Gezien de staat van dienst van het Amerikaanse autoritarisme is het volgens Nat Parry niet verrassend dat de oproepen van de Democraten om zich te verzetten tegen de komende dictatuur van Trump voor veel Amerikanen hol klinken.
De voormalige Amerikaanse president Donald Trump tijdens een bijeenkomst in Phoenix op 6 juni. (Gage Skidmore, Flickr, CC BY-SA 2.0)
By Nat Parry
Speciaal voor consortiumnieuws
Wmet de peilingscijfers van president Joe Biden tanking, Amerikaanse liberalen verdubbelen wat zij blijkbaar beschouwen als de beste hoop op zijn herverkiezing: een strategie die sterk leunt op het aanwakkeren van de angst voor een dictatuur onder leiding van Donald Trump - Hij waarschuwde dat hij niet alleen de grondwettelijke rechten met voeten zou treden, maar waarschijnlijk ook zijn politieke tegenstanders gevangen zou zetten.
Vertegenwoordiger Alexandria Ocasio-Cortez (D-NY) onlangs heeft dit spook gewekt op een podcast genaamd ‘On with Kara Swisher’, waarin hij zich openlijk zorgen maakte dat president Trump haar in de gevangenis zou gooien als hij de verkiezingen van november zou winnen.
‘Ik bedoel, het klinkt gek,’ zei ze, ‘maar het zou me niet verbazen als deze man me in de gevangenis zou gooien.’ De zelfbenoemde democratische socialist voegde eraan toe dat “hij gek is geworden”, erop wijzend dat zijn campagne in 2016 werd gekenmerkt door frequente oproepen om haar “op te sluiten”, verwijzend naar zijn Democratische tegenstander Hillary Clinton. “Dit is zijn motto”, zei Ocasio-Cortez.
MSNBC primetime presentator Rachel Maddow ging nog een stap verder met deze zorgen: vermelding dat ze zich zorgen maakt over het feit dat Trump kampen gebruikt om zijn politieke vijanden vast te houden, vergelijkbaar met de vroege versies concentratiekampen die Adolf Hitler in nazi-Duitsland gebruikte.
Maddow beweerde dat Trump “openlijk toegeeft dat hij van plan is kampen te bouwen om miljoenen mensen vast te houden”, erop wijzend dat de kampen kunnen worden gebruikt voor zowel illegale immigranten als spraakmakende politieke tegenstanders.
Trump heeft dat inderdaad gedaan alarmerend gesproken over kampen voor illegale immigranten zonder eerlijk proces, waarbij hij belooft dat hij van plan is agressieve actie te ondernemen om massale deportaties uit te voeren als hij verkozen wordt.
Hij heeft soms ook bedreigingen geuit aan het adres van politieke vijanden – vooral degenen die dat wel hebben nagestreefd juridische stappen tegen hem – wat erop duidt dat ze vergelding mogen verwachten tijdens een tweede presidentschap van Trump. Hij waarschuwde voor Truth Social, bijvoorbeeld: "Als jij achter mij aan gaat, kom ik achter jou aan!"
Dat hij niet alleen migranten zonder papieren in kampen zou stoppen, maar ook politieke tegenstanders, is op dit moment rechtvaardig speculatie. Trump heeft niet aangegeven dat hij van plan is zich in te laten met grootschalige politieke repressie, en het valt te betwijfelen of het Amerikaanse politieke raamwerk – met zijn geroemde, ook al is het onvolmaakte systeem van checks and balances – zoiets zou toestaan.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Trump een aantal verontrustende beleidsmaatregelen heeft. Maar velen van hen, vooral zijn agressieve buitenlandse beleid, zijn het eens met de Democraten, die geprezen hem als ‘presidentieel’ bestempelde toen hij Syrië in 2018 bombardeerde.
Dus hoewel deze verschrikkelijke waarschuwingen voor een dictatuur van Trump, compleet met concentratiekampen, sommige mensen misschien als overdreven en enigszins paranoïde kunnen overkomen, hebben ze in Washington de uitstraling van conventionele wijsheid aangenomen, na bijna een decennium van handwringen over de vermeende Trump-politiek. bedreiging.
Toen Trump acht jaar geleden de politieke arena betrad, sloegen experts al alarm over de autoritaire dreiging die hij zogenaamd vormde.
Veel van deze waarschuwingen proberen te benadrukken dat Amerika nog nooit eerder met een dergelijke dreiging te maken heeft gehad en dat een gezamenlijke inspanning nodig was om deze tegen te gaan, dat Trump op de een of andere manier een uniek kwaad is.
In een artikel uit maart 2016 Met de titel ‘Donald Trump Poses an Unprecedented Threat to American Democracy’ heeft columnist Jonathan Chait een oud interview opgegraven dat Trump gaf aan Playboy tijdschrift waarin hij zijn bewondering leek te uiten voor de repressie door de Chinese Communistische Partij van pro-democratische demonstranten op het Tiananmen-plein in juni 1989.
“Veel van deze waarschuwingen benadrukten dat Amerika nog nooit eerder met een dergelijke dreiging te maken had gehad en dat een gezamenlijke inspanning nodig was om deze tegen te gaan.”
Zonder acht te slaan op de kwalificerende woorden van Trump dat de Chinese reactie op de demonstraties op het Tiananmen “wreed” en “verschrikkelijk” was, citeerde Chait zijn verklaring als “bewijs van een authentieke en al lang bestaande ideologie”, een ideologie die “gezonde elementen van het politieke lichaam infecteert. ”
Maar hoewel Chait zich vooral zorgen maakte over het Trumpisme zelf, maakte hij zich ook zorgen dat een overdreven reactie op de waargenomen dreiging brandstof zou kunnen zijn voor de afdaling naar autoritarisme. “De perceptie dat Trump een bedreiging vormt voor de democratie legitimeert ondemocratische reacties - Als je denkt dat je te maken hebt met de opkomst van een Amerikaanse Mussolini, waarom laten liberale normen je dan tegenhouden?” vroeg Chait.
Meer informeel: als je vuur met vuur bestrijdt, kun je nog steeds verbrand worden.
In plaats van zijn toevlucht te nemen tot geweld om de dreiging van Trump een halt toe te roepen, benadrukte Chait dat hij ‘met democratische middelen verslagen kan en moet worden’.
Op welke manier dan ook
Straatkunst in Washington, DC, door Craig Tinsky. (Mike Maguire, Flickr, CC BY 2.0)
Uit de gebeurtenissen in de daaropvolgende jaren bleek dat Chait's zorgen vooruitziender waren dan hij zich had kunnen voorstellen. Het zou inderdaad duidelijk worden dat de prioriteit van het verslaan van Trump, om Malcolm X te parafraseren, alle noodzakelijke middelen zou omvatten.
Het zou ook vallen in een lange reeks van soortgelijke perioden in de Amerikaanse geschiedenis waarin de tweeledige staat, in naam van het behoud van ‘vrijheid’ en ‘Amerikaanse waarden’, uit de hand liep, de meningsuiting onderdrukte en ‘loyaliteit’ eiste.
In het geval van Trump gebruikte het politieke establishment een breed scala aan tactieken om zijn presidentschap te delegitimeren, waaronder een drie jaar durend onderzoek naar vermeende samenspanning met de Russische president Vladimir Poetin om de verkiezingen van 2016 te beïnvloeden. - een onderzoek dat toegegeven in maart 2019 dat het niet “kon vaststellen dat de [Trump] Campagne coördineerde of samenspande met de Russische regering” - en een afzettingsprocedure die werd gelanceerd na een tactloos telefoontje naar de nieuw gekozen president van Oekraïne in 2019.
Naast deze officiële procedures werd de liberale reactie op de Trump-dreiging ontsierd door hardhandig optreden tegen onafhankelijke media, vaak afgeschilderd als pogingen om desinformatie en ‘nepnieuws’ tegen te gaan. De demonisering van alternatieve media begon pas echt toen zwarte lijst van ongeveer 200 verkooppunten door de schimmige PropOrNot-outfit en geïntensiveerd met die van Hillary Clinton klachten dat een ‘epidemie van kwaadaardig nepnieuws en valse propaganda’ haar de verkiezingen had gekost.
Alstublieft Doneren naar the
Spring
Fonds Rit!
Onder toenemende druk werden websites gesmoord door zoekmachines en in de schaduw gesteld door de algoritmen van sociale-mediabedrijven, wat culmineerde in een massale zuivering van alternatieve media vlak voor de tussentijdse verkiezingen van 2018, toen zo’n 800 anti-establishment accounts en pagina’s zijn van Facebook verwijderd.
Twitter ook betrokken bij wijdverbreide censuur. Zoals later bleek uit de berichtgeving over de ‘Twitter Files’, oefenden overheidsinstanties zoals de FBI directe invloed uit op de inhoudsmoderatie op het populaire sociale-mediaplatform.
Bovendien voerden Democratische partizanen gezamenlijke inspanningen om iedereen aan te vallen die verantwoordelijk werd geacht voor het helpen van Trump bij zijn verkiezing. vooral Wikileaks voor het onthullen van corruptie bij de Democratische Partij in de campagne van 2016, evenals aanhangers van de Groene Partij en anderen die hadden geweigerd op de Democratische kandidaat Hillary Clinton te stemmen, vaak ze uitbeelden als ontrouw en verraderlijk.
Televisiedebat tussen kandidaten Trump en Clinton op 9 oktober 2016. (GPA-fotoarchief, Flickr, CC BY 2.0)
Hoge niveaus van politiek geweld karakteriseerde ook het presidentschap van Trump, met zowel rechtse groepen als de Trotse jongens en linkse bewegingen zoals antifa en Black Lives Matter deelnemen aan rellen en aanvallen op degenen die als politieke vijanden worden beschouwd.
De intensiteit van het ‘verzet’ tegen Trump werd aangewakkerd door de perceptie dat de dreiging die uitging van MAGA uniek was. Als de ontwikkeling ongecontroleerd zou plaatsvinden, geloofden veel Democraten volmondig, zou dit zeker het einde van de Amerikaanse democratie betekenen.
