Hoe het ICC de Israëlische straffeloosheid overwint

Ramzy Baroud over het machtsparadigma dat lange tijd de relatie van het Westen met Palestina en, bij uitbreiding, het Mondiale Zuiden heeft bepaald.

By Ramzy Baroud
Z-netwerk

EZelfs de meest optimistische politieke analisten hadden niet verwacht dat de hoofdaanklager van het Internationaal Strafhof dat zou worden uitspreken deze woorden:

“Ik heb redelijke gronden om aan te nemen dat Benjamin Netanyahu (…) en Yoav Gallant (…) strafrechtelijke verantwoordelijkheid dragen voor (…) oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid …”

Afgezien van de twee Israëli's heeft Karim Khan dat ook gedaan inclusief drie Palestijnen over zijn verzoek om arrestatiebevelen van de Kamer van vooronderzoek van het ICC. Dat is belangrijk, maar we moeten niet vergeten dat volgens het westerse denken de Palestijnen altijd de schuldige partij zijn geweest. 

Bewijs voor de bovenstaande bewering is dat het Westen Israël lange tijd heeft afgeschilderd als een land dat uit zelfverdediging in oorlog is. Bijgevolg zijn de Palestijnen – ook al zijn ze bezet, onteigend en onterfd – de agressors.

Deze bizarre logica is niet vreemd als je het bekijkt binnen het grotere machtsparadigma dat de relatie van het Westen met Palestina en, bij uitbreiding, het Mondiale Zuiden heeft bepaald. 

Bijvoorbeeld van de 54 personen aangeklaagd Volgens het ICC zijn er sinds de oprichting ervan in 2002 47 Afrikanen, een feit dat regeringen, civiele samenlevingen en intellectuelen in het gehele Zuiden terecht al vele jaren in beroering heeft gebracht. 

Over westerse dubbelhartigheid heeft Aimé Césaire, een Martinicaanse intellectueel en politicus, schreef, 

“Ze tolereerden (..) het nazisme voordat het hen werd aangedaan, ze hebben het vrijgesproken, hun ogen ervoor gesloten, het gelegitimeerd, omdat het tot dan toe alleen op niet-Europese volkeren was toegepast.”

De Tweede Wereldoorlog inspireerde het Westen tot nieuw denken. Het Internationaal Gerechtshof (ICJ) en het ICC zijn onder meer het directe resultaat geweest van die verschrikkelijke westerse oorlog. Het was de manier van het Westen om de nieuwe status quo, die door de overwinnaars was gevestigd, te beschermen. 

Alstublieft Doneren naar the
Spring Fonds Rit!

Het Mondiale Zuiden deed toch mee. “Afrika had een bijzonder belang bij de oprichting van het hof, omdat de bevolking door de eeuwen heen het slachtoffer was geworden van grootschalige schendingen van de mensenrechten”, aldus een vertegenwoordiger van de Organisatie voor Afrikaanse Eenheid. zei in Rome, de geboorteplaats van het Statuut van Rome, in 1998.

Het is echter voorspelbaar dat het ICC een platform is geworden waar voormalige koloniale meesters een oordeel uitspreken over de niet-Europese wereld. In die zin is gerechtigheid nauwelijks gediend. 

Zoals altijd is en blijft Palestina de lakmoesproef van de internationale orde. Al meer dan vijftien jaar proberen de Palestijnen de hulp van het ICC in te roepen om Israël verantwoordelijk te houden voor zijn militaire bezetting en verschillende misdaden in Palestina. 

De Palestijnen hebben dit simpelweg gedaan vanwege elke poging om via de Verenigde Naties een praktisch mechanisme in het leven te roepen om de Israëlische bezetting te beëindigen is voldaan met een wreed Amerikaans veto. 

Terwijl de Israëlische bezetting een permanente bezetting werd, en de raciale apartheid zijn tentakels uitspreidde om elke centimeter van Palestina te bestrijken, is de steun van de VS aan Israël een eerste verdedigingslinie geworden tegen elke internationale kritiek, laat staan ​​actie, gericht op het beteugelen van Israël. .

