Vijay Prashad: 'Rockin' in de vrije wereld'

Aandelen

Terwijl de VS 95.3 miljard dollar aan militaire financiering voor Israël, Taiwan, Oekraïne en zichzelf viert, is hier een blik op de Indo-Pacifische strategie van Washington en wat er op het spel staat.

Iri en Toshi Maruki, ‘XII Floating Lanterns’, 1968, van The Hiroshima Panels.
(Via Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek)

By Vijay Prashad
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek

OOp de avond van 14 mei klom de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken het podium op van Barman Dictat in Kiev, Oekraïne, om een ​​elektrische gitaar op te pakken en zich bij de Oekraïense punkband 19.99 aan te sluiten. Oekraïners, hij zei, “vechten niet alleen voor een vrij Oekraïne, maar voor een vrije wereld.” 

Blinken en 19.99 speelden vervolgens het refrein van Neil Youngs ‘Rockin' in the Free World’, waarbij ze de implicaties van de tekst volledig negeerden – net zoals Donald Trump, die volgens Young’s ergernis, gebruikte het refrein in zijn presidentiële campagne van 2015–2016.

In februari 1989, de dag nadat Young het nieuws ontving dat de tour van zijn band in de USSR was mislukt, schreef hij de tekst van het lied, gebaseerd op zijn kritiek op de Reagan-jaren en de eerste maand van het presidentschap van George HW Bush. Hoewel het op het eerste gezicht patriottisch klinkt, is dat lied – net als “Born in the USA” (1984) van Bruce Springsteen – diep kritisch over de hiërarchieën en vernederingen van de kapitalistische samenleving.

De drie verzen van “Rockin' in the Free World” schetsen een beeld van wanhoop (“mensen schuifelen met hun voeten / mensen slapen in hun schoenen") gedefinieerd door de drugsepidemie die de armen teistert (een vrouw “stopt het kind weg/en ze gaat een klap halen”), de ineenstorting van de onderwijsmogelijkheden (“er is nog een kind/ dat nooit naar school zal gaan”), en een groeiende bevolking die op straat leeft (“we hebben duizend lichtpunten/ voor de dakloze man”). 

Het lied van Springsteen, geschreven in de schaduw van de Amerikaanse oorlog tegen Vietnam (“dus stopten ze een geweer in mijn hand / stuurden me naar een vreemd land / om de gele man te gaan vermoorden”), vatte ook de wurging van de arbeidersklasse samen. in de VS konden velen van hen geen baan vinden nadat ze waren teruggekeerd van een oorlog die ze niet wilden (“down in the shadow of the penitentiary/ out by the gas fires of the raffinaderij/ I’m 10 years burning the road / je kunt nergens heen, je kunt nergens heen”).

Dit zijn liederen van angst, geen oorlogsliederen. Het zingen van ‘geboren in de VS’ of ‘blijf rocken in de vrije wereld’ roept geen gevoel van trots op in het Mondiale Noorden, maar een felle kritiek op zijn meedogenloze oorlogen. 'Blijf rocken in de vrije wereld' is doordrenkt van ironie.

Blinken snapte het niet, en Trump ook niet. Ze willen de allure van rock-'n-roll, maar niet de zuurte van de teksten. Ze begrijpen niet dat het lied van Neil Young uit 1989 de soundtrack is van het verzet tegen de Amerikaanse oorlogen die volgden tegen Panama (1989–1999), Irak (1990–1991), Joegoslavië (1999), Afghanistan (2001–2021), Irak ( 2003–2011) en nog veel meer.

Iri en Toshi Maruki, ‘XIII Dood van de Amerikaanse krijgsgevangenen’, 1971, uit The Hiroshima Panels. (Via Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek)

Blinken ging naar Kiev om de goedkeuring van drie wetsvoorstellen in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden te vieren passend 95.3 miljard dollar voor de legers van Israël, Taiwan, Oekraïne en de Verenigde Staten. Dit komt bovenop de ruim 1.5 biljoen dollar die de VS heeft verdiend besteedt elk jaar op zijn leger.

