Patrick Lawrence: Over journalisten, studenten en macht

Aandelen

Studentendemonstranten zijn met hun helderheid van woorden en daden vastgeklonken aan de realiteit, terwijl de mediaklasse ervoor terugdeinst.

Een pre-party van een dinerreceptie van pre-Witte Huis-correspondenten in Washington Hilton op 3 mei 2014 in Washington, DC. (Andrew H. Walker/Getty Images voor Yahoo News/Flickr CC BY 4.0 Deed)

By Patrick Laurens
ScheerPost

TDe Amerikaanse media hebben nooit een tekort aan rode letters als het gaat om hun prachtige combinatie van hooghartigheid en onverantwoordelijkheid. Maar vorige week gingen de reguliere dagbladen en tijdschriften helemaal naar scharlaken en alizarin karmozijnrood.

Hoe helderder hoe beter, zeg ik, wanneer de nalatigheid van onze media zodanig aan het licht komt dat lezers de misleidingen en afleidingen die op dit punt hun bedoeling zijn niet langer kunnen missen.

Ik zat afgelopen donderdag tijdens het ontbijt mee te lezen op zoek naar het nachtelijke nieuws over de Israëlisch-Amerikaanse genocide in Gaza, toen ik de kop tegenkwam in De New York Times, “Wasmiddelvellen zijn slechte schoonmaakmiddelen.” Wauw.

Dit is een verhaal The Times had het gevolgd sinds de opener van 5 april, 'De 5 beste wasmiddelen van 2024', maar mijn vrienden op Eighth Avenue lieten me in de steek. Eindelijk kon ik de dag ingaan met het vertrouwen dat ik een goed geïnformeerde Amerikaan was betrokken.

Afgelopen donderdag – was dat niet de dag dat het VN-hulp- en werkagentschap (UNRWA) rapporteerde dat de militaire operaties van Israël “doorgaan vanuit de lucht, te land en ter zee” en dat “in het noorden van Gaza slechts vijf ziekenhuizen operationeel blijven, en in het zuiden slechts zes ”? Ja, ik las dit op een VN-website, maar de Times had er geen ruimte voor. 

Toen werd ik afgelopen zondag nog beter geïnformeerd The New Yorker publiceerde een lang, heerlijk onzinnig gesprek tussen David Remnick, die uitstekend toezicht heeft gehouden op de ondergang van wat ooit een goed tijdschrift was, en Jerry Seinfeld, de komiek die altijd veel belangrijke dingen te zeggen heeft. De gelegenheid was... Ik zal Remnick het laten uitleggen:

“En nu heeft hij voor het eerst een film geregisseerd. Het gaat over een Russisch-orthodoxe monnik in de zestiende eeuw die zichzelf uithongert in plaats van toe te geven aan de plunderingen van de tsaristische samenleving. Nee, dat is het niet. Het gaat over de race begin jaren zestig tussen Kellogg en Post om de Pop-Tart uit te vinden. Ja echt. Het heet Niet ontdooid en wordt op 3 mei uitgezonden op Netflix. Het is buitengewoon dom, op een goede manier.

Zeer dom op een goede manier. Ik denk dat ik het begrijp.

Elders in het nieuws, zoals ze in de omroepwereld zeggen, ging de Israëlische bezettingsmacht door met het bombarderen van Rafah toen het item over Remnick uitkwam – Rafah, de stad in het zuiden van Gaza waar de IOF Gazanen had bevolen om voor hun veiligheid te vluchten terwijl zij, de Israëliërs , heeft het noorden van Gaza gebombardeerd en platgewalst tot het punt van onbewoonbaarheid.

Maar laten we niet toestaan ​​dat wreedheden in middeleeuwse stijl, wreedheid waarvoor we betalen, onze psyche verstoren. Waarmee zullen onze media onze geest vullen? Het droppen van Amerikaans munitie op Palestijnse kinderen of de geschiedenis van Pop-Tarts, op humoristische wijze verteld?

Tegen die tijd wisten we het antwoord The New Yorker publiceerde de puberale, tijdverspillende badinage die Remnick en Seinfeld deelden omdat we negen dagen geleden – de taart van de afgelopen week – het White House Correspondents' Dinner hadden gezien. 

