Een illusoir verhaal dat de journalistiek in een uniek kwaad verandert omdat het geheime Amerikaanse misdaden aan het licht brengt, werd woensdag gehoord in een rechtszaal in Londen, terwijl het lot van Julian Assange nog moest worden bepaald, meldt Joe Lauria.
By Jo Lauria
in Londen
Speciaal voor consortiumnieuws
OOp de tweede en laatste dag van de hoorzitting van Julian Assange bij het Hooggerechtshof verzonnen advocaten van de Verenigde Staten een misleidend verhaal waarin journalistiek is spionage, de rechten van het Eerste Amendement worden ontnomen aan buitenlanders op Amerikaans grondgebied en een regering die jacht maakt op een dissidente journalist die zijn geheime misdaden heeft onthuld, wordt geprezen als een baken van democratie.
Echter, buiten het gerechtsgebouw in een straat genaamd The Strand; en met mensenrechten- en persvrijheidsorganisaties, presidenten, premiers en parlementen en met miljoenen gewone burgers over de hele wereld, De valse constructie die de Verenigde Staten aan de wereld proberen op te leggen, faalt.
Buitengewone steun aan de rechtbank in Londen voor #DagX.
Zo zag het eruit toen ik naar buiten liep tijdens de lunch.
Morgen, na dag 2 van de pleidooien, marcheren we van de rechtbank naar Downing Street. #FreeAssangeNU pic.twitter.com/NQHgYmgm8K
— Stella Assange #FreeAssangeNOW (@Stella_Assange) 20 februari 2024
Op dit moment blijft het leven van Julian Assange, een gevangengenomen journalist die enkele van Amerika's donkerste geheimen publiceerde en daarmee zijn zelfbeeld verbrijzelde, onderwerp van de beraadslaging van twee Britse rechters die pruiken dragen.
Rechters Jeremy Johnson en Dame Victoria Sharp lieten de rechtbank na tien uur hoorzittingen gedurende twee dagen weten dat zij hun oordeel over het lot van Assange voor een onbepaalde toekomstige datum reserveren. Een deadline van 10 maart werd gegeven voor de definitieve indiening van papers. Een beslissing kan daarna op elk moment komen.
Johnson en Sharp overwegen of ze Assange in hoger beroep kunnen laten gaan tegen het uitleveringsbevel van de minister van Binnenlandse Zaken en tegen verschillende rechtspunten in de beslissing van de magistraat van drie jaar geleden.
Ze had beval Assange vrij te laten om gezondheidsredenen, maar oOp basis van de verzekering dat het Assange in de Verenigde Staten niet zou mishandelen, wonnen de VS in hoger beroep bij het Hooggerechtshof en draaiden haar beslissing terug.
Het Britse Hooggerechtshof weigerde vervolgens Assange’s betwisting van de wettigheid van deze garanties te aanvaarden en afgelopen juni weigerde een enkele rechter van het Hooggerechtshof ook Assange’s toestemming om in beroep te gaan. De tweedaagse hoorzitting van deze week was een poging van Assange om dat besluit terug te draaien, een beroep op het recht om in beroep te gaan, als het ware.
Het was een probeersel om de rechters ervan te overtuigen dat er in deze zaak voldoende betwist bewijsmateriaal is om een volledig beroep mogelijk te maken.
Het was mogelijk Assange's laatste standpunt in Groot-Brittannië om te voorkomen dat hij geketend naar de VS zou worden gestuurd waar hij zou worden beschuldigd van spionage en computerinbraak, en tot 175 jaar gevangenisstraf in een streng beveiligde gevangenis.
Nadat de advocaten van Assange dinsdag hun zaak hadden uiteengezet waarom Assange in beroep zou moeten gaan, was het woensdag de beurt aan de Amerikaanse advocaten om te beargumenteren waarom hij dat niet zou moeten doen.
Maakte deel uit van de menigte van honderden Assange-aanhangers die de Royal Courts of Justice overspoelden. (Joe Lauria)
Journalistiek verkleed als misdaad
Daarbij construeerde aanklager Clair Dobbin een fantastisch verhaal over een kwaadaardige Assange die snode methoden gebruikte om een Amerikaanse inlichtingenanalist aan te zetten en samen te spannen om in overheidscomputers in te breken met het uitdrukkelijke doel om informanten te laten vermoorden of verdwijnen en daarmee de heilige nationale veiligheid van Amerika te bedreigen.
