Vijay Prashad: Er bestaat niet zoiets als een kleine nucleaire oorlog

De NAVO-escalatie van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne en het groeiende conflict rond China zijn gevaarlijker dan de Cubaanse rakettencrisis.

By Vijay Prashad
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek

TDit was een tijd waarin de roep om een ​​kernwapenvrij Europa over het hele continent klonk. Het begon met de Stockholm Appeal van 1950, die begon met de krachtige woorden “Wij eisen het verbod op atoomwapens als instrumenten voor intimidatie en massamoord op volkeren” en werd vervolgens verdiept met de Appeal for European Nuclear Disarmament van 1980, die de huiveringwekkende uitspraak deed. waarschuwing “We gaan het gevaarlijkste decennium in de menselijke geschiedenis in.” 

Ongeveer 274 miljoen mensen ondertekenden de Stockholm Appeal, inclusief – zoals vaak het geval is gerapporteerd – de gehele volwassen bevolking van de Sovjet-Unie. Toch voelt het alsof elk decennium sinds de Europese aantrekkingskracht van 1980 steeds gevaarlijker is dan het vorige.

“Het is nog steeds 90 seconden voor middernacht”, aldus de redactie van het Bulletin of the Atomic Scientists (de bewaarders van de Doomsday Clock) schreef in januari. Middernacht is Armageddon.

In 1949 stond de klok op drie minuten voor middernacht, en in 1980 had hij zich enigszins teruggetrokken uit de afgrond, terug naar zeven minuten voor middernacht.

In 2023 was de wijzer van de klok echter helemaal tot 90 seconden opgeschoven naar middernacht, waar hij nog steeds het dichtst bij is waar we ooit zijn geweest. volledige vernietiging.

Deze precaire situatie dreigt vandaag in Europa een omslagpunt te bereiken. Om de gevaarlijke mogelijkheden te begrijpen die zouden kunnen worden ontketend door de geïntensiveerde provocaties rond Oekraïne, hebben we samengewerkt Geen Koude Oorlog om briefing nr. 14 te produceren: “De acties van de NAVO in Oekraïne zijn gevaarlijker dan de Cubaanse rakettencrisis.” Lees deze tekst aandachtig door en verspreid deze zo breed mogelijk.

De afgelopen twee jaar woedde in Oekraïne de grootste oorlog van Europa sinds 1945. De grondoorzaak van deze oorlog is de door de VS aangestuurde poging om de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) uit te breiden naar Oekraïne.

Dit is in strijd met de Beloften die het Westen aan het einde van de Koude Oorlog tegen de Sovjet-Unie heeft gemaakt, zoals dat de NAVO “geen centimeter oostwaarts” zou bewegen, zoals de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken James Baker de Sovjet-president Michail Gorbatsjov in 1990 verzekerde. 

De afgelopen tien jaar heeft het Mondiale Noorden herhaaldelijk de Russische verzoeken om veiligheidsgaranties afgewezen. Het was deze veronachtzaming van de zorgen van Rusland die leidde tot het uitbreken van het conflict in 2014 en de oorlog in 2022.

Tegenwoordig zijn een nucleair bewapende NAVO en een nucleair bewapend Rusland in direct conflict in Oekraïne. In plaats van stappen te ondernemen om een ​​einde te maken aan deze oorlog heeft de NAVO de afgelopen maanden verschillende nieuwe aankondigingen gedaan die de situatie dreigen te laten escaleren in een nog ernstiger conflict, dat de potentie heeft zich tot buiten de grenzen van Oekraïne te ontwikkelen.

Het is niet overdreven om te zeggen dat dit conflict de grootste bedreiging voor de wereldvrede heeft gecreëerd sinds de Cubaanse rakettencrisis van 1962.

Deze uiterst gevaarlijke escalatie bevestigt de juistheid van de meerderheid van de Amerikaanse experts op het gebied van Rusland en Oost-Europa, die al lang waarschuwen voor de uitbreiding van de NAVO naar Oost-Europa. 

In 1997 zei George Kennan, de belangrijkste architect van het Amerikaanse beleid tijdens de Koude Oorlog, zei dat deze strategie “de meest noodlottige fout van het Amerikaanse beleid in het hele tijdperk na de Koude Oorlog” is. De oorlog in Oekraïne en de gevaren van verdere escalatie bevestigen ten volle de ernst van zijn waarschuwing.

NAVO-escalerend conflict in Oekraïne

De gevaarlijkste recente ontwikkelingen in dit conflict zijn de beslissingen van de ONS. en Groot-Brittannië in mei om Oekraïne toestemming te geven de door de twee landen geleverde wapens te gebruiken om militaire aanvallen in Rusland uit te voeren. 

De Oekraïense regering maakte hier onmiddellijk op de meest provocerende wijze gebruik van aanvallen Het Russische vroegtijdige waarschuwingssysteem voor ballistische raketten. Dit waarschuwingssysteem speelt geen rol in de oorlog in Oekraïne, maar is een centraal onderdeel van het Russische verdedigingssysteem tegen strategische nucleaire aanvallen.