“De intensiteit van het ‘verzet’ tegen Trump werd aangewakkerd door de perceptie dat de dreiging die uitging van MAGA uniek was.”
Maar zoals Chait had gewaarschuwd, kunnen de reacties op waargenomen bedreigingen soms schadelijker zijn dan de bedreigingen zelf. De waarheid hiervan werd onthuld toen het cumulatieve effect van de reactie op Trump duidelijk werd.
Hoewel het de vraag is of Trump en zijn MAGA-aanhangers ooit werkelijk de existentiële bedreigingen voor de democratie zijn geweest die zijn tegenstanders beweren, zijn sommige reacties op deze vermeende dreiging duidelijk te ver gegaan. Het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten heeft een aantal van deze inspanningen teruggedrongen, bijvoorbeeld door het ongedaan maken van de poging van Colorado om Trump uit de stemming in de staat te verwijderen.
Terwijl Trump zichzelf positioneert - alweer - Als de underdog van de miljardair die opkomt voor de traditionele Amerikaanse waarden, zijn zijn aanhangers geneigd de aanvallen op hem te beschouwen als de sinistere machinaties van de ‘diepe staat’, in plaats van als legitieme pogingen om de rechtsstaat hoog te houden.
Zelfs de recente veroordeling van Trump in de ‘zwijggeld’-zaak van Stormy Daniels heeft een verwaarloosbaar effect op zijn populariteit gehad, waarbij de meeste Amerikanen - waaronder 81 procent van de Republikeinen - de zaak bekijken als politiek gemotiveerd.
Typisch voor de Amerikaanse geschiedenis
De Amerikaanse president Woodrow Wilson keert terug naar de haven van New York na de vredesconferentie van Versailles op de USS George Washington, 8 juli 1919. (Wikimedia Commons, Publiek domein)
Wat ook gewaardeerd moet worden is dat zelfs als MAGA-Republikeinen de onberouwvolle fascisten zijn die hun tegenstanders beweren, het idee dat deze uitdaging iets volkomen unieks is - een dreiging die een ongekende reactie vereist - is twijfelachtig. Een vluchtig onderzoek van de Amerikaanse geschiedenis laat zien dat de angst voor het verlies van de democratie weliswaar ongekend is, maar juist een bepalend kenmerk van de Amerikaanse politiek is.
In dit opzicht kunnen belangrijke lessen worden getrokken uit eerdere ervaringen, met name hoe zorgen over tirannie soms kunnen leiden tot autoritaire excessen - in feite het scheppen van precies die omstandigheden waartegen zogenaamd wordt gewaakt.
Aan het begin van de twintigste eeuw vreesden velen dat ideologieën als anarchisme en socialisme de Amerikaanse manier van leven dreigden te ondermijnen. Vooral na de bolsjewistische revolutie van 20 in Rusland en a golf van bombardementen Door zich te richten op politici en industriëlen in de Verenigde Staten, begon de Amerikaanse regering antikapitalistische bewegingen te beschouwen als een existentiële bedreiging voor de Amerikaanse vrijheid en lanceerde ze een grootschalig optreden tegen vermoedelijke subversieven en radicalen, in een campagne die bekend werd als de Red Scare. .
“In het begin van de 20e eeuw vreesden velen dat ideologieën als anarchisme en socialisme de Amerikaanse manier van leven dreigden te ondermijnen.”
Aanvankelijk gezien als een redelijk en legitiem antwoord op een binnenlandse dreiging, werden excessen al snel duidelijk: Amerikaanse burgers werden vervolgd, gearresteerd, gevangen gezet, gedeporteerd en soms geëxecuteerd, vaak voor weinig meer dan het onderschrijven van een reeks overtuigingen die in strijd waren met het dominante Amerikaanse paradigma en de beleid van de Amerikaanse regering.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog criminaliseerden de Spionage Act van Democraat Woodrow Wilson en zijn kortstondige Sedition Act kernactiviteiten die door het Eerste Amendement werden beschermd. het opleggen van zware straffen voor een breed scala aan uitspraken die werden gezien als een ondermijning van de Amerikaanse oorlogsinspanningen.
De Amerikaanse autoriteiten kozen aanvankelijk geleidelijk voor een meer meegaande benadering van de opkomst van het nazisme en het fascisme Ik ga het als een bedreiging zien die de Amerikaanse democratische principes op de proef stelde. In de jaren dertig hielden fascistische sympathisanten in de VS grote bijeenkomsten en verdedigden ze hun eigen leiders, zoals Virgil Effinger, die leiding gaf aan de paramilitaire organisatie Black Legion. probeerde het fascisme te vestigen in de Verenigde Staten door middel van een revolutie.
Amerikanen van Duitse afkomst richtten de Amerikadeutscher Volksbund, of Duits-Amerikaanse Bund, in 1936. De Bund exploiteerde bijna twee dozijn jeugd- en trainingskampen in zeventig regionale divisies in het hele land en kon zich bogen op tienduizenden leden.
Parade van de Duits-Amerikaanse Bund op East 86th St., New York City, 30 oktober 1937. (New York World-Telegram en de Sun-staffotograaf, Library of Congress, Wikimedia Commons, publiek domein)
Een bijeenkomst die op 20 februari 1939 in Madison Square Garden in New York werd gehouden, trok 20,000 leden en aanhangers die vermeende Joodse samenzweringen en de democratische president Franklin Delano Roosevelt aan de kaak stelden. De betoging was geprotesteerd door duizenden anti-nazi's, tegengehouden door 1,500 politieagenten uit New York City.
Als reactie op de groeiende dreiging van binnenuit keurde het Congres in 1940 de Alien Registration Act goed vereiste alle inwonende vreemdelingen zich in te schrijven bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst. Van de bijna 5 miljoen registranten waren ongeveer 600,000 Italiaanse staatsburgers, 260,000 Duitse staatsburgers en 40,000 Japanse staatsburgers.
Ervan overtuigd dat vooral de Duitsers gevaarlijk waren, drong Roosevelt er bij het ministerie van Justitie op aan om ze allemaal te interneren, maar procureur-generaal Francis Biddle weigerde, in de hoop de schijn van ‘massale internering’ te voorkomen. Na de aanval op Pearl Harbor werden deze zorgen echter grotendeels terzijde geschoven.
Op de avond van 7 december 1941 werden de daar verblijvende vreemdelingen die als het gevaarlijkst werden beschouwd onmiddellijk in hechtenis genomen, en in de daaropvolgende maanden werden meer dan 5,000 Japanse staatsburgers, 3,250 Duitse staatsburgers en 650 Italiaanse staatsburgers als vijandige vreemdelingen vastgehouden.
Bovendien vaardigde Roosevelt op 19 februari 1942 Executive Order 9066 uit, waarmee toestemming werd gegeven voor de gedwongen verwijdering van alle personen die als een bedreiging voor de nationale veiligheid werden beschouwd, van de westkust naar relocatiecentra. Twee derde van de 125,000 mensen is ontheemd waren Amerikaanse staatsburgers van Japanse afkomst. Omdat veel burgers in concentratiekampen werden gegooid, was dit veel ongrondwettelijker dan de plannen van Trump voor immigranten zonder papieren.
Ingezeten vreemdelingen die niet in hechtenis werden genomen, werden dat wel gedaan onderworpen aan een avondklok en beperkingen van hun bewegingsvrijheid, en het was hen verboden radio's, camera's en wapens te bezitten.
Japanse Amerikanen voor posters met interneringsbevelen, 25 april 1942. (Dorothea Lange, Wikimedia Commons, Publiek domein)
Literaire waarschuwingen
In deze context maakten velen zich zorgen over de bedreigingen van de vrijheid door zowel interne subversieve elementen als de regering. De toenmalige nationale uitvoerend directeur van de ACLU, Roger Baldwin, schreef in een open brief tegen president Roosevelt dat zijn “ongekende bevel openstaat voor ernstige vragen op grond van de constitutionele gronden van het beroven van Amerikaanse burgers van hun vrijheid en het gebruik van hun eigendommen zonder een behoorlijke rechtsgang.”
Baldwin betoogde dat “de bescherming van ons land” kan worden bereikt zonder “een grootschalige invasie van de burgerrechten en zonder een precedent te scheppen dat zo tegengesteld is aan het democratische principe.”
De bezorgdheid over de opkomst van autoritarisme en tirannie werd ook weerspiegeld in de populaire literatuur en film uit die tijd, en leverde geen tekort aan bewijs dat de bezorgdheid over democratieën die in dictaturen zouden veranderen, diepgeworteld en wijdverspreid was in de moderne Amerikaanse geschiedenis.
De roman van Sinclair Lewis Het kan hier niet gebeuren, een sardonische blik op de vraag of een dictatuur in nazi-stijl mogelijk is in de Verenigde Staten, werd in 1935 gepubliceerd, waarmee een thema in de populaire cultuur van de totalitaire dreiging in eigen land werd afgetrapt door een gedetailleerd en overtuigend scenario te schetsen waarin het fascisme van eigen bodem wortel zou schieten in Amerika . Amerikanen waren gefascineerd door zijn dystopische visie, waardoor het boek bovenaan de hitlijsten terechtkwam met meer dan 320,000 verkopen.
Sinclair Lewis en zijn vrouw in 1931. (Wikimedia Commons, Publiek domein)
Centraal in de stelling van Lewis stond dat als er een dictatuur zou komen, deze de gedaante zou aannemen van het verdedigen van de Amerikaanse waarden en tradities. Overal waar totalitaire ideologieën opduiken, zo merkte Lewis op, doen ze altijd een beroep op traditionele noties van nationale trots en patriottisme.
“In Amerika werd de strijd vertroebeld door het feit dat de ergste fascisten degenen waren die het woord ‘fascisme’ verloochenden en slavernij aan het kapitalisme predikten onder de stijl van constitutionele en traditionele Indiaanse vrijheid.” Lewis schreef:.
