Het Crown Prosecution Service wil geen dossiers vrijgeven over hoe de Labour-leider de arrestatie van een voormalige Israëlische functionaris wegens vermeende oorlogsmisdaden in Gaza in 2008 blokkeerde, meldt John McEvoy.
De leider van de Britse Labour Party in zijn kantoor in Londen, oktober 2023. (Keir Starmer, Flickr, CC BY-NC-ND 2.0)
By John McEvoy
vrijgegeven VK
-
De coalitieregering heeft de Britse wet in 2011 gewijzigd, zodat Israëlische ministers die van misdaden worden beschuldigd, Groot-Brittannië kunnen bezoeken zonder angst voor vervolging.
-
Declassified vraagt de CPS om een interne evaluatie uit te voeren naar haar besluit om de e-mails van Starmer te censureren.
IIn oktober 2011 werd Keir Starmer, nu de leider van de Labour Party, door een mensenrechtenorganisatie en advocatenkantoor gevraagd een arrestatiebevel uit te vaardigen tegen de voormalige Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Tzipi Livni, die Londen bezocht, wegens vermeende oorlogsmisdaden.
Starmer was toen directeur van het Openbaar Ministerie (DPP) bij de Crown Prosecution Service (CPS). Maar twee dagen later blokkeerde hij de aanvraag voor Livni's arrestatie, daarbij verwijzend naar een besluit van het ministerie van Buitenlandse Zaken om haar bezoek de status van 'speciale missie' te verlenen.
Declassified heeft onlangs een verzoek om vrijheid van informatie (FOI) ingediend waarin om alle communicatie van en naar het kantoor van Starmer over de zaak werd gevraagd.
Deze dossiers zouden een cruciaal licht kunnen werpen op de discussies die ertoe hebben geleid dat Livni aan vervolging is ontsnapt.
De CPS heeft echter een aantal belangrijke e-mails gecensureerd, waarin wordt beweerd dat het vrijgeven van dergelijke informatie de effectieve uitvoering van openbare aangelegenheden zou schaden.
De rol van Starmer in de Livni-zaak vereist nadere inspectie in het licht van de voortdurende steun van de Labour-partij voor de brute oorlog van Israël tegen Gaza.
Een van de geredigeerde e-mails die aan Declassified zijn vrijgegeven naar aanleiding van het verzoek om vrijheid van informatie.
Tzipi Livni
Livni was tussen 2006 en 2009 de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken en lid van het Israëlische oorlogskabinet tijdens de brute bombardementen op Gaza tussen december 2008 en januari 2009, bekend als Operatie Cast Lead.
Volgens een VN verslagEr zijn “talrijke ernstige schendingen van het internationaal recht… gepleegd door Israël tijdens de militaire operaties in Gaza”, waarbij ongeveer 1,400 Palestijnen omkwamen, van wie 333 kinderen.
Deze misdaden omvatten “het direct richten op en het willekeurig doden van Palestijnse burgers”, evenals een “opzettelijk en systematisch beleid … om industriële locaties en waterinstallaties aan te vallen”.
Vooral het VN-rapport aangehaald Livni zei:
“Israël is geen land waarop je raketten afvuurt en het reageert niet. Het is een land dat, als je op zijn burgers schiet, reageert door wild te worden – en dat is maar goed ook.”
Daarvoor had Livni dat ook gedaan gedeclareerd:
“Ik ben een advocaat… Maar ik ben tegen de wet – in het bijzonder het internationaal recht. Recht in het algemeen”.
Livni in 2009 met supporters van een jeugdgroep. (Sandy Teperson, Wikimedia Commons, CC BY-SA 2.0)
In december 2009, Westminster Magistrates' Court uitgegeven een arrestatiebevel tegen Livni wegens oorlogsmisdaden die zouden zijn gepleegd tijdens Operatie Cast Lead.
Met minachting voor de scheiding der machten tussen regering en rechterlijke macht, hebben de toenmalige premier Gordon Brown en minister van Buitenlandse Zaken David Miliband beiden gebeld Livni verontschuldigt zich voor het incident.
Brown beloofde vervolgens procedurele wijzigingen aan te brengen in de ‘universele jurisdictiewetgeving’ in Engeland en Wales, waardoor een persoon die in het buitenland ernstige misdrijven pleegt, in een ander land kan worden vervolgd.
Dit was bedoeld om Israëlische functionarissen Groot-Brittannië te laten bezoeken zonder angst voor vervolging.
De wet veranderen
In juni 2011, Starmer voldaan met de Israëlische staatsadvocaat Moshe Lador in Londen.
Het is onduidelijk of zij de geplande wijziging van de universele jurisdictiewetgeving bespraken geïmplementeerd drie maanden later door de coalitieregering te midden van een Israëlische diplomatieke aanvallend.
