Van het Israëlische bombardement op de Iraanse ambassade in Damascus tot de aanval van Ecuador op de Mexicaanse ambassade in Quito: de leiders voelen zich gesterkt door de straffeloosheid die het mondiale noorden biedt.
Afshin Pirhashemi, Iran, Zonder titel, 2017.
By Vijay Prashad
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek
WWe leven in oneerlijke tijden, waarin zekerheden zijn afgebrokkeld en kwaadwilligheid door het landschap sluipt.
Er is natuurlijk Gaza. Gaza is bovenal onze aandacht. Ruim 33,000 Palestijnen zijn dat geweest gedood door Israël sinds 7 oktober, waarbij meer dan 7,000 mensen vermist werden (waarvan 5,000 kinderen).
De Israëlische regering heeft op brutale wijze de mondiale publieke opinie genegeerd die tegen hen is opgezet. Miljarden mensen zijn verontwaardigd over het grimmige feit van hun geweld, en toch zijn we niet in staat een staakt-het-vuren af te dwingen van een leger dat heeft besloten een heel volk met de grond gelijk te maken.
De regeringen van het Noorden in de wereld spreken van twee kanten: clichématige bewoordingen van zorg om hun eigen ontmoedigde bevolking te verbeteren, en vervolgens veto's tegen de Verenigde Naties en wapenoverdrachten aan het Israëlische leger.
Het is dit gedrag met twee gezichten dat het vertrouwen van mensen als de Israëlische premier Benjamin Netanyahu versterkt en hun straffeloosheid mogelijk maakt.
Diezelfde straffeloosheid stelde Israël in staat het VN-Handvest (1945) te schenden Verdrag van Wenen inzake diplomatiek verkeer (1961) op 1 april toen het de Iraanse ambassade in Damascus, Syrië, bombardeerde, waarbij 16 mensen omkwamen – onder wie hoge Iraanse militaire officieren.
Deze straffeloosheid is aanstekelijk en verspreidt zich onder leiders die zich gesterkt voelen door de arrogantie van Washington. Onder hen bevindt zich de president van Ecuador, Daniel Noboa, die op 5 april zijn paramilitaire troepen naar de Mexicaanse ambassade in Quito stuurde om de voormalige vice-president van het land, Jorge Glas, gevangen te nemen, die van de Mexicaanse autoriteiten politiek asiel had gekregen.
De regering van Noboa heeft, net als die van Netanyahu, de lange geschiedenis van internationaal respect voor diplomatieke betrekkingen terzijde geschoven, met weinig aandacht voor de gevaarlijke implicaties van dit soort acties.
Er heerst een gevoel onder leiders als Netanyahu en Noboa dat ze met alles weg kunnen komen, omdat ze beschermd worden door het Mondiale Noorden, dat hoe dan ook met alles wegkomt.
Eeuwen van diplomatie op zijn kop
Lucía Chiriboga, Ecuador, zonder titel, uit de serie “Del Fondo de la Memoria, Vengo” of “I Come from the Depths of Memory”, 1993.
Diplomatieke gebruiken gaan duizenden jaren terug en overstijgen culturen en continenten. Oude teksten geschreven door Zhuang Zhou in China en zijn tijdgenoot in India, Kautilya, in de vierde eeuw vGT, vormden de voorwaarden voor eervolle relaties tussen staten via hun afgezanten. Deze termen komen in bijna elke regio van de wereld voor, met bewijzen van conflicten die resulteren in overeenkomsten die de uitwisseling van gezanten omvatten om de vrede te handhaven.
Deze ideeën uit de antieke wereld, inclusief het Romeinse recht, beïnvloedden de vroege Europese schrijvers van internationaal gewoonterecht: Hugo Grotius (1583–1645), Cornelis van Bijnkershoek (1673–1743) en Emer de Vattel (1714–1767). Het was dit mondiale begrip van de noodzaak van diplomatieke hoffelijkheid dat het idee van diplomatieke onschendbaarheid vormde.
In 1952 stelde de regering van Joegoslavië voor dat de International Law Commission (ILC), opgericht door de VN, de diplomatieke betrekkingen zou codificeren.
Om de ILC bij te staan, benoemde de VN Emil Sandström, een Zweedse advocaat die voorzitter was geweest van de Speciale Commissie voor Palestina (1947) van de VN, tot speciaal rapporteur.
De ILC stelde met de hulp van Sandström artikelen op over diplomatieke betrekkingen, die destijds door de 81 lidstaten van de VN werden bestudeerd en gewijzigd. Tijdens een bijeenkomst van een maand in Wenen in 1961 namen alle lidstaten deel aan de Conventie over Diplomatieke Betrekkingen.