Lewis begreep ook dat controle over de media essentieel was. Veel van Het kan hier niet gebeuren is gewijd aan het gedetailleerd beschrijven van de systematische coöptatie van de kranten en het verzwakken van de journalistiek. Onder het bewind van de fictieve politieke leider Buzz Windrip publiceerden de kranten “bijna geen buitenlands nieuws, behalve wat betreft de triomfen van Italië door Ethiopië goede wegen te bieden … maar aan de andere kant hadden kranten nog nooit zoveel stripverhalen vertoond.”
Hoewel inzichtelijk, waren Lewis' visies op hoe de democratie sterft enigszins onvolledig. Om dit proces volledig te kunnen waarderen, zou er meer aandacht moeten worden besteed aan de subtielere controlesystemen om de aard van het totalitarisme dat zich in traditionele democratieën ontwikkelt te begrijpen.
De publicatie van George Orwell uit 1949 1984 vulde deze leegte. Afbeelding van een westerse natie onder absolute controle van de overheid, bestendigd en versterkt door een permanente oorlog tegen steeds wisselende externe vijanden. 1984 laat zien hoe de overheid haar onderdanen kan domineren door middel van gedachtencontrole. Dit wordt mogelijk gemaakt door systematische manipulatie van de Engelse taal en het schaamteloos herschrijven van de nationale geschiedenis, zodat deze past bij de amorfe agenda van de heersende klasse.
Orwel in 1940. (BBC, Wikimedia Commons, Publiek domein)
In de dystopie van Orwell werden ongemakkelijke feiten in het 'geheugengat' gegooid, en als iemand het nieuwe verhaal van de regering in twijfel trok, werd hij of zij onderworpen aan marteling.
Centraal in het vermogen van de regering om haar macht uit te oefenen was de eliminatie van genuanceerd denken, wat zij gedeeltelijk bereikte door de introductie van een taal genaamd ‘Newspeak’. In dit dialect werden subtiliteiten geëlimineerd, en ging zelfs zo ver dat het woord ‘slecht’ opnieuw werd gedefinieerd als ‘ongoed’. Als iets echt slecht was, heette het ‘dubbelplusongoed’.
Door de taal te beheersen en door de historische gegevens te manipuleren, kon de staat het vrijdenken voorkomen en het volk onder absolute controle houden.
Anti-Amerikanisme
Hoewel het geschreven is als waarschuwing voor wat er zou kunnen volgen op een socialistische revolutie – losjes gebaseerd op Orwells observaties van wat hij zag gebeuren in de Sovjet-Unie – 1984De blijvende waarde van het beleid is gelegen in het inzicht dat het verschaft in de autoritaire tendensen van welke regering dan ook.
Veel Amerikanen hebben door de jaren heen de waarschuwingen van Orwell aangehaald als bijzonder relevant voor de ontwikkelingen in de Verenigde Staten, waar subtiele controlemiddelen over de media zijn gebruikt om narratieven in goede banen te leiden en spot en repressie zijn ingezet om achter politieke dissidenten aan te gaan die als buitensporig worden beschouwd. anti-Amerikaans.”
Alstublieft Doneren naar the
Spring
Fonds Rit!
Het hele concept van anti-Amerikanisme, zo benadrukken critici, is rechtstreeks ontleend aan het lexicon van het totalitarisme. Zoals de Amerikaanse dissident Noam Chomsky heeft betoogdDe strijd tegen het anti-Amerikanisme gaat ervan uit dat de samenleving en haar bevolking worden geïdentificeerd met de staatsmacht, in plaats van met de nationale cultuur, en wanneer het wordt gebruikt als retorisch wapen tegen critici van het staatsbeleid, dient het alleen maar om het debat tot zwijgen te brengen en afwijkende meningen te marginaliseren.
Het resultaat is niet alleen een misvormde democratie, maar vaak ook geruïneerde levens en reputaties - die op hun beurt dienen als een huiveringwekkende waarschuwing voor anderen.
Truman's loyaliteitseden
Van links: FBI-directeur J. Edgar Hoover met Truman en procureur-generaal Howard McGrath vóór de opening van de National Crime Conference in Washington, DC, 15 februari 1950. (Nationaal Herdenkingsfonds voor wetshandhavers, Flickr, CC BY-NC 2.0)
Dit werd duidelijk toen de tweeledige ideologie van het anticommunisme tijdens de Koude Oorlog werd geïnstitutionaliseerd. In 1947 vaardigde de Democratische president Harry S. Truman Executive Order 9835 uit, ook bekend als de Loyalty Order, waarmee een campagne werd geïnitieerd om elke ‘infiltratie van ontrouwe personen’ in de Amerikaanse regering, met name communisten en communistische sympathisanten, uit te roeien.
Vervolgens werd een interne veiligheidscampagne gelanceerd waarbij 6.6 miljoen Amerikanen zouden worden onderzocht, waarbij de FBI bevoegd zou zijn om federale werknemers te onderzoeken om te bepalen of voldoende “denigrerende informatie” over hen verdere beoordeling rechtvaardigde.
Loyaliteitsborden - waarin procedurele waarborgen ontbraken, zoals het recht om kritische getuigen te confronteren - hoorzittingen gehouden om vast te stellen of er “redelijke twijfel” bestond over hun loyaliteit, resulterend in het ontslag van enkele honderden individuen.
Enkele duizenden anderen namen ontslag en nog eens duizenden werden het doelwit van agressieve onderzoeken en ondervragingen voor panels, commissies en instanties van de overheid of de particuliere sector, met als meest prominente de Subcommissie Interne Veiligheid van de Senaat, voorgezeten door de Republikeinse senator Joseph McCarthy.
Hoewel veel van de veroordelingen uit deze periode later zouden worden vernietigd, werd de boodschap overgebracht: afwijkende meningen stonden gelijk aan verraad en zouden door de staat niet worden getolereerd. Talloze onschuldige mensen leden het verlies van hun baan, verwoestten hun carrière en zelfs gevangenisstraf.
Geheime actie
In de daaropvolgende decennia werden de Amerikaanse democratische principes verder op de proef gesteld door de excessen van de tweeledige Koude Oorlog. Overheidsgeheim en geheime acties zouden de norm worden, evenals desinformatie en propaganda, die zowel in binnen- als buitenland gevolgen op de lange termijn zouden hebben.
De staatsgreep van 1953 om de Iraanse premier Muhammed Mossadegh omver te werpen en de staatsgreep van 1954 die de Guatemalteekse president Jacobo Arbenz ten val bracht, vormden bijvoorbeeld de blauwdruk voor clandestiene activiteiten over de hele wereld. De staatsgreep tegen Mossadegh maakte een einde aan wat als een veelbelovende progressieve democratie in het Midden-Oosten werd beschouwd, en zou tientallen jaren van politieke islam in de regio in gang zetten.
Mossadegh nam in 1951 plaats in een bijeenkomst van de VN-Veiligheidsraad in New York City. (Wikimedia Commons, Publiek domein)
De Iraanse staatsgreep leidde tot de Amerikaanse installatie van de meedogenloze dictatuur van de sjah, die in 1979 ten val werd gebracht tijdens de Iraanse Islamitische Revolutie. Dit leidde tot een gijzelingcrisis die ertoe leidde dat de presidentsverkiezingen van 1980 mogelijk werden ondermijnd door verraderlijke vuile truc bekend als de ‘oktoberverrassing’. De daaropvolgende decennia van Amerikaans-Iraanse betrekkingen werden gekenmerkt door wederzijdse vijandigheid, een controversiële situatie die tot op de dag van vandaag voortduurt.
In Guatemala resulteerde de poging van de CIA om de president omver te werpen, genaamd Operatie PBSUCCESS, in een burgeroorlog waarbij tussen 200,000 en 1954 meer dan 1990 Guatemalteekse burgers omkwamen. De Verenigde Naties later gevonden dat in de vier regio’s van Guatemala die het zwaarst door het geweld zijn getroffen, “pleegden agenten van de staat genocide tegen groepen Maya’s.”
Ondanks de gruwelijke menselijke tol was de interventie in Guatemala dat wel als een onverdeeld succes beschouwd door Amerikaanse regeringsleiders. Volgens een officieel CIA-onderzoek van de interventie “bevestigde de triomf ervan het geloof van velen in de regering-Eisenhower dat geheime operaties een veilige, goedkope vervanging vormden voor gewapend geweld” in de omgang met linkse regeringen.
Ontmoeting van de Amerikaanse president Dwight D. Eisenhower met minister van Buitenlandse Zaken John Foster Dulles in het Witte Huis, 14 augustus 1956. (Wikimedia Commons, Publiek domein)
Die vroege staatsgrepen tegen Iran en Guatemala zetten tientallen jaren van Amerikaans buitenlands beleid in gang, gekenmerkt door geheime acties, moordcomplotten en openlijke militaire interventie.
Zoals voormalig medewerker van het ministerie van Buitenlandse Zaken William Blum gedocumenteerd in zijn boek van 1995 Hoop dodenSinds het einde van de Tweede Wereldoorlog hebben de Verenigde Staten meer dan vijftig regeringen omvergeworpen, waarvan de meeste democratisch gekozen waren.
Verder probeerde het populistische of nationalistische bewegingen in twintig landen te onderdrukken en bemoeide het zich met democratische verkiezingen in minstens dertig landen. Alles bij elkaar genomen hebben de Verenigde Staten zich volgens de telling van Blum sinds 20 in ten minste 30 landen bemoeid.
Een nieuw tijdperk
12 september 2001: President George W. Bush, midden, met vice-president Dick Cheney en de nationale veiligheidsadviseur Condoleezza Rice kijken samen naar een opdracht in het Witte Huis. (Wikimedia Commons, Publiek domein)
Na het einde van de Koude Oorlog begin jaren negentig ontstond er hernieuwde hoop dat de donkere dagen van geheime acties en binnenlandse repressie voorbij waren. Het duurde echter niet lang voordat die hoop de grond in werd geboord.