De nieuwe wetgeving betekende dat de toestemming van de DPP was vereist voordat dergelijke arrestatiebevelen konden worden uitgevaardigd, en daarvoor zou aan een hogere bewijsdrempel moeten worden voldaan.
“Deze veranderingen waren bedoeld om de arrestatie van vermoedelijke oorlogsmisdadigers uit ‘bevriende’ staten te voorkomen”, betoogde Daniel Machover en Raji Sourani, die beiden betrokken waren bij de zaak van Livni.
De wet werd gewijzigd met Israëlische functionarissen in gedachten.
“We kunnen geen standpunt innemen waarin Israëlische politici het gevoel hebben dat ze dit land niet kunnen bezoeken”, gedeclareerd toenmalige minister van Buitenlandse Zaken William Haag.
Den Haag, destijds voormalig minister van Buitenlandse Zaken van het Verenigd Koninkrijk, ontmoet Livni, de toenmalige Israëlische minister van Justitie, in Londen, 15 mei 2014. (Bureau voor Buitenlandse Zaken, Gemenebest en Ontwikkeling, Flickr, CC BY 2.0)
De Jewish Leadership Council, de Raad van Afgevaardigden van Britse Joden en de parlementaire Friends of Israel-groepen geholpen “om de veilige doorgang van het wetsvoorstel” door het parlement te garanderen, zo werd gemeld.
Het wetsvoorstel werd ook aangenomen dankzij Lord Palmer, een aanhanger van de Liberal Democrat Friends of Israel-groep, die beslist om zijn andere verplichtingen op te schorten en de beslissende stem in de Eerste Kamer uit te brengen.
'Speciale missie'
Crown Prosecution Service, Londen. (Jwslubbock, Wikimedia Commons, CC BY-SA 3.0)
Op 6 oktober 2011 bezocht Livni Groot-Brittannië opnieuw.
CPS-e-mails gezien door vrijgegeven geven aan dat Livni's reisroute een ontmoeting met de toenmalige premier David Cameron en Den Haag inhield om de nieuwe wet “die arrestatiebevelen voor oorlogsmisdaden regelt” te bespreken.
Twee dagen voor haar aankomst, het Palestijnse Centrum voor Mensenrechten en advocatenkantoor Hickman & Rose aangevraagd namens een Palestijns burgerslachtoffer van Israëlische aanvallen geeft Starmer, destijds DPP, toestemming voor de arrestatie van Livni.
De aanvraag werd ondersteund door “uitgebreid bewijsmateriaal dat de individuele strafrechtelijke verantwoordelijkheid van mevrouw Livni aantoonde” voor oorlogsmisdaden begaan in Gaza, en was verenigbaar met de nieuwe wetgeving.
Starmer beraadslaagd lang genoeg op het bewijsmateriaal gelet zodat het ministerie van Buitenlandse Zaken met terugwerkende kracht de status van “speciale missie” aan Livni's bezoek kon toekennen, bedoeld om haar tijdelijke diplomatieke onschendbaarheid te verlenen.
Waarom de CPS er vóór de tussenkomst van het ministerie van Buitenlandse Zaken precies niet in slaagde een “concluderend standpunt” te bereiken op basis van de kracht van het bewijsmateriaal tegen Livni.
Israëlische schade aan Gaza, januari 2009. (DYKT Mohigan, Flickr, CC BY 2.0)
Als er onvoldoende bewijs was om een arrestatie te rechtvaardigen, is het moeilijk te begrijpen waarom het ministerie van Buitenlandse Zaken überhaupt tussenbeide kwam.
Het is mogelijk dat het kantoor van de procureur-generaal, dat met ministers overlegt en vervolgens bepaalt of het uitvaardigen van dergelijke arrestatiebevelen in het nationale belang zou zijn, Starmer heeft aangemoedigd de zaak niet voort te zetten.
Toen Starmer dat was onderzocht Door Kamerleden over de vraag of de procureur-generaal zou kunnen oordelen dat een zaak “een beetje gênant” is en daarmee zou kunnen suggereren dat een arrestatiebevel wordt geblokkeerd, antwoordde Starmer: “Dat is hypothetisch en ik denk niet dat ik daarop kan antwoorden”.
“Het antwoord is dus ja”, antwoordde parlementslid Clive Efford.
E-mails van Starmer
De e-mails van Starmer bevatten mogelijk antwoorden op deze vragen.
De meeste bestanden die door vrijgegeven zijn geredigeerd of bewaard. Slechts één van de door de CPS vrijgegeven e-mails toont een afzenderbewijs van Starmer zelf.
Stephen Parkinson, de huidige DPP, werd gevraagd om zijn “redelijke mening” te geven over de vraag of het vrijgeven van deze e-mails “de effectieve uitvoering van openbare aangelegenheden” zou of zou kunnen belemmeren of belemmeren. Parkinson oordeelde dat dit wel het geval zou zijn.
vrijgegeven heeft de CPS gevraagd een interne evaluatie uit te voeren naar dit besluit.
