De gevaarlijke wet op het bewustzijn van antisemitisme

Het echte doel van het wetsvoorstel is het onderdrukken van de vrijheid van meningsuiting, schrijft Richard Eskow. Als het wordt uitgevaardigd, zou dat zo zijn uiteindelijk inbreuk maken op ieders burgerlijke vrijheden.

By Richard Eskow
Common Dreams

THet otalitarisme laat zelden zijn ware gezicht zien als het zich voordoet. In plaats daarvan pretendeert zij vaak voor goede en fatsoenlijke waarden te staan. Een nieuw wetsvoorstel beweert antisemitisme te bestrijden, iets waar alle fatsoenlijke mensen tegen zijn. 

Maar antisemitisme – dat wil zeggen vooroordelen en discriminatie van joden vanwege hun religie of etnische identiteit – is al verboden onder de burgerrechtenwetgeving. Het echte doel van de zogenaamde “Antisemitisme Bewustmakingswet” is het onderdrukken van de vrijheid van meningsuiting.

Dit gevaarlijke wetsvoorstel is door het Huis van Afgevaardigden aangenomen en wacht nu op een stemming in de Senaat. Het besteedt een deel van onze grondwettelijke rechten uit aan een externe organisatie, de Internationaleal Holocaust Remembrance Alliance, waarvan willekeurig definitie van antisemitisme vormt een bedreiging voor de burgerlijke vrijheden.

Het zou kunnen worden gebruikt om legitieme debatten over dit onderwerp de kop in te drukken Israël, haar beleid en het Amerikaanse beleid ten aanzien daarvan – beleid dat aanleiding heeft gegeven tot een van de grootste genocidedaden sinds de Holocaust.

[Zien: Het verkeerd richten van de strijd tegen het antisemitisme]

Dit wetsvoorstel zou historisch onderzoek kunnen verbieden en de vermelding van feiten kunnen verbieden die door internationale organisaties zijn geverifieerd. Het zou rechtszaken, bezuinigingen en disciplinaire maatregelen kunnen initiëren voor alle Amerikaanse ‘onderwijsprogramma’s of activiteiten, en voor andere doeleinden’. (Deze “andere doeleinden” zijn niet gedefinieerd.)

Studentendemonstranten, professoren, schrijvers en zelfs gekozen functionarissen zouden te maken kunnen krijgen met politieke repressie en een legaal doelwit kunnen worden.

De gevolgen zijn enorm. De Amerikaanse federale overheid geeft jaarlijks meer dan 100 miljard dollar uit aan onderwijs, inclusief $ 85.3 miljard voor de kleuterschool tot en met de middelbare school: 24.6 miljard dollar federale hulp bij studentenhulp en $ 1.3 miljard binnen congresoormerken voor hogescholen (voor projecten die variëren van de aanschaf van apparatuur en start- en landingsbanen op luchthavens tot onderwijsprogramma's voor gevangenissen).

Al deze uitgaven zouden kunnen worden gebruikt als hefboom om het legitieme debat te onderdrukken.

Ondanks de ‘antisemitische’ branding richt het wetsvoorstel zich zowel op joden als op niet-joden. Zoals literatuurprofessor Benjamin Balthasar schrijft, zou het effectief het onderwijzen van ‘veel Joodse geschiedenis en cultuur’ verbieden. Balthasar merkt op dat Hannah Arendt, Albert Einstein, Ed Asner en “talloze andere joden onder de nieuwe wet nu als ‘antisemitisch’ zouden worden beschouwd.”

Het wetsvoorstel definieert kritiek op Israël als een schending van Titel VI van de Civil Rights Act van 1964. Die wetgeving staat burgers toe om “administratieve klachten in te dienen bij de federale instantie die fondsen verstrekt”, of om een ​​rechtszaak aan te spannen bij de federale rechtbank.

Dat betekent dat niet-Joden actie zouden kunnen ondernemen tegen anti-apartheids-Joden – inclusief diep religieuze Joden die bezwaar maken tegen het bestaan ​​van Israël op theologische gronden. En ze zouden het kunnen doen in naam van het antisemitisme.