Onder de 61 staten die het verdrag hebben ondertekend, bevinden zich Ecuador en Israël, evenals de Verenigde Staten. Alle drie de landen behoren daarom tot de grondleggers van het Verdrag van Wenen uit 1961.
Artikel 22.1 van het Verdrag van Wenen zegt:
“Het terrein van de missie zal onschendbaar zijn. De agenten van de ontvangende staat mogen ze niet betreden, behalve met toestemming van het hoofd van de missie.”
Safwan Dahoul, Syrië, Dream 77, 2014.
Een briefing In de VN-Veiligheidsraad over Israëls recente aanval op de Iraanse ambassade in Syrië herinnerde vice-ambassadeur Geng Shuang van China zijn collega's eraan dat 25 jaar geleden de door de VS geleide NAVO-bombardementen op Joegoslavië resulteerden in een aanval op de Chinese ambassade in Belgrado.
Destijds de Amerikaanse president Bill Clinton Verontschuldigde voor de aanval en noemde het een ‘geïsoleerde, tragische gebeurtenis’. Een dergelijke verontschuldiging is niet gekomen van Israël of Ecuador voor hun schendingen van de Iraanse en Mexicaanse ambassades.
Geng Shuang zei tegen de kamer:
“De rode lijn van het internationaal recht en de basisnormen van de internationale betrekkingen zijn keer op keer geschonden. En de morele basis van het menselijk geweten is ook keer op keer verpletterd.”
Tijdens die briefing veroordeelde de Ecuadoraanse ambassadeur José De la Gasca de aanval op de Iraanse ambassade in Damascus. ‘Niets rechtvaardigt dit soort aanvallen’, zei hij.
Een paar dagen later schond zijn regering de Conventie van Wenen uit 1961 en de overeenkomst van de Organisatie van Amerikaanse Staten uit 1954. Verdrag inzake diplomatiek asiel toen Jorge Glas werd gearresteerd in de Mexicaanse ambassade, een daad die snel tot stand kwam veroordeeld door de secretaris-generaal van de VN.
Dergelijke schendingen van de bescherming van ambassades zijn niet nieuw. Er zijn veel voorbeelden van radicale groeperingen – van links en rechts – die ambassades aanvallen om een politiek punt naar voren te brengen. Dit geldt ook voor de overname van de Amerikaanse ambassade in Teheran in 1979, toen studenten 53 personeelsleden 444 dagen lang gijzelden.
Maar er zijn ook verschillende voorbeelden van regeringen die met geweld de gebouwen van buitenlandse ambassades binnendringen, zoals in 1985 toen het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime zijn troepen naar de Nederlandse ambassade stuurde om arresteren een Nederlander die het Afrikaans Nationaal Congres had bijgestaan; en in 1989 toen het binnenvallende Amerikaanse leger doorzocht de residentie van de Nicaraguaanse ambassadeur in Panama City.
Geen van deze interventies ging door zonder sancties en de vraag om verontschuldigingen. Noch Israël, noch Ecuador – beide ondertekenaars van het Verdrag van Wenen uit 1961 – hebben echter enig gebaar in de richting van een verontschuldiging gemaakt. Noch Iran, noch Syrië hadden enige diplomatieke betrekkingen met Israël, en Mexico verbrak de diplomatieke banden met Ecuador in de nasleep van de inval.
Een pandemie van geweld
Graciela Iturbide, Mexico, “Mujer Ángel, Desierto de Sonora, México” of “Angel Woman, Sonora Desert, Mexico”, 1979.
Geweld doorkruist de wereld als een nieuwe pandemie, niet alleen in Gaza, maar verspreidt zich ook naar het dreigende conflict rond Ecuador en de lelijkheid van de oorlogen in het oosten van de Democratische Republiek Congo, Soedan en de aanhoudende patstelling in Oekraïne.
Oorlog breekt de menselijke geest, maar roept ook een enorm instinct op om de straat op te gaan en te voorkomen dat de trekker wordt overgehaald. Keer op keer wordt dit grote anti-oorlogsgevoel geconfronteerd met de toorn van machten die de vredestichters arresteren en hen – en niet de kooplieden van de dood – als criminelen behandelen.
Parviz Tanavoli, Iran, ‘Laatste dichter van Iran’, 1968.