Het is obsceen dat de VS Israël blijven voorzien van dodelijke munitie voor de genocide op de Palestijnen in Gaza, inclusief de 26.4 miljard dollar die zij in de nieuwe wetsvoorstellen aan Israël hebben beloofd, terwijl zij bezorgdheid veinzen over de uithongering en slachting van Palestijnen. 

Het is afschuwelijk dat de VS vredesbesprekingen tussen Oekraïne en Rusland blijven verhinderen en tegelijkertijd het gedemoraliseerde leger van het eerstgenoemde land financieren (inclusief 60.8 miljard dollar voor wapens in de nieuwe wetsvoorstellen alleen al), terwijl de VS het conflict proberen te gebruiken om “Rusland verzwakt. '

Aan de andere kant van Eurazië hebben de VS op soortgelijke wijze de kwestie Taiwan gebruikt in hun pogingen om China ‘verzwakt’ te zien. Dat is de reden dat dit aanvullende krediet 8.1 miljard dollar uittrekt voor de ‘veiligheid in de Indo-Pacifische regio’, inclusief 3.9 miljard dollar aan bewapening voor Taiwan en 3.3 miljard dollar voor de bouw van onderzeeërs in de VS. 

Taiwan staat niet alleen als potentiële frontlijnstaat in deze drukcampagne tegen China: het nieuw gevormde land Rot, bestaande uit Australië, Japan, de Filippijnen en de VS, gebruikt oplosbare conflicten tussen de Filippijnen en China als kansen om gevaarlijke manoeuvres te bewapenen in de hoop een reactie van China uit te lokken die de VS een excuus zou geven om het land aan te vallen.

Iri en Toshi Maruki, ‘XIV Crows’, 1972, van The Hiroshima Panels. (Via Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek)

Het nieuwe dossier van Tricontinental, “De nieuwe Koude Oorlog veroorzaakt bevingen door Noordoost-Azië”, uitgegeven in samenwerking met de Internationaal Strategiecentrum (Seoul, Zuid-Korea) en Geen Koude Oorlogstelt dat “de door de VS geleide Nieuwe Koude Oorlog tegen China Noordoost-Azië destabiliseert langs de historische breuklijnen van de regio, als onderdeel van een bredere militariseringscampagne die zich uitstrekt van Japan en Zuid-Korea, via de Straat van Taiwan en de Filippijnen, helemaal tot aan Australië en de eilanden in de Stille Oceaan.” 

De boeman voor deze opbouw in wat de VS de ‘Indo-Pacific’ noemt (een term die is ontwikkeld om India te betrekken bij de alliantie om China te omsingelen) is Noord-Korea, wiens nucleaire en raketprogramma’s worden gebruikt om asymmetrische mobilisatie langs de Stille Oceaan te rechtvaardigen. rand van Azië. 

Dat is van Zuid-Korea militair budget in 2023 ($47.9 miljard) was meer dan tweemaal zo hoog als die van Noord-Korea Het BBP($20.6 miljard) in hetzelfde jaar is slechts één voorbeeld dat deze onevenwichtigheid benadrukt. Dit gebruik van Noord-Korea, zo stelt het dossier, “is altijd een vijgenblad geweest voor de Amerikaanse inperkingsstrategieën – eerst tegen de Sovjet-Unie en vandaag tegen China.” (U kunt het dossier in het Koreaans lezen hier).

Iri en Toshi Maruki, XV Nagasaki, 1982, uit The Hiroshima Panels. (Via Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek)

In de beginjaren van de Amerikaanse ontwikkeling van de ‘Indo-Pacifische strategie’ hebben Chinese geleerden als Hu Bo, Chen Jimin en Feng Zhennan betoogde dat de term louter conceptueel was, beperkt door de tegenstellingen tussen de landen die betrokken waren bij de ontwikkeling van de Chinese containmentstrategie.