Zoals Balthasar schrijft, zou dit wetsvoorstel “in sommige opzichten de meest bestraffende wet tegen Joden zijn die in de VS zal worden uitgevaardigd sinds de Immigration Act van 1924.” Uiteindelijk zou het de burgerlijke vrijheden van iedereen aantasten. Hier zijn vijf voorbeelden van legitieme meningsuiting die op grond van deze wetgeving verboden zouden kunnen worden.

Vijf verboden uitspraken:

1. 'Gaza is een concentratiekamp.'

Deze zin is in strijd met een bepaling die ‘het maken van vergelijkingen van het hedendaagse Israëlische beleid met dat van de nazi’s’ verbiedt. Dat beschermt ongetwijfeld de gevoeligheid van mensen die zich door de vergelijking beledigd voelen, maar tegen welke prijs voor de Grondwet? Het is niet moeilijk om parallellen te trekken tussen sommige nazi-acties en bepaalde acties van veel andere landen, waaronder zowel Israël als de Verenigde Staten.

Dat hoeft ook geen verrassing te zijn. In Het Amerikaanse model van Hitler: de Verenigde Staten en het ontstaan ​​van de nazi-rassenwetJames Q. Whitman vermeldt dat Hitler zich liet inspireren door Amerikaans racisme, vooral door wetten die ‘bepaalde rassen uitsluiten van naturalisatie’.

Hitler sprak ook bewonderend over de manier waarop Amerikanen ‘de miljoenen (Amerikaanse Indianen) hadden neergeschoten tot een paar honderdduizend’. 

Omdat een deel van het nazibeleid afkomstig is uit dat van ons eigen land, roept dit de vraag op: hoe kan er een algeheel verbod bestaan ​​om dit beleid te vergelijken met dat van welk ander land dan ook?

Deze bepaling zou mensen op campussen en scholen vermoedelijk verbieden om bijvoorbeeld te zeggen dat “Gaza een concentratiekamp in de open lucht is.” Maar de Cambridge woordenboek definieert een “concentratiekamp” als “een plaats waar grote aantallen mensen gevangen worden gehouden in extreem slechte omstandigheden, vooral om politieke redenen.”

Kan iemand dat beweren GazaIs het geen concentratiekamp, ​​of is de massale uitroeiing daar niet al aan de gang? 

De concentratiekampen zijn niet uitgevonden door de nazi's. De Oxford Reference Dictionary overzicht begint: ‘Oorspronkelijk een plek waar niet-strijders werden ondergebracht, zoals ingesteld door Lord Kitchener tijdens de Tweede Boerenoorlog.’

De Verenigde Staten bouwden tijdens de Tweede Wereldoorlog ook concentratiekampen om Japans-Amerikaanse burgers te interneren.

Als dit wetsvoorstel wordt aangenomen, zou het toegestaan ​​zijn om het beleid van welk land dan ook te vergelijken met dat van Duitsland uit het nazi-tijdperk. Elk land dus, behalve één.

2. 'Bij de oprichting van Israël waren overwegingen van ras en etniciteit betrokken.'

De wet verbiedt “het Joodse volk zijn recht op zelfbeschikking te ontzeggen, bijvoorbeeld door te beweren dat het bestaan ​​van een staat Israël een racistische onderneming is.”

Een veelgebruikte definitie ‘racisme’ is ‘vooroordeel, discriminatie of antagonisme gericht tegen een persoon of mensen op basis van hun lidmaatschap van een bepaalde raciale of etnische groep, doorgaans een minderheid of gemarginaliseerde’.

Israël heeft sinds de oprichting speciale rechten verleend aan leden van een etnische groep, waar ter wereld ze ook wonen, terwijl Israël een aantal van diezelfde rechten heeft ontzegd aan mensen die zich al op zijn grondgebied bevonden toen de groep werd opgericht.

Hier is een historisch feit dat door deze wet zou worden onderdrukt: Israël is het enige land ter wereld dat door een bezettende natie (Groot-Brittannië) is opgericht bij fiat, gebaseerd op wereldwijde etnisch-religieuze banden in plaats van op een hedendaagse, levende samenleving.