De regering bleef de democratie zowel in binnen- als buitenland, samen met de Verenigde Staten, grotendeels ondermijnen routinematig militaire hulp verlenen volgens één telling tot ruim 73 procent van de dictaturen in de wereld.
De terroristische aanslagen van 11 september 2001 - algemeen gezien als een terugslag op tientallen jaren van buitenlandse inmenging, waaronder de bewapening en training van de Mujahadeen voor hun strijd tegen de Sovjet-Unie in Afghanistan ?- ?luidde een nieuwe golf van democratische terugval in, waarbij de reactie van de regering-Bush op de terroristische dreiging werd gekenmerkt door controversieel beleid zoals de invasie van Irak, detentie voor onbepaalde tijd, de Patriot Act, massaal elektronisch toezicht en een buitengewoon uitleverings- en martelprogramma van de CIA
George W. Bush - wie eens grapte dat “als dit een dictatuur was, het een stuk eenvoudiger zou zijn, zolang ik de dictator ben” - leek vastbesloten een nieuwe stijl van autoritair bestuur in te luiden. Gekenmerkt door nieuwe interpretaties van de presidentiële macht, inclusief theorieën bevorderd door Bush-vertegenwoordigers van een ‘unitaire uitvoerende macht’ en ‘presidentiële macht op zijn absolute top’ verontrustte het beleid van de regering zowel liberalen als traditionele conservatieven.
Populaire cultuurreferenties
Terwijl de zorgen tijdens de Bush-jaren hoog opliepen, weerspiegelde de populaire cultuur de zorgen van velen dat de Verenigde Staten zich zouden ontwikkelen tot een nieuwe vorm van dictatuur. De Star Wars prequels vertelden bijvoorbeeld een verhaal over een interplanetaire republiek die verteerd werd door oorlog, die een opportunistische kanselier op cynische wijze gebruikte om de macht te consolideren en een imperium te vestigen.
In naam van het bieden van veiligheid en het verdedigen van de democratie tegen interne vijanden werkte de gekozen bondskanselier Palpatine zich op naar een machtspositie en gebruikte hij zijn invloed om steeds meer autoriteit te verwerven. Terwijl de republiek geteisterd werd door sektarische conflicten en secessionistische bewegingen, betrad Palpatine het woord in de Galactische Senaat. Revenge of the Sith en drong er bij het lichaam op aan hem permanente noodbevoegdheden te verlenen.
“Om onze veiligheid en voortdurende stabiliteit te garanderen,” zegt Palpatine, “zal de Republiek worden gereorganiseerd in het eerste Galactische Rijk, voor een veilige samenleving.” De senatoren juichen het beroep toe en vervullen hem vervolgens zijn wens.
Scherpzinnige waarnemers merkten de actualiteit van de boodschap van de film op en benadrukten de relevantie van het inzicht in hoe en waarom democratieën veranderen in autoritaire dictaturen.
De film, die enkele maanden na de tweede ambtstermijn van Bush uitkwam, bood een solide analytisch raamwerk voor het begrijpen van dit fenomeen, gebaseerd op een patroon dat door de geschiedenis heen goed is ingeburgerd, van Rome in de eerste eeuw tot Duitsland in de 20e eeuw. sommige Amerikanen maakten zich zorgen, de VS in de 21e.
De prequelreeks van George Lucas werd door velen gezien als een parabel van wat er sinds 9 september in de Verenigde Staten gebeurde, en als een waarschuwing voor waar het land terecht zou kunnen komen als het burgerlijke vrijheden en grondwettelijke rechten zou blijven inruilen voor veiligheid en veiligheid. veiligheid.
Lukas op het 66e filmfestival van Venetië, juni 2009. (Nicolas Genin, Wikimedia Commons, CC BY-SA 2.0)
Agence France Presse zelfs genaamd Revenge of the Sith “een galactische prik voor de Amerikaanse president George W. Bush”. Washington Post columnist Daniel Froomkin schreef dat het ‘een waarschuwend verhaal voor onze tijd’ was. Froomkin betoogde dat de film in wezen ‘een zinderende kritiek op de oorlog in Irak was, een herinnering aan hoe democratieën te gemakkelijk hun vrijheden kunnen opgeven, en een waarschuwing over de verleiding van goede mensen door absolute macht.’
New York Times filmcriticus AO Scott benadrukte ook de relevantie van de film voor de hedendaagse Amerikaanse politiek, met name de waarschuwing voor “hoe een republiek haar eigen democratische principes ontmantelt.” Revenge of the Sith, schreef Scott, gaat ‘over hoe de politiek wordt gemilitariseerd, over hoe een manicheïstische ideologie de rationele machtsuitoefening ondermijnt’, en moet terecht worden gezien als een aanklacht tegen politieke leiders in de Verenigde Staten.
Scott wees in het bijzonder op één scène die de ‘voor-ons-of-tegen-ons’-mentaliteit die de regering-Bush had aangenomen in de oorlog tegen het terrorisme rechtstreeks leek uit te dagen. “Op een gegeven moment”, schreef Scott, “sist Darth Vader, al diep in de ban van de duistere kant en in navolging van de woorden van George W. Bush, tegen Obi-Wan: ‘Als je niet bij mij bent, ben je mijn vijand.'” De oudere en wijzere Jedi Obi-Wan Kenobe antwoordt: “Alleen een Sith denkt in absolute waarden.”
Het uitdagen van de ‘voor ons of tegen ons’-mentaliteit van de oorlog tegen het terrorisme was ook een centraal thema in een andere blockbuster uit het Bush-tijdperk, V for Vendetta. In deze film, die zich afspeelt in Groot-Brittannië in de niet al te verre toekomst, in een tijd waarin ‘de voormalige Verenigde Staten’ verwikkeld zijn in een burgeroorlog, vecht een vrijheidsstrijder/terrorist (afhankelijk van iemands perspectief) terug tegen een totalitaire staat. , in de hoop een revolutie te ontketenen door alle belangrijke regeringsleiders te vermoorden en het parlementsgebouw op te blazen.
De bepalende kenmerken van het regime dat hij omver wilde werpen waren de totale controle over informatie, het gebruik van massale surveillancetechnologie, het systematische gebruik van terreur tegen de bevolking en de eis van absolute conformiteit.? - ?met de slogan: “Kracht door eenheid. Eenheid door geloof.”
Belangrijk vanwege zowel de waarschuwingen over hoe totalitarisme voet aan de grond zou kunnen krijgen in een democratie als de schijnbare goedkeuring van geweld om politieke verandering teweeg te brengen (‘Geweld kan ten goede worden gebruikt’, zegt hoofdpersoon V op een gegeven moment), was de film misschien wel het meest significant voor zijn kassucces in een tijd van verhoogde angst voor terrorisme en verwachtingen van trouw aan de regering.
De populariteit ervan werd door sommigen gezien als een afwijzing van het idee dat burgers gehoorzaam het overheidsbeleid moeten steunen en zonder twijfel de officiële definities van terrorisme moeten accepteren.
Dienovereenkomstig werd de film door verschillende conservatieve leiders aan de kaak gesteld. Ted Baehr, voorzitter van de Christian Film and Television Commission, bijvoorbeeld genaamd V for Vendetta “Een verachtelijk, pro-terroristisch stukje neo-marxistische, linkse propaganda vol radicale seksuele politiek en gemene aanvallen op religie en christendom.”
Terwijl conservatieven de film aanvielen omdat het ‘pro-terroristische’ propaganda was, wezen andere waarnemers op de actualiteit ervan en de schijnbare parallellen met de moderne Amerikaanse samenleving. De Los Angeles Times bekend dat “met een schat aan nieuwe, reële parallellen waaruit je kunt putten op het gebied van overheidstoezicht, marteling, angstzaaierij en mediamanipulatie … je de filmmakers niet echt kunt verwijten dat ze een velddag hebben waarin wordt verwezen naar actuele gebeurtenissen.”
Dit omvatte onder meer de ‘zwarte tassen’ die werden gedragen door politieke gevangenen van het regime, gezien als een toespeling op de zwarte tassen die werden gedragen door gevangenen in Abu Ghraib en Guantánamo Bay, en het geelgecodeerde avondklokwaarschuwingssysteem waar Londen in de film onder leeft. werd gezien als een verwijzing naar het kleurgecodeerde Homeland Security Advisory System van de Amerikaanse regering.
Regisseur James McTeigue bevestigde dat hij hoopte de film relevant te maken voor het hedendaagse publiek, en dat hij zich enkele vrijheden had veroorloofd met aanzienlijke aanpassingen van de graphic novel waarop het scenario was gebaseerd.
“We vonden dat de roman een zeer vooruitziende blik had op hoe het politieke klimaat er momenteel uitziet,” zei McTeigue. “Het liet echt zien wat er kan gebeuren als de samenleving wordt geregeerd door de overheid, in plaats van dat de regering wordt bestuurd als stem van het volk. Ik denk niet dat het zo’n grote stap is om te zeggen dat dit soort dingen kunnen gebeuren als leiders niet meer naar de mensen luisteren.”
Amerikanen leken zich met deze boodschap te identificeren en stuurden deze op de openingsdag naar de top van de Amerikaanse box office: waar het bleef voor de rest van het weekend. In de daaropvolgende acht maanden bracht de film meer dan $ 70 miljoen op in de Verenigde Staten en $ 62 miljoen in het buitenland.
De populariteit ervan leek een wereldwijde waardering te weerspiegelen voor de chronische dreiging van autoritarisme, wat in tegenspraak was met de consensus die begin jaren negentig in de westerse wereld heerste na de ondergang van de Sovjet-Unie over de onvermijdelijke opmars van democratische vooruitgang.