Moeiteloze poseurs

Gastheer en cabaretier Colin Jost tijdens een Saturday Night Live 40th Anniversary Red Carpet-evenement. (Anthony Quintano/Flickr)

We zagen een stroom verslaggevers die gretig op zoek waren naar een voorbijgaande sociale connectie met beroemdheden en macht, minachtend door de mensen lopen die demonstreerden tegen de genocide tussen Israël en de VS. We zagen hoe Medea Benjamin van Code Pink uit het diner werd gegooid omdat ze een bord omhoog hield met de tekst: “100 journalisten gedood in Gaza.”

[HORLOGE: Demonstranten confronteren diner met correspondenten van het Witte Huis]

We hoorden Colin Jost zijn 23 minuten soms pittige humor afsluiten met zijn ode aan wat het meest opvallend ontbrak in die kamer vol slappe poseurs. 'Fatsoen is de reden waarom we vanavond allemaal hier zijn,' zei de televisiekomiek met ongeveinsde ernst.

‘Fatsoen is de manier waarop we hier vanavond kunnen zijn.’ Tegen die tijd had Jost, in wezen een hofnar, zijn publiek van narcisten al verteld: 'Je woorden spreken de waarheid tegen de macht. Jouw woorden brengen licht in de duisternis.”

Ja geloof het maar, anno 2024 zeggen mensen nog steeds dit soort dingen over bedrijfsjournalisten. En de mensen die zo worden aangesproken, nemen aan dat ze waar zijn.

Woorden. Woorden. Taal, het gebruik en misbruik ervan.

Terwijl ik terugkeek op de week die in onze media stond, dacht ik aan een boek dat grote indruk op mij maakte toen het halverwege de jaren negentig uitkwam. In De onbewuste beschaving (House of Anansi, 1995; Free Press, 1997) John Ralston Saul, de Canadese wetenschapper en schrijver, identificeerde al vroeg de ontkoppeling tussen taal, zoals gebruikt in ons publieke discours, en de realiteit.

De uitbreiding van kennis heeft geen uitbreiding van bewustzijn voortgebracht, merkte Saul op. Het heeft er in plaats daarvan voor gezorgd dat we onze toevlucht hebben gezocht in een universum van illusies waarin heldere taal een soort overtreding wordt. We maken onszelf bewusteloos. Ideologieën vervangen het denken.

En toen dacht ik aan iets heel anders. Ik dacht aan al die principiële, helderziende studenten die tenten opzetten, gebouwen bezetten en overal in de VS spandoeken omhoog hielden ter ondersteuning van de Palestijnse zaak – dat wil zeggen de menselijke zaak.

Wat is het verschil, zo vroeg ik me af, tussen de demonstrerende studenten en de journalisten die schrijven over wasmiddelen en junkfood, of die de dagelijkse wreedheden in Gaza zo goed mogelijk verdoezelen? Als de vraag impliceert dat de twee vergelijkbaar zijn: goed. Ik denk dat dit op een aantal essentiële punten wel het geval is.

De mediaklas deinst terug voor de realiteit

Als we degenen die de bedrijfsmedia bevolken als pijnlijk representatief voor het onbewuste van onze beschaving beschouwen – en ik zie niemand dit betwisten – kunnen we bij de voorwaarden van Saul blijven en onze blik draaien om degenen die op veel Amerikaanse hogescholen en universiteiten demonstreren te herkennen als voordat ze zijn al het andere, zeer bewuste mensen. Moge de toekomst bij hen liggen.

Ze zijn vastgeklonken aan de realiteit, terwijl de mediaklasse ervoor terugdeinst. Terwijl bedrijfsjournalisten zich verstoppen in bossen van frivoliteit, zoeken de studenten waar we dagelijks over lezen hun toevlucht in niets, tenzij we al die tenten tellen die ze op campusquads en greens hebben opgezet.

Afgelopen dinsdag werden Columbia en andere universiteiten belegerd door politie in oproeruitrusting – of, bij UCLA, zwaaiden plunderaars, vermoedelijk studenten maar misschien ook niet, met stokken ter verdediging van de zionistische zaak.

Luister naar de taal van de demonstranten, niet alleen wat ze zeggen, maar ook hoe ze het zeggen. De dictie, eenvoud en helderheid van hun aanplakbiljetten en publieke verklaringen hebben de kracht van ware overtuiging.