De clausule over ‘racistische inspanningen’ zou ook de discussie over een ander historisch feit kunnen verbieden: dat de Balfour-verklaring leidde tot een toestroom van voornamelijk blanke Europese Joden naar land dat toen werd bewoond door gekleurde inheemse volkeren.

Het recht op zelfbeschikking wordt niet automatisch toegekend aan welke religieuze of etnische groep dan ook. Israël is het enige voorbeeld waar dat recht werd uitgebreid tot een volk dat grotendeels niet op de plek van zijn zogenaamde thuisland woonde, en waar dit werd gedaan door de burger- en eigendomsrechten te ontkennen van mensen die daar al generaties lang woonden.

3. 'Het recht op zelfbeschikking staat de verplaatsing van lokale bevolkingsgroepen ten gunste van mensen die momenteel elders wonen niet toe (of zou dit niet mogen doen).'

Minder dan 10 procent van de Palestijnse bevolking was Joods in 1890. (Ter vergelijking: ongeveer 40 procent van de bevolking van Bagdad was Joods in het begin van de 20e eeuw.) De meerderheid die generaties lang in Palestina had gewoond, werd zelfbeschikking ontzegd en verloor zowel rechten als eigendommen, ondanks hun onschuld met betrekking tot Europa's langdurige vervolging van de Joden.

Hoe kan een dergelijk recht aan de ene groep worden toegekend ten koste van een andere, reeds bestaande bevolking? Dat is op zijn minst een discutabel voorstel. Maar dit soort debat zou heel goed verboden kunnen worden onder dezelfde ‘racisme’-bepaling van deze wet.

4. 'Israël is de enige democratie in het Midden-Oosten.'

Je zou ook in de problemen kunnen komen als je een verwante bewering over Israël betwist: dat het “de enige democratie in het Midden-Oosten” is. Een democratie? Driekwart van alle Palestijnen – zo’n 750,000 tot 1,000,000 mensen – waren opzettelijk verplaatst bij de stichting van Israël. A 2018 wet stelt expliciet dat “het recht op nationale zelfbeschikking in de staat Israël uniek is voor het Joodse volk.”

Dat is moeilijk te rijmen met principes van democratie of zelfbeschikking. Op zijn minst zijn het redelijke onderwerpen voor debat – debat dat deze wet zou verbieden.

5. 'Israël voert een genocidale campagne in Gaza.'

De Israëlische acties in Gaza – systematische bombardementen, vernietiging van huizen en infrastructuur, moorden op journalisten en medisch personeel – voldoen aan veel wettelijke definities van genocide en andere misdaden. Dat is een kwestie van wet. Maar deze verklaring zou ook in strijd kunnen zijn met het al te brede verbod van de wet op vergelijkingen met het nazi-tijdperk.

In feite zijn veel landen en leiders er sinds de Tweede Wereldoorlog van beschuldigd zich op een nazi-achtige manier te hebben gedragen. Dat zou ons niet moeten verbazen, en het is ook niet per se verkeerd om de vergelijking te maken. Ja, zulke vergelijkingen kunnen verfoeilijk en extreem zijn. Maar, zoals Alex Ross schrijft in The New Yorker:

“Het soort genocidale haat dat in Duitsland uitbrak, was eerder gezien en is sindsdien gezien. Alleen door het wegnemen van zijn nationale versieringen en het begrijpen van zijn essentiële menselijke vorm hebben we enige hoop om het te overwinnen.”

We kunnen niet iets overwinnen wat we niet mogen benoemen.

Internationaal recht en collectieve schuld

Wat Israël naar verluidt in Gaza doet, werd vele jaren geleden onder het internationaal recht als crimineel gedefinieerd. Maar elke vermelding daarvan – of zelfs van internationale jurisprudentie over Israël – zou op grond van dit wetsvoorstel verboden kunnen worden.

De voorgestelde wet verbiedt ook ‘joden collectief verantwoordelijk te houden voor acties van de staat Israël’. Dat is eerlijk genoeg, vooral gezien de vele Joden over de hele wereld die vandaag de dag protesteren tegen de acties van Israël. Maar er is een bittere ironie.

