gelijk te stellen aan “spionage”. Of Assange een narcist was, had daar precies geen invloed op.

Waarom waren zoveel mensen ervan overtuigd dat de veronderstelde karakterfouten van Assange van cruciaal belang waren voor de zaak? Omdat de gevestigde media – onze zogenaamde scheidsrechters van de waarheid – het hierover eens waren.

De uitstrijkjes zouden misschien niet zo goed zijn blijven hangen als ze alleen door de rechtse roddelbladen waren verspreid. Maar deze beweringen werden tot leven gewekt door de eindeloze herhaling ervan door journalisten die zogenaamd aan de andere kant van het gangpad stonden, vooral op The Guardian. 

Liberalen en linksen werden blootgesteld aan een gestage stroom artikelen en tweets waarin Assange en zijn wanhopige, eenzame strijd tegen de enige supermacht ter wereld werden gekleineerd, zodat rechts niet voor de rest van zijn leven zou worden opgesloten vanwege zijn journalistieke activiteiten. 

The Guardian – die er baat bij had gehad door aanvankelijk een bondgenootschap te sluiten met Wikileaks bij het publiceren van zijn onthullingen – toonde hem precies nul solidariteit toen het Amerikaanse establishment aanklopte, vastbesloten om het te vernietigen Wikileaks platform en zijn oprichter, voor het mogelijk maken van deze onthullingen.

Voor de goede orde: we vergeten niet hoe Assange zo lang opgesloten werd gehouden. Dit zijn een paar voorbeelden van hoe The Guardian maakte hem – en niet de wetsovertredende Amerikaanse veiligheidsstaat – tot de slechterik.

Marina Hyde in The Guardian in februari 2016 – vier jaar na zijn gevangenschap in de ambassade – terloops afgedaan als “goedgelovig” de zorgen van een panel van wereldberoemde juridische experts van de Verenigde Naties dat Assange “willekeurig werd vastgehouden” omdat Washington had geweigerd garanties te geven dat het niet zou vragen om zijn uitlevering wegens politieke misdaden.

Joshua Rozenberg, oud-correspondent voor juridische zaken bij de BBC, kreeg de ruimte The Guardian op dezelfde dag om het te krijgen zo fout met beweren Assange “verstopte zich” eenvoudigweg in de ambassade, zonder enige dreiging van uitlevering (Opmerking: hoewel zijn analytische inzicht in de zaak zwak is gebleken, stond de BBC hem toe verder meedenken deze week over de Assange-zaak).

Twee jaar later, The Guardian liep nog steeds dezelfde lijn uit, ondanks dat Groot-Brittannië vele miljoenen uitgaf de ambassade bellen met politieagenten om te voorkomen dat Assange “de gerechtigheid zou ontvluchten”, was dat zo enige ‘trots’ die hem gevangen hield in de ambassade.

Of wat dacht je van deze van Hadley Freeman, uitgegeven door The Guardian in 2019, net toen Assange de komende vijf jaar verdween in het gebied dat Groot-Brittannië het dichtst bij een goelag ligt, op de “intense blijdschap” veronderstelde ze het schoonmaakpersoneel van de ambassade moet voelen. 

Iedereen die niet helemaal begreep hoe persoonlijk vijandig zoveel Guardian-schrijvers tegenover Assange waren, moet hun tweets eens bekijken, waar ze zich vrijer voelden om de handschoenen uit te trekken. Hyde beschreef hem als ‘mogelijk zelfs de grootste klootzak in Knightsbridge’, terwijl Suzanne Moore zei dat hij ‘de grootste drol’ was.

 

De voortdurende vernedering van Assange en het spotten met zijn benarde situatie bleven niet beperkt tot De bewakers opiniepagina's. De krant heeft zelfs meegewerkt aan een vals rapport – vermoedelijk afkomstig van de inlichtingendiensten, maar gemakkelijk weerlegd – bedoeld om de lezers van de krant tegen zich in het harnas te jagen door hem af te schilderen als een handlanger van Donald Trump en de Russen. 

Deze beruchte nieuws-hoax – ten onrechte beweren dat Assange in 2018 herhaaldelijk een Trump-assistent en “niet bij naam genoemde Russen” ontmoet, niet opgenomen door een van de tientallen CCTV-camera’s die toezicht houden op de nadering van de ambassade – staat nog steeds aan De bewakers website. 

Deze demoniseringscampagne maakte de weg vrij waardoor Assange begin 2019 door de Britse politie uit de ambassade werd gesleept.

