Geen enkele Palestijn is vrij

Manal A. Jamal over het complexe systeem van wetten, beleid en regelgeving dat Israël heeft ingevoerd om rechten en vrijheden in te perken.

By Manal A. Jamal
Common Dreams

Tzijn slogan: “Van de rivier naar de zee, Palestina Will be Free’ is een van de meest controversiële protestliederen van de dag geworden.

Talrijke studenten, activisten en politieke figuren, waaronder congreslid Rashida Tlaib, zijn gestraft en/of gecensureerd vanwege het louter uiten van de slogan.

En toch moeten de universiteitsleiders en het Amerikaanse politieke establishment zich nog serieus bezighouden met het beleid dat van deze slogan een oproep heeft gemaakt voor een nieuwe protestgeneratie. 

Ondertussen, in januari, premier Benjamin Netanyahu's aankondiging dat Israël de volledige veiligheidscontrole over het hele gebied ten westen van Jordanië zou behouden, lokte niet zozeer een ongeoorloofde reactie van het Amerikaanse politieke establishment uit. 

Hoe we de protestslogan ‘Van de rivier tot de zee, Palestina zal vrij zijn’ ook interpreteren, of welke interpretatie we ook kiezen, er blijft uiteindelijk één realiteit over: tussen de rivier de Jordaan en de Middellandse Zee is geen enkele Palestijn vrij. . 

Van Israël, tot de Westelijke Jordaanoever (inclusief Oost-Jeruzalem), tot de Gaza Strip, Israël heeft een complex systeem van wetten, beleid en regelgeving ingevoerd dat de rechten en vrijheden van bijna elke Palestijn en Arabier (ongeveer 7.4 miljoen mensen) in dit gebied fundamenteel inperkt. 

Zelfs onder zijn eigen burgers heeft Israël verschillende niveaus van staatsburgerschap ingesteld, alleen op basis van het volledige staatsburgerschap van zijn Joodse bevolking. 

Discriminerende wetten

Momenteel discrimineren 67 wetten de Palestijnse en Arabische burgers van Israël (Adalah), waaronder wetten die screeningscommissies die uitsluitend voor Joden bestemd zijn, toestaan ​​om aanvragers van grond- en woningaankopen te selecteren op basis van hun ‘sociale geschiktheid’, waardoor aanvragers feitelijk worden geweigerd op basis van ras, religie of etniciteit. 

In 2018 keurde de Israëlische Knesset de Joodse Nationale Staatswet goed, die het recht op nationale zelfbeschikking uitsluitend aan haar Joodse burgers voorbehoudt, en pleit voor de ontwikkeling van Joodse nederzettingen als een nationale waarde.

In feite ontkent de wet de collectieve rechten van 2.1 miljoen Palestijnse en Arabische Israëliërs – 21 procent van de bevolking. De onderfinanciering van Palestijnse steden in Israël en de discriminatie op de arbeidsmarkt van Palestijnen en Arabieren zijn schering en inslag. 

Van de 46 bedoeïenendorpen in Israël, waar tussen de 200,000 en 250,000 inwoners wonen (waarvan sommige zich identificeren als bedoeïenen en niet noodzakelijk Palestijns), zijn er slechts 11 wettelijk erkend door de staat. 

‘Niet-erkende’ dorpen zijn niet opgenomen in de staatsplanning of op overheidskaarten, ontvangen bijna geen overheidsdiensten zoals water, riolering, elektriciteit of gezondheids- en onderwijsdiensten, en kunnen geen bouwvergunningen verkrijgen om de natuurlijke bevolkingsgroei op te vangen, en worden voortdurend bedreigd door staatssteun. sloopbevelen.

Deze gemeenschappen lopen regelmatig het risico met geweld uit hun voorouderlijke huizen te worden verwijderd. 

Juni 2024 zal de 57e verjaardag markeren van Israëls militaire bezetting van de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook, en sinds 1967 is elk jaar min of meer een inkrimping van de rechten van Palestijnen die onder Israëls militaire heerschappij leven, gemarkeerd. 

Collectieve strafmaatregelen, zoals willekeurige en administratieve detentie (arrestatie zonder aanklacht of proces), criminalisering van vreedzaam protest en de vrijheid van meningsuiting, uitgaansverboden, gebruik van traangas, sloop van huizen, deportaties en routinematig, onevenredig gebruik van geweld zijn alledaagse kenmerken van Israëls militaire bezetting. 

Hoewel de Palestijnse Autoriteit in het Oslo-tijdperk na 1993 een beperkt zelfbestuur in de bezette Palestijnse gebieden bereikte, bleef Israël de controle behouden over het luchtruim, de grenzen, de veiligheid, het verkeer van mensen en goederen en de registratie van de bevolking (bron: Human Rights Watch).

Bovendien ging de legalisering van nationalistische symbolen, zoals de Palestijnse vlag en de bijbehorende kleuren, en een meer openlijke politieke band met de PLO gepaard met een nieuw, verlammend systeem van bewegingsbeperkingen over het hele grondgebied. 

In 1993 installeerde Israël het eerste permanente militaire controlepunt dat Jeruzalem scheidde van de rest van de Westelijke Jordaanoever en legde een algemene sluiting op met controleposten boven de Gazastrook. 