Daarnaast de Britse regering geleverde Oekraïne beschikt over Storm Shadow-raketten die een bereik hebben van meer dan 250 km (155 mijl) en niet alleen doelen op het slagveld kunnen raken, maar ook ver binnen Rusland. Het gebruik van NAVO-wapens om Rusland aan te vallen riskeert een gelijkwaardige Russische tegenreactie, waardoor de oorlog zich buiten Oekraïne dreigt te verspreiden.

Dit werd gevolgd door de June van NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg aankondiging dat er een NAVO-hoofdkwartier voor operaties in de oorlog in Oekraïne was opgericht op de Amerikaanse militaire basis in Wiesbaden, Duitsland, met aanvankelijk 700 personeelsleden. 

Op 7 juni sprak de Franse president Emmanuel Macron zei dat zijn regering bezig was met het “afsluiten van een coalitie” van NAVO-landen die bereid waren troepen naar Oekraïne te sturen om Oekraïense strijdkrachten te “trainen”. Hierdoor zouden de NAVO-troepen rechtstreeks in de oorlog terechtkomen. Zoals de oorlog in Vietnam en andere conflicten hebben aangetoond, organiseren en leiden zulke ‘trainers’ gevechten, waardoor ze doelwitten voor aanvallen worden.

Gevaarlijker dan de Cubaanse rakettencrisis

De Cubaanse rakettencrisis was het product van een avonturistische misrekening van de Sovjetleiders dat de VS de aanwezigheid van Sovjet-kernraketten op slechts 144 km van de dichtstbijzijnde Amerikaanse kust en ongeveer 1,800 km van Washington zouden tolereren. 

Een dergelijke inzet zou het voor de VS onmogelijk hebben gemaakt om zich te verdedigen tegen een nucleaire aanval en zou “het speelveld gelijk hebben gemaakt”, aangezien de VS al over dergelijke capaciteiten beschikte ten opzichte van de Sovjet-Unie. 

De VS hebben, voorspelbaar, duidelijk gemaakt dat dit niet zou worden getolereerd en dat zij dit met alle mogelijke middelen zouden voorkomen, inclusief een nucleaire oorlog. Met de Doomsday Clock om 12 minuten voor middernacht besefte de Sovjetleiding haar misrekening en trok, na een paar dagen van intense crisis, de raketten terug.

Dit werd gevolgd door een versoepeling van de spanningen tussen de VS en de Sovjet-Unie, wat leidde tot het eerste Verdrag inzake een verbod op kernproeven (1963).

In 1962 vlogen er geen kogels tussen de VS en de USSR. De Cubaanse rakettencrisis was een uiterst gevaarlijk kortetermijnincident dat een grootschalige oorlog had kunnen veroorzaken – inclusief een nucleaire oorlog. 

In tegenstelling tot de oorlog in Oekraïne vloeide deze echter niet voort uit een reeds bestaande en toenemende oorlogsdynamiek van de VS of de USSR. Hoewel de situatie dus uiterst gevaarlijk was, kon en werd deze ook snel opgelost.

De situatie in Oekraïne en het groeiende conflict rond China zijn structureel gevaarlijker. Er vindt een directe confrontatie plaats tussen de NAVO en Rusland, waar de VS zojuist toestemming hebben gegeven voor directe militaire aanvallen (stel je voor dat tijdens de crisis van 1962 Cubaanse strijdkrachten, bewapend en getraind door de Sovjet-Unie, grote militaire aanvallen in Florida hadden uitgevoerd). 

Ondertussen zijn de VS direct het verhogen van militaire spanningen met China rond Taiwan en de Zuid-Chinese Zee, evenals op het Koreaanse schiereiland. De Amerikaanse regering begrijpt dat zij de erosie van haar mondiale primaatpositie niet kan weerstaan ​​en gelooft terecht dat zij haar economische dominantie aan China kan verliezen.

Dat is de reden waarom zij kwesties steeds meer naar het militaire terrein verplaatst, waar zij nog steeds een voorsprong heeft. 

Het standpunt van de VS over Gaza wordt in belangrijke mate bepaald door het inzicht dat het land zich geen klap kan permitteren aan zijn militaire suprematie, belichaamd in het regime dat het in Israël controleert.

De VS en hun NAVO-partners zijn dat ook verantwoordelijk voor 74.3 procent van de mondiale militaire uitgaven. Binnen de context van de toenemende drang van de VS naar oorlog en het gebruik van militaire middelen is de situatie in Oekraïne, en mogelijk ook rond China, in werkelijkheid net zo gevaarlijk en potentieel gevaarlijker dan de Cubaanse rakettencrisis.

Strijdende partijen kunnen onderhandelen

Uren nadat Russische troepen Oekraïne waren binnengevallen, begonnen beide partijen te praten over een vermindering van de spanningen. Deze onderhandelingen ontwikkelden zich in Wit-Rusland en Turkije voordat ze werden verwoest door de garanties van de NAVO aan Oekraïne van eindeloze en bodemloze steun aan “verzwakkenRusland.