Het werd ook, behulpzaam, bewaard The Guardian uit de schijnwerpers. Want het waren fouten gemaakt door de krant, en niet door Assange, die leidden tot de zogenaamde “misdaad” die centraal stond in de Amerikaanse uitleveringszaak – die Wikileaks had haastig een cache met bestanden vrijgegeven die niet waren geredigeerd - zoals ik heb gedaan uitgelegd gedetailleerd voor. 

Te weinig en te laat

De gevestigde media die veertien jaar geleden met Assange samenwerkten bij het publiceren van de onthullingen over staatsmisdaden in de VS en Groot-Brittannië begonnen pas eind 14 voorzichtig van toon te veranderen – meer dan tien jaar te laat.

Dat was het moment waarop vijf van zijn voormalige mediapartners een joint uitbrachten letter tegen de regering-Biden die zei dat zij “de vervolging van Julian Assange wegens het publiceren van geheimen moet beëindigen”.

Maar zelfs toen hij deze week werd vrijgelaten, bleef de BBC stil voortgezette de druppel-druppel van karaktermoord. Een echte BBC-kop zou, ware het niet simpelweg een stenograaf voor de Britse regering, kunnen luiden: “Tony Blair: multimiljonair of oorlogsmisdadiger?” 

Want terwijl de gevestigde media onze aandacht druk hebben gevestigd op de veronderstelde karakterfouten van Assange, hebben ze onze aandacht weggehouden van de echte schurken, degenen die de misdaden hebben begaan die hij aan het licht heeft gebracht: de voormalige Britse premier Tony Blair, de voormalige Amerikaanse president George W. Bush en zijn vice-president Dick Cheney en nog veel meer. 

We moeten hier een patroon herkennen. Als de feiten niet betwist kunnen worden, moet het establishment de boodschapper neerschieten. 

In dit geval was dat Assange. Maar dezelfde mediamachine werd uitgerold tegen voormalig Labour-leider Jeremy Corbyn, nog een doorn in het oog van het establishment. En net als bij Assange, The Guardian en de BBC waren de twee kanalen die het nuttigst waren om de uitstrijkjes te laten blijven plakken.

Helaas werd Assange, om zijn vrijheid veilig te stellen, gedwongen een deal te sluiten waarin hij schuldig pleitte aan een van de aanklachten die tegen hem waren geuit op grond van de Spionagewet. 

Het benadrukken van de aanhoudende kwade trouw van The Guardian, dezelfde krant die zo gemakkelijk de jarenlange detentie van Assange belachelijk maakte om te voorkomen dat hij zou worden opgesloten in een Amerikaanse super-max-gevangenis, publiceerde deze week een artikel toen Assange werd vrijgelaten, waarin de nadruk werd gelegd op de “gevaarlijk precedent' voor de journalistiek, vastgelegd in zijn pleidooiovereenkomst.

Washingtons behandeling van Assange was altijd bedoeld om een ​​huiveringwekkende boodschap naar onderzoeksjournalisten te sturen dat, hoewel het prima is om de misdaden van officiële vijanden aan het licht te brengen, dezelfde normen nooit op het Amerikaanse imperium zelf mogen worden toegepast.

Hoe is het mogelijk dat The Guardian leert dat nu pas, nadat we die les niet eerder hebben begrepen, toen het er toe deed, tijdens de lange jaren van politieke vervolging van Assange? 

De nog treuriger waarheid is dat de gemene rol van de media bij het opsluiten van Assange binnenkort uit de geschiedenis zal worden gewist. Dat komt omdat de media degenen zijn die het script schrijven dat we onszelf vertellen over wat er in de wereld gebeurt.

In deze aflevering zullen ze zichzelf snel afschilderen als heiligen en niet als zondaars. En zonder nog meer Assanges om onze ogen te openen, zullen we ze waarschijnlijk geloven.

Jonathan Cook is een bekroonde Britse journalist. Hij was 20 jaar gevestigd in Nazareth, Israël. Hij keerde in 2021 terug naar het VK. Hij is de auteur van drie boeken over het Israëlisch-Palestijnse conflict: Bloed en religie: de ontmaskering van de Joodse staat (2006) Israël en de botsing der beschavingen: Irak, Iran en het plan om het Midden-Oosten opnieuw vorm te geven (2008) en Verdwijnend Palestina: Israëls experimenten in menselijke wanhoop (2008). Als u zijn artikelen op prijs stelt, overweeg dan alstublieft uw financiële steun aanbieden. 

Dit artikel is van vrijgegeven VK.  

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

Alstublieft Doneren naar the
Spring Fonds Rit!