Ze baseerde zich zwaar op de verklaring van de dodgy De Amerikaanse aanklager Gordon Kromberg. Ze weefde hetzelfde treurige verhaal over Assange die legeranalist Chelsea Manning ‘rekruteerde’ en met haar samenzweerde om vitale Amerikaanse geheimen te stelen, terwijl het bewijs overweldigend is en in de rechtbank bekend is dat Manning een veiligheidsmachtiging had om al deze documenten te bemachtigen, die ze al had. het overgrote deel ervan overgedragen Wikileaks voordat Assange haar in een chatroom ‘rekruteerde’ (als het Assange was met wie ze überhaupt sprak) en dat Manning haar identiteit niet kon verbergen door met de hulp van Assange een wachtwoord te kraken, zelfs als ze dat zou willen.
Wat Dobbin feitelijk deed, was de tijd van de rechtbank verspillen door enkele van de meest routinematige aspecten van de journalistiek te beschrijven: het zoeken naar bronnen, het beschermen van hun identiteit en het proberen zoveel mogelijk informatie uit hen te krijgen.
'Verdwijnende' informanten
Opnieuw probeerden de VS de rechtbank te vertellen dat de acties van Assange niet die van een “verantwoordelijke” journalist waren, maar van een crimineel die opzettelijk wilde dat Amerikaanse informanten werden vermoord of verdwenen door hun namen bekend te maken.
Dobbin zei dat het de reguliere partners waren die hun namen hadden geredigeerd, terwijl precies het tegenovergestelde waar was.
Mark Davis, een Australische journalist die in 2010 verslag deed van Assange in Londen toen de belangrijkste publicaties werden gecoördineerd met de reguliere kranten, zei dat die kranten weinig interesse hadden in redactie en dat het Assange was die vrijwel een heel weekend opbleef om de namen te redigeren.
John Goetz, een Amerikaanse journalist die met een van de partners samenwerkte, der Spiegel, getuigde tijdens de uitleveringshoorzitting van Assange in 2020 dat Assange geobsedeerd was door redacties en de film van Laura Poitras Risico toont hoe Assange het ministerie van Buitenlandse Zaken belt om hen te vragen te helpen bij het redigeren van de diplomatieke telegrammen. Het ministerie van Buitenlandse Zaken weigerde en eiste in plaats daarvan dat hij de kabels teruggaf.
WikiLeaks-hoofdredacteur Kristinn Hrafnsson spreekt supporters toe buiten het gerechtsgebouw. (Joe Lauria)
Hoewel het argument van de VS dat Assange informanten heeft geschaad erop berust dat hij hem de schuld geeft van het publiceren van de niet-geredigeerde telegrammen, is er in deze zaak overvloedig bewijsmateriaal aangevoerd waaruit blijkt dat het twee keer was gebeurd. Voogd journalisten die het wachtwoord aan de niet-geredigeerde telegrammen hebben onthuld en dat honderden publicaties, zoals cryptome.org en Pirate Bay, had ze eerder gepubliceerd Wikileaks deed.
Assange zei dat hij ze alleen publiceerde om degenen wier namen al waren onthuld te waarschuwen om veiligheid te zoeken en om ervoor te zorgen dat de authentieke telegrammen, en niet mogelijke vervalsingen, openbaar werden gemaakt. Maar hij was nooit van plan de niet-geredigeerde documenten te publiceren als ze niet al waren vrijgegeven.
Omdat het geheime materiaal al eerder door anderen was gepubliceerd Wikileaks Dat deed Assange niet in strijd met de Official Secrets Act, die, in tegenstelling tot de Amerikaanse Spionage Act, alleen de eerste publicatie bestraft. Er werd dus geen inbreuk gemaakt op de dubbele criminaliteit, wat op zichzelf de uitlevering van Assange ongeldig zou moeten maken.
