Wat gebeurde er op 7 oktober vertegenwoordigt de ineenstorting van een onjuiste doctrine die de Israëlische leider gedurende zijn hele carrière consequent heeft gepromoot, schrijft Hédi Attia.
De Israëlische premier Benjamin Netanyahu spreekt een persconferentie toe aan boord van het vliegdekschip USS George HW Bush tijdens een havenbezoek aan Haifa, Israël, op 3 juli 2017. (Amerikaanse marine, Sean Hurt)
By Hedi Attia
Internationale politiek en samenleving
Thier is iets bekends over de westerse reacties op de Hamas-aanvallen van 7 oktober.
Commentatoren die de gebeurtenis vergelijken met wat de Amerikanen op 11 september meemaakten hebben gelijk, maar misschien is de vergelijking niet precies waar zij denken dat die ligt.
De twee gebeurtenissen hebben inderdaad een klimaat geschapen waarin rationaliteit volledig uit het publieke debat is verdwenen, op zijn best vervangen door emotie en in het slechtste geval door hysterie en heksenjacht.
Veel waarnemers hebben uiteraard de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en zijn regering de schuld gegeven van de gebeurtenissen van 7 oktober. Maar deze kritiek kwam in de eerste plaats voort uit een veiligheidsparadigma; waarbij bijvoorbeeld werd gewezen op het feit dat Israëlische troepen op de Westelijke Jordaanoever waren gestationeerd om de kolonisten te beschermen in plaats van de grens met Gaza te bewaken.
Toch mist dit verhaal veel essentiële punten. Wat er op 7 oktober gebeurde was meer dan een veiligheidsfout; het was de intellectuele ineenstorting van een hele doctrine van antiterrorisme die ver teruggaat en die Netanyahu gedurende zijn hele carrière consequent heeft verdedigd.
Decennia-lange obsessie
In een boek gepubliceerd in 1986 getiteld 
Terrorisme, hoe het Westen kan winnenNetanyahu heeft, samen met verscheidene anderen (variërend van Israëlische generaals tot oriëntalist Bernard Lewis), zijn methode beschreven om ‘terrorisme’ te begrijpen en hoe het te verslaan.
Het boek werd toen naar verluidt goed ontvangen De Amerikaanse president Ronald Reagan, die het “aanbeveelde aan elke hoge functionaris in zijn regering en het aanhaalde als een invloed op zijn illegale financiering van de Nicaraguaanse contra’s.”
Bijna veertig jaar later is ‘de overwinning op het terrorisme’ nog steeds ongrijpbaar.
Netanyahu vervolgde zijn eerste publicatie in 1995 met een boek met vrijwel dezelfde titel: Terrorismebestrijding: hoe democratieën binnenlandse en internationale terroristen kunnen verslaan, waarin hij precies dezelfde visie ontwikkelde.
In de conclusie van zijn eerste boek schreef de Israëlische premier deze bijzonder belangrijke paragraaf:
"De grondoorzaak van terreur is het beteugelde geweld. Dit kan worden herleid tot een wereldbeeld dat beweert dat bepaalde ideologische en religieuze doelen het loslaten van alle morele remmingen rechtvaardigen, en zelfs eisen. In deze context is de observatie dat de grondoorzaak van terrorisme terroristen zijn, meer dan een tautologie.”
‘Terrorisme’ is in deze definitie een essentie op zichzelf. Het kan niet worden begrepen, het bestaat als zodanig. Bepaalde mensen zijn gewelddadig omdat ze eenvoudigweg gewelddadig zijn, en daar is geen verklaring voor.
Het heeft geen zin om het te contextualiseren, erover na te denken of het te nuanceren. En de enige passende reactie kan worden afgeleid vanuit veiligheids- en militair oogpunt.
Het onderliggende idee van een dergelijke interpretatie is om alle gewapende groepen op dezelfde manier te behandelen, ook al zijn ze fundamenteel verschillend. Groepen die zo verschillend zijn als Hamas, Hezbollah, Daesh, Al Qaeda, de Colombiaanse FARC en de Koerdische PKK kunnen dus allemaal op één hoop worden gegooid.