Het herinnert er ook aan dat de huidige zorgen over de ‘ongekende’ Trump-dreiging helemaal niet echt ongekend zijn, en, nog belangrijker, zich niet bewust zijn van de dynamiek van autoritarisme – ?vooral de noodzaak om te voorkomen dat de reactie op een waargenomen dreiging precies datgene wordt waartegen verdedigd wordt.
Wat vooral merkwaardig is aan ons moderne discours is dat experts en politici Donald Trump betreuren als een potentiële dictator die zichzelf boven de wet beschouwt, terwijl hij de enige president is die ooit is berecht en veroordeeld voor een misdaad, ondanks anderen, zoals George W. Bush, waarmee een niet-uitgelokte invasie van een soevereine natie werd geïnitieerd.
Terwijl verschillende presidenten hebben met juridische problemen te maken gehad, vaak voor veel ernstiger misdrijven dan die waar Trump last van heeft gehad, is geen van hen door een rechtbank veroordeeld.
Misschien is dat de reden waarom de oproepen van de Democraten om zich te verzetten tegen de komende dictatuur van Trump onder zoveel Amerikanen hol blijven klinken.
Nat Parry is de auteur van het zojuist gepubliceerde boek Samuel Adams en de vagebond Henry Tufts: deugd en ondeugd in het revolutionaire tijdperk. Hij is redacteur van Amerikaanse verzendingen: een lezer van Robert Parry.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Alstublieft Doneren naar the
Spring
Fonds Rit!
De enige reden dat Trump werd genomineerd is dat de Bush-broeders in diskrediet waren gebracht door leugens en levens en de gebruikelijke kaste van personages die twee volle jaren lang ad nauseam debatteerden voordat Trump op het podium verscheen om hen op de voorgrond te plaatsen.
De enige reden waarom Trump verkozen werd, is waarschijnlijk vanwege een religieus cultureel imperium dat de benoeming van het Hooggerechtshof in de wacht heeft gezet om in te stemmen met het antifeminisme dat Hillary als een kans kostte en haar vervolgens ternauwernood opnieuw begroef. Door een beetje geluk kregen de republikeinen vier jaar lang dezelfde vermoeide oude Reagan-reactionaire agenda.
Vervolgens wordt het anti-Trump-vernietigingsproject aangeboord dat nuttig is voor oorlog met de Russisch-orthodoxe wereld, aangezien de enige andere ware kerk die uit Constantinopel is voortgekomen, via Kiev en ook naar Moskou is gegaan. Het is allemaal een religieuze cultuuroorlog die voornamelijk verband houdt met de Viking-overvalpartij een walhalla op aarde voor permanente oorlogswinsten en pijn die na elke oorlog ontwaakt en het dan allemaal opnieuw doet.
“1984 laat zien hoe de regering haar onderdanen kan domineren door middel van gedachtencontrole.” Nanny Bots zijn ook een grote hulp.
Geweldig historisch overzicht en analyse. Eerlijk gezegd had ik niet de moeite om het mediacircus rond de DT- en HB-processen te volgen. Op dit punt zouden mensen moeten erkennen: onbeperkte politieke omkoping is nu legaal, geld is ‘vrijheid van meningsuiting’, de steeds flagrantere institutionele corruptie van alle drie de takken van de overheid is duidelijk zichtbaar, enz.
Het feit dat het MassMediaCartel, eigendom van de oligarchie, OPNIEUW DEZELFDE twee seniele, genocidale sociopaten in ons gezicht duwt, zou moeten onderstrepen dat Elections Inc. een gekunsteld spektakel is en een soort freakshow is geworden. De mooie klassieke Griekse term hiervoor is KAKISTOCRACY. Er is geen democratische verantwoording, geen manier om tegen de belangen van de kakistocratische oligarchie te ‘stemmen’.
In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zijn de “liberale” media dol op de DT, en geen enkele andere politieke figuur heeft zoveel aandacht gekregen. Denk aan de berichtgeving over het lege podium van de DT terwijl senator Sanders werd genegeerd. Bedenk dat Les Moonves (CEO, CBS) zei dat de DT goed was voor CBS, goed voor de kijkcijfers en de winst. De zogenaamde diepe staat houdt ook van de DT: hij polariseert, leidt het publiek af – waardoor de illusie van ‘keuze’ in stand wordt gehouden. Het plebs moet zich blijven richten op windmolens, afgeleid worden, slecht geïnformeerd zijn en zich richten op emotionele en culturele kwesties.
Deelnemen aan en legitimeren van een schijnvertoning bestendigt alleen maar de status quo. In een ideale wereld zouden we ons allemaal organiseren en protesteren voor de stembureaus met een lijst met eisen. (Ik weet dat dat niet zal gebeuren, te veel mensen zijn verwikkeld in de freakshow van het mediacircus. Als ze 'springen' zeggen, zeg je ...)
Het kan een waardevol artikel zijn, maar dat weet ik niet omdat ik daarna ben gestopt met lezen
“Nu de peilingen van president Joe Biden dalen”,
Het is niet goed om je stuk te beginnen met zo'n dubieuze en betwistbare bewering.
Het is eigenlijk een tamelijk goed ingeburgerd empirisch feit: hxxps://projects.fivethirtyeight.com/biden-approval-rating/
Blijkbaar is de standaard “goddeloze heidense” (zelfverklaarde) socialistische AOC niet bekend met het basisprincipe van de (in wezen totalitaire instelling) religie: “streef ernaar alleen anderen gevangen te zetten van wie je pogingen zou accepteren om jou gevangen te zetten.”
Ik ben geen fan van voormalig president Trump, en Nat Parry, de auteur van dit artikel, ook niet, maar genocide, de rand van een kernoorlog, inflatie, recessie, de politieke bewapening van het rechtssysteem en de rechterlijke macht, de criminalisering van protest, censuur van sociale media en onafhankelijke journalistiek, misbruik van het rechtssysteem om tegenstanders van de stemming te houden, zijn dat duidelijke en actuele realiteiten, en niet alleen maar gevaren? Dat is reden tot ongerustheid. Het grote probleem met het artikel is dat het de Democratische Partij en de Deep State ten onrechte gelijkstelt met liberalisme en dat het de Clinton-Obama-Biden-as van het kwaad totaal negeert, waarbij vooral voorbeelden worden aangehaald van veel minder restrictieve misbruiken door de Republikeinse Partij. Maar het thema is relevant. Trump is verre van de grootste bedreiging voor de democratie bij de komende verkiezingen. Vraag het aan Jill Stein, Cornell West, PhD of Robert F. Kennedy, Jr.
“Hoewel het discutabel is of Trump en zijn MAGA-aanhangers ooit werkelijk de existentiële bedreigingen voor de democratie zijn geweest die zijn tegenstanders beweren”, is het andere probleem met dit artikel. Wat is hij bang om te zeggen? Je hoeft alleen maar terug te kijken naar zijn vierjarig presidentschap om het antwoord te weten. Afgezien van de freakshow en het burleske theater dat in die tijd werd getoond, is de regering van Trump op zijn best onopvallend en bijna niet te onderscheiden van enig ander republikeins presidentschap, afgezien van de laatste vier jaar van bijna niets op wetgevend vlak.
Uiteraard ben ik het volledig eens met uw beoordeling
Tenzij er een echte revolutie plaatsvindt, zijn de VS op een gegeven moment zeer waarschijnlijk op weg naar een soort feitelijke dictatuur. Maar het zal niet Trump zijn. Hij heeft daar geen neiging toe getoond (of eerlijk gezegd competentie), en hij beschikt eenvoudigweg niet over het soort militaire steun dat voor zoiets nodig is. Er zijn echter enkele verontrustende parallellen tussen het misbruik van het rechtssysteem dat we de afgelopen jaren hebben waargenomen en wat er in de laat-Romeinse Republiek is gebeurd.
Wanneer de traditionele gelaagdheid van het rechtssysteem wordt doorbroken en de rechterlijke macht door politici wordt gebruikt om achter hun politieke rivalen aan te gaan, is het gemakkelijk om van een hellend vlak af te glijden totdat er iets gebeurt in de politieke arena. Ik zeg traditionele stratificatie, omdat er in de geschiedenis van de VS nog nooit een president is geweest die gerechtigheid heeft gekregen voor de zware misdaden die hij tijdens zijn ambtsperiode heeft begaan. De onuitgesproken regel van onze heersers is geweest dat zodra je een bepaald niveau van politieke macht hebt bereikt, je in wezen onaantastbaar wordt. Als je achter een van jullie aan gaat, betekent dit dat elk soort onpartijdig rechtssysteem achter al de anderen aan zou moeten gaan, en onze heersers als klasse willen dat zeker niet. In de woorden van Obama moet een nieuwe leider “vooruit kijken, niet achterom”.
Wat gebeurt er als deze regel wordt overtreden? In Rome viel de façade van een onpartijdig rechtssysteem zeer snel uiteen. Een gekozen volkstribuun stelde een controversieel wetsvoorstel voor de herverdeling van land voor, zette een van zijn rivalen af met vetorecht op een manier waarop het rechtssysteem nog nooit eerder was gebruikt, en toen het erop leek dat het wetsvoorstel zonder tegenstand zou worden aangenomen, kon een senator van het tegengestelde feit eenvoudigweg zei: “iedereen die wil dat de gemeenschap veilig is, volg mij”, verzamelde een menigte en vermoordde de tribune op klaarlichte dag onder het voorwendsel om de staat te verdedigen tegen een existentiële dreiging. Wat volgde was een reeks gewelddadige represailles van de ene politieke factie tegen de andere, totdat uiteindelijk het leger partij begon te kiezen in deze geschillen. Dat was het moment waarop ze escaleerden tot bijna een eeuw van burgeroorlogen die uiteindelijk eindigden met een naakte imperiale dictatuur.
Het is heel moeilijk om een gevoel van vertrouwen en afhankelijkheid van een rechtssysteem te herstellen als de geloofwaardigheid ervan eenmaal is vernietigd. Ik vrees dat de enige opties een volledige herziening zijn die door de burgers wordt geïnitieerd, of een openlijke uitnodiging van een sterke man om eindelijk alle regels te negeren en de macht te grijpen.