De Amerikaanse brigadegeneraal Robert Carr, die leiding gaf aan de post-Wikileaks onderzoek naar de impact van de onthullingen, ook onder ede toegegeven bij de krijgsraad van Manning dat niemand werd gedood als gevolg van de Wikileaks onthullingen.
Dobbin erkende in de rechtbank na ondervraging van rechter Johnson dat anderen de niet-geredigeerde telegrammen eerst publiceerden. Maar ze zei dat dat er niet toe deed, omdat het helemaal nooit zou zijn gebeurd als Assange de documenten überhaupt niet in handen had gekregen.
'Politiek misdrijf'
Zoals Assange-advocaat Mark Summers beweerde, negeerden de advocaten van de VS volledig de inhoud van de vrijlatingen waarvoor Assange wordt vervolgd. Hij betoogde woensdag, net als de dag ervoor, dat er een verband bestaat tussen de publicaties van Assange en zijn achtervolging door de Verenigde Staten, waardoor die regering niet beter is dan welk autoritair regime dan ook dat jacht maakt op een journalist omdat hij hun geheimen heeft onthuld.
Nadat de advocaten van Assange dat hadden betoogd zowel het Brits-Amerikaanse uitleveringsverdrag en de uitvoerende uitleveringswet verbieden uitlevering op basis van een politiek misdrijf of een politieke mening en dat spionage inherent politiek is, Dobbin betoogde dat de vervolging van Assange niet politiek kon zijn, omdat twee Amerikaanse regeringen, een Republikeinse en een Democratische, achter zijn aanklacht staan.
Dit getuigde van een enorm gebrek aan begrip van de over het algemeen solide, tweeledige overeenkomst over het buitenlands beleid van de VS – in essentie verenigen beide partijen zich voor de VS tegen de wereld.
Het toonde ook extreme bekrompenheid om de term ‘politiek’ te reduceren tot partijpolitiek, in plaats van tot een heel militair, inlichtingen-, industrieel en politiek systeem dat gigantische belangen over de hele wereld nastreeft waarvoor het bereid is miljoenen mensen te doden, en heeft gedood. die hen in de weg staan.
Wat betekent het voor hen om één enkele Australische journalist te vernietigen die hen zoveel schade heeft toegebracht?
Een wereld die verder gaat
Linten voor Assange aan de poorten van de Royal Courts of Justice. (Joe Lauria)
De Amerikaanse argumenten in rechtszaal 5 met eikenhouten lambrisering van de Royal Courts of Justice, gebouwd in 1882, hadden net zo goed dat jaar kunnen zijn. Ze verliezen weerklank in een wereld die snel afwijkt van de Amerikaanse overheersing, versneld door de wereldwijde afwijzing van het Amerikaanse beleid ten aanzien van Oekraïne en Gaza.
Het aantal regeringen en bevolkingsgroepen dat op het eerste gezicht accepteert wat de Verenigde Staten over zichzelf en over hen zeggen, neemt af.
Het werk van Assange heeft een cruciale rol gespeeld in dit proces, waardoor de Amerikaanse geloofwaardigheid is aangetast, te beginnen met de publicaties uit 2010 over Irak en Afghanistan, waarvoor hij wordt vervolgd.
De Amerikaanse geloofwaardigheid is zover gedaald dat een Britse advocaat voor een Britse rechtbank kan opkomen en tegen Britse rechters kan zeggen dat de Verenigde Staten niet anders zijn dan welk autoritair regime dan ook als het gaat om het opsporen van een journalist alleen maar omdat hij geheim bewijsmateriaal over hun diepste misdaden heeft gepubliceerd.
Toen Summers in de loop van twee dagen verschillende keren expliciet melding maakte van Amerikaanse oorlogsmisdaden, was er bij geen van beide rechters sprake van een aarzeling.
Toch zijn er miljoenen mensen in de wereld, vooral in de Verenigde Staten en Groot-Brittannië, die nog steeds geloven dat de fantasiewereld in stand houdt wat er nog over is van de Amerikaanse dominantie, de wereld waarin Assange een slechterik is die de democratie wil vernietigen.
Durven deze twee rechters buiten die wereld te stappen om Assange op zijn minst een dag in de rechtbank te gunnen om voor zijn vrijheid te vechten?