Ook al hebben de VS geweigerd lid te worden van het ICC, het land heeft nog steeds grote invloed op de organisatie, hetzij via het Internationaal Strafhof sancties of door hem opgelegde druk bondgenoten die lid zijn van de rechtbank.

Het ICC heeft dus uitstel verleend. Beslissingen die slechts enkele maanden hadden moeten duren, duurden jaren voordat ze werden genomen. De instelling, die in het leven werd geroepen om snel gerechtigheid te bewerkstelligen, werd een bureaucratisch juridisch apparaat dat er alles aan deed om aan zijn verantwoordelijkheden tegenover de Palestijnen te ontsnappen. 

De volharding van de Palestijnen en de enorme solidariteit die zij hebben verkregen uit landen in het Zuiden hebben uiteindelijk hun vruchten afgeworpen. 

In 2009 dienden Palestijnen hun eerste aanvraag in om lid te worden van het ICC. Toch duurde het meer dan drie jaar voordat toenmalig aanklager Luis Moreno Ocampo dat deed bereiken zijn besluit uit 2012, waarbij de Palestijnen een dergelijk dringend lidmaatschap werd ontzegd vanwege hun wettelijke status als louter waarnemers bij de VN 

De rest van de wereld schaarde zich opnieuw achter Palestina en, later dat jaar, achter de Algemene Vergadering van de VN verleend Palestina krijgt de status van ‘niet-lidstaat van waarnemer’. 

Het duurde nog drie jaar voordat Palestina officieel lid werd van het ICC. Vier jaar later, in 2019, toenmalig aanklager Fatou Bensouda bepaald dat aan de zogenaamde wettelijke criteria was voldaan die nodig waren om een ​​onderzoek in Palestina te starten.

Maar in plaats van een onderzoek te openen, stuurde Bensouda de zaak terug naar de Kamer van vooronderzoek voor verdere bevestiging. 

Een officieel onderzoek was dat niet geopend tot maart 2021, maar kwam tot stilstand toen Karim Khan later dat jaar Bensouda verving als hoofdaanklager. 

Dus wat gebeurde er tussen maart 2021 en 20 mei 2024, waardoor de altijd onwillige Khan zover kon gaan dat hij arrestatiebevelen vroeg? 

Ten eerste de Israëlische genocide in Gaza, waarbij het aantal slachtoffers in de tienduizenden loopt.

Ten tweede stond de geloofwaardigheid van het door het Westen verankerde rechtssysteem, dat de wereld sinds de Tweede Wereldoorlog heeft geregeerd, op het spel. Dit verklaart de nadruk die Khan in zijn 20 mei legde verklaring: 

“Als we niet onze bereidheid tonen om de wet op gelijke wijze toe te passen (…) zullen we de voorwaarden scheppen voor de ineenstorting ervan.” 

Ten derde de solidariteit van het Mondiale Zuiden, die heeft gediend als de ruggengraat van alle Palestijnse inspanningen bij internationale juridische instellingen. 

Na tientallen jaren van een eenzijdige benadering van mondiale conflicten is de slinger eindelijk aan het verschuiven. Als we zeggen dat Gaza de wereld verandert, menen we dat ook.

Ramzy Baroud is journalist en redacteur van de Palestina Chronicle. Hij is de auteur van vijf boeken, waaronder: Deze kettingen zullen worden verbroken: Palestijnse verhalen over strijd en verzet in Israëlische gevangenissen (2019) Mijn vader was een vrijheidsstrijder: het onvertelde verhaal van Gaza (2010) en De tweede Palestijnse Intifada: een kroniek van de strijd van een volk (2006). Dr. Baroud is een niet-ingezeten senior research fellow bij het Center for Islam and Global Affairs (CIGA), Istanbul Zaim University (IZU). Zijn website is www.ramzybaroud.net.

Dit artikel is van Z-netwerk.

Meningen die in dit artikel worden geuit en die al dan niet overeenkomen met die van Consortium Nieuws.

Alstublieft Doneren naar the
Spring Fonds Rit!