Het opnieuw verbinden van taal met de werkelijkheid vormt de kern van ons herstel in het bewustzijn, betoogde Saul. Of er is de variatie van Hannah Arendt op de gedachte:

“Alleen door erover te spreken, vermenselijken we wat er in de wereld en in onszelf gebeurt, en door erover te spreken leren we mens te zijn.”

Dus terwijl demonstranten spreken, maken ze zichzelf tot humanisatoren.

Zet dit naast de berichtgeving van de mainstream over de protesten. Het staat vol met vaag taalgebruik, opzettelijk obscure stukken die het volkomen voor de hand liggende onderscheid tussen antizionisme en antisemitisme als een soort onoplosbaar raadsel afschilderen. Onzin. Ik heb een groot aantal Joden horen klagen dat het zionisme hun religie, hun overtuigingen en hun identiteit afrukt, en op deze manier beschouwen zij het zionisme als wat werkelijk antisemitisch is in ons midden.

Deze kwestie van antisemitisme overal, of antisemitisme als ‘het schaduwen van demonstraties’ – een zin uit The New York Times boordevol slecht bedoelde suggesties maar zonder waarneembare betekenis – is een geval van taalmisbruik om de meest cynische en corrupte redenen.

Afgelopen woensdag werden we getrakteerd op een stemming in het Huis van Afgevaardigden over wetgeving die kritiek op Israël als antisemitisch zal definiëren. Ik neem het de reguliere media kwalijk dat zij dit regelrechte taalmisbruik gedurende vele jaren hebben aangemoedigd door te doen alsof de gelijkwaardigheid het verdient om zelfs maar het geringste serieus te worden genomen.

Duidelijkheid en onscherpte

 

Tussen de demonstranten en de journalisten heb je duidelijkheid en er is onduidelijkheid: taal die goed wordt gebruikt en taal die wordt misbruikt. Opnieuw schuilt er veel hoop in het eerste, en niets in het laatste. 

Er is één vraag die, radicaler dan welke andere dan ook, verdeeldheid zaait tussen degenen die namens het Palestijnse volk handelen en degenen die de Israëlisch-Amerikaanse agressie negeren of verdoezelen. Dit is de kwestie van macht.

Protesten in en rond Columbia University ter ondersteuning van Palestina en tegen de Israëlische bezetting, 22 april 2024. (SWinxy/Wikimedia Commons)

Kijk naar David Remnick, of naar die op het White House Correspondents' Dinner (dat lang vóór de Gaza-crisis een idiote obsceniteit werd), of naar de Times' correspondent wasserij. Wat doen deze mensen als ze niet voor hun leven – of in ieder geval voor hun carrière – vluchten voor elke serieuze confrontatie met de macht?

Degenen op het Witte Huis-diner, die zich zo graag willen identificeren met de macht en haar demotische verre neef, de beroemdheid: zijn zij niet slechts machtsaanbiddende afdelingen van de staat waarover zij geacht worden verslag uit te brengen?

Het is je misschien opgevallen dat ik degenen die weigeren de dagelijkse wreedheden in Gaza naar waarheid te verslaan – of welke andere crisis dan ook waarmee ons afnemende imperium wordt geconfronteerd – samen heb behandeld, en degenen die hun kranten vullen met … wat is mijn zin? … verraderlijk afval. Om dit uit te leggen, stel ik voor om het begrip passief verzuim te introduceren.

Regelrechte verzinsels zoals Jeffrey Gettleman zijn de meest lafhartige dienaren van de macht, dat is waar. En tussen haakjes, ik kan nauwelijks wachten om te zien wat de Times, dat zeer inventief is als het gaat om het straffen van correspondenten die het in verlegenheid brengen, geldt voor Gettleman nu zijn verhalen over ‘seksueel geweld’ zo publiekelijk zijn ingestort. De vastgoedbalie in Manhattan misschien?

Maar geen enkele verslaggever die verhalen schrijft over de voordelen of anderszins van wasmiddel, of over het belang van het wassen van haar haar door Beyoncé – ja, ik heb hier laatst een stuk over gelezen – kan beweren dat hij buiten de verantwoordelijkheid valt wat betreft de plichten van professionele hulpverleners. journalisten.

