PATRICK LAWRENCE: Het hiernamaals van leugens

Het bedrog van ‘bewapende verkrachting’ in Gaza krijgt wat een fatale klap lijkt te krijgen.

By Patrick Laurens
Speciaal voor consortiumnieuws 

LAfgelopen vrijdag, terwijl president Joe Biden, de Franse president Emmanuel Macron en andere westerse leiders, samen met de verslaggevers die voor hen werkten, in Normandië druk bezig waren de heldenmoed van het Rode Leger bij het verslaan van het Reich 80 jaar geleden uit de doeken te doen, gebeurde er iets dat meer met de geschiedenis in overeenstemming was. de pagina's van The Times van Londen.

Onder de kop: “Israël zegt dat Hamas verkrachting als wapen heeft gebruikt. Klopt het bewijs?” twee onderzoeksjournalisten, Catherine Philp en Gabrielle Weiniger, beslissend versnipperd het dichte weefsel van leugens over dit onderwerp, de afgelopen acht maanden geweven door de Israëliërs, de westerse media, grillig geobsedeerde zionistische sympathisanten en verschillende feministische poseurs.

[Zien: Bewijs ontbreekt in aanklacht 'massaverkrachting' tegen Hamas]

Philp en Weiniger hebben een uitzonderlijk stukje journalistiek geproduceerd, waarvan ik binnenkort de deugden zal bespreken. Voor nu alleen dit: je zult nooit een stukje van deze integriteit lezen aan deze kant van de Atlantische Oceaan – en zeker nooit erin The New York Times, wiens beruchte oneerlijkheid in de kwestie van vermeend seksueel geweld in de Gaza-crisis weinig overeenkomsten kent in de geschiedenis van de ooit maar niet langer bekende krant.

Maar de betekenis van The Times stuk gaat veel verder dan zijn kwaliteit als eersteklas werk. De reguliere media hebben eindelijk bericht over de monsterlijke propaganda-operatie die lugubere beschuldigingen van seksueel misbruik door Hamas-milities heeft verzonnen. Het oppervlak van de stilte is eindelijk verstoord. De historici zullen een verslag hebben waarmee ze kunnen werken.

En het verslag zal, als reflecties in een spiegel, de fundamentele nalatigheden van andere grote media bevatten – The New York Times, de BBC, de nieuwsdiensten, enzovoort, op een lange lijst – terwijl zij samenwerkten met de zionistische staat om dit bouwwerk van leugens naar voren te brengen om de barbaarsheden van de Israëlische bezettingsmacht te rechtvaardigen. (En laten we deze wilden een nieuwe naam geven in uniform.) [Drie Israëlische experts aanspraak maken op hun opmerkingen waren verkeerd weergegeven The Times van Londen stuk.]

Ik vond de opmerking van Aaron Maté leuk toen hij een link plaatste naar The Times stuk op X kort nadat het uitkwam: “De gevestigde media beginnen onafhankelijke journalisten en een eekhoorn Twitter-account in te halen” – dit laatste is een verwijzing naar de man, vrouw of entiteit die het stuk markeerde toen het afgelopen vrijdag werd gepubliceerd.

BREAKING: Nieuw gedetailleerd rapport van de Times of London geeft toe dat er geen bewijs is voor de “massaverkrachtings” hoax verzonnen en verspreid door de NYT, BBC, Guardian, AP en Reuters, en merkt op dat Patten’s eigen VN-rapport dit bevestigt en herhaalt haar oproep voor een daadwerkelijk VN-onderzoek pic.twitter.com/GI0EzaPXJq

— ??? (@zei_eekhoorn) 7 juni 2024

Gewoon het punt, of een van de vele. Diverse onafhankelijke publicaties, met name maar niet alleen De Grayzone, Mondoweiss, Elektronische Intifada en Het snijpunt, waren er snel bij om de agressieve propaganda van de Israëli’s aan de kaak te stellen toen, met de adembenemend nagemaakte stukken van Jeffrey Gettleman in The New York Times Afgelopen december liep het liegen volledig uit de hand. 

