Terwijl de Europese leiders een versie van het Amerikaanse militarisme blijven importeren, zal de herbewapening het continent zijn naoorlogse sociale contract kosten.
Wasfiguren en een muurschildering van het Vrijheidsbeeld in Main Street, VS, tentoongesteld in Disneyland Parijs. (Joe Shlabotnik, Flickr, CC BY-NC-SA 2.0)
By Patrick Laurens
in Zürich
Speciaal voor consortiumnieuws
IHet is al vele jaren geleden dat de Fransen, godzijdank, in opstand kwamen toen Disneyland Parijs ontstond nabij het voorheen niet binnengevallen dorp Marne-la-Vallée-Chessy.
Al snel kwamen het Disney Hôtel New York, het Disney Hôtel Santa Fe, het Disney Hôtel Cheyenne, de Disney Newport Club, de Disney Sequoia Lodge, Disney Village, Parc Disneyland, Parc Walt Disney Studios. Laten we Star Wars Hypersonic Mountain niet weglaten onder deze monumenten van de amerikanisering van Europa.
Het blokkeren van de import van de Amerikaanse ‘cultuur’, en we hebben de aanhalingstekens nodig, is een van de meest quixotische ondernemingen ter wereld, gezien het aantal mislukkingen. Maar het verliezen van de strijd tegen de infantilisering van de Europese gevoeligheden lijkt op dit moment de minste zorg van het continent.
De irrationele Russofobie, de proxy-oorlog in Oekraïne, de verstoring van de natuurlijke plaats van het continent als de westelijke flank van Eurazië, de uit het niets opgeroepen “dreiging” van Russisch expansionisme, steun aan Israëls belegering van Gaza: dit zijn ook Amerikaanse importen, en Als gevolg daarvan bevindt Europa zich in een crisis.
Wie zijn wij, vragen Europeanen zich nu op de een of andere manier af. Wat hebben we van onszelf gemaakt? Moeten wij altijd Amerika's gehoorzame ondergeschikten zijn, alle bevelen opvolgen en geen enkele weigeren? Wat is er van ons geworden in de 21e eeuw?
De Europese sociaal-democratie in haar verschillende vormen is al vele jaren kwetsbaar voor de aanvallen van marktfundamentalisten en neoconservatieve ideologen. Nu beginnen de apostelen van het ‘woeste kapitalisme’, zoals de Latijns-Amerikaanse slachtoffers het noemen, en hun oorlogszuchtige broers en zussen, dit keer in naam van de Tweede Koude Oorlog, wat hun laatste aanval lijkt te zijn.
Europa heeft sinds het midden van de Koude Oorlog heen en weer geslingerd tussen twee tegenstrijdige impulsen – het doen gelden van zijn soevereiniteit en het bezwijken voor een onwaardige afhankelijkheid van de Amerikaanse macht. Charles De Gaulle was de laatste Europese leider die vol overtuiging voorstander was van de onafhankelijkheid en autonomie van het continent.
Maar het gaullisme is vandaag de dag niet meer dan een zwak en ver weg licht in Europa. Ik kom met tegenzin tot de conclusie dat het continent, op het moment van de waarheid dat nu aanbreekt, een onverstandige keuze zal maken, een zelfveroordeling die nog tientallen jaren kan voortduren.
De al lang bestaande kloof tussen de Europeanen en degenen die beweren hen te leiden, wordt nu groter. De eerstgenoemden verdedigen wat er overblijft van de sociaal geavanceerde staat die gedurende de eerste naoorlogse decennia over het hele continent is opgebouwd.
Deze laatsten staan op het punt het af te breken en een versie van het Amerikaanse militair-industriële complex te importeren, precies zoals The Walt Disney Company het Kasteel van Doornroosje naar de buitenwijken van de Franse hoofdstad bracht.
Kasteel van Doornroosje, Disneyland Parijs. (Eugene Phoen, Flickr, CC BY-NC-ND 2.0)
“De Europese leiders zijn zich bewust geworden van de harde macht”, luidt de kop bovenaan een commentaar Janan Ganesh, a Financial Times columnist, gepubliceerd over dit onderwerp vorige week. ‘Om zoveel te kunnen militariseren als nodig is’, schreef hij, ‘heeft Europa zijn burgers nodig die hogere belastingen of een kleinere verzorgingsstaat moeten dragen.’