Iran heeft een glorieuze poëzietraditie die teruggaat tot Abu Abdallah Rudaki (858-941) en schittert vervolgens in de diwan van Khwaja Shams al-Din Muhammad Hafiz Shirazi (1320–1390), die ons deze bittere gedachte gaf: in de wereld van stof schijnt geen mens; het is noodzakelijk om een andere wereld te bouwen, om een nieuwe Adam te maken.
In deze traditie van Farsi-poëzie komt Garous Abdolmalekian (geb. 1980) voor, wiens gedichten doordrenkt zijn van oorlog en de impact ervan. Maar zelfs te midden van de kogels en de tanks schuilt het krachtige verlangen naar vrede en liefde, zoals in zijn ‘Poem for Stillness’ (2020):
Hij roert zijn thee met een geweerloop
Hij lost de puzzel op met een geweerloop
Hij krabt zijn gedachten met een geweerloop
En soms
hij zit tegenover zichzelf
en haalt kogelherinneringen op
uit zijn hersenen
Hij heeft in veel oorlogen gevochten
maar is geen partij voor zijn eigen wanhoop
Deze witte pillen
hebben hem zo kleurloos achtergelaten
zijn schaduw moet opstaan
om water voor hem te halen
Wij zouden het moeten accepteren
dat geen soldaat
is ooit teruggekeerd
uit oorlog
in leven
Vijay Prashad is een Indiase historicus, redacteur en journalist. Hij is schrijver en hoofdcorrespondent bij Globetrotter. Hij is redacteur van LeftWord-boeken en de directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek. Hij is een senior niet-ingezeten fellow bij Chongyang Institute for Financial Studies, Renmin-universiteit van China. Hij heeft meer dan 20 boeken geschreven, waaronder: De duistere naties en De armere naties. Zijn nieuwste boeken zijn Strijd maakt ons menselijk: leren van bewegingen voor socialisme en, met Noam Chomsky, De terugtrekking: Irak, Libië, Afghanistan en de kwetsbaarheid van de Amerikaanse macht.
Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.
De meningen die in dit artikel worden geuit, kunnen al dan niet een weerspiegeling zijn van die van Consortium Nieuws.
Bedankt, Vijay, voor het ter sprake brengen van de oorlog/genocide in Congo. Die voortdurende slachting door het Euro-Amerikaanse imperium is nog steeds verborgen voor de westerse ogen achter een zwaar gordijn van leugens en desinteresse. In Palestina komt de waarheid eindelijk aan het licht. Hoe lang kan het verborgen blijven in Congo?
Ik moet bekennen dat ik dit stuk niet in zijn geheel heb gelezen, maar de ondertitel riep een gedachte op die ik heb gehad sinds 2003, toen de VS de vinger naar de rest van de wereld staken en Irak illegaal binnenvielen, vernietigden en bezetten. Veel mensen gebruiken het oude gezegde: “De vis rot eerst vanaf de kop” en ik oordeelde dat deze illegale daad de voorbode was van wetteloosheid op alle niveaus in de Amerikaanse samenleving.
Een illegale daad, gebaseerd op een pakket leugens afkomstig van de top van de regering van 's werelds machtigste land, en die de wereld uitdaagt: "Als het je niet bevalt wat we doen, stop ons dan!"
En niemand deed het.
Je vergat de recente Britse invasie van de Ecuadoraanse ambassade om Julian Assange te pakken te krijgen.
Helaas liet Ecuador de Britse politie binnen, dus het was geen invasie.
Ik ben zo blij dat je schrijft... ...evenzeer vanwege je geest achter de woorden van de gebeurtenissen en de geschiedenis. Ik krijg altijd een gevoel van gronding als ik lees wat je schrijft.
Oprecht.
De regering-Biden is wanhopig op zoek naar een Derde Wereldoorlog. Op dit moment zien ze het duidelijk als hun enige manier om aan de macht te blijven, en voor mensen als de Bidens betekent dat waarschijnlijk dat ze uit de gevangenis moeten blijven. Ze weten dat ze geen verkiezingen kunnen winnen, en waarschijnlijk niet dichtbij genoeg kunnen komen om de verkiezing zelfs maar te stelen.
Biden verscheepte vlak voor deze aanval op het grondgebied van Iran in Damascus een noodzending F-35’s naar Israël. Je gebruikt geen F-35's om burgers te genociden. Elk oud vliegtuig dat bommen en raketten kan vervoeren, kan dat. Je hebt F-35's nodig in een oorlogsgebied tegen tegenstanders met luchtverdediging. Je hebt F-35's nodig om tegen Iran of Rusland te vechten. Joe Biden was het er vóór Israëls meest recente aanval op Damascus mee eens dat Israël dringend enkele F-35’s nodig had. Biden liet de USAF vóór 7 oktober ook langeafstandsbombardementen en generale repetitieoefeningen uitvoeren met de Israëlische luchtmacht.