Zoals Oliver Eagleton in zijn boek betoogt Het Starmer-projectlag het ook binnen de macht van Starmer om de “ongekende en juridisch dubieuze” stap van het ministerie van Buitenlandse Zaken aan te vechten “door door te gaan met het verzoek” tot arrestatie van Livni.
Starmer weigerde niettemin zijn stempel van goedkeuring op het arrestatiebevel te zetten, en Livni liep vrijuit.
Een woordvoerder van het CPS zei destijds: “De DPP heeft geweigerd zijn toestemming te geven aan de particuliere aanklager om bij de rechtbank een verzoek in te dienen voor een arrestatiebevel. Bij de behandeling van deze aanvraag heeft hij de procureur-generaal geraadpleegd, maar de beslissing is aan hem”.
De Britse regering is Israëlische functionarissen diplomatieke onschendbaarheid blijven bieden te midden van de aanhoudende genocide in Gaza.
Op 6 maart zei het ministerie van Buitenlandse Zaken verleend een “speciale missie”-certificaat aan de Israëlische minister van Oorlog Benny Gantz, die Groot-Brittannië bezocht voor ontmoetingen met de Britse minister van Buitenlandse Zaken David Cameron.
John McEvoy is een onafhankelijke journalist die heeft geschreven voor Internationale geschiedenis recensie, De kanarie, Tribune tijdschrift, kapduif en Braziliaanse draad.
Dit artikel is van vrijgegeven VK.
Dit is de business-as-usual-perceptie van Israël en het collectieve Westen, en dus onvermijdelijke non-interventie. Palestijnen worden als wegwerpbaar beschouwd. Over het algemeen zijn Israël en westerlingen, inclusief onze oude nieuwsmedia, gewend geraakt aan zoveel Palestijnse doden gedurende vele decennia van gewelddadige strijd met Israël.
Behalve dat ze moesten lijden en op brute wijze moesten sterven door door de mens veroorzaakte hongersnood, zijn er ook tienduizenden onschuldige Palestijnen gedood door Israëlische aanvallen. Er is sprake van een langdurige onderdrukkende Israëlische bezetting.
Decennia lang werd de indruk gewekt dat zij niet van gelijke waarde waren als die in Israël. Dit kan de relatieve armoede helpen verklaren, waarbij Palestijnse kinderen de bergen Israëlisch afval doorzoeken dat feitelijk gedumpt wordt op geannexeerd gebied of op weg is om geannexeerd te worden. Ergo, hun grote lijden en sterfgevallen zijn op de een of andere manier minder onze zorg waard.
De reguliere nieuwsmedia die ik dagelijks consumeer, zelfs de anderszins progressieve media, vervangen grotendeels de dagelijkse sterfgevallen en lijden in Gaza door relatief triviaal binnenlands nieuws, vooral als leidende verhalen.
Zonder twijfel zal de groeiende westerse onverschilligheid tegenover de massale hongersnood en slachting van hulpeloze Palestijnse burgers de lang gekoesterde woede uit het Midden-Oosten jegens ons alleen maar verder aanwakkeren. De daadwerkelijke levering door sommige landen, vooral door de VS, van zeer effectieve wapens die worden gebruikt bij de aanval op Israël zal die woede waarschijnlijk veranderen in blijvende haat die altijd op zoek is naar oog-om-oog-herstel.
Toch willen de regering-Biden en te veel Democratische senatoren en congresvertegenwoordigers het beide kanten op: de Israëlische staat onvoorwaardelijk zwaar bewapenen tegen Palestina EN de kiezers die Palestina/mensenrechten steunen actief en aan de kant houden. Maar ik betwijfel of Arabische/Palestijnse/moslimkiezers collectief compromissen zullen sluiten en hun ziel zullen verkopen door Biden zijn flagrante bloedige hypocrisie jegens de huidige massaslachting van Palestijnen door Israël te laten passeren.
Amerikaanse Republikeinen gingen intussen over op hun ‘christelijke’ modus door hun politieke steun voor het helpen van letterlijk uitgehongerde Palestijnse kinderen achterwege te laten.
Niet alleen negeren zionistische criminele fanatici openlijk de nationale en internationale wetten, dat geldt ook voor advocaten die de gerechtigheid haten, zoals Starmer, die hen steunen. Het lijkt erop dat er geen drempel is waaronder hij zich niet zal verlagen om zijn extreme ideologie te bevorderen. Israël speelt een centrale rol in het kapitalistische imperialisme, dus zijn wrede criminelen moeten in de watten worden gelegd en immuniteit krijgen tegen de gevolgen van acties die, als ze door Russen of Chinezen worden gepleegd, zouden resulteren in arrestaties, sancties en zelfs militaire reacties. Het Britse volk, oftewel de arbeidersklasse, moet zich bij de komende verkiezingen van Labour afkeren en socialistische kandidaten kiezen om onze solidariteit met het Palestijnse volk te tonen.