Dit is bitter beknopt. De Europese leiders en de media die hen dienen zijn bezig met het normaliseren van de ‘noodzaak’ om van Europa een krijgersstaat naar Amerikaans beeld te maken – doordrenkt van vijandigheid en paranoia, geteisterd door ‘bedreigingen’, en nooit op hun gemak als het sociale weefsel verslechtert .
Identiteitscrisis
Een acute identiteitscrisis – en dit is in wezen de huidige wanorde in Europa – rolt als een grote, zwarte bowlingbal over het continent sinds, zou ik zeggen, de VS zich begonnen te realiseren dat Vladimir Poetin anders was dan zijn soepele voorganger als president van Rusland. . Het is de laatste tijd steeds duidelijker geworden, zoals ik een jaar geleden in deze ruimte opmerkte.
‘Houwitsers in plaats van ziekenhuizen’ is hoe The New York Times legde de zaak destijds neer. Nogmaals, het is rampzalig op het doel.
Er zijn verschillende redenen waarom de keuze voor Europa sindsdien nog scherper is geworden.
Ten eerste is de oorlog in Oekraïne verloren en is het Amerikaanse enthousiasme voor het regime in Kiev duidelijk verzwakt. Hierdoor moet Europa de puinhoop voor zijn deur beheren, terwijl de VS, zoals gebruikelijk is, ‘verder kunnen gaan’.
Vandaar de toezegging van de Europese Unie twee maanden geleden om Oekraïne de komende vier jaar 50 miljard euro aan “betrouwbare en voorspelbare financiële steun” te verlenen.
Ten tweede heeft Donald Trump de discussie over een Noord-Atlantische Verdragsorganisatie zonder de VS of over het uiteenvallen van de NAVO weer aangewakkerd. De eerste hiervan is een logische onmogelijkheid: is de NAVO meer dan het instrument van Washington om macht over de Atlantische Oceaan te projecteren?
En de aangename gedachte aan een leven zonder de NAVO is, zeer spijtig genoeg, lang niet eens een mogelijkheid op de middellange termijn. Het gesprek waarheen-NAVO heeft de Europese leiders er niettemin toe aangezet om na te denken, of te lijken te denken.
Emmanuel Macron doet geen afstand van zijn bewering van vorige maand dat Europa bereid moet zijn grondtroepen naar het Oekraïense front te sturen – ondanks krachtige bezwaren tegen het standpunt van de Franse president.
Macron, die een De Gaulle-complex onderhoudt, beweert een onafhankelijker Europa te bevorderen als hij zulke dingen zegt, en er zijn mensen die daarin geloven. “Als we vredeshandhavers in de wereld willen zijn”, zei Antonio Tajani, de Italiaanse minister van Buitenlandse Zaken, in een interview met De Pers een paar maanden geleden “hebben we een Europees leger nodig.”
Ik vind dit soort denken heel gemakkelijk. Josep Borrell, de openhartige chef van het buitenlands beleid van de EU, ging recht op de realiteit af toen hij twee maanden geleden in zijn toespraak op de Veiligheidsconferentie van München “de vier belangrijkste taken op de geopolitieke agenda van de EU” schetste.
De tweede hiervan was, ja, ‘het versterken van onze defensie en veiligheid’. De vierde was “het voortzetten van deze inspanningen in samenwerking met belangrijke partners, en in het bijzonder de VS”
Ik dacht dat Borrell onmogelijk paradoxaal was toen ik het voor het eerst las zijn opmerkingen in Externe actie, een online EU-publicatie. Bij nader inzien lijkt hij eenvoudigweg een man van openhartige realpolitik: Europa kan zichzelf bewapenen zoveel het wil; de huidige leiders zullen ervoor zorgen dat het een afhankelijke aanvulling van het Amerikaanse imperium blijft.