Je bent verdoemd als je dat doet [wijs erop dat het Trumpiaanse fenotype niet anders is], en verdoemd als je dat niet doet [omdat je min of meer een Buzz Windrip uitnodigt om het over te nemen, samen met een intensivering van de door Bandy besproken verschijnselen X. Lee, MD].
De blue power trippers van vandaag zijn inderdaad zoals de rode van vroeger (en ook de meeste van hen zijn tegenwoordig slechter dan de ergste van de blauwe van vroeger). Maar als je zegt dat ze volkomen op elkaar lijken, zoals in de zaak Trump/Biden, zaai je verwarring. OTOH, als je helemaal niets over de kwestie zegt, dan heb je niet één belangrijk perspectief naar voren gebracht... tenminste om het ter overweging naar voren te brengen. De mening van Poetin [of Trump en Biden dat nu wel of niet zijn beiden zijn in staat om vredesniks uit te verkopen, wat ze zijn] dat het waarschijnlijker is dat Trump op een bepaald moment uit het linkerveld komt met drama, waarbij hij in zijn eigen geest bedenkt welke grote slechte strategie een streek van zijn eigen genialiteit is. De verklaring van Poetin was meer gecontroleerd. Hij zei simpelweg dat Trump onvoorspelbaarder was. Het kan zo'n klein smigen zijn meerMaar dat het zo zeggen Poetins idee van zwarte humor was?
IMO zou Trump dat moeten zijn onder druk gezet Biden niet terugbetalen, en dat zouden de Israëlische machten wel moeten zijn onder druk gezet om geen wraak te nemen op Netanyahu. Laat deze twee ontspannen, zodat ze zich kunnen terugtrekken uit de onzin die ze begaan... terug naar buiten zonder angst.
Mensen zouden het gedeelte over presidentiële bevoegdheden van de grondwet moeten LEZEN.
Een president heeft niet de macht om mensen te arresteren of in ‘kampen’ te stoppen.
Dit soort dingen zijn pure angstzaaierij voor politieke doeleinden
Alle macht om geld uit te geven en wetten aan te nemen ligt in handen van het Congres
Dat is juist. Het doet mijn bloed koken als ik zie hoe deze politici en mediahackers liegen en angst zaaien over Trump.
Rechten, bevoegdheden, grondwetten, etc. zijn alleen effectief zolang er leden van de heersende klasse zijn die bereid zijn deze af te dwingen. Wat mensen zou moeten verontrusten is de ontmanteling van het rechtssysteem tijdens de recente clownprocessen om achter een voormalige president aan te gaan over zoiets onbeduidends als zwijggeld aan een pornoster. Het rechtssysteem is nog nooit in deze hoedanigheid gebruikt om politieke rivalen te vervolgen, en er is nu een gevaarlijk precedent geschapen. Wanneer het rechtssysteem zijn eigen geloofwaardigheid vernietigt, verlies je een van de instellingen die bedoeld zijn om de uitvoerende en wetgevende macht onder controle te houden. Het is niet Trump of ons huidige kader van gerontocraten waar we ons zorgen over moeten maken, het is de volgende generatie politici die van deze geschiedenis zal hebben geleerd en tot de conclusie is gekomen dat het negeren van de regels het nieuwe normaal is.
Niet echt waar.
Het Congres heeft de afgelopen eeuw een groot deel van zijn wetgevende macht gedelegeerd aan administratieve instanties van de uitvoerende macht, die hun eigen administratieve wetten maken en deze handhaven, terwijl het Congres met zijn duimen draait. Voor wie werken die bureaus? De man aan de top van de uitvoerende macht, POTUS. De president trotseert voortdurend het Congres en de rechtbanken. Obama deed het met DACA, Trump deed het met reisverboden en Biden doet het nu met vergeving van studieleningen, en ELKE politicus in Amerika, van lokale burgemeesters tot Trump en Biden, deed het tijdens Covid. Natuurlijk moeten ze uiteindelijk stoppen, maar ze doen liever wat ze willen en vragen om vergeving dan wachten op toestemming.
Zelfs de bevoegdheden van het Congres om oorlog te voeren zijn gedelegeerd aan de uitvoerende macht via de Autorisatie van het Gebruik van Militair Geweld na 9 september. Het Congres heeft sinds de Tweede Wereldoorlog geen oorlog meer verklaard. Elke oorlog sindsdien is goedgekeurd door de uitvoerende macht.
De Grondwet? De rechtsstaat? Hoe vreemd.
Als de Democraten willen dat ik op hen stem, waarom bieden ze dan niet iets positiefs aan? Zoals de Nationale Ziektekostenverzekering? Zoals Duitsland al sinds de jaren tachtig van de negentiende eeuw doet? Waarom stoppen we de voortdurende oorlogen niet? In plaats van een nieuwe proxy-oorlog met Rusland en een poging om een proxy-oorlog met China te beginnen?
Waarom hebben de Democraten de gevangenis van Guantánamo Bay niet gesloten? Bestaat Obama's Kill List nog? O. aarzelde niet om er Amerikaanse burgers mee te vermoorden.
Wauw, wat een ingewikkelde geschiedenis – misschien moeten we ons realiseren dat geen van deze twee oude mannen is wat dit land of deze wereld nu of ooit nodig heeft. De één is oud en aarzelend, de ander is oud en wraakzuchtig. Ja, we staan klaar voor Mr. Toads Wild Ride, ongeacht wie er in januari 2025 aan de macht komt – als we het tot die tijd halen…
Het zijn allebei oplichters, maar door de oneerlijkheid van Biden lijkt het alsof Trump een kinderspel is, en hij komt ermee weg. Biden, die tot aan zijn nek in de vuile Oekraïense buit zit, ‘leidt’ ons naar een totale catastrofe, maar de media knijpen collectief een oogje dicht.
De familie Biden weet binnen de lijnen van de traditionele hebzucht, omkoperij en oneerlijkheid van Washington te kleuren.
De familie Trump beseft niet eens dat er lijnen zijn.
Daarom komt de familie Biden ermee weg en krijgt Trump 93 aanklachten, mogelijke gevangenisstraf en een half miljard dollar aan schadevergoeding (tot nu toe). Bepaal zelf wat erger is. De amateurboef die gepakt en gestraft wordt, of de professionele boef die dat niet doet.
Hoe denk je dat Sinclair Lewis 'It Can't Happen Here' schreef zonder getrouwd te zijn met Dorothy Thompson? Dat is Dorothy, op de foto met Sinclair. In 1925 was ze hoofd van het Berlijnse bureau voor de New York Post. Ze trouwde in 1928 met auteur Sinclair Lewis. Ze ontmaskerde en bekritiseerde de nazi's al vroeg, en was in 1930 een van de eerste journalisten die Adolf Hitler interviewde. Ze voorspelde dat de Duitsers tegen het einde van dat decennium een nieuwe oorlog zouden beginnen. In 1934 zorgde haar agressieve anti-nazi-berichtgeving ervoor dat Hitler haar uit Duitsland verdreef.
“In de woorden van de Amerikaanse buitenlandse correspondent Dorothy Thompson: 'Het is niet het feit van de vrijheid, maar de manier waarop vrijheid wordt uitgeoefend, die uiteindelijk bepaalt of de vrijheid zelf overleeft.'”
Er schuilt een opperste ironie in het feit dat Obama Thompson citeert, wiens werkelijk schitterende carrière eindigde na beschuldigingen van antisemitisme door zionisten, tegenover een menigte journalisten die beefden uit angst dat hun carrière vernietigd zou worden door Israëlische aanhangers die recentelijk Helen Thomas, Rick Sanchez en Octavia Nasr besmeurden. , en Jim Clancy voor terloopse, slecht doordachte opmerkingen. + Claudine Gay en vele, vele anderen aan deze trieste lijst.
hxxps://mondoweiss.net/2015/04/journalists-thompson-silenced/
Bedankt voor deze woorden van gezond verstand en perspectief. Het leek mij de hele tijd dat we getuige waren van een wreed luchtgevecht tussen rivaliserende elementen van dezelfde heersende oligarchie. Geen van beide staat aan onze kant. De alarmerende hyperbool van beide facties is behoorlijk fenomenaal.
Het lijkt allemaal zo op de val van de Romeinse Republiek, die ook tot stand kwam als gevolg van militaire overbelasting en de onverzadigbare hebzucht van de aristocratie. Toen de eerste keizer alle voorheen afzonderlijke machten van de staat aan zichzelf overnam, was het volk zo dankbaar voor de terugkeer van de stabiliteit dat zij zijn usurpatie met vreugde accepteerden, en de dag werd daarna altijd gevierd als wat hij de “Resoratie van de Republiek” noemde. dag.
“De politieke instellingen en de media in de VS – die gezamenlijk zoveel vernietiging, verval en decadentie hebben veroorzaakt – hebben onlangs besloten zich te verenigen tegen Donald Trump. Hun centrale bewering is dat de vastgoedmagnaat en oude NBC reality-tv-ster moreel verwerpelijke standpunten bepleit die ver buiten de grenzen van het fatsoen liggen; In verband daarmee, zo beweren zij, is hij persoonlijk zo afstotelijk dat zijn macht zowel het land als het presidentschap zou degraderen.
[...]
Maar in veel gevallen, en waarschijnlijk in de meeste gevallen, hebben de flamboyante aanklachten tegen Trump door figuren uit het establishment geen enkele zin, behalve als zelfverheerlijkende schijn, omdat degenen die hem veroordelen lange tijd soortgelijke ideeën hebben getolereerd, zo niet ronduit bepleit, zij het met minder retorische openhartigheid. Trump is overduidelijk een giftige autoritaire demagoog die moreel monsterlijke standpunten bepleit, maar in de meeste gevallen waarin de verontwaardiging van de elite wordt geuit, is hij slechts een natuurlijk verlengstuk van het heersende retoriek- en beleidskader dat is opgesteld, en niet een of andere radicale afwijking daarvan. Hij is hun identiteit. Wat het establishment het meest kwalijk neemt, is niet wat Trump is, doet of zegt, maar wat hij weerspiegelt: de onmiskenbare, onmiskenbare tekenen van een imperiale ineenstorting in een laat stadium, samen met de wrok en haat die ze al lang opzettelijk en uit eigenbelang hebben aangewakkerd, maar die zijn nu buiten hun macht.”