Deze publicaties zorgden ervoor dat het licht bleef schijnen op een verhaal dat anders in de duisternis zou zijn verdwenen. We zien in hun rapporten de toenemende macht van onafhankelijke media om nauwkeurige verslagen van gebeurtenissen in het verslag te plaatsen. In dit geval, zo niet in veel andere gevallen, faalden degenen die de foto airbrushen.

Ondubbelzinnige weerlegging 

Philp en Weiniger beantwoorden de vraag die in de kop van hun stuk is gesteld en antwoorden met een ondubbelzinnig “Nee”: er is geen enkel gedegen bewijs dat Hamas-milities, en anderen die afgelopen 7 oktober met hen het zuiden van Israël zijn binnengetrokken, zich bezighielden met systematische, officieel gepland seksueel geweld tegen Israëliërs, vrouwen en mannen, tijdens hun aanvallen op verschillende kibboetsen net over de grens tussen Gaza en Israël.

Dit was een onmogelijk stuk om te schrijven, dat begon met het vertellen van het verhaal van de overlevenden van de verkrachting van 7 oktober en de vermoorde slachtoffers van verkrachting, maar eindigde met hoe hun verhalen en stemmen zijn gekaapt. https://t.co/puua3f2Dh6

— Gabrielle Sivia Weiniger (@gabrielle_sivia) 8 juni 2024

Deze verzinsels begonnen binnen enkele dagen na de gebeurtenissen van 7 oktober te verschijnen en hebben sindsdien het publieke debat in het Westen vervuild. We moeten nu een ander bureaucratisch acroniem dragen, CRSV, ‘conflictgerelateerd seksueel geweld’, om de ernst van de beschuldigingen in onze gedachten veilig te stellen.

Prominente faux-feministen – onder wie Hillary Clinton en Sheryl Sandberg, blijven zich overgeven aan ‘de politisering van verkrachting’, zoals een van de bronnen van Philp en Weiniger het noemt.

Maar de lucht begint te klaren. Vanaf nu zullen degenen die doorgaan met het verhandelen van de troep die door de Israëlische propagandamachine wordt opgeroepen, zichzelf alleen maar blootstellen als niet-serieuze hansworsten in dienst van een apartheidsstaat. Laat ze.

Philp en Weiniger besteden aanzienlijke columns aan het rapport dat op 4 maart is uitgebracht door Pramila Patten, de speciale vertegenwoordiger van de VN over seksueel geweld in conflictgebieden.

Zoals te verwachten was, gingen de westerse media lang mee met Pattens rapport over “redelijke gronden om aan te nemen dat conflictgerelateerd seksueel geweld op meerdere locaties plaatsvond.”

Verloren gegaan in de opwinding die deze taal in de reguliere pers veroorzaakte, was de bevinding van de VN dat er ook geloofwaardig bewijs is, en veel daarvan, van dergelijk misbruik door de IOF. En zoals Philps en Weiniger melden, weigerden de Israëliërs botweg mee te werken aan een formeel onderzoek naar een van deze zaken – de beschuldigingen tegen Hamas of de IOF – toen Patten, wiens missie een voorbereiding was op een officieel onderzoek, er een aanbeveelde.

Het gapende gat dat Philp en Weiniger in de boog van de propagandisten slaan, komt ook voort uit het Patten-rapport. Wat haar team ook mag hebben gevonden op het gebied van seksueel geweld tijdens de campagne van 19 januari tot en met februari. Tijdens de 14e missie rapporteerde het dat er geen bewijs was dat Hamas het als een systematisch oorlogswapen had besteld.

Om dit duidelijk te maken: seksueel geweld in oorlogstijd is net zo oud en betreurenswaardig als oorlogvoering zelf.