Batterij van THADD, of terminale verdediging op grote hoogte, om ballistische raketten te onderscheppen, bij de Amerikaanse marinefaciliteit in Deveselu, Roemenië, juni 2019. (NAVO)
Het is niet moeilijk om onder de Europeanen hun onrustige ontevredenheid te ontdekken over de richting die de Europese leiders kiezen. Je vindt onder hen een fundamenteel verlangen om alle vijandigheden die op de Koude Oorlog lijken te verwerpen en duidelijk en eenvoudig als Europeanen te leven.
Uit peilingen blijkt dat een groot deel van de ondervraagden de VS niet vertrouwt. Deze peilingen laten ook een soortgelijk wantrouwen jegens ‘Poetin’ zien, maar dit weerspiegelt de kracht van de meedogenloze propaganda in de grote Europese media, die de Russische president onophoudelijk demoniseren. aanvaarding van de positie van Europa als de westelijke flank van de Euraziatische landmassa en de onderlinge afhankelijkheid met Rusland die dit met zich meebrengt.
Zeit-Fragen, een Duitstalig tijdschrift dat hier wordt gepubliceerd (en in het Frans en Engels als Horizonten en debatten en Huidige zorgen), citeerde onlangs Egon Bahr, een voormalige Duitse minister en een sleutelfiguur in het ontwerp van de Ostpolitik van de Bondsrepubliek, over dit onderwerp.
“Onze zelfbeschikking staat naast en niet tegen Amerika”, zei Bahr. “[Maar] we kunnen Rusland niet opgeven omdat Amerika het niet leuk vindt.”
Bahr sprak zes jaar geleden op het Duits-Russische Forum in Berlijn. Als Zeit-Fragen's De redacteuren maken duidelijk dat de toespraak nog steeds weerklank vindt omdat de meerderheid van de Duitsers – en een aanzienlijk deel van de andere Europeanen – sterk voorstander is van een terugkeer naar de toenadering tot Rusland, waarvan de VS de Europeanen min of meer hebben verplicht deze op te geven.
“Wie denkt dat kiezers prioriteit zullen geven aan herbewapening?” vroeg Janan Ganesh in de zijne FT column van vorige week. “Er is weinig dat erop wijst dat kiezers bereid zijn een breuk van het welfaristische sociale contract te accepteren om zich te kunnen versterken.”
Ik hoop dat Ganesh gelijk heeft met deze opmerking. Terwijl Europeanen proberen te herontdekken wie ze zijn, kan de historische omvang van dit moment moeilijk worden overschat.
Het allerbeste waar we nu op hopen is een vernietigende confrontatie tussen de verdedigers van Europa-voor-Europeanen en degenen die een versie steunen van het gemilitariseerde monster dat lang geleden Amerika inhaalde.
Barricades, geblokkeerde snelwegen, gele hesjes, bezette ministeries: zoals we in de jaren zestig altijd zeiden: ‘Laat het gebeuren, kapitein.’ Dit zal een oorlog zijn die de moeite waard is om te voeren voor de ziel van het continent.
Patrick Lawrence, jarenlang correspondent in het buitenland, voornamelijk voor De Internationale Herald Tribune, is columnist, essayist, docent en auteur, meest recentelijk van Journalisten en hun schaduwen, beschikbaar van Clarity Press or via Amazon. Andere boeken omvatten Tijd niet langer: Amerikanen na de Amerikaanse eeuw. Zijn Twitter-account, @thefloutist, is permanent gecensureerd.
AAN MIJN LEZERS. Onafhankelijke publicaties en degenen die voor hen schrijven, bereiken een moment dat tegelijkertijd moeilijk en veelbelovend is. Aan de ene kant nemen we steeds grotere verantwoordelijkheden op ons in het licht van het toenemende verzuim van de reguliere media. Aan de andere kant hebben we geen duurzaam verdienmodel gevonden en moeten we ons daarom rechtstreeks tot onze lezers wenden voor ondersteuning. Ik zet mij voor de duur in voor onafhankelijke journalistiek: ik zie geen andere toekomst voor de Amerikaanse media. Maar het pad wordt steiler, en daarbij heb ik jouw hulp nodig. Dit wordt nu urgent. Als erkenning voor de toewijding aan onafhankelijke journalistiek kunt u zich abonneren op The Floutist, of via mijn Patreon rekening.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Dit beeldessay hxxps://progressivememes.org/ai-images/lapdog-EU/ maakt hetzelfde punt als het essay van Lawrence: waarom is Europa bereid zijn sociale vangnetten te ontmantelen om de hegemonie van de VS te dienen?