Begin 2023 waren er ongeveer 645 van dergelijke bewegingsbelemmeringen op de Westelijke Jordaanoever, waaronder 77 fulltime bemande controleposten, 139 incidenteel bemande controleposten, 304 wegversperringen en 73 aarden muren (bron: UNOCHA). 

Deze bewegingsbeperkingen verhinderen of beperken de toegang tot diensten, hoofdwegen, stedelijke centra en landbouwgebieden ernstig, en hebben kortom de Palestijnse economie verwoest. 

Er wonen nu ruim 750,000 joodse Israëlische kolonisten op de Westelijke Jordaanoever. Deze nederzettingszones vormen ongeveer 40 procent van het grondgebied waartoe de Palestijnen geen of minimale toegang hebben (bron: B'Tselem). 

Israëlisch-Joodse kolonisten krijgen een voorkeursbehandeling in elk aspect van het leven, van toegang tot natuurlijke hulpbronnen, economische privileges, bewegingsvrijheid tot gegarandeerde militaire bescherming. Hoewel de kolonisten onderworpen zijn aan de Israëlische burgerlijke wetten, zijn de Palestijnen onderworpen aan de militaire wetten van Israël. 

Na de annexatie van Oost-Jeruzalem door Israël in 1980 werden ongeveer 372,000 Palestijnen uit Jeruzalem permanente inwoners van Israël zonder staatsburger. Samen met de permanente verblijfsstatus verleende Israël hen toegang tot een ziektekostenverzekering en staatsdiensten, en het recht om te stemmen bij gemeenteraadsverkiezingen, en in tegenstelling tot de Palestijnen in de rest van de bezette Palestijnse gebieden, kunnen zij vrijelijk over het hele grondgebied reizen. 

Als permanente inwoners van Israël, die geen staatsburger zijn, mogen de Palestijnen van Jeruzalem echter niet stemmen bij nationale Israëlische verkiezingen (en meer recentelijk heeft Israël besloten dat zij ook niet mogen stemmen bij Palestijnse nationale verkiezingen). 

De gemeente bedient routinematig de Palestijnse gebieden van Oost-Jeruzalem, wat resulteert in onvoldoende onderwijsfaciliteiten en -diensten en een ondermaatse infrastructuur, en weigert bouwvergunningen aan deze gemeenschappen. De bewegingsbeperkingen hebben Oost-Jeruzalem afgesneden van de rest van de Westelijke Jordaanoever, waardoor cruciale organische economische banden zijn verbroken en opnieuw de economie van het Arabische Oost-Jeruzalem is verwoest. 

Van de Palestijnen in Jeruzalem wordt verwacht dat zij regelmatig bewijzen dat hun ‘levenscentrum’ of hoofdverblijfplaats zich in Jeruzalem bevindt. Het niet bevestigen van een doorlopend verblijf leidt tot de intrekking van de verblijfsstatus. Sinds 1967 heeft Israël de residentie ingetrokken en meer dan 14,000 Palestijnen in Jeruzalem met geweld verdreven (bron: B'Tselem). 

Israël sloot de kleine enclave die de Gazastrook heet af en plaatste deze vanaf 2007 volledig onder vuur. Sindsdien heeft Israël het verkeer van goederen ernstig beperkt en verhindert het de inwoners van Gaza om naar de Westelijke Jordaanoever of via Israël te reizen, waarbij het grootste deel van de informatie wordt ontkend. bevolkingskritische medische behandeling, en onderwijs- en professionele kansen die alleen buiten de Strip verkregen konden worden.

Het sluitingsbeleid verstikte de economie van Gaza, wat leidde tot een werkloosheidscijfer van ongeveer 46 procent in 2023, een van de hoogste ter wereld, en waardoor 80 procent van de bevolking afhankelijk werd van humanitaire hulp. De enclave van ruim 141 vierkante kilometer kan het beste worden omschreven als een openluchtgevangenis, en terwijl ik dit artikel schrijf, wordt de gevangen bevolking van Gaza onderworpen aan de genocidale oorlog van Israël. 

Ongeacht hoe we de slogan ‘Van de rivier tot de zee, Palestina zal vrij zijn’ interpreteren, dit is de realiteit ter plaatse in termen van vrijheid voor de Palestijnen, en dit artikel gaat niet eens in op het dagelijkse geweld waarmee Palestijnen worden onderworpen.

Als er uiteindelijk enige hoop is op een rechtvaardige oplossing voor dit conflict, zullen twee vragen moeten worden beantwoord door het politieke establishment in de Verenigde Staten: Kunnen de bondgenoten van Israël doorgaan met het ontkennen van fundamentele mensenrechten aan de Palestijnen – rechten die inherent zouden moeten zijn aan alle mensen? wezens? En moet Israël boven het internationale recht en de wetten van de naties staan ​​die ten grondslag liggen aan een op regels gebaseerde orde?

Manal A. Jamal is hoogleraar politieke wetenschappen aan de James Madison University en auteur van Het bevorderen van de democratie: de kracht van politieke nederzettingen in onzekere tijden.

Dit artikel is van  Gemeenschappelijke dromen.

Meningen die in dit artikel worden geuit en die al dan niet overeenkomen met die van Consortium Nieuws.