De afgelopen jaren heeft zich echter een nieuwe opvatting ontwikkeld dat deze verschuivingen in de Stille Oceaan een ernstige bedreiging voor China vormen en dat de Chinezen bot moeten reageren om elke provocatie te voorkomen. 

Het is deze situatie, die wordt gekenmerkt door de vorming door de VS van allianties die bedoeld zijn om China te bedreigen (de Quad, AUKUS, JAKUS en de Squad), naast de weigering van China om te buigen voor de hyper-imperialisme van het Mondiale Noorden, dat een ernstige dreiging in Azië creëert.

Het laatste deel van het dossier, “Een weg naar vrede in Noordoost-Azië”, biedt een inkijkje in de hoop van de volksbewegingen in Okinawa (Japan), het Koreaanse schiereiland en China om een ​​weg naar vrede te vinden.

Vijf eenvoudige principes verankeren dit pad: maak een einde aan de gevaarlijke allianties, de door de VS geleide oorlogsspelletjes in de regio en de Amerikaanse interventie in de regio en steun de eenheid tussen de strijd in de regio en de frontliniestrijd om een ​​einde te maken aan de militarisering in Azië. 

Dit laatste punt wordt op verschillende fronten bestreden door degenen die in de buurt van Okinawa's Kadena Air Base en Henoko Bay wonen, evenals door de Zuid-Koreaanse Terminal High Altitude Area Defense-installatie en de marinebasis van Jeju, om er maar een paar te noemen.

Iri en Toshi Maruki, ‘X Petition’, 1955, van The Hiroshima Panels. (Via Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek)

Een aantal jaren geleden bezocht ik de Maruki-galerij buiten de stad Higashi-Matsuyama in Saitama, waar ik de opmerkelijke muurschilderingen zag gemaakt door Ira Maruki (1901–1995) en Toshi Maruki (1912–2000) ter herinnering aan het verschrikkelijke geweld van de atoombommen die de Amerikaanse regering op Hiroshima en Nagasaki liet vallen.

Deze muurschilderingen, in de traditionele Japanse inktwasstijl sumi-e, tonen de immense menselijke tol van de lelijkheid van de moderne oorlogsvoering. Dankzij hoofdcurator Yukinori Okamura en de internationale coördinator Yumi Iwasaki konden we een aantal van deze muurschilderingen opnemen in ons dossier en in deze nieuwsbrief.

In 1980 arresteerde de Zuid-Koreaanse militaire dictatuur Kim Nam-ju (1945–1994) en 35 andere linksen op grond van hun betrokkenheid bij het Voorbereidingscomité van het Nationale Bevrijdingsfront. Kim was een dichter en een vertaler die die van Frantz Fanon meebracht Zwarte huid, witte maskers en de geschriften van Ho Chi Minh in het Koreaans.

Terwijl hij acht jaar in de Gwangju-gevangenis zat, schreef Kim een ​​reeks krachtige poëzie, die hij voor publicatie naar buiten kon smokkelen. Eén van die gedichten, “De dingen zijn echt veranderd”, gaat over de verstikking van de ambities van het Koreaanse volk over hun eigen schiereiland.

Onder het Japanse imperialisme, als Joseon-mensen
riep 'Lang leve de onafhankelijkheid!',
Japanse politieagenten kwamen en namen ze mee,
Japanse aanklagers ondervroegen hen,
Japanse rechters hebben hen berecht.

Japan trok zich terug en de VS kwamen tussenbeide.
Nu als Koreanen
zeg 'Yankee Go Home',
De Koreaanse politie komt en haalt ze weg,
Koreaanse aanklagers ondervragen hen,
Koreaanse rechters hebben hen berecht.

Na de bevrijding zijn de zaken echt veranderd.
Omdat ik riep: 'Verdrijf de buitenlandse indringers!',
mensen uit mijn eigen land
arresteerde mij, ondervroeg mij en zette mij voor de rechter.