Laten we de Europese leiders belachelijk maken die hun eigen economieën en lot opofferen door zich te onderwerpen aan de Amerikaanse hegemonie. Realiseren ze zich niet dat de VS opzettelijk de oorlog in Oekraïne hebben uitgelokt door agressieve NAVO-expansie, om Rusland te verzwakken, Duitsland onder controle te houden en Amerikaanse energiebedrijven te verrijken?
Zoals je zegt: het ontbinden van de NAVO is een onmogelijkheid… Maar de EU heeft zeker defensiecapaciteiten nodig… Ze zouden de NAVO en de VS moeten overnemen. Moet een stap terug doen…. Ik weet dat het vrij onwaarschijnlijk is... Deze 1% tot 2% van het bbp voor defensie klinkt mij redelijk redelijk in de oren als het daadwerkelijk wordt gebruikt voor defensie en niet voor belediging.
Deelnemen aan de menselijke samenleving op planeet Aarde zou het doel moeten zijn, niet de opstapjes van de wereldtop van de roofdiermaatschappij die denkt dat zij de speerpunt is van de nieuwe Thor's Hammer.
Als ze onze militair-industriële winstmotieven niet volgen, worden we buitengesloten en moeten we hun eigen motieven volgen om ons bij te houden, anders staan we aan de “tegen de VS”-kant, niet alleen militair maar ook economisch. Maar ons militair-industrieel complex heeft iedereen nodig die onze oorlogen en wapens koopt om te kunnen overleven. Anders zullen we instorten in de begrotingstekorten.
De keuze is werken met de wereld of werken met het toppredator en misschien is een permanente oorlog alleen maar een voordeel voor het westerse militaire industriële beschermingsracket van een professionele elite van oorlogsbevorderende winstbejag, verbonden met een vals gevoel van menselijke religieuze superioriteit.
Misschien moet onze technologie van de 21e eeuw zich richten op het voortbestaan van de beschaving en economische gelijkheid, in plaats van winst te maken op vernietiging en wederopbouw door bedrijfsmagnaten die zich tegoed doen aan menselijk lijden.
'Wie zijn wij, vragen Europeanen zich nu op de een of andere manier af.'
De Amerikaanse vazalstaten van Europa.
'Wat hebben we van onszelf gemaakt?'
Pionnen van de globalistische oligarchen.
'Moeten wij altijd Amerika's gehoorzame ondergeschikten zijn, en alle bevelen opvolgen en geen enkele weigeren?'
Dat is het plan.
'Wat is er van ons geworden in de 21e eeuw?'
Lijfeigenschap.
In een notendop. Je hebt gelijk.
Bedankt Carolyn. Zal er dit jaar een afrekening plaatsvinden bij de verkiezingen? We staan op het punt het te ontdekken.
Wat we hier hebben is dat Duitsland zijn best doet om zijn eigen economie kapot te maken – en dat lijkt te lukken! Echt – hoe past dat beleid precies in? Vóór de idiotie van een laf europact, waar er iets bestond dat wij erkend zouden hebben als een competente regering. Niet meer. De Euro-neo-conservanten moeten gehoorzaamd worden, anders worden ze geslagen en naar bed gestuurd. Het zijn echt bange kinderen.
De identiteitscrises van de Europeanen!?
Laten we eerlijk zijn! Francis is een goede naam, of je hem nu met een i of een e schrijft.
Als het goed is voor de in Argentinië geboren, chauvanistische rooms-katholieke paus, hoe komt dan in jouw geval de behoefte aan een verduidelijker (Frank)? Vermoedelijk is aan jou de naam toegewezen, net zoals wij allemaal zijn toegewezen als vrouw of man.