Bron:
Glenn Greenwald, “Het beleid van Donald Trump is geen gruwel voor de Amerikaanse mainstream, maar een ongemakkelijke weerspiegeling ervan”, The Intercept, 4 maart 2016
-
“Trump omschreef zijn buitenlands beleid als ‘America First’, waarmee hij inspeelde op een meer dan een eeuw durende vorm van Amerikaans isolationisme, oftewel conservatief anti-oorlogsgevoel. Maar zijn aanvallen op het Amerikaanse imperium waren ideologisch niet coherent. Hij haatte de NAVO, maar hij hield van Israël. Hij verhoogde de druk in Cuba, maar deed het tegenovergestelde met Noord-Korea. Hij verhoogde het militaire budget, zelfs toen hij probeerde troepen over de hele planeet terug te trekken. Zijn redenering was, wanneer hij gegeven werd, ronduit transactioneel.
[...]
Maar kijk eens naar het buitenland. Trump bedreigde het hele systeem van de Amerikaanse mondiale hegemonie. Hij bedreigde het om verschillende redenen en op andere manieren dan de basis, de socialisten en de anti-imperialisten, maar hij bedreigde niettemin het Amerikaanse imperium.”
Bron:
Christian Parenti, “Trump Against Empire: Is dat waarom ze hem haten?”, The Grayzone, 15 februari 2023
Het komt erop neer dat bepaalde segmenten van onze elite bang zijn voor het nominale nationalisme dat Trump vertegenwoordigt.
Trump is nu min of meer het warpig van elke doorsnee Russofobische Dem of neoconservatieve Republikein – hij speelde een belangrijke rol bij het verkrijgen van de 65 miljard dollar aan hulp en hij heeft herhaaldelijk verklaard dat de zionistische staat ‘het werk moet afmaken’, wat inhoudt dat totale vernietiging van de Palestijnen in Gaza.
We lijken dus tot een zekere tegenstrijdigheid te zijn gekomen in de zin dat Trump vertegenwoordigt wat onze heersende klasse verlangt via het Washington-zionistisch-militaristische imperium. Maar zoals gezegd is het de nationalistische populistische retoriek die hij soms aanhangt die een deel van onze heersende klasse met afschuw vervult, die de voorkeur geeft aan een 'weggegooide' natie boven een meer homogeen land, omdat zij menen dat een opstand van de ongewassen massa minder waarschijnlijk is met de 'weggegooide salade'.
De Big Bad Trumpenstein is het beste wat de Democratische Partij ooit is overkomen. De fondsenwerving onder paranoïde Democraten moet absoluut de pan uit rijzen.
Het was ronduit hilarisch toen ik onlangs hoorde hoe Maddow en het tv-programma “The View” spraken over Trump die ze sloot en in kampen stopte! Oh, de buik lacht! Stel je voor dat je denkt dat je zo belangrijk of zo'n grote bedreiging bent, of eigenlijk heel erg verschilt van de kernagenda van Trump, aangezien Trump nu behoorlijk Russofobisch is geworden en Johnson heeft geholpen de recente 65 miljard dollar aan hulp aan Oekraïne door te rekenen.
Verkiezingspolitiek is een absolute grap. Echte verandering zal alleen plaatsvinden buiten de stembus. Washington is een beerput van CIA-Democraten, neoconservatieven, oorlogszuchters en obsessieve identiteitspolitiekers, dat is alles. Nergens is ruimte voor een echt anti-oorlogsplatform, een Med4All-beweging en andere populistische zaken.
Geweldig artikel! Ik zou graag een artikel willen hebben over de krachtige rol van Big Religion daarin. Ze hebben hun klauwen op alles en toch verstoppen ze zich in de schaduw.
Wat valt er te weten?
Democraten hebben een wurggreep op zwarte kerken (ongeacht de denominatie).
Trump heeft een wurggreep op blanke evangelische christenen.
Katholieken en protestanten zijn redelijk gelijk verdeeld, waarbij beide groepen democratisch neigen.
Democraten krijgen ongeveer 2/3e tot 3/4e van de Joodse stemmen, en ongeveer 4/5e van de moslimstemmen.
hxxps://religioninpublic.blog/2021/03/29/the-2020-vote-for-president-by-religious-groups-christians/
Hoe verfrissend om onder woorden te brengen wat velen sinds 1980 hebben gezien.
Overeengekomen! Behalve, dan zou ik 1970 hebben gezegd. Ik was nog geen tiener, maar ik was oud genoeg om te horen toen het nieuws over Kent State door het hele land ging... vier doden in Ohio.
Ik weet dat ik een freak ben, maar ik beschouw de jaren zestig nu als de laatste, beste kans voor Amerika. Een generatie kwam in opstand tegen de Amerikaanse naoorlogse cultuur die bezig was een wereldimperium op te bouwen. Probeerde Amerika te hervormen. Zoals Dr. King zei: verander een Amerika dat zich aan de verkeerde kant van de wereldrevolutie bevond door een waardenrevolutie te voeren. Amerika reageerde met kogels. De populaire politici die verandering probeerden te leiden, eindigden dood. En nog anderen. Geweld, dood en gevangenissen waren de Amerikaanse reactie op een generatie die zei dat Amerika de verkeerde kant op ging.
Ronald Reagan begon als de keiharde politicus die de hippies hardhandig aanpakte, en in 1980 zat hij in het Witte Huis. Amerika had de oproepen tot een vreedzame revolutie afgewezen, en deed dat met geweld. De CIA-directeur was nu vice-president en op weg om president te worden. JFK was de laatste echt populaire president, met een gemiddelde goedkeuringsscore van meer dan 70%. We mogen niet merken dat tegenwoordig, in onze grote democratie, al onze leiders zeer impopulair zijn.
JFK de laatste echt populaire president was?
Weird.
Ik dacht dat de man die in 49 60 staten en bijna 1984% van de stemmen won, behoorlijk populair moet zijn geweest.
Houd van Reagan of haat hem, de stemmen liegen niet.
Ik was in de USN van 70-74. De opstand van de jaren zestig begon als de burgerrechtenbeweging en veranderde later in de anti-oorlogsbeweging. Haig, Cheney, enz. al. bevonden zich in de kring van Nixon, tot en met Bush II. We hebben de boel flink in de war gestuurd, en soms lijkt het erop dat het establishment 'wraak' op ons neemt.
Zou het kunnen zijn dat wat het hol maakt, is...
1) sterk gecensureerde Amerikaanse ‘mainstream’ media
2) 's werelds grootste gevangenispopulatie
3) een onlangs hernieuwde goedkeuring van de overheid voor massale surveillance van Amerikaanse burgers
4) politiediensten die sterk gemilitariseerd zijn en bemand zijn met ‘dierenartsen’ die melden dat er jaarlijks meer dan 1000 Amerikanen worden vermoord.
5) Voortdurende campagnes om stemmen die het niet eens zijn met de Democraten te verbieden of te deplatformeren en in het algemeen te annuleren. De moderne versie van boekverbrandingen.
6) Scènes van studenten die door het hele land worden aangevallen, grotendeels door democratische burgemeesters, vanwege de misdaad om geweldloos te protesteren tegen een aanhoudende genocide.
7) Een Democratische Partij die nu zo antidemocratisch is dat een president met een goedkeuringsscore van minder dan 40% en over wie 50% van de Democraten aan opiniepeilers heeft verteld dat ze niet als kandidaat willen worden … naar de overwinning vaart met een stemtotaal dat Ik kom in de verleiding om te vergelijken met generaal Sisi van Egypte.
8) Democratische begrotingen die al het geld aan het leger, de politie, de spionnen en de gevangenissen willen geven.
Niets daarvan zegt democratie en vrijheid…. het klinkt dus hol dat we iemand anders moeten haten omdat hij of zij de vijand van democratie en vrijheid zou kunnen zijn. Als je campagne wilt voeren ter verdediging van de democratie, kun je het beste zorgen voor zoiets als een functionele democratie, zodat de mensen iets te verdedigen hebben. En het is absoluut het beste als mensen niet openlijk in lachen uitbarsten als je dit “vrijheid” noemt.
Ik ben het zeer eens met Abbie. Er zijn nu allerlei soorten schendingen van de democratische praktijk en expressie gaande. Ik denk aan universiteitsvoorzitters van instellingen als Columbia en UCLA die de politie opriepen die veel geweldloze demonstranten tegen Israëls massamoorden op Palestijnen in elkaar sloegen en arresteerden. Dit is een flagrante schending van de vrijheid van meningsuiting en meningsuiting. Er wordt ook veel angst gezaaid over Trump, die vooral wordt gesteund door politieke en religieuze conservatieven. Trump was vóór Biden al een ambtstermijn president, en wat het autoritarisme betreft, was er niets bijzonders in zijn regering. Aan de andere kant hebben de Democraten veel ongepaste overkill en angstzaaierij gebruikt om hem uit zijn ambt te krijgen. Daartoe behoren twee impeachments, die op niets uitliepen omdat er niets was. En zijn veroordeling voor het kopen van de stilte van een pornoactrice over haar eerdere relatie met hem was politiek gemotiveerd en volgens velen niet crimineel. Hij werd ook berecht in het zeer democratische New York City. De Democraten willen hem in diskrediet brengen en zich bij voorkeur niet tegen hem keren, omdat hij populair is onder velen in het electoraat. En nu, in de campagne van 2024, geven ze allerlei waarschuwingen uit voor een soort Trump-dictatuur, mocht hij weer aan de macht komen. Een deel van de oververhitte retoriek van Trump draagt hieraan bij. Maar Trump is bepaald niet de enige presidentskandidaat die oververhitte retoriek gebruikt. Het is een gebruikelijke Amerikaanse praktijk. Als je Trump binnen de Amerikaanse democratische traditie wilt bekritiseren, moet je dat doen door naar zijn beleid te kijken in plaats van het schrikbeeld van autoritarisme of erger nog, totalitarisme op te wekken. Ik zeg deze dingen niet als aanhanger van Trump, maar als voorstander van de traditionele verkiezingscampagnepolitiek, die sommige anti-Trump-troepen hebben geschonden.