Net als de Amerikaanse regering Cheney-Bush onmiddellijk na 9 september, stelt de aanval van 11 september de Israëlische Netanyahu-regering op handige wijze in staat om extreme noodoorlogsmaatregelen te rechtvaardigen en vervolgens zijn/haar ‘democratische hervormingen’ door te voeren en wie weet wat nog meer te plegen. wreedheden tegen Palestina, waaronder het zuiveren en hongersnood van de Palestijnse bewoners die al lang in Palestina wonen.
Je moet je dus afvragen of de 'verrassings'-aanval van 10/7 echt onverwacht was [hoewel de aanval wellicht moeilijker was dan insiders hadden verwacht].
Het lijkt een beetje handig voor de Israëlische machtsbelangen; Met name de regeringen van de westerse wereld en vooral onze reguliere nieuwsmedia hebben zich feitelijk allemaal op één lijn geschaard. Ook is er weinig bekendheid over het feit dat er onder het lang bezette Palestijnse land aanzienlijke reserves aan fossiele brandstoffen liggen die een plausibele motivator voor oorlog kunnen zijn.
Bovendien werd Netanyahu's broer, een militaire officier, gedood tijdens een aanval op Palestijnse en Duitse gijzelnemers in 1976. Mogelijk wil hij daarvoor meer bloed. En wie gaat nu op plausibele wijze het Israëlische leger en premier Netanyahu tegenhouden, vooral met hun ultramoderne, veelal Amerikaanse wapens?
Het grote lijden en de sterfgevallen van niet-strijdende Palestijnen worden minder waardig geacht voor westerse [onze] zorg, aangezien elke dag voorbijgaat met berichten in de nieuwsmedia over het aantal burgerslachtoffers. Het is afschuwelijk dat de waarde van een dergelijk leven door onze nieuwsmedia kan/zal worden gemeten aan de hand van de overvloed aan langdurige omstandigheden waaronder het lijdt.
Het is zo triest om te zien dat Groot-Brittannië niet in de rechtsstaat gelooft. Groot-Brittannië en de VS zijn beide medeplichtig aan de wreedheden die Israël tegen het Palestijnse volk begaat. Groot-Brittannië en de VS moeten worden vervolgd voor oorlogsmisdaden. Ze walgen van mij.
Toevallig is dit negeren van de rechtsstaat momenteel van groot belang voor mij.
Nu lees ik dit hier, ZIE: Livni; “Ik ben een advocaat… Maar ik ben tegen de wet – in het bijzonder tegen de internationale wetgeving. Recht in het algemeen.”
Wat ze eigenlijk zegt is: ik ben tegen de wet, tegen alle wetten tenzij ik deze gunstig vind voor mij en mijn cliënten. Dit spreekt naar mijn mening “in het algemeen” over de visie van de Israëlische regering op alle wetten. En de CIA.
Ik heb onlangs Jeff Morley's SCORPION DANCE afgerond. Tegen het einde van het boek, pagina's 250 – 251. Hoofdstuk 26 De puriteinse ethiek, het gedeelte dat begint op pagina 250 'Ingehuurd om te liegen'. Mort Haperin, voormalig medewerker van Hank the Shank Kissinger, schreef in maart 1976 een artikel voor de New Republic. Hij citeerde het boek: 'Twintig jaar lang was er een overeenkomst tussen Justitie en de CIA om CIA-mensen nooit te vervolgen', schreef Halperin. Het lijkt oneerlijk om het met terugwerkende kracht te verbreken. Helms werd ingehuurd om voor zijn land te liegen, en niemand vertelde hem dat liegen tegen het Congres daar niet onder viel.
Weet iemand hier of deze overeenkomst (schriftelijke belofte?) ooit het levenslicht heeft gezien?
Na tientallen jaren de politiek en mondiale aangelegenheden te hebben gevolgd, verbijstert het mij nog steeds hoe sommige politici met zichzelf leven, laat staan 's nachts goed slapen en zelfs met een goed geweten religieuze diensten bijwonen. …
-
Politiek is ‘de kunst van het compromis’
politiek op zijn morele hoogtepunt
hoewel dit morele hoogtepunt
ligt inderdaad onder het niveau van een dode zee,
maar het compromis van de ethiek
en integriteit is politiek
zijn morele natuurlijke staat
– een staat waarin het mediabeest
moet gevoed worden, zal ervan smullen
het blikje van de politici
gevuld met niets anders dan de spinman
van het politieke dier.