Chris Hedges: de grootinquisiteur van Julian Assange

De aanklagers bij het Hooggerechtshof die de uitlevering van Julian aan de VS willen verzekeren, vertrouwen vrijwel uitsluitend op de juridische adviezen van Gordon Kromberg, een zeer controversiële Amerikaanse advocaat.

By Chris Hedges
in Londen
ScheerPost

TDe aanklager van de VS, die het beroep van Julian Assange tegen een uitleveringsbevel, begonnen door de regering-Trump en omarmd door de regering-Biden, probeert te ontkennen, baseerde zijn argumenten woensdag op de dubieuze beëdigde verklaringen die waren ingediend door een Amerikaanse federale aanklager in het oostelijke district. uit Virginia, Gordon Kromberg.

De beschuldigingen die Kromberg formuleerde – vaak vals – om de zaak voor uitlevering te bepleiten, kwamen niet overeen met de twee rechters van het Hooggerechtshof. Jeremy Johnson en Dame Victoria Scherpe, die toezicht houden op Julians laatste beroep bij de Britse rechtbanken.

De aanklagers, onder ondervraging door de rechters, raakten uit hun evenwicht toen ze werden uitgedaagd over de juistheid van verschillende beweringen die Kromberg naar voren bracht ter ondersteuning van de aanklacht tegen Julian.

Dit was vooral het geval toen de advocaten betoogden dat de geheime documenten die Julian in 2010 vrijgaf – bekend als de oorlogslogboeken van Irak en Afghanistan – niet waren geredigeerd. Deze niet-geredigeerde documenten, zo vertelden ze de rechtbank, brachten de levens van degenen die in de documenten werden genoemd in gevaar en zorgden ervoor dat sommigen ‘verdwenen’. 

Zoals advocaten Edward Fitzgerald KC en Mark Summers KC duidelijk maakten, en de rechters leken te erkennen, waren de documenten inderdaad geredigeerd door Julian terwijl hij samenwerkte met mediapartners, zoals The Guardian en The New York TimesAls Wikileaks publiceerde geheime militaire documenten over de oorlogen in Afghanistan en Irak, samen met telegrammen van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken.

De niet-geredigeerde versies waren dat wel eerste druk door de website Cryptome na twee verslaggevers uit The Guardian publiceerde een boek met de toegangscode voor de documenten, wat leidde tot publicatie ervan door andere online organisaties. 

Julian contact opgenomen met de De Amerikaanse regering, zo vertelde Summers de rechtbank, en sprak uitvoerig met hen, in een poging te voorkomen dat de niet-geredigeerde telegrammen zouden worden gepubliceerd. Uiteindelijk heeft het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken ervoor gekozen om niet op te treden.

Amerikaanse functionarissen hebben schaapachtig toegegeven dat ze geen bewijs hebben dat iemand die in de documenten wordt genoemd, schade heeft geleden. Andere beschuldigingen – zoals dat Julian Chelsea Manning, die de documenten had gelekt, probeerde te helpen met het decoderen van een wachtwoord-hash om toegang te krijgen tot documenten of haar identiteit te beschermen, of dat hij probeerde samen te zweren met computerhackers – zijn ook ontkracht. 

Een verslag inbegrepen aan districtsrechter Vanessa Baraitser door een Amerikaanse militaire forensisch expert ontdekte dat zelfs als Manning in staat was de wachtwoord-hash te decoderen (wat noch zij, noch iemand anders Wikileaks dat ooit heeft gedaan) het zou haar geen toegang hebben verleend tot documenten, het zou haar geen anonimiteit hebben verleend en het zou haar geen toegang hebben gegeven tot documenten die zij nog niet had.

De deskundige beschreef ook dat iemand met de technische kennis, vaardigheden en ervaring van Manning, evenals haar rechtmatige toegang tot topgeheim materiaal, dit geweten zou hebben. Maar deze door Kromberg geïnspireerde canards zijn alles wat de VS heeft, dus gebruikt het ze.

Uiteindelijk leek het waarschijnlijk dat, waarschijnlijk in april, aangezien de gevraagde schriftelijke instructies in maart aan de rechters moeten worden overhandigd, de twee rechters een beroep zullen toestaan ​​op ten minste een paar van de punten.

Dit zal, handig voor de regering-Biden – waarvan ik verwacht dat ze zich niet wil bezighouden met de controversiële kwestie van de uitlevering van Julian, terwijl ze tegelijkertijd de spanningen aanwakkert. genocide in Gaza – betekenen dat elke uitlevering na de verkiezingen zou plaatsvinden.  

De tweedaagse hoorzitting was die van Julian laatste kans om beroep in te stellen tegen het genomen uitleveringsbesluit in 2022 van de toenmalige Britse minister van Binnenlandse Zaken, Priti Patel, en van veel van de uitspraken van districtsrechter Baraitser in 2021.