Vijay Prashad is een Indiase historicus, redacteur en journalist. Hij is schrijver en hoofdcorrespondent bij Globetrotter. Hij is redacteur van LeftWord-boeken en de directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek. Hij is een senior niet-ingezeten fellow bij Chongyang Institute for Financial Studies, Renmin-universiteit van China. Hij heeft meer dan 20 boeken geschreven, waaronder: De duistere naties en De armere naties. Zijn nieuwste boeken zijn Strijd maakt ons menselijk: leren van bewegingen voor socialisme en, met Noam Chomsky,  De terugtrekking: Irak, Libië, Afghanistan en de kwetsbaarheid van de Amerikaanse macht.

Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.

De meningen die in dit artikel worden geuit, kunnen al dan niet een weerspiegeling zijn van die van Consortium Nieuws.

Alstublieft Doneren naar the
Spring Fonds Rit!

4 reacties voor “Vijay Prashad: 'Rockin' in de vrije wereld'"

  1. Mei 30, 2024 op 07: 48

    Bedankt Vijay

  2. Patrick Machten
    Mei 29, 2024 op 22: 50

    Ik ben naar atoombommusea in Japan geweest. Ze vertellen je over dingen die je liever niet weet.

  3. bardamu
    Mei 29, 2024 op 17: 34

    Een verzoek aan experts—-

    Meer dan bij het meeste Amerikaanse avonturisme heb ik er moeite mee om uit te vinden wat de Amerikaanse grootsheid in de Aziatische Stille Oceaan precies moet bereiken. We kunnen niet hopen op een duidelijke en nauwkeurige bekentenis van Joe Biden and Company, en ik zie geen legitiem doel.

    Er is natuurlijk de chipindustrie in Taiwan. Maar zoals de zaken er nu voor staan, blijft dit toegankelijk voor het Westen. Omgekeerd zou zowel het Westen als China het in een middag kunnen vernietigen als de militaire motieven voldoende intens waren. De VS zijn niet van plan die industrie over te nemen en te runnen. Als er enig idee bestaat om het te dupliceren, zou dit beter werken in Kansas of Carolina. Maar zoals de zaken er nu voor staan, wordt de belangrijkste kennis die op Amerikaanse universiteiten wordt doorgegeven grotendeels doorgegeven tussen Chinese staatsburgers. Niets in de militaire aanpak richt zich op de feitelijke logistiek of problemen.

    Toepassingen van militaire principes veranderen van generatie op generatie, maar wil iemand serieus een landoorlog in Oost-Azië? Zo ja, voor welke inzet? Wat is de uitbetaling? Willen de VS rijst en vis gaan verbouwen? Wil het de industrie die het exporteerde heroveren? Wil zij de door water opgewekte elektriciteit overnemen?

    Niets van dit alles is eigenlijk logisch. Tegelijkertijd bestaat er het idee van ‘sancties’ voor het een of ander. Meestal worden deze aangekondigd als het afdwingen van een of ander ethisch idee, maar in de praktijk reageren ze op zorgen dat andere landen onderling handel drijven. Als een land bezittingen in beslag neemt wanneer het zijn munteenheid gebruikt, met welk land moet men dan de handel stopzetten?

    De machthebbers in Washington hebben lang getolereerd dat ze voor idioten werden uitgemaakt, omdat ze wisten dat er andere beschuldigingen zouden kunnen worden geuit die consequenties zouden kunnen hebben. Er moet een soort van ‘groot schaakbord’-concept bestaan, maar dit impliceert niet langer zozeer het idee dat een natie zou moeten slagen, laat staan ​​een alliantie van naties.

    Wie dan, en hoe?

  4. Vera Gottlieb
    Mei 29, 2024 op 10: 08

    Amerika…de GROOTSTE SHIT DISTURBER van de moderne tijd.

Reacties zijn gesloten.