In deze tijden is het echter meer openlijk: mensen krijgen NIET hun geslacht toegewezen, ondanks de manifeste genitaliën.
De diepte van verwarring die Lawrence beschrijft is griezelig en fascinerend. Maar wat geeft?
Is het niet mogelijk dat Macron niet hallucineert over de Amerikaanse loyaliteit, noch over een aanval door Rusland, maar wankelt door het verlies van cliëntstaten in de Sahel? Rusland heeft de Amerikaanse ambities in Syrië gedeeltelijk geblokkeerd en heeft relaties ontwikkeld met islamitische groeperingen die de grotendeels Franse klanten hebben ingehaald: Mali, Burkina Faso, Niger, Soedan, Tsjaad en Guinee.
In dergelijke gevallen zijn het niet precies de arbeid of de natuurlijke hulpbronnen waar de rijken naar verlangen, maar het in stand houden van de bijzondere reeks prioriteitsrelaties die gepaard gaan met het beheer van de distributie hiervan. Dus in theorie zou een non-profitorganisatie de splijtstoffen uit de Sahel kunnen kopen om de Franse kernenergie van brandstof te voorzien, en dit zou gemakkelijk veel minder kosten dan het betrekken van de natie bij een reeks oorlogen die op een gegeven moment zouden mislukken. Een egalitaire regeling zou echter het primaat wegnemen dat importeurs, exporteurs en financiële actoren genieten in zowel de Franse als de Afrikaanse samenleving.
Iets dergelijks lijkt het algemene patroon te zijn van deze ‘globalisten’, deze neoconservatieven of neoliberalen.
Als dat zo is, dan is dit de typische en kenmerkende verwarring: Macron haalt ‘Franse belangen’ door elkaar met de belangen van de weinige rijke financiers, militaristen en maffiosi die deze internationale misstanden ontlopen. Misschien zegt hij dit niet duidelijker, omdat zijn feitelijke standpunt volstrekt impopulair zou zijn.
Franse troepen zullen de Sahel niet terugwinnen, maar Macron zou zich kunnen voorstellen dat NAVO-troepen voldoende gemotiveerd zouden zijn.
Jouw perspectief is het overwegen waard. Bedankt.
Het verlaten van de NAVO had in 1991 moeten gebeuren met de ontbinding van de Sovjet-Unie. Nee, we hadden onze vijanden nog steeds nodig en verzonnen oorlogen.
Vreemd dat Trump, onze gekke man, per ongeluk in zijn willekeurige denkpatronen de VS naar vrede kon leiden en mogelijk de hele wereld op weg naar vrede.
Oorlogsmoordenaar, Killer Joe, bankkaart Joe, bedrijfsjoe is dat zeker niet.
Precies. Waarom bestaat de NAVO nog? Omdat het nooit een defensieve alliantie is geweest. Het was altijd een agressieve instelling. Het is geldverspilling. De VS hebben het alleen maar gecreëerd zodat zij de wereldhegemon konden worden. Ik ben blij om te zien dat de wereld de collectieve invloed van het Westen steeds meer afwijst en zich naar het oosten keert.
Willekeurige onzin van de Tyrannosaurus Rump moet niet worden verward met een beleidstoezegging of daadwerkelijke poging om een einde te maken aan de Amerikaanse uitbetalingen aan het bezitten en controleren van de NAVO. Vervang hoop niet door daden. Hij deed geen poging om een einde te maken aan de rol van de NAVO of de VS in de NAVO. Hij was dicht bij het starten van een verzoeningsproces met Noord- en Zuid-Korea en reageerde op het geraas van de Deep State. Hij kwam echter tot een nieuw en eerlijker Amerikaans beleid in Syrië, dat kan worden samengevat als: voer geen oorlog om olie als je de olie niet steelt. Dat paste precies bij Imperial Joe, net als de sancties tegen Iran en de steun voor de apartheid en genocide in Israël, en zijn uiting van zijn wens om de militaire controle over Venezuela over te nemen. Hij breidde ook de militaire begroting uit, waardoor de belastingbetalende Amerikanen nog verder in een onhoudbare schuldenlast van enkele biljoenen terechtkwamen. Dat is geen vrede of vrijheid. Het is het grootst mogelijke stuk pakken en ervoor betalen met gratis Dumb.