[Lezen Consortium Nieuws' gedetailleerde live-tweeting tijdens beide dagen van de hoorzitting: Dag 1 ochtend – verdediging; Dag 1 middag – verdediging; Dag 2 ochtend - vervolging; Dag 2 middag – vervolging + weerlegging door de verdediging; Voorbehouden oordeel]
Joe Lauria is hoofdredacteur van Consortium Nieuws en voormalig VN-correspondent voor Thij Wall Street Journal, Boston Globe, en andere kranten, waaronder De Montreal Gazette, de Londense Daily Mail en De Ster van Johannesburg. Hij was onderzoeksjournalist voor de Sunday Times uit Londen, een financieel verslaggever voor Bloomberg News en begon zijn professionele werk als 19-jarige stringer voor The New York Times. Hij is de auteur van twee boeken, Een politieke Odyssee, met senator Mike Gravel, voorwoord door Daniel Ellsberg; En Hoe ik verloor van Hillary Clinton, voorwoord door Julian Assange. Hij is te bereiken op joelauria@consortiumnews.com en gevolgd op Twitter @unjoe
Assange zou te ziek zijn om de rechtbank bij te wonen voor deze hoorzitting. Ik denk dat het gewenste resultaat voor de VS en Groot-Brittannië zou zijn dat Assange hier in Engeland in de gevangenis zou sterven, wat vrijwel zeker zal worden bereikt als deze pantomimeprocedure nog meer maanden en jaren zal voortduren.
Het gesprek is gefixeerd op de rechtbanken... In de tussentijd kan het het grote Amerikaanse publiek niets schelen, omdat ze 'willen' en 'moeten' horen wat de waarheid is, omdat ze opzettelijk hun eigen geschiedenis ontkennen; terwijl ze de 'mannen' begeren die naar het beeld van hun 'goden' zijn gemaakt... En natuurlijk de almachtige dollar. De managersklasse zal hun comfort nooit in gevaar brengen. Zelfs niet voor hun eigen kinderen, noch voor de levende planeet. Deze escapade is slechts een voorbeeld van de bereidheid van het volk om zich voor het rijk te buigen.
Het gesprek is gefixeerd op de rechtbanken... In de tussentijd kan het het grote Amerikaanse publiek niets schelen, omdat ze 'willen' en 'moeten' horen wat de waarheid is, omdat ze opzettelijk hun eigen geschiedenis ontkennen; terwijl ze de 'mannen' begeren die naar het beeld van hun 'goden' zijn gemaakt... En natuurlijk de almachtige dollar. De managersklasse zal hun comfort nooit in gevaar brengen. Zelfs niet voor hun eigen kinderen, noch voor de levende planeet. Deze escapade is slechts een voorbeeld van de bereidheid van het volk om zich voor het rijk te buigen.
Zoals al vaak is gezegd: de VS en Groot-Brittannië maken dagelijks een aanfluiting van de rechtsstaat. De wet en belastingen zijn alleen voor de ‘kleine mensen’, de TBTF-bankiers staan boven de wet en oorlogsmisdadigers worden BELOOND in plaats van gestraft. De leugenachtigheid, hypocrisie en arrogantie van Amerikaanse en Britse functionarissen, rechters en politici zijn waanzinnig – mijn bloeddruk schiet omhoog.
Om er eerlijk over te zijn zou het één ding zijn: “we geven niets om de wet, Assange zal moeten lijden omdat hij een aantal machtige mensen en het Anglo-Zionistische Rijk als geheel in verlegenheid heeft gebracht.” We zullen van hem een voorbeeld maken en we zullen alle mogelijke middelen inzetten: de wet misbruiken, macht misbruiken en de Britse en Amerikaanse ‘rechtvaardigheid’ belachelijk maken.
Ze ondersteunen/mogelijk maken/financieren de genocide van Palestina, vervolgen politieke gevangenen zoals Asssange, leggen illegale belegeringsoorlogen op aan Afghanistan, Venezuela, Cuba, etc. en schenden de AECA door wapens te verschepen naar Oekraïne, Israël etc. Hele landen bombarderen tot in het stenen tijdperk, gebaseerd op opzettelijke transparante leugens (Irak, Afghanistan, Libië etc.)