Geloof Joe Biden en de Democraten niet als ze doen alsof ze hier niet bij betrokken waren. Wat dat betreft kun je het simpel houden en de Democraten gewoon niet geloven. Oorlogen beginnen met leugens is een democratische traditie…. Ik kwam dit theater binnen vlak voordat de Golf van Tonkin ligt. Dezelfde ^*#@, andere eeuw.
Als we het hebben over aanvallen op ambassades, laten we dan niet vergeten het bombarderen van Bill Clinton op de Chinese ambassade in Belgrado tijdens zijn illegale NAVO-aanvallen te noemen. De Chinezen zijn het niet vergeten.
Het fundamentele begin van vrede is het binnenlaten van diplomaten onder een witte vlag. Diplomaten op een dergelijke manier aanvallen is een fundamentele afwijzing van de vrede. Ja, ik weet dat iedereen vanuit zijn ambassade spioneert. De Amerikaanse ambassades zijn juist voor dat doel zo groot. Maar toch is de basisafspraak, als fundamentele voorwaarde voor diplomatie en voor alle andere betrekkingen dan oorlog, het niet schieten op de mensen onder de witte vlag. Zelfs John Wayne wist zoveel.
Mensen, leiders en landen die ambassades en diplomaten aanvallen, verwerpen het idee van vrede.
Helaas hebben gebeurtenissen gedurende ongeveer de afgelopen tien jaar, zoals het aan de grond houden van het presidentiële vliegtuig van Evo Morales in 2013 in het Europese luchtruim als gevolg van de onjuiste veronderstelling dat Edward Snowden aan boord zou kunnen zijn, de gedwongen toegang van de Venezolaanse ambassade in Washington DC in 2019 door de Amerikaanse autoriteiten in midden in de presidentiële crisis tussen Nicolás Maduro en Juan Guaidó (die leidde tot de arrestatie van activisten van het Embassy Protection Collective), en de arrestatie in 2020 van de Britse ambassadeur Rob Macaire door de Iraanse autoriteiten vanwege zijn schijnbare betrokkenheid bij oppositiedemonstraties naar aanleiding van de crash van Oekraïne Vlucht 752 van International Airlines (in plaats van eenvoudigweg de uitzetting van de ambassadeur te eisen of de diplomatieke betrekkingen op de traditionele manier te verbreken), toont, naast de andere voorbeelden uit het verleden die Vijay Prashad naar voren brengt, aan dat het Verdrag van Wenen uit 1961 en andere instrumenten van diplomatieke onschendbaarheid in Zwitsers zijn omgezet. kaas.
Daarheen, maar door de genade van God ga ik? We vernielen één kant en kunnen niet kijken waarom ze deze stappen moeten nemen. Maar er zijn veel verschillende kanten (sommige nog niet eens gezien). Het kwaad brengt het kwaad voort. Journalisten proberen naar voren te brengen wat zij zien ten goede van de waarheid en een betere samenleving. Maar zelfs dit wordt vergiftigd door mensen die wraak willen nemen, of één kant willen zien. Mijn hele leven heb ik steeds opnieuw gedaan en elke keer een nieuwe les geleerd. Ik bid voor de mensen op de manier van kleingeestige mensen die aandringen op oorlogen zonder einde.
Ik heb een tijdje geleden ruzie gehad met een vreemde op YouTube, over het onderwerp Rechten. Ik betoogde dat het in feite privileges zijn die worden verleend en ingetrokken door de machten die zij nodig achten. Als zij die onze bestuursinstellingen bemannen bijvoorbeeld besluiten dat huiszoekingsbevelen de zaken in de weg staan, dan moet de grondwet verkeerd zijn. Ooit wordt een recht op eigendom dat niet zou worden geschonden door onredelijke huiszoekingen of inbeslagnemingen een voorrecht van degenen die zich aan de lijn houden. Als de man met het pistool zegt: 'Echt niet Jose', dan betekent nee nee.
Het enige recht dat we werkelijk hebben, is het recht om te denken en uit te drukken wat we hebben gedacht, ook al kunnen we onszelf in de uitdrukking veroordelen, maar dat doen we zonder toestemming.
Wat de Weense Conventies en andere internationale overeenkomsten betreft, herinner ik me kapitein Barbossa van Pirates of the Caribbean: “de code is meer wat je 'richtlijnen' zou noemen dan feitelijke regels. Welkom aan boord van de Black Pearl, mevrouw Turner.’