Vijay Prashad: Drie kwaden

Er bestaat geen onduidelijkheid over de vraag of Israël ervoor zorgt dat Gaza lijdt onder bezetting, apartheid en genocide. Om de Israëlische ontkenning tegen te gaan, volgt hier een korte inleiding over waarom deze termen accuraat zijn.

By Vijay Prashad
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek

Ieen hoofdstuk uit Frantz Fanon's Zwarte huid, witte maskers (1952), genaamd ‘The Fact of Blackness’, schrijft Fanon over de wanhoop die racisme teweegbrengt, de immense angst om in een wereld te leven die heeft besloten dat bepaalde mensen simpelweg niet menselijk of niet menselijk genoeg zijn.

Aan de levens van deze mensen, kinderen van een mindere god, wordt minder waarde toegekend dan aan de levens van de machtigen en de bezittenden. Een internationale verdeeldheid van de mensheid verscheurt de wereld in stukken en gooit massa’s mensen in het vuur van angst en vergetelheid.

Wat er gebeurt in Rafah, de zuidelijkste stad van Gaza, is afschuwelijk. Sinds oktober 2023 heeft Israël 2.3 miljoen Palestijnen in Gaza opdracht gegeven zuidwaarts te trekken, terwijl de Israëlische strijdkrachten hun geweervizieren gestaag over de wetlands van Wadi Gaza hebben verplaatst tot aan de rand van Rafah. Kilometer voor kilometer, terwijl het Israëlische leger oprukt, beweegt de zogenaamde veilige zone zich steeds verder naar het zuiden. 

In december beweerde de Israëlische regering met grote wreedheid dat de tentenstad al-Mawasi (ten westen van Rafah, aan de Middellandse Zee) het nieuwe aangewezen veilige gebied was.

Met slechts 6.5 vierkante kilometer (de helft van de grootte van de Londense luchthaven Heathrow) is de zogenaamde veilige zone binnen al-Mawasi lang niet groot genoeg om de ruim een ​​miljoen Palestijnen die zich in Rafah bevinden, te huisvesten.

Het was niet alleen absurd van Israël om te zeggen dat al-Mawasi een toevluchtsoord zou zijn, maar – volgens het oorlogsrecht – moet een veilige zone door alle partijen worden overeengekomen.

“Hoe kan een zone veilig zijn in een oorlogsgebied als het slechts eenzijdig wordt beslist door één deel van het conflict?” gevraagd Philippe Lazzarini, commissaris-generaal van het VN-agentschap voor Palestijnse vluchtelingen (UNRWA); “Het kan alleen maar het valse gevoel bevorderen dat het veilig zal zijn.” Bovendien heeft Israël bij verschillende gelegenheden al-Mawasi gebombardeerd, een gebied dat naar eigen zeggen veilig is. 

Op 20 februari viel Israël een opvangcentrum van Artsen Zonder Grenzen/Medecins Sans Frontières aan, waarbij twee familieleden van het personeel van de organisatie omkwamen. 

Op 13 mei was een internationaal VN-staflid aanwezig gedood nadat het Israëlische leger het vuur opende op een VN-voertuig, een van de bijna 200 VN-arbeiders gedood in Gaza naast de gerichte moord van hulpverleners. 

[Op 26 mei kwamen bij een Israëlische luchtaanval in Rafah minstens 45 burgers om het leven, wat de Israëlische premier Benjamin Netanyahu nu probeert te voorkomen. aanspraak maken op was een ‘tragische vergissing’. De aanval, waarbij voornamelijk vrouwen en kinderen levend verbrandden, vond plaats twee dagen na het Internationaal Gerechtshof bestelde Israël stopt zijn aanval op Rafah.]

Israël is niet alleen begonnen Rafah te bombarderen, maar heeft ook haastig tanks gestuurd om de enige grensovergang in beslag te nemen waarlangs hulpgoederen binnenstroomden op de weinige vrachtwagens per dag die er mochten binnenkomen. Nadat Israël de grens bij Rafah had ingenomen, verhinderde het de toegang van hulpgoederen tot Gaza helemaal.

Uitgehongerde Palestijnen zijn lange tijd Israëlisch geweest beleidsmaatregelen, wat uiteraard een oorlogsmisdaad is. Het voorkomen dat hulp Gaza binnenkomt, maakt deel uit van de internationale verdeeldheid van de mensheid die niet alleen deze genocide heeft gedefinieerd, maar ook de bezetting van Palestijns land in Oost-Jeruzalem, Gaza en de Westelijke Jordaanoever sinds 1967 en het systeem van apartheid binnen de grenzen die Israël heeft vastgesteld na de Nakba of ‘Catastrofe’ uit 1948.