Bush jr. en Tony Blair worden geprezen als vooraanstaande staatslieden, terwijl ze miljoenen verdienen met de verkoop van boeken, schilderijen, honoraria voor spreken in het openbaar, het ventileren van invloed, enz. Als er enige ‘rechtvaardigheid’ bestond, zouden Blair/Bush et al. zou levenslang in de gevangenis zitten, en Assange zou helemaal nooit gevangen hebben gezeten.
Iedereen die de zaak van Julian Assange heeft gevolgd, weet dat hij onschuldig is aan alle aanklachten tegen hem. Beschuldigingen die zijn bedacht door twee wraakzuchtige, gewetenloze regeringen, wiens enige doel het is wraak te nemen omdat hij de waarheid heeft onthuld. Het is onmogelijk om niet te geloven dat ieder weldenkend mens, laat staan een rechter, tot een andere conclusie zou kunnen komen dan dat Julian onschuldig is aan alle aanklachten. Als dat het geval is, zullen, als het beroep niet wordt aanvaard en de rechters hem niet in het gelijk stellen, andere factoren voorrang hebben gekregen op gerechtigheid. Joe Lauria heeft in dit artikel duidelijk aangegeven welke factoren, bedacht door twee corrupte regeringen, zonder enige scrupules, vol wraak, proberen een onschuldige man te veroordelen en te straffen. Weinigen weten dat ze, door Julian te achtervolgen, niet alleen hun eigen flagrante misdaden onder de aandacht blijven brengen, maar ook de extremen benadrukken die ze bereid zijn te gaan, ten koste van de reputatie van beide rechtssystemen, die als Julian wordt veroordeeld de reputatie van beide rechtssystemen zal schaden. onherstelbaar beschadigd. Als hij wordt veroordeeld, zal de schande van deze zaak de geschiedenis ingaan als een van de grootste gerechtelijke dwalingen van deze eeuw.
Hoe kan iemand die geen Amerikaans staatsburger is, niet in de VS heeft gewoond en die wat de Amerikanen een misdaad noemden heeft gepleegd terwijl hij BUITEN de VS was, in de Verenigde Staten terechtstaan. Dat is fascistisch geweld van de ergste soort.
De VS willen vaststellen dat hun jurisdictie internationaal is en niet gebonden is aan de Bill of Rights. Dit is ook waar het zogenaamde ‘globalisme’ en ‘vrijhandelsovereenkomsten’ [sic] over gaan.
Democratie, althans zoals die in grotere groepen bestaat, werd niet voortgebracht door het kapitalisme, maar door het agrarisch mercantilisme, toen lokale machten een motief hadden om de machten te bundelen, maar de soevereiniteit niet wilden afstaan aan een staatshoofd. Dat is de reden dat bij het stemmen doorgaans bepaalde delen van de bevolking betrokken zijn en andere niet. Wat het vroege productiekapitalisme voortbracht was het fascisme.
Wat er sinds de akkoorden van '45 is geëvolueerd, is niet bepaald het fascisme zoals het bestond. We zouden het corporatocratie kunnen noemen, maar dat duidt niet op de duistere kanten ervan. Een onderneming is immers, althans in theorie, een rechtsconstructie. Wanneer het bedrijf de staat kan ondermijnen, blijft het bestuur van de maffiosi over.
Dit is repressief, maar ook erger dan dat. Het is gestoord van vorm, zelfs zonder dat de leider af en toe in waanzin vervalt of dat mysterieuze goden offers eisen. Beslissingen moeten worden genomen op basis van winst en machtsvoordelen, die in strijd zijn met enig menselijk voordeel.
Om dit te bereiken, maken de zogenaamde fascisten zich los van lokale wetten en jurisdicties, van afhankelijkheden en loyaliteiten waarbij de lokale bevolking betrokken is, zoals uiteindelijk zelfs royalistische en fascistische staten die in oorlog zijn.
Nogmaals, dat is waar het zogenaamde ‘globalisme’ en ‘vrijhandelsovereenkomsten’ over gaan.