In een vernietigende recensie van het boek, Dat schreef Edward Said "Het hele boek is helaas gebaseerd op de premisse dat de westerse democratieën en hun leiders goedgelovig, zachtaardig en dom zijn, een toestand waarvan de enige remedie is dat ze hun ‘westerse’ essentie opgeven en gewelddadig, hard en meedogenloos worden.. '
Said wees ook op het essentiële aspect van de focus van het boek op de Arabische en moslimbevolking, die het willekeurige gebruik van geweld tegen hen legitimeerde:
“Als je kunt aantonen dat Libiërs, moslims, Palestijnen en Arabieren in het algemeen geen andere werkelijkheid hebben dan die welke op tautologische wijze hun terroristische essentie als Libiërs, moslims, Palestijnen en Arabieren bevestigt, kun je hen en hun ‘terroristen’ blijven aanvallen. in het algemeen, en trek uw eigen gedrag niet in twijfel.”
De woorden van Said blijven zeer relevant gezien de huidige situatie in Gaza.
9/11: een keerpunt
Tanks van het Amerikaanse leger poseren voor een foto onder de “Hands of Victory” in Bagdad, Irak. (Amerikaanse luchtmacht, John L. Houghton, Jr., publiek domein)
Op 11 september kon Netanyahu's visie ideologisch zegevieren.
Nu was het tijd voor de ‘botsing der beschavingen’ tussen het Westen (of de ‘vrije wereld’) aan de ene kant en de ‘barbaren’ aan de andere kant; voor oorlog tegen de “as van het kwaad”; voor vrijheidsbeperkende antiterroristische wetten; voor de illegale oorlog tegen Irak zonder VN-mandaat en voor de marginalisering van de eisen van het Palestijnse volk.
Tijdens een hoorzitting voor het Amerikaanse Congres in september 2002 heeft Netanyahu op de lijst een groep landen die volgens hem gebombardeerd zouden moeten worden en hun regimes zouden omvergeworpen moeten worden: Irak, Iran en Libië. Twee van hen (Irak en Libië) werden gebombardeerd – waarvan de gevolgen nog steeds voelbaar zijn.
Zelfs als hij Iran niet aan de hitlijst kon toevoegen, slaagde Netanyahu er dankzij voormalig president Donald Trump in om de nucleaire deal te laten ontsporen. Over Irak beloofde Netanyahu: "Als je Saddam, het regime van Saddam, uitschakelt, garandeer ik je dat dit enorme positieve gevolgen zal hebben voor de regio.”
Gezien de gevolgen van de oorlog in Irak is dit objectief gezien een van de meest gênante uitspraken ooit gedaan door een politieke leider in de geschiedenis.
Het beleid dat George W. Bush en de neoconservatieven na 11 september 2001 hebben ingevoerd, heeft de wereld diepgaand veranderd. Voor het ergste.
De invasieoorlogen tegen Afghanistan en Irak waren een politieke, militaire, strategische en menselijke ramp. De oorlog tegen Irak bracht Daesh en zijn wreedheden voort, zowel in de Arabische wereld als in Europa.
En het ‘terrorisme’ is nog steeds niet verslagen – integendeel.
In het Israëlisch-Palestijnse conflict is elke politieke oplossing uitgesloten, waarbij de Amerikanen zich uitsluitend aan de Israëlische regering hebben verbonden. De Palestijnen hebben hiervoor tijdens de tweede Intifada en de harde onderdrukking daarvan een hoge prijs betaald.
Een nieuwe test en een nieuwe mislukking
Netanyahu heeft Israël sinds 2009 vrijwel zonder onderbreking geregeerd. Zijn doctrine is niet veranderd en hij heeft ruimschoots de tijd gehad om deze methodisch ten uitvoer te leggen. En toch vonden de aanslagen van 7 oktober plaats.
Het maakte niet uit dat hij 2 miljoen mensen opsloot in een openluchtgevangenis en muren en barrières bouwde met de meest geavanceerde technologie – binnen enkele uren stortte het allemaal als een kaartenhuis in.
Deze duidelijke mislukking lijkt echter nog steeds niet de juiste vraagstelling van de ‘oorlog tegen terreur’ uit te lokken. Bush en de neoconservatieven worden breed bekritiseerd en gediskwalificeerd in het dominante westerse discours. Maar hun erfenis blijft bestaan, en veel politieke actoren blijven hun reflexen overnemen, zelfs als ze liberalen of progressieven zijn.
De Amerikaanse president Joe Biden waarschuwde Israël zal niet “dezelfde fouten herhalen die de Verenigde Staten na 11 september hebben gemaakt.” Maar tegelijkertijd beschreef hij de Hamas-aanval als: “puur kwaad”, een interpretatie die een voortzetting is van Bush’ ‘strijd van goed tegen kwaad’.