Veel van de voorstanders van het wetsvoorstel geven alle inwoners van Gaza de schuld van de gebeurtenissen van 7 oktober, een beschuldiging die de Israëlische leiders openlijk hebben gebruikt om hun genocide te rechtvaardigen.

Ook verboden onder deze wet is het “beschuldigen van Joden als volk ervan verantwoordelijk te zijn voor werkelijk of ingebeeld wangedrag gepleegd door een enkele Joodse persoon of groep, of zelfs voor daden gepleegd door niet-Joden.”

Nogmaals, eerlijk genoeg. En toch is dit, nogmaals, precies wat de aanhangers van Israël en de mediabondgenoten de Palestijnen aandoen. Ze doen het ook met studentendemonstranten.

Ze zoeken heinde en verre naar iemand – wie dan ook – die iets antisemitisch heeft gezegd en die, hoe losjes ook, in verband kan worden gebracht met deze vreedzame en hoogstaande demonstranten. Vervolgens zonden ze de woorden van deze afwijkende individuen over het nieuws, en gebruikten ze om een ​​hele beweging te besmeuren.

Kunnen joden 'antisemitisch' zijn tegenover niet-joden?

Volgens dit wetsvoorstel kunnen ze dat wel. Het document waarop het zich baseert, zegt:

“Antisemitisme is een bepaalde perceptie van joden, die zich kan uiten in jodenhaat. Retorische en fysieke uitingen van antisemitisme zijn gericht tegen Joodse of niet-Joodse individuen en/of hun eigendommen, tegen Joodse gemeenschapsinstellingen en religieuze voorzieningen.” (Benadrukt de mijne.)

Deze definitie van antisemitisme is in feite zo breed dat er helemaal geen joden bij betrokken hoeven te worden. De ene niet-Jood kan “haat” uiten (een term die niet gedefinieerd is) tegen een andere niet-Jood en toch in strijd komen met deze wet. Of ze maken zich mogelijk schuldig aan een bepaalde verboden ‘perceptie’ van hun mede-niet-Jood.

Het wordt nog vreemder. Zoals geschreven, zou deze wet een Jood die zich tegen de bezetting verzet, kunnen verbieden ruzie te maken met een niet-Jood die deze steun steunt, op grond van het feit dat de toespraak van de Jood ‘antisemitisch’ is.

'Volgend jaar in Jeruzalem'

Elk jaar tijdens het Pascha herhalen de Joden het gebed: ‘Volgend jaar in Jeruzalem.’

Toen we dit op de Hebreeuwse school bestudeerden, leek het voor sommigen van ons duidelijk dat de terugkeer naar Jeruzalem bedoeld was met de verschijning van de Messias, en niet via een politieke verklaring. Maar degenen onder ons die deze vraag stelden, werden weggewuifd. 

Tegenwoordig leven veel van 's werelds meest traditionele joden houd de overtuiging vast dat de staat Israël de Schrift en de Halachische wet schendt. Ook zij zouden volgens deze wet als ‘antisemitisch’ kunnen worden beschouwd. Deze absurditeiten benadrukken het werkelijke doel van het wetsvoorstel, namelijk het onderdrukken van bepaalde uitingen door de staat.

Ondanks zijn naam doet de “Antisemitism Awareness Act” niet veel om echt antisemitisme aan te pakken. En het is ontworpen om ‘bewustzijn’ te onderdrukken, niet te bevorderen. Het verandert het veelgeroemde vrijheidsgevoel van de VS in een lachspiegel, een groteske en vertekende weerspiegeling van alles wat dit land op zichzelf beweert te zien. Het aannemen ervan zou een aanfluiting zijn van alles waar de Amerikaanse leiders beweren in te geloven.

De Senaat moet dit wetsvoorstel verwerpen.

Richard (RJ) Eskow is een journalist die voor een aantal grote publicaties heeft geschreven. Zijn wekelijkse programma, Het nul-uur, is te vinden op kabeltelevisie, radio, Spotify en podcastmedia.

Dit artikel is van  Gemeenschappelijke dromen.

Meningen die in dit artikel worden geuit en die al dan niet overeenkomen met die van Consortium Nieuws.

Alstublieft Doneren naar the
Spring Fonds Rit!