Degenen die helpen de kranten te vullen met afleidende onzin om waardevolle nieuwsberichten te verdringen, vooral in een tijd van crisis zoals de onze, zijn er ook medeplichtig aan om het publiek afgeleid en slecht geïnformeerd te houden in dienst van de macht.

Dit is wat soma, de pervers kalmerende drug die Huxley zich voorstelde Brave New World, lijkt op. Deze mensen dienen er dagelijkse doses van toe.

Als er daarentegen één ding gemeenschappelijk is onder de demonstranten die hun regeringen, politiebureaus en veel mensen in Washington in beroering zien brengen, dan is het hun onbeschaamde, regelrechte vastberadenheid om de confrontatie met de macht aan te gaan.

Wat hen op straat en op de commons van hun universiteiten heeft gebracht, is een wereldhistorisch verdorven machtsgebruik om een ​​volk uit te roeien. Ze zijn precies waar ze moeten zijn.

Maar ik hoop dat ze begrijpen dat de genocide tussen Israël en de VS slechts één uiting is van een veel groter vraagstuk: de kwestie van de laat-imperialistische macht.

En ik hoop dat ze daarbij blijven als ze inzien, wat uiteindelijk ook moet gebeuren, dat het deze grotere kwestie is die moet worden aangepakt als de mensheid waarvoor ze staan ​​gediend wil worden.

Cubanen, Syriërs, Venezolanen, Irakezen, Nigerezen, Nicaraguanen, anderen – laten we de beroemde zin van na 11 september nemen en maken: ze zijn nu allemaal Palestijnen.

Patrick Lawrence, jarenlang correspondent in het buitenland, voornamelijk voor De Internationale Herald Tribune, is columnist, essayist, docent en auteur, meest recentelijk van Journalisten en hun schaduwen, beschikbaar van Clarity Press or via Amazon. Andere boeken omvatten Tijd niet langer: Amerikanen na de Amerikaanse eeuw. Zijn Twitter-account, @thefloutist, is permanent gecensureerd.

AAN MIJN LEZERS. Onafhankelijke publicaties en degenen die voor hen schrijven, bereiken een moment dat tegelijkertijd moeilijk en veelbelovend is. Aan de ene kant nemen we steeds grotere verantwoordelijkheden op ons in het licht van het toenemende verzuim van de reguliere media. Aan de andere kant hebben we geen duurzaam verdienmodel gevonden en moeten we ons daarom rechtstreeks tot onze lezers wenden voor ondersteuning. Ik zet mij voor de duur in voor onafhankelijke journalistiek: ik zie geen andere toekomst voor de Amerikaanse media. Maar het pad wordt steiler, en daarbij heb ik jouw hulp nodig. Dit wordt nu urgent. Als erkenning voor de toewijding aan onafhankelijke journalistiek kunt u zich abonneren op The Floutist, of via mijn Patreon rekening.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

Alstublieft Doneren naar the
Spring Fonds Rit!

 

11 reacties voor “Patrick Lawrence: Over journalisten, studenten en macht"

  1. Karin Lorenz
    Mei 7, 2024 op 14: 19

    Colin Jost beschrijft dat Biden ‘fatsoen’ had tijdens zijn laarzenlikkende toespraak. Dat was hetzelfde woord dat Himmler gebruikte om de soldaten die de wreedheden bedreven te omschrijven als “die nog steeds hun ‘fatsoen’ bewaarden ondanks het plegen van genocide.

  2. eerste persoon oneindig
    Mei 7, 2024 op 13: 13

    Mooi uitgevoerde klaagzang over de ongelukkige realiteit van onze tijd, Patrick Lawrence. Ja, we zijn nu allemaal Palestijnen, maar niet voordat de bevolking van de door u genoemde landen op één lijn komt te staan ​​met de bevolking van Palestina. We zijn allemaal, zoals Chris Hedges het uitdrukte, ‘gewillige of onwillige slachtoffers’, in afwachting van onze veroordeling voor de misdaad van het in twijfel trekken van onze ongekozen realiteit.

  3. Lois Gagnon
    Mei 6, 2024 op 20: 26

    Zoals Jill Stein onlangs zei: “Zoals Gaza gaat, gaan we allemaal.”