De leider van de Britse Labour Party, Keir Starmer, zei dat Israël het recht heeft om de water- en elektriciteitstoevoer naar Gaza af te sluiten. Een dergelijke verklaring van een mensenrechtenadvocaat spreekt boekdelen over de mate waarin we sinds 2001 gewend zijn geraakt aan het gebruik van militair geweld en over de ineenstorting van de beginselen van het internationaal recht.
Tussen hun onvermogen om verder te gaan dan alleen maar spijt te hebben van de burgerdoden (zonder enige echte politieke interpretatie van de situatie), hun onverschilligheid ten opzichte van de humanitaire crisis in Gaza of hun regelrechte aansluiting bij de Israëlische regering, lijken de meeste progressieve krachten in het Westen niet in staat om tot actie over te gaan. met een duidelijk politiek antwoord dat verschilt van het gebruik van geweld dat door rechts wordt bepleit.
Alles waar Netanyahu voor pleitte is de afgelopen veertig jaar toegepast: een op veiligheid gebaseerde aanpak, een gebrek aan visie en politieke reflectie, het willekeurige gebruik van geweld en de opschorting van fundamentele rechten en vrijheden.
Toch laat de “overwinning” die hij sinds 1986 heeft beloofd (die hij niet eens goed definieert) nog steeds op zich wachten. Dezelfde persoon voert nu een oorlog van nieuw gevonden geweld in Gaza, die, aldus het Internationale Gerechtshof, doet zelfs de vrees voor genocide voor de Palestijnse bevolking rijzen.
De logica van genocide is zeker niet slechts een beangstigende hypothese, maar een volkomen plausibel eindpunt van Netanyahu's denken. Als je gelooft dat geweld alleen voldoende is en dat als geweld niet werkt, je nog meer geweld nodig hebt, dan kom je in een spiraal terecht waarin de enige uitweg de pure en simpele onderdrukking van de tegenpartij is.
De reactie van de wereld komt duidelijk niet overeen met de menselijke belangen in Gaza, ook al is het woord 'genocide' nu gevallen en zou de parameters van het debat fundamenteel moeten veranderen.
Hoewel we de realpolitik en het cynisme ervan kunnen begrijpen, is het moeilijk te begrijpen en uit te leggen waarom zoveel leiders in het Westen volharden in het aansluiten bij een man, Netanyahu, die al meer dan veertig jaar heeft laten zien dat hij systematisch ongelijk heeft.
In een Washington Post artikel over de twintig jaar sinds 20 september, van Carlos Lozada opschrift luidt: “9/11 was een test. De boeken van de afgelopen twintig jaar laten zien hoe Amerika heeft gefaald.”
7 oktober was ook een test. En tot nu toe faalt het hele Westen opnieuw.
Hédi Attia is politicoloog en programmamanager bij het kantoor van de Friedrich-Ebert-Stiftung in Tunesië.
Dit artikel is van Internationale politiek en samenleving.
De weergegeven standpunten zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet een weerspiegeling zijn Consortium Nieuws.
De War on Terror was geen uitvinding van Netanyahu.
Deze uitvinding is eigendom van ere-democraten zoals Dubya en Cheney, samen met Biden en Hillary en de rest.
Na 9 september sprong Israël op de 'haat-islam'-bandwagon van 11 september, samen met de rest van de Democraten die dit zagen als een middel voor werelddominantie over Wall Street. In die tijd was het oude denken op Wall Street dat het domineren van olie betekende dat je de wereld domineerde. Zo gaven de Democraten ons “operatie Iraakse vrijheid”, oftewel “OLIE”.
Netanyahu en heel Israël zijn meegesprongen op de ‘haat-islam’-, ‘oorlog tegen terreur’-wagen die werd gestart door ‘centristen’ als Bush, Cheney, Hillary, Biden en hun zakenpartners uit Wall Street. Netanyahu was slechts een lifter die ze onderweg oppikten.
En personaliseer dit niet voor Netanyahu. Dat is natuurlijk de klassieke Amerikaanse fout. Richt de haat op een persoon en doe alsof als je de boegbeelden verandert zonder het systeem te veranderen, we allemaal in het paradijs zullen ontwaken omdat we ons hebben ontdaan van dat kwade oude kapsel dat alle problemen veroorzaakte.
De meeste Israëli's steunen de genocide in Gaza, en de meesten zijn boos dat ze in Libanon niet de oorlog krijgen die ze eisen, omdat de sneeuwvlokken zeggen dat ze zich niet veilig voelen.