Als die vroege onderhandelingen zich hadden ontwikkeld, zouden duizenden levens gespaard zijn gebleven. Al zulke oorlogen eindigen in onderhandelingen, en daarom geldt: hoe eerder ze hadden kunnen plaatsvinden, hoe beter. Dit is een standpunt dat nu openlijk wordt erkend door de Oekraïners. Vadym Skibitsky, plaatsvervangend hoofd van de militaire inlichtingendienst van Oekraïne, vertelde The Economist zegt dat er onderhandelingen aan de horizon zijn.

De frontlinie tussen Rusland en Oekraïne is al lange tijd niet dramatisch veranderd. In februari heeft de Chinese regering uitgebracht een reeks principes van twaalf punten om een ​​vredesproces te begeleiden. Deze punten – waaronder het ‘laten varen van de Koude Oorlog-mentaliteit’ – hadden door de oorlogvoerende partijen serieus moeten worden overwogen. Maar de NAVO-staten negeerden ze eenvoudigweg.

Enkele maanden later werd van 15 tot 16 juni in Zwitserland een door Oekraïne geleide conferentie gehouden, waarvoor Rusland niet was uitgenodigd en die eindigde met een communique dat veel van de Chinese voorstellen over nucleaire veiligheid, voedselzekerheid en gevangenenruil heeft overgenomen.

Terwijl een aantal staten – van Albanië tot Uruguay – het document ondertekenden, weigerden andere landen die de bijeenkomst bijwoonden om een ​​reeks redenen, waaronder hun gevoel dat de tekst de Russische veiligheidsproblemen niet serieus nam. 

Onder de landen die dat wel deden niet teken zijn Armenië, Bahrein, Brazilië, India, Indonesië, Jordanië, Libië, Mauritius, Mexico, Saoedi-Arabië, Zuid-Afrika, Thailand en de Verenigde Arabische Emiraten. 

Een paar dagen voor de conferentie in Zwitserland sprak de Russische president Vladimir Poetin bepaald zijn voorwaarden voor vrede, waaronder de garantie dat Oekraïne niet tot de NAVO zal toetreden. Deze mening wordt gedeeld door de landen van het Mondiale Zuiden die zich niet bij de verklaring van Zwitserland hebben aangesloten.

Zowel Rusland als Oekraïne zijn daartoe bereid onderhandelen. Waarom zouden de NAVO-landen een oorlog mogen verlengen die de wereldvrede bedreigt? De komende NAVO-top in Washington van 9 tot 11 juli moet luid en duidelijk horen dat de wereld geen gevaarlijke oorlog of decadent militarisme wil. De volkeren van de wereld willen bruggen bouwen, niet opblazen.

Briefing nr. 14, een duidelijke beoordeling van de huidige gevaren rond de escalatie in en rond Oekraïne, onderstreept de noodzaak, zoals Abdullah El Harif van de Arbeiderspartij Democratische Weg in Marokko en ik schreven in de “Bouficha doet beroep tegen de voorbereidingen voor oorlog” in 2020, zodat de volkeren van de wereld:

• Wees tegen de oorlogszucht van het Amerikaanse imperialisme, dat gevaarlijke oorlogen wil opleggen aan een toch al kwetsbare planeet.

• Kom in actie tegen de verzadiging van de wereld met allerlei soorten wapens, die conflicten aanwakkeren en politieke processen vaak in de richting van eindeloze oorlogen drijven.

• Wees tegen het gebruik van militaire macht om de sociale ontwikkeling van de volkeren van de wereld te voorkomen.

• Verdedig het recht van landen om hun soevereiniteit en waardigheid op te bouwen.

Gevoelige mensen over de hele wereld moeten hun stem laten horen op straat en in de wandelgangen van de macht om deze gevaarlijke oorlog te beëindigen, en ons inderdaad op een pad te brengen dat verder gaat dan de wereld van het kapitalisme, vol eindeloze oorlogen.

Vijay Prashad is een Indiase historicus, redacteur en journalist. Hij is schrijver en hoofdcorrespondent bij Globetrotter. Hij is redacteur van LeftWord-boeken en de directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek. Hij is een senior niet-ingezeten fellow bij Chongyang Institute for Financial Studies, Renmin-universiteit van China. Hij heeft meer dan 20 boeken geschreven, waaronder: De duistere naties en De armere naties. Zijn nieuwste boeken zijn Strijd maakt ons menselijk: leren van bewegingen voor socialisme en, met Noam Chomsky, De terugtrekking: Irak, Libië, Afghanistan en de kwetsbaarheid van de Amerikaanse macht.

Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.

De meningen die in dit artikel worden geuit, kunnen al dan niet een weerspiegeling zijn van die van Consortium Nieuws.

Alstublieft Doneren naar the
Spring Fonds Rit!