Als Julian een beroep wordt afgewezen, kan hij een verzoek indienen bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) tot uitstel van executie voor Regel 39, die wordt gegeven in ‘uitzonderlijke omstandigheden’ en ‘alleen wanneer er een onmiddellijk risico bestaat op onherstelbare schade’.

Maar het is mogelijk dat de Britse rechtbank de onmiddellijke uitlevering van Julian kan gelasten voorafgaand aan een regel 39-instructie, of kan besluiten een verzoek van het EHRM te negeren om Julian toe te staan ​​zijn zaak door de rechtbank te laten behandelen.

De CIA eist Julians gevangenneming in de VS vanwege het vrijgeven van de documenten bekend als Kluis 7, die zichtbaar werd hacktools die de CIA in staat stellen toegang te krijgen tot onze telefoons, computers en televisies, en deze – zelfs als ze zijn uitgeschakeld – in monitoring- en opnameapparatuur te veranderen.

Slowmotion-uitvoering

Het formele uitleveringsverzoek omvat geen aanklachten op basis van de vrijgave van de Vault 7-bestanden, maar het Amerikaanse verzoek kwam pas na de vrijgave van het Vault 7-materiaal. De CIA krijgt meestal wat ze wil.

Maar voor de nabije toekomst verwacht ik dat Julian zal blijven rotten in HM Prison Belmarsh, waar hij al bijna vijf jaar gevangen zit terwijl hij fysiek en psychologisch achteruitgaat. Deze slow motion-uitvoering is opzettelijk. 

Het is moeilijk om welke rechterlijke uitspraak dan ook, afgezien van het intrekken van de aanklachten tegen hem, een overwinning te noemen, maar hoe langer hij uit handen van de VS blijft, des te meer hoop hij heeft om zijn vrijheid te herwinnen voor het uitoefenen van de belangrijkste onderzoeksjournalistiek van de VS. onze generatie.    

Aanklager Clair Dobbin KC, met haar lange blonde haar dat onder haar officiële gekrulde blonde rechtbankpruik uitkwam, klampte zich als de heilige graal aan de verklaring van Kromberg vast en las delen ervan voor aan de rechtbank. 

“Het behoort niet tot de gewone verantwoordelijkheden van journalisten om actief geheime informatie op te vragen en te publiceren”, vertelde ze de rechtbank in een van haar meest stompe uitspraken.

De belangrijkste beschuldigingen, zei ze, in navolging van Kromberg, waren ‘medeplichtigheid aan illegale handelingen om omvangrijke databases met geheime informatie te verkrijgen of te ontvangen’; de poging om “geheime informatie te verkrijgen door middel van computerhacking” en “het publiceren van bepaalde documenten die de niet-geredigeerde namen bevatten van onschuldige mensen die hun veiligheid en vrijheid riskeerden om informatie te verstrekken aan de Verenigde Staten en hun bondgenoten, waaronder lokale Afghanen en Irakezen, journalisten , religieuze leiders, mensenrechtenactivisten en politieke dissidenten van repressieve regimes.”

Natuurlijk, zoals Julians verdediging opmerkte, waren veel van deze mensen informanten, die Amerikaanse oorlogsmisdaden hielpen en aanmoedigden, maar de term 'oorlogsmisdaden' werd nooit door de aanklager genoemd en op magische wijze uit de zaak geschrapt.

De aanklager, die zich op Kromberg baseerde, hield vol dat Julian geen journalist was, dat wat hij publiceerde “niet in het algemeen belang” was en dat de VS zijn uitlevering niet op politieke gronden zochten.

Ze beschuldigden hen ervan dat ‘vijandige buitenlandse regeringen, terroristische groeperingen en criminele organisaties hebben uitgebuit Wikileaks onthullingen om inlichtingen te verkrijgen die kunnen worden gebruikt tegen de Verenigde Staten en tegen buitenlanders die hulp hebben verleend aan de Verenigde Staten.”

Ze zeiden dat Osama bin Laden het materiaal had opgevraagd dat door hen was gepost Wikileaks en dat de Taliban de documenten gebruikten om informanten te identificeren.  

Kromberg Na 9 / 11 

Ik kwam Kromberg voor het eerst tegen – een fervente zionist met banden met de extreemrechtse kolonistenbeweging van Israël op de bezette Westelijke Jordaanoever – toen de Amerikaanse regering in de nasleep van de aanslagen van 9 september vooraanstaande Palestijnse activisten als “terroristen” begon op te sluiten en hen te sluiten. Palestijnse liefdadigheidsinstellingen zoals Stichting Heilig Land. 

Kromberg diende als grootinquisiteur bij deze heksenjachten en ging achter talloze moslims aan, waaronder Achmed Aboe Ali, evenals mijn vriend, de Palestijnse professor en activist Dr. Sami al-Arian.

Al-Arian onderging in Florida een zes maanden durend showproces – vergelijkbaar met dat