Keir Starmer speelde een belangrijke rol bij het versnellen van de uitlevering van Julian Assange – hxxps://labourheartlands.com/exclusive-ken-loach-calls-out-sir-keir-starmer-what-was-his-dealings-in-the- julian-assange-case/
Starmer was, als directeur van het Openbaar Ministerie, verantwoordelijk voor de niet-vervolging van de beruchte p*dophile Jimmy Savile [en] net zoals Savile beschermd moest worden tegen feitelijke seksuele misdaden, wist Starmer dat Assange vervolgd zou worden wegens nep-seksmisdrijven [en] en] zijn gedrag in de Assange-zaak was volkomen corrupt –
hxxps://www.craigmurray.org.uk/archives/2022/02/how-the-establishment-functions/
het moeras gaat open….
Volgens het internationaal recht:
De bezetting is illegaal
De bezetters hebben het recht zich te verzetten
Als de bezette bevolking met gewelddadig verzet reageert, is er geen sprake van terrorisme.
Ongelijkheid is IMHO het kernprobleem van de wereldproblemen.
9 september opende de deur voor Israël om zijn etnische zuivering en vervolging van de inheemse Palestijnse bevolking op te voeren. Niet alleen dat, het was de voorbode van opeenvolgende oorlogen gericht tegen staatsaanhangers van Palestijnen, namelijk Irak, Libië en Syrië.
Het cultiveerde ook de demonisering van alle moslims in de westerse wereld. Al deze gebeurtenissen en gevolgen waren geen toeval; dit was altijd al het zionistische plan.
Over het algemeen is dit een zeer gewaardeerd artikel en ik hoop dat het meer aandacht zal krijgen dan het tot nu toe blijkbaar heeft gekregen.
Ik ben echter zeer benieuwd welke definities de auteur zou kunnen geven voor zijn gebruik van ‘liberaal’ en vooral ‘progressief’.
Om te suggereren dat dergelijke termen eenvoudigweg betekenen wat degenen die ze gebruiken ook bedoelen, is nogal vaag en niet bepaald verhelderend.
Bovendien omschrijft de auteur Sir Keir Starmer als ‘een mensenrechtenadvocaat’.
Starmer was Queen's Attorney (QA) en primair verantwoordelijk voor het misbruik van Julian Assange in Groot-Brittannië, waarvan de geschiedenis onweerlegbaar is.
Gaza en de erfenis van Netanyahu’s ‘oorlog van terreur en slachting’
Het cultiveren van geweld voor vrede en winst.
Staatsziekenhuizen moeten worden heropend.
Bedoel je niet het cultiveren van geweld voor een deel van de profeet?
JohnB heeft terecht vastgesteld dat hij in een kapitalistische wereld leeft. In deze wereld draait alles om winst. In deze wereld doen profeten er niet toe, tenzij ze winst maken.
Dit is een wereld waarin ieder mens geld nodig heeft om zelfs maar aan voedsel, onderdak, water en kleding te kunnen komen, en in een wereld waarin ieder mens wordt beoordeeld en zijn of haar klasse krijgt, geheel gebaseerd op de hoeveelheid geld die hij of zij heeft. In een wereld waar het niet uitmaakt hoe je aan het geld komt, doet een profeet die iemand probeert het verschil tussen goed en kwaad te leren er niet toe. In deze wereld zijn winsten belangrijk, maar profeten doen er niet toe. Welkom bij het kapitalisme.
IMHO zou dit de titel moeten hebben: “Gaza en de erfenis van Netanyahu’s ‘War OF Terror’”
Ik beveel ten zeerste een lezing van journalist David Sheen aan met de titel ‘Messiah Mode’, waarvan ik geloof dat Bibi naar die positie is gestegen.
De soepele en altijd nieuwe diepten MSM trekt uiteraard nooit de volledige mislukking van de idiote Bibi-doctrine in twijfel, noch dat hij deze genocidale oorlog nodig heeft om politiek en mogelijk als vrij man te overleven. Natuurlijk is Den Haag waar hij moet zijn.
*
Ik ben het met je eens, maar... tot nu toe is Den Haag nogal ineffectief gebleken. Helaas! Zolang Israël de hele wereld met de vinger blijft wijzen, zal er niet veel veranderen. Helaas!
Het is de taak van de bedrijfsmedia om niet in twijfel te trekken. Dit is wat over het hoofd wordt gezien door het verleggen van het denken naar ‘mainstream’ media in plaats van het bij de naam ‘corporate media’ te noemen. Een klein handjevol bedrijven bepaalt wat we zien, lezen en horen. Dit is te danken aan het werk van Reagan en Clinton. De taak van elke bedrijfsmedewerker is om bij te dragen aan het bedrijfsresultaat. De taak van elke bedrijfsmedewerker is om de aandelenwaarde van de investeerders te verhogen. “Vragen” staan niet in de functiebeschrijving.