Het feit dat de Democraten zich gedragen als nazi’s betekent niet dat de Republikeinen en Trump geen investeerders zijn die gelijke kansen bieden in het imperium en het diepe staatsgeweld. Stap weg van het paradigma. Een echte revolutie begint in de geest.
Patrick – herinner je je de schandalige episode na de crash van 08, toen een economisch onderzoeksartikel van Harvard Prof. Rogoff beweerde te BEWIJZEN dat de schuldquote een doder was voor de economische groei? Dat document wakkerde de bezuinigingsschool aan en brak de herstelplannen van Obama.
Later werd bewezen dat het artikel gebaseerd was op een fundamentele wiskundige fout en de resultaten werden volledig ontkracht, maar dat gebeurde jaren nadat de bezuinigingen waren opgelegd.
Nou, het lijkt erop dat Rogoff geen prijs heeft betaald in termen van geloofwaardigheid en dat hij er weer mee bezig is.
In dit prachtige stuk gebruikte je de uitdrukking ‘houwitsers of ziekenhuizen’ uit The NY Times (geen link ter ondersteuning). Dus ik spoorde de herkomst van die zin op en kwam Rogoff tegen die de oorlog in Oekraïne gebruikte om hetzelfde in diskrediet geraakte bezuinigingsbeleid voor Europa te ondersteunen – gericht op klimaatinvesteringen. Bekijken:
“De plotselinge veiligheidseisen, die veel langer zullen duren dan het einde van de oorlog in Oekraïne, komen op een moment waarop kolossale uitgaven ook nodig zijn om voor de snel vergrijzende bevolking te zorgen en om mogelijk rampzalige klimaatverandering te voorkomen. Het ambitieuze doel van de Europese Unie om alleen al in 2050 koolstofneutraal te zijn, zal naar schatting de komende 175 jaar jaarlijks tussen de 250 en 27 miljard dollar kosten.
“De bestedingsdruk op Europa zal enorm zijn, en dan houden we nog niet eens rekening met de groene transitie”, zegt Kenneth Rogoff, hoogleraar economie aan Harvard. “Het hele Europese sociale vangnet is zeer kwetsbaar voor deze grote behoeften.”
hxxps://www.nytimes.com/2023/05/03/business/economy/russia-ukraine-war-defense-spending.html
Natuurlijk noemt The NY Times dit een evangelie. Ze leren het ook nooit.
Deze “leiders” proberen al tientallen jaren van dat ‘sociale contract’ af te komen. Tegenwoordig zorgen ze er allemaal voor dat Reagan en Thatcher op vlammende liberalen lijken, en niemand van hen geeft om iets anders dan de enorme winsten die eruit gehaald kunnen worden, grotendeels uit menselijk lijden. Werk harder, werk langer, voor een salaris dat niet meer hetzelfde is als vroeger. Met politie, knuppels, tasers, waterkanonnen en gevangenissen als je bezwaar maakt, om ervoor te zorgen dat de vrijheid vrij blijft.
Ik denk niet dat deze leiders slim genoeg zijn om zo ver vooruit te plannen, maar het zou zelfs mogelijk kunnen zijn dat ze de oorlog zijn begonnen om van die vervelende oude sociale contracten af te komen en de arbeiders weer op hun plaats te krijgen. Maar zoals ik al zei, ik betwijfel of sergeant ‘Ik weet niets’ Scholtz en Macaroon op een schaakbord twee zetten vooruit kunnen denken.
Wat de mensen betreft: wat is dit volgens jou: een democratie?
Tegen iemands achterste inkruipen kan nooit goed aflopen.
Kom, kom, Patrick! Europeanen zijn slechts snotterende vazallen van de VS geworden. Ze lijken op de ik-ook-kinderen op de speelplaats als een pestkop iets begint.