Drie woorden in deze zin worden door Israël fundamenteel betwist: apartheid, bezetting en genocide. Israël en zijn bondgenoten in het Mondiale Noorden willen beweren dat het gebruik van deze woorden om het Israëlische beleid, het zionisme of de onderdrukking van de Palestijnen te beschrijven neerkomt op antisemitisme. 

Maar zoals de Verenigde Naties en talrijke gerespecteerde mensenrechtenorganisaties opmerken, zijn dit juridische beschrijvingen van de realiteit ter plaatse en geen morele oordelen die haastig of uit antisemitisme worden geveld. Een korte inleiding over de juistheid van deze drie concepten is nodig om deze ontkenning tegen te gaan.

Apartheid. De Israëlische regering behandelt de Palestijnse minderheidsbevolking binnen de in 1948 gedefinieerde grenzen (21 procent) als tweederangsburgers. Er zijn minstens 65 Israëlische wetten uit die discrimineren tegen Palestijnse burgers van Israël. Een van hen, voorbij verklaarde het land in 2018 tot een ‘natiestaat van het Joodse volk’. 

Zoals de Israëlische filosoof Omri Boehm schreefMet deze nieuwe wet onderschrijft de Israëlische regering “formeel” het gebruik van “apartheidsmethoden binnen de erkende grenzen van Israël.” De Verenigde Naties en Human Rights Watch hebben beiden gezegd dat de Israëlische behandeling van Palestijnen onder de definitie van apartheid valt. Het gebruik van deze term is geheel feitelijk.

Bezetting. In 1967, Israël bezet de drie Palestijnse gebieden in Oost-Jeruzalem, Gaza en de Westelijke Jordaanoever. Van 1967 tot 1999 werden deze drie gebieden onderdeel van de bezette Arabische gebieden genoemd (waartoe op verschillende tijdstippen ook het Egyptische Sinaï-schiereiland, de Syrische Golan-regio en Zuid-Libanon behoorden).

Sinds 1999 worden ze de Bezette Palestijnse Gebieden (OPT) genoemd. In de VN documenten en de Internationaal GerechtshofIsraël wordt de ‘bezettende macht’ genoemd, wat een kunstterm is die bepaalde verplichtingen van Israël vereist jegens degenen die het bezet.

Hoewel met de Oslo-akkoorden van 1993 de Palestijnse Autoriteit werd opgericht, blijft Israël de bezettingsmacht van de Bezette Palestijnse Gebieden, een benaming die niet is herzien.

Een bezetting is identiek aan koloniale overheersing: het is wanneer een buitenlandse macht een volk in zijn thuisland domineert en hun de soevereiniteit en rechten ontzegt. Ondanks de militaire terugtrekking van Israël uit Gaza in 2005 (waaronder de ontmanteling van 21 illegale nederzettingen), bleef Israël Gaza bezetten door een omheining rond de Gazastrook te bouwen en door toezicht te houden op de mediterrane wateren van Gaza.

De annexatie van delen van Oost-Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever, evenals de punctuele bombardementen op Gaza, zijn schendingen van de verplichting van Israël als bezettingsmacht.

Een bezetting legt de bezette bevolking een structurele voorwaarde van geweld op. Daarom erkent het internationaal recht dat degenen die bezet zijn, het recht hebben om zich te verzetten.

In 1965, midden in de strijd van Guinee-Bissau tegen het Portugese kolonialisme, besloot de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties voorbij Resolutie 2105 (“Implementatie van de Verklaring over het verlenen van onafhankelijkheid aan koloniale landen en volkeren”). Paragraaf 10 van deze resolutie is de moeite waard om aandachtig te lezen: 

“De Algemene Vergadering (…) erkent de legitimiteit van de strijd van de volkeren onder koloniaal bewind om hun recht op zelfbeschikking en onafhankelijkheid uit te oefenen en nodigt alle staten uit om materiële en morele hulp te bieden aan de nationale bevrijdingsbewegingen in koloniale gebieden.” 

Er is hier geen onduidelijkheid. Degenen die bezet zijn, hebben het recht om zich te verzetten, en in feite zijn alle lidstaten van de Verenigde Naties door dit verdrag gebonden om hen te helpen. 

In plaats van wapens te verkopen aan de bezettende macht, die de agressor is in de aanhoudende genocide, zouden de lidstaten van de Verenigde Naties – vooral uit het mondiale noorden – de Palestijnen moeten helpen.