De boeren in de infanterie van het Rode Leger hadden er tijdens de Tweede Wereldoorlog een reputatie voor. Maar het was in geen enkel opzicht het militaire beleid van de Sovjet-Unie, net zomin als dat van de Hamas-leiding was of is.

Alstublieft Doneren naar the
Spring Fonds Rit!

Dit onderscheid is de sleutel tot de vernietiging van het bouwwerk van propagandisten. Het meest beruchte stuk onzin dat op dit punt werd gepubliceerd – de lange afhaalmaaltijd van Jeffrey Gettleman op 28 december, het stuk dat de lont aanstak – had de kop: “Schreeuwt zonder woorden: hoe Hamas seksueel geweld op 7 oktober bewapende. '

'Erfelijk trauma'

Nadat ze deze fraude in een invloedrijke reguliere krant aan het licht hebben gebracht, zijn Philps en Weiniger eenvoudigweg ongeëvenaard als ze onderzoeken waar de pelotons van verzinsels en regelrechte leugenaars van de Israëli's de beelden vandaan haalden die de propaganda zo explosief maakten.

Ze schrijven het toe aan het “erfelijke trauma” – de uitdrukking van Gabor Maté, niet die van Philps en Weinger – de Europese joden hebben al die eeuwen van pogroms en de concentratiekampen van het Reich met zich meegebracht.

Hier zijn de twee Times verslaggevers die dit gebruik van het verleden uitleggen. Hun verwijzing in deze passage is naar Sarai Aharoni, een wetenschapper aan de Ben-Gurion Universiteit die een archief aan het samenstellen is van de gebeurtenissen die op 7 oktober begonnen (en moge het accuraat blijken wanneer het wordt geopend na een embargo van 50 jaar):

“Voor joodse Israëli’s was het schrikbeeld van verkrachting historisch gezien nauwer verbonden met de pogroms in Oost-Europa, waarbij duizenden joden werden vermoord en joodse vrouwen werden verkracht door christelijke soldaten en antisemitische bendes. Die vervolging zou een van de drijvende krachten worden achter het moderne zionisme en de hervestiging van Europese joden in de Ottomaanse provincie die het Britse mandaatgebied Palestina werd.

Deze ‘historische herinneringen’, merkt Aharoni op, zijn een culturele erfenis geworden voor het Joodse volk, vooral voor degenen zonder seculiere opleiding, een feit dat een rol zou gaan spelen in de berichtgeving over wat er op 7 oktober gebeurde.

En verderop in het stuk:

“Aharoni en anderen zijn getroffen door hoe nauw de Zaka-verslagen aansluiten bij de overgeleverde verhalen over de verschrikkingen van de pogroms. 'Het eerste beeld van verkrachting en seksueel geweld werd automatisch in verband gebracht met de Europese geschiedenis', zegt ze, vooral door mensen met een religieuze opleiding.

'Er is dus een Zaka-vrijwilliger (een ultraorthodoxe reddingsgroep die bekend staat om het verzinnen van bewijsmateriaal) wiens voornaamste opleiding religieus is. Hij heeft veel Joodse teksten gelezen waarin de verkrachting van vrouwen wordt beschreven. Deze teksten verschijnen keer op keer in Joodse verhalen en ze verschijnen telkens wanneer er een grote gebeurtenis tegen Joodse gemeenschappen plaatsvindt.”

En verder:

“Het nu ontkrachte verhaal van de zwangere vrouw en haar geslachte foetus is bekend uit de pogroms. Veel andere onjuiste verhalen gingen over baby’s – een Zaka-figuur beweerde een baby levend gebakken in een oven te hebben gevonden.”

Zeer fijne journalistiek. Philp en Weiniger zijn ook uitstekend op het gebied van de sociologie van de verslechtering van Israëls altijd aanwezige racisme sinds Benjamin Netanyahu, ter wille van zijn politieke overleving, in de laatste dagen van 2022 een regering van ongeloofwaardige freaks vormde.