  4. Emme
    Mei 6, 2024 op 18: 51

    Ongeacht wat er in Rafah gebeurt, de NYT van morgen zal vol aandacht zijn voor het Met Gala en alle over-the-top kostuums die door de gasten worden gedragen. Dit is de shindig die AOC een paar jaar geleden haar Eat The Rich-jurk droeg. Is ze erachter gekomen dat ze nu waarschijnlijk genoeg op de bank heeft staan ​​om zelf op de menukaart te staan?

    • Ray Peterson
      Mei 7, 2024 op 10: 06

      En Emme, AOC steunde de Amerikaanse marionet Guaido in Venezuela;
      ze is zo ondergedompeld in corruptie dat ze ontrouw is aan haar eigen land
      etniciteit past bij haar.

  5. Ray Peterson
    Mei 6, 2024 op 18: 13

    De kop van de New York Times op de voorpagina luidt dat er nu drinkbekers zijn
    klaar voor kinderen, lees het vanochtend 5/6.
    Geen woord over de genocide in Gaza, waar zo’n 17,000 mensen woonden
    kinderen zijn gedood door de militaire aanval van Israël. Een
    rapport van een Canadese arts zei dat hij een twee jaar zag
    oud met granaatscherven in zijn buik zo groot als een mannenvuist.
    Misschien heeft Amerika nog een ‘paper of record’ nodig.

  6. Rafi Simonton
    Mei 6, 2024 op 17: 25

    Wanneer het deftige, zelfvoldane Ivy League-centrum aan dezelfde kant staat als de neoconservatieven die het imperium verdedigen, hebben ze elk recht verloren om als deftig te worden beschouwd. Of superieur. Of opgeleid. Het is duidelijk dat ze de geschiedenis als irrelevant beschouwen – waarom we leven met regeringen die het beste en het slimste plus de Mars der Folly herhalen.

  7. Mei 6, 2024 op 16: 51

    Universiteitsstudenten zijn vaak de minst serieuze en meest roekeloze leden van de laagste trede van de zogenaamde intelligentsia, vandaar de term tweedejaars, sophos moros, wijze dwazen. Maar niet altijd, zo nu en dan blijken ze de wijste en moedigste onder ons te zijn, en weigeren ze de verplichte oogkleppen van vandaag te dragen. Dat is vandaag de dag zeker het geval met betrekking tot de Palestijnse Holocaust, een geval van echte genocide, van echte apartheid, van echte etnische zuivering, van echte misdaden van de lesse humanidad. Je vraagt ​​je af wat er is gebeurd met al degenen die vier jaar geleden protesteerden tegen politiegeweld, toen het zwarte levens waren die er toe deden en een Republikein in het Witte Huis zat? De studenten die vandaag de dag protesteren zijn de beste onder ons, net als de studenten in de jaren zestig, toen Vietnam het probleem was, of toen Zuid-Afrika als paria moest worden geïdentificeerd. Zij verdienen onze steun en degenen die, belast met hun welzijn, hen in plaats daarvan verraden, verdienen onze verwerping en minachting.

  8. Alan Ross
    Mei 6, 2024 op 16: 41

    Deze ‘journalisten’ verbergen het feit dat ze zichzelf en elkaar verachten terwijl ze hun tijd besteden aan het verontschuldigen en afleiden van zichzelf.

  9. Voltaria Voltaire
    Mei 6, 2024 op 16: 17

    Bedankt. Mooi gezegd.

  10. Drew Hunkins
    Mei 6, 2024 op 14: 37

    Het is moeilijk voor een man om iets te begrijpen als zijn salaris afhankelijk is van het feit dat hij het niet begrijpt.

    De studenten zijn los, ze kunnen vrijuit spreken, de handschoenen uittrekken. Ze worden ook enigszins goed gelezen door de kritische denkers. Godzijdank.

    Mensen met hoge hypotheken, grote autobetalingen, die de kinderen naar dure privéscholen sturen, vallen onder de duim van de zionistische oligarchen, de pro-Israëlische psychopaten hebben ze precies waar ze ze willen hebben. Hieraan gekoppeld is natuurlijk het feit dat de meeste van deze mensen van het welvarende establishment bepaalde mainstream waarden en meningen internaliseerden, teruggaand tot de basisschool en de middelbare school; zij waren gewillige spelers in het genocidespel.

    Iemand weet niet dat hij vastgeketend is als hij nooit het einde van de keten bereikt, als hij nooit probeert voorbij de lengte van de keten te komen.

Reacties zijn gesloten.