Genocide. In de bestellen gepubliceerd op 26 januari, vond het Internationale Gerechtshof (ICJ) “plausibel” bewijs dat Israël genocide pleegde tegen de Palestijnen.

In maart publiceerde Francesca Albanese, de speciale VN-rapporteur voor de situatie van de mensenrechten in de bezette Palestijnse gebieden, een monumentaal rapport over de situatie van de mensenrechten in de bezette Palestijnse gebieden. verslag genaamd ‘Anatomie van een genocide’.

Daarin schreef Albanese dat “er redelijke gronden zijn om aan te nemen dat de drempel die aangeeft dat Israël genocide pleegt, is bereikt.” “Meer in het algemeen”, schreef ze,

“Ze geven ook aan dat de acties van Israël zijn aangestuurd door een genocidale logica die integraal deel uitmaakt van zijn kolonisten-koloniale project in Palestina, wat een teken is van een voorspelde tragedie.”

De intentie om genocide te plegen wordt gemakkelijk bewezen in de context van het Israëlische bombardement. In oktober 2023 sprak de Israëlische president Isaac Herzog zei dat “een hele natie daarbuiten verantwoordelijk is” voor de aanslagen op 7 oktober, en het was niet waar dat “burgers zich niet bewust waren van, en er niet bij betrokken waren.” 

Het Internationaal Gerechtshof heeft onder meer op deze verklaring gewezen, omdat het Israëls intentie en gebruik van ‘collectieve bestraffing’ tot uitdrukking brengt, een genocidale oorlogsmisdaad. De volgende maand zei de Israëlische minister van Jeruzalemzaken en Erfgoed Amichai Eliyahu zei dat het laten vallen van een atoombom op Gaza “een optie” was, aangezien “er geen niet-strijders in Gaza zijn.” 

Voordat de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof werd gepubliceerd, zei Moshe Saada, een lid van het Israëlische parlement van Netanyahu’s Likud-partij, zei dat “alle Gazanen vernietigd moeten worden.” Deze gevoelens tonen, naar welke internationale maatstaf dan ook, de intentie om genocide te plegen. Net als bij ‘apartheid’ en ‘bezetting’ is het gebruik van de term ‘genocide’ volkomen juist.

Eerder dit jaar publiceerde Inkani Books, een Tricontinental: Institute for Social Research-project gevestigd in Zuid-Afrika, de isiZulu-versie van Fanon's Ellendig van de aarde, Izimpabanga Zomhlaba, vertaald door Makhosazana Xaba. We zijn zo trots op deze prestatie, dat we het werk van Fanon in een andere Afrikaanse taal hebben gebracht (het is al vertaald in het Arabisch en Swahili).

Toen ik voor het laatst in Palestina was, sprak ik met jonge kinderen over hun ambities. Wat ze me vertelden deed me denken aan een gedeelte uit De ellendige van de aarde:

“Op twaalf- of dertienjarige leeftijd kennen de dorpskinderen de namen van de oude mannen die bij de laatste opstand waren, en de dromen die ze dromen in de douars [kampen] of in de dorpen zijn niet die over geld of over het doorkomen van hun problemen. examens afleggen zoals de kinderen van de stad, maar dromen van identificatie met een of andere rebel, van wie het verhaal van wiens heroïsche dood hen tot op de dag van vandaag tot tranen toe beweegt.”

Kinderen in Gaza zullen zich deze genocide met minstens dezelfde intensiteit herinneren als hun voorouders zich 1948 herinnerden en zoals hun ouders zich de bezetting herinnerden die sinds hun eigen kindertijd boven dit smalle stukje land opdoemde. Kinderen in Zuid-Afrika zullen deze regels van Fanon in isiZulu lezen en zich degenen herinneren die 30 jaar geleden vielen om een ​​nieuw Zuid-Afrika in te wijden.

Vijay Prashad is een Indiase historicus, redacteur en journalist. Hij is schrijver en hoofdcorrespondent bij Globetrotter. Hij is redacteur van LeftWord-boeken en de directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek. Hij is een senior niet-ingezeten fellow bij Chongyang Institute for Financial Studies, Renmin-universiteit van China. Hij heeft meer dan 20 boeken geschreven, waaronder: De duistere naties en De armere naties. Zijn nieuwste boeken zijn Strijd maakt ons menselijk: leren van bewegingen voor socialisme en, met Noam Chomsky, De terugtrekking: Irak, Libië, Afghanistan en de kwetsbaarheid van de Amerikaanse macht.

Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.

De meningen die in dit artikel worden geuit, kunnen al dan niet een weerspiegeling zijn van die van Consortium Nieuws.

Alstublieft Doneren naar the
Spring Fonds Rit!