“Het idee van de Arabische man als een expliciete seksuele bedreiging voor Joodse vrouwen,” schrijven ze, “ontwikkelde zich samen met de beweging van de Israëlische politiek naar rechts.”

Philps en Weiniger zijn naar mijn mening te vriendelijk om de beschuldiging van Hamas voor het toeschrijven van seksueel misbruik toe te schrijven aan de trauma's uit het verleden van de Joden. Het lijkt mij meer in de lijn van amateuristisch slordige propaganda en nog een ander geval – hoe hartgrondig ziek je hiervan wordt – van het ophemelen van het historische lijden van de Joden om de cynische claim van de zionisten om de eeuwige slachtoffers van de wereld te zijn in stand te houden.

Zullen The Times exposé ervoor zorgen dat de propagandisten en zionistische fanatici ophouden, nu een reguliere krant zijn stem toevoegt aan het eervolle werk van de eerder genoemde onafhankelijke publicaties? Op de lange termijn wel. Het verhaal van groepsverkrachtingen, gebakken baby's en ontmantelde moeders is dood.

Het onderhouden van de gevel

Op de korte termijn: nee. Een van de bepalende kenmerken van propagandisten is dat ze nooit kunnen toegeven dat ze ongelijk hadden als ze werden ontmaskerd. Overgave is uitgesloten als het je doel niet is om de realiteit over te brengen, maar om een ​​façade te construeren die deze aan het zicht onttrekt: gevels storten in als slecht gebouwde muren als er ook maar een enkele kier in verschijnt.

Jeffrey “Ik wil niet eens het woord 'bewijs' gebruiken” Gettleman is ons voorbeeld.

Terwijl er geen sprake is van de Times door hem te ontslaan – dit zou zijn om de schande van de krant toe te geven – had ik voorspeld dat hij zou worden overgeplaatst naar het politiebureau in Trenton of een ander dergelijk schandelijk lot. Ik had het fout. Gettleman is terug in Oekraïne, vanwaar hij tot de ochtend van 7 oktober rapporteerde.

Zijn eerste stuk, na een onderbreking van drie en enkele maanden, verscheen op 11 mei en was eigenlijk een heel goed verslag van de recente Russische opmars naar het noordoosten van Oekraïne. Verschillende anderen in deze lijn volgden, allemaal min of meer evenwichtig – of evenwichtiger, laten we het zo laten, dan de voor de hand liggende propaganda van de Times heeft lange tijd lezers gegeven in zijn Oekraïne-rapporten.

Gettlemans laatste, gedateerd 8 juni – een dag later The Times scheurde een nieuwe voor hem zonder zijn naam te noemen – was een vreemd lang rapport over hoe populair cafeïnehoudende energiedrankjes zijn onder Oekraïense soldaten aan het front.

Ik las dit, oorlogscorrespondentie op zijn scherpst, als een indicatie van de Times is begonnen met een langdurige rehabilitatie van een verslaggever op wie zij al lang trots is.

Zult u ooit nog een naamregel van Gettleman vertrouwen? Ik niet. Een X-gebruiker genaamd Mazen Labban verwoordde het mooi als The Times Er ging een stuk rond: “Elke dag dat de NYT Gettleman in zijn staf houdt en het onzin dat hij heeft geschreven niet intrekt, is een belediging voor journalisten en journalistiek.”

elke dag de nytimes Jeffrey Gettleman in zijn staf houdt en de onzin die hij heeft geschreven niet intrekt, is een ernstige belediging voor journalisten en voor de journalistiek. https://t.co/40OS1UcfMi

— Mazen Labban (@mazen_labban) 11 februari 2024

Nee, de schande van de omvang van Gettleman, Mazen, kan niet worden uitgewist. Maar Gettleman zal blijven – dat moet wel. Vanaf nu is het zijn taak om op zijn plaats te blijven staan, zodat de gevel niet barst.

Er is ook het geval, minstens zo flagrant als dat van Gettleman, van Sheryl Sandberg, al jarenlang propagator van, laten we het bedrijfsfeminisme noemen.