Ik weet niet zeker of ik het opbreken van beroepen als een schending van de vrijheid van meningsuiting zou classificeren.
Amerikanen hebben het recht om te marcheren en te protesteren, maar ze hebben niet het recht om openbare ruimtes te veroveren en deze aan anderen te ontzeggen. Ook hebben zij niet het recht om eigendommen van een particuliere instelling te bewonen. Hurken in een campusquad, of in een openbaar park of snelweg maakt inbreuk op de rechten van anderen om die gebieden te gebruiken. Er zijn genoeg apolitieke studenten die graag de quad willen gebruiken, een frisbee willen gooien of wat willen zonnebaden. En er zijn genoeg apolitieke boomers die na een lange dag gewoon thuis willen komen van hun werk en zich niet willen bezighouden met een snelweg die wordt geblokkeerd door demonstranten. Zij hebben ook rechten.
Stephen Berk, uitstekende reactie!
Steve: Wat betreft de rechten van studenten op hun protestkampen op de campussen: deze protesten volgen op tientallen jaren van discriminatie binnen deze instellingen tegen zowel de Palestijnen als degenen die voor hen pleiten.
Welke openbare ruimtes werden gevorderd zodat anderen er geen gebruik van konden maken? Iemand die op een trottoir loopt, heeft de ruimte die hij of zij inneemt ‘geëxecuteerd’, zodat anderen dezelfde ruimte niet kunnen gebruiken. Ik ben mij er echter niet van bewust dat de Palestijnse demonstranten de toegang van studenten tot hun campussen blokkeren. Demonstreren is geen ‘kraken’; dit is misbruik van deze term.
In het geval van openbare instellingen zoals UCLA denk ik niet dat deze eigendommen als privé-eigendom kunnen worden gekarakteriseerd. Nog afgezien van het feit dat studenten aan deze instellingen in zekere zin burgers van de instelling zijn.
In het geval van bijvoorbeeld Harvard, een particuliere instelling, is de beschuldiging van het exploderende antisemitisme op Harvard belachelijk. Vrijwel elke president van Harvard sinds Derek Bok is een Jood geweest. Ik ben afgestudeerd en ken heel goed de invloed van joden in de regering en in het bijzonder de macht van de joodse donorbasis en de voetafdruk ervan op Harvard. Dit kwam aan het verblindende licht met de driftbui van Bill Ackman, maar was al duidelijk voor degenen die keken, toen Larry Summers op aandringen van zijn Joodse vriendin de uitnodiging van een Palestijnse dichter door de Engelse afdeling blokkeerde. Harvard werd steeds autoritairder en werd wakker onder Drew Faust (getrouwd met een Jood en mogelijk zelf Joods). Als er al sprake was van antisemitisme op Harvard, dan was het onder auspiciën van deze Joodse presidenten en donoren.
Net zoals ik walg van de hypocrisie van de Dem. Partij Ik walg evenzeer van Harvard. Elke opeenvolgende regering is meer geldzuchtig en ideologisch georiënteerder geworden dan de vorige (en dit geldt ook voor de B-School en het Kennedy Instituut).
Het werd hoog tijd dat Harvard et al. opschudding kregen over hun voorkeur voor het zionisme en tegen de Palestijnse rechten en dat het publiek een kijkje kreeg in de manier waarop deze gewrichten (bijvoorbeeld ook Columbia, met de banden van zijn professor met de IDF) – hetzij rechtstreeks door het publiek gesteund via belastingen of indirect doordat ze een belastingvrijstelling hebben – ze worden nu beheerd, dat wil zeggen: wie beheert ze feitelijk. Op Harvard overtraden leden van de Corporation – de meesten van hen CEO's van een of andere soort in de financiële wereld – het besluit van de Faculteit der Kunsten en Wetenschappen en traden wraakzuchtig op tegen Harvards eigen studenten die het zionisme bekritiseren en protesteren tegen de racistische genocide in Palestina. Toch lijkt het mij dat de meeste leden van de Corporation grote belangenconflicten hebben als het gaat om hun posities en hun nabijheid tot Joodse geldbelangen.**
In het licht van dit grote geheel komt het piekeren over de kampen om genocide te beëindigen voor mij neer op pipi de chat.
**Het is niet zo eenvoudig om precies te achterhalen wie de leden van het bedrijf zijn. In december 2023 rapporteerde WBUR: “Aan het roer staat Penny Pritzker, een miljardair-zakenvrouw en voormalig Amerikaanse minister van Handel in de regering-Obama [[dit alleen al is een belediging voor de inlichtingendienst]]. Ze leidde de presidentiële zoekcommissie van Harvard die Gay tot president selecteerde. Andere leden met een lange staat van dienst zijn onder meer Paul J. Finnegan, co-hoofd van een investeringsmaatschappij uit Chicago en voormalig president van de Harvard Alumni Association, en Ted V. Wells Jr., partner en co-voorzitter van het advocatenkantoor Paul, Weiss. , Rifkind, Wharton & Garnizoen. Tot de vroegere leden behoren onder meer David Rubenstein, mede-oprichter van private equity firma The Carlyle Group.”
Zie Project 2025, wachtend op de inauguratie van Trump. Ik denk dat de omvang van dit neofascistische programma ongekend is in onze politiek en haalbaar is gezien het huidige klimaat.
Een fascinerend feit over 6 januari 2021, in de categorie Honden die niet blaften.
Niemand binnen de Democratische Partij riep ‘het volk’ op om naar buiten te komen en de democratie te verdedigen. Ik weet dat Amerikanen de geschiedenis niet kennen, maar dit is een standaardactie. Wanneer een democratie wordt aangevallen, wanneer elke regering die als een volksregering wordt beschouwd, wordt aangevallen, is het standaard dat de leiders van dat systeem het volk oproepen om hun regering te komen verdedigen. We hebben dit in deze eeuw gezien met een andere “volksregering”, toen Chavez van Venezuela reageerde op de poging tot staatsgreep van Bush en Cheney door het volk op te roepen hun regering te verdedigen. En dat deden ze. Wanneer een democratie wordt aangevallen, is het normaal en natuurlijk dat die regering het volk oproept om de regering van het volk te verdedigen.
Ik weet dat de Trumpers graag denken dat ze stoer zijn, maar ik bezocht vroeger delen van DC die Democratische politici niet zien en die ik aan “stadsvernieuwing” wilde doen. Als de mensen van DC hadden gereageerd op de actie van de Trumpers op 6 januari, zouden de Trumpers in DC zeer machteloos zijn geweest. Een paar duizend rednecks met wapens zijn niets vergeleken met wat sommige inwoners van DC in hun kasten hebben. Als de inwoners van DC massaal naar buiten waren gekomen om hun regering te verdedigen, dan had je pick-up trucks met MAGA-vlaggen snelheidsovertredingen zien krijgen om snel de stad uit te komen vanwege het automatische wapenvuur.
Wat vertelt de hond die niet blafte ons? Ten eerste dat niemand in het Democratische establishment dit als een volksregering beschouwt. Zelfs toen ze vastzaten aan een menigte en op de vlucht waren voor hun leven, dacht niemand van hen eraan de mensen op te roepen om naar buiten te komen en hen te redden. Ze belden hun echte bondgenoten, de politie en het leger, en klaagden later over hoe traag ze waren. Maar het bellen van de mensen kwam nooit in hun gedachten op, zelfs niet toen ze in wijdverbreide paniek verkeerden.
En ten tweede dat de inwoners van DC er geen belang bij hadden om de Democraten te verdedigen, of een regering waar ze liever de politie niet zouden financieren dan zelf te vechten om de regering te verdedigen. Ze kwamen er niet uit zichzelf uit, en de Democraten hadden, als ze zelfs maar hadden overwogen een oproep aan het volk te doen, zich moeten realiseren dat geen van die mensen enige reden had om de Democraten te redden.
Ze riepen niet om hulp omdat ze die niet nodig hadden. Op 6 januari waren er een paar honderd yahoos die een vreedzaam protest in een gewelddadige rel veranderden, en misschien nog eens zo'n duizend looky-loos die een ongeoorloofde rondleiding door het Capitool-terrein maakten en werden getroffen door een 'parading'-aanklacht en niet veel anders. Doen alsof zij alle meer dan 1000 miljoen mensen vertegenwoordigen die op Trump hebben gestemd, is weerzinwekkend, net als doen alsof een paar honderd BLM-relschoppers in de zomer van 70 alle meer dan 2020 miljoen Biden-kiezers vertegenwoordigden.
Project 2025 is feitelijk een opgewarmd reaganisme, waarbij de uitvoerende macht met een kapmes wordt aangepakt, ze een paar decimeringsrondes doorstaan, en zoveel mogelijk van de resterende banen wordt opgevuld door partijdige conservatieven in plaats van door partijdige liberalen. En eerlijk gezegd zou een beetje meer ideologisch evenwicht in de federale bureaucratie een goede zaak kunnen zijn. Er zijn een heleboel ideologische echokamers in de bestuurlijke staat waar geen conservatieven zijn toegestaan (tenzij ze incognito blijven).
hxxps://www.fedsmith.com/2021/02/12/political-donations-and-federal-employees/
Bedankt voor dit artikel. . . Ik denk dat Trump een bedreiging was/is voor de Deep State, het Militair Industrieel Complex (voeg ook Massamedia toe)