Na aanzienlijke vertraging (proces als straf) denk ik dat het panel van twee rechters Julians hoger beroep zal toestaan. We zullen dan meer uitstel zien bij het plannen van het beroep voor hoorzitting bij het Hooggerechtshof (proces als straf). Als het Hooggerechtshof de zaak vóór november zou behandelen, zou hun beslissing worden uitgesteld tot na de Amerikaanse verkiezingen, waardoor het proces als straf zou worden gemaximaliseerd (je raadt het al).
Na de kritiek die de aanklager deze week bij de Royal Courts heeft gekregen, kan het Biden-team onmogelijk willen dat er tijdens het verkiezingsseizoen een Spionage Act-proces tegen een bekroonde journalist naar de Amerikaanse kust komt. Dinsdag gaf PBS NewsHour ons een voorproefje van hoe regeringsvriendelijke berichtgeving over een dergelijk proces eruit zou zien. Hun propaganda is belachelijk.
hxxps://www.pbs.org/newshour/show/wikileaks-founder-julian-assange-makes-last-ditch-attempt-to-avoid-us-
Hoe is dit feit goed voor Julian? Hij zal tot de uitspraak in de gevangenis moeten blijven en kan in de tussentijd overlijden.
Het wordt hier niet zo goed beschreven. Hij noemt deze uitstelstrategie ‘proces als straf’.
Dat is het hele idee.
Namelijk Rosja.
De VS zijn altijd een zeer oneerlijke makelaar geweest. Hij vindt het niet erg om op zijn tenen te trappen, maar…ga niet op zijn tenen trappen – dan wordt het ronduit smerig.
Superlatief artikel, Joe.
Wat degenen die de clandestiene Amerikaanse regering besturen niet schijnen te begrijpen is dat “verantwoordelijke” journalistiek de verplichting is om de waarheid over te brengen aan het publiek wiens belangen het dient.
De situatie is in feite het tegenovergestelde: het regime dat aan de macht is, dient de belangen van degenen die de achterbakse show runnen.
De langdurige, verachtelijke vervolging van Julian Assange is hun commandoprestatie.
Als het doek eindelijk naar beneden gaat, hopend tegen de hoop in, zullen de acteurs, zangers en songwriters worden afgewezen door de walging van het publiek; bewust gemaakt van de waarheid, in hun eigen geweten, en beschaamd het podium aflopen, om uiteindelijk de show af te sluiten en hun walgelijke optreden te erkennen; wat op geen enkele manier de titel van de show weergeeft:
'De gerechtigheid van echte journalistiek'.
“Dobbin erkende in de rechtbank na ondervraging door rechter Johnson dat anderen de niet-geredigeerde telegrammen eerst publiceerden. Maar ze zei dat dat er niet toe deed, omdat het helemaal nooit zou zijn gebeurd als Assange de documenten niet in handen had gekregen.’
Dit argument is uiteraard misleidend.
Uitgaande van een wachtwoordlengte van 20 (het was langer) en alleen het gebruik van hoofdletters en kleine letters (er waren andere soorten tekens), is de wachtwoordzinruimte om te zoeken naar een brute force-aanval:
20896178655943101411324274803736576 mogelijke wachtwoorden,
of 10^36. Ervan uitgaande dat elke microseconde een poging tot kraken mogelijk is en dat er 10^9 seconden in een jaar zitten (er zijn er minder), dan zou het miljoenen keren van de huidige leeftijd van het heelal kosten om de gegevens te kraken.
Mensen begrijpen cryptografie echt niet. (De snelle oplossing is quantum computing, maar dat lijkt tientallen jaren verwijderd van publieke beschikbaarheid.)
Zie ook de getuigenis van Christian Grothoff tijdens de hoorzitting van de magistraat.
hxxps://www.craigmurray.org.uk/archives/2020/09/your-man-in-the-public-gallery-assange-hearing-day-14/
Ach, kom op, Joe. We weten allemaal dat de oplossing binnen is. Er is bijna geen kans dat Julian ook maar iets krijgt dat lijkt op een niet-kangoeroe-beslissing van de rechtbank. Britse rechtbanken spreken geen gerechtigheid uit, en Amerikaanse rechtbanken ook niet.