Sandberg heeft de fraude met seksueel geweld aangepakt met wat we als roekeloze overgave moeten beschouwen, gezien hoe gretig ze de niet-onderzochte Israëlische propaganda heeft overgenomen en hoe onverschillig ze sindsdien is gebleken in het tegenspreken van feiten.

Op 2 mei bracht Sandberg een 60 minuten durende film uit over Hamas' thema 'bewapening' van seksueel geweld, getiteld 'Screams Before Silence'. Als dit je doet vermoeden dat ze prima alle aangetoonde leugens van de beruchte Gettleman-afhaalmaaltijd kan repliceren, blijf dan bij die gedachte.

Sandberg noemt de film een ​​documentaire, en tevens het waardigste werk dat ze ooit heeft gemaakt. Het is een regelrechte herhaling van de oorspronkelijke Israëlische zin, compleet met Zaka en alle andere in diskrediet gebrachte niet-getuigen en leugenaars die aandacht besteden aan de lezers die ze zullen zijn tegengekomen in het Gettleman-stuk en talloze soortgelijke stukken.

Schreeuwt vóór stilte werd twee maanden na het Patten-rapport en de eerder genoemde onafhankelijke journalistiek vrijgegeven, maar dat maakt niet uit.

Sandberg zal hoe dan ook doorgaan. Ze is vastbesloten om van haat tegen Hamas, en men vermoedt bij uitbreiding de Palestijnen, een soort feministische zaak te maken. Zielig. Er wordt geen melding gemaakt van de twintig duizend vrouwen die de IOF heeft afgeslacht, mevrouw Sandberg?

Dit is feminisme dat in de zionistische zaak wordt bewapend, duidelijk en eenvoudig. Echt, waardevol feminisme, feminisme als onderdeel van het humanisme, is lang, lang geleden uit het raam verdwenen, daar ben ik me heel goed van bewust. Maar dit lijkt mij een verslechtering te ver, zelfs met het oog op de treurige geschiedenis van een zaak die ooit zo veelbelovend was.

Misschien vanwege de obsessieve motivaties van Sandberg en de herhaling van zoveel valse verhalen, Schreeuwt vóór stilte heeft inderdaad vage lof gekregen in de reguliere media.

CNN en The Wall Street Journal bedekte het zwijgend. Weinig anderen hebben iets te zeggen gehad.

Leugens die ten grondslag liggen aan onze hegemonistische orthodoxieën hebben zeker een leven na de dood. Maar ze leven zelden of nooit eeuwig, en sterven vaak een langzame, pijnlijke dood.

Patrick Lawrence, jarenlang correspondent in het buitenland, voornamelijk voor The International Herald Tribune, is columnist, essayist, docent en auteur, meest recentelijk van Journalisten en hun schaduwen, beschikbaar van Clarity Press or via Amazon. Andere boeken zijn onder meer Time No Longer: Americans After the American Century. Zijn Twitter-account, @thefloutist, is permanent gecensureerd. 

AAN MIJN LEZERS. Onafhankelijke publicaties en degenen die voor hen schrijven, bereiken een moment dat tegelijkertijd moeilijk en veelbelovend is. Aan de ene kant nemen we steeds grotere verantwoordelijkheden op ons in het licht van het toenemende verzuim van de reguliere media. Aan de andere kant hebben we geen duurzaam verdienmodel gevonden en moeten we ons daarom rechtstreeks tot onze lezers wenden voor ondersteuning. Ik zet mij voor de duur in voor onafhankelijke journalistiek: ik zie geen andere toekomst voor de Amerikaanse media. Maar het pad wordt steiler, en daarbij heb ik jouw hulp nodig. Dit wordt nu urgent. Als erkenning voor de toewijding aan onafhankelijke journalistiek kunt u zich abonneren op The Floutist, of via mijn Patreon rekening.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

Alstublieft Doneren naar the
Spring Fonds Rit!