Weg met het idee dat de bedrijfsmedia alles in twijfel zullen trekken. Hun taak is het genereren van winst. Direct door oogbollen te krijgen om ze te bekijken of te lezen. Of indirect door het bevorderen van oorlogen en ongelijkheid, sterfgevallen en hongersnoden, die ertoe bijdragen dat het bedrijfsconglomeraat meer winst maakt. Door ze 'bedrijfsmedia' te noemen, kan dit tot dit besef leiden, terwijl ze 'mainstream' noemen blijkbaar leidt tot deze voortdurende waanvoorstelling dat ze zichzelf snel zullen corrigeren omdat ze alleen maar dwaze fouten hebben gemaakt.
Bibi hoort niet in Den Haag. Den Haag is een thuis voor kangoeroes, maar geen plaats van gerechtigheid. Bedenk aan welke kant de Nederlanders stonden toen de wereld voor het laatst te maken kreeg met oorlogen om wereldheerschappij en genocide. Anne Frank was een Nederlands meisje. Er is daar geen gerechtigheid, alleen een stel gekke, hoppende kangoeroes.
Trouwens, de oproep aan Bibi om naar Den Haag te gaan, is eigenlijk alleen maar een oproep aan hem om een Miami Beach Condo aan de War Criminal Road te kopen. Vergeet niet dat Amerika zijn “Hague Invasion Act” heeft (Biden heeft ervoor gestemd), en dat deze het verwijderen van 'gedekte geallieerde personen' uit de klauwen van Den Haag omvat. Bibi naar Den Haag sturen betekent dus alleen maar een appartement kopen in Miami Beach, waarbij het Amerikaanse leger voor het transport zorgt.
Re “De grondoorzaak van terreur is beteugeld geweld. Dit kan worden herleid tot een wereldbeeld dat beweert dat bepaalde ideologische en religieuze doelen het loslaten van alle morele remmingen rechtvaardigen, en zelfs eisen. In deze context is de observatie dat de grondoorzaak van terrorisme terroristen zijn, meer dan een tautologie.”
Dit is natuurlijk feitelijk een verontschuldiging voor het gebruik van terrorisme door de zionisten om de “geboorte” van de staat Israël te forceren en om de etnische zuivering van Palestina te “rechtvaardigen”.
Deze opmerking van Net is een totale projectie.
Het is het terrorisme van de zionisten “dat bepaalde ideologische en religieuze doelen rechtvaardigen en zelfs eisen.” Het is de zionistische zaak die ‘het afwerpen van alle morele remmingen’ eiste en eist. De 'morele remmingen' die werden losgelaten, omvatten uiteraard ook moord, verkrachting en het begeren en stelen van andermans eigendommen. In Ilan Pappe's The Ethnic Cleansing of Palestine is een woord dat hij herhaaldelijk gebruikt 'begeren'.
Begeren betekent meer dan alleen willen. Het betekent zo veel willen dat je de wet overtreedt en tegen God, door te nemen wat je begeert.
begeren: “ten onrechte, buitensporig verlangen of zonder rekening te houden met de rechten van anderen.”
Elke discussie over ‘terrorisme’ in de zionistisch/Israëlische context is totaal zinloos en feitelijk misleidend als er geen sprake is van de premisse – de historische waarheid – dat Israël geboren is uit terrorisme, gepland door de Hagana en de ‘Raad’ van David Gruen en gepleegd door de Hagana en terroristische bendes. (Stern, Irgun, Lehi).
Elke leider van de staat Israël was een terrorist: Ben-Gurion (David Gruen), Shamir, Begin, alle Hagana-generaals (later IDF), Dayan, enz. Enz.
Begin pochte zelfs dat hij de vader van het terrorisme was. De journalist Russell Howe vroeg hem ronduit:
“Hoe voelt het, in het licht van alles wat er gaande is, om de vader van het terrorisme in het Midden-Oosten te zijn?”
"In het midden Oosten?" brulde hij met zijn dikke cartoonaccent. "In de hele wereld!""
Hier geciteerd:
hxxps://www.wrmea.org/2009-march/russell-warren-howe-1925-2008.html
De zionisten (en tot op zekere hoogte het joodse slachtofferverhaal) zijn een klassiek geval van projectie. Zou in alle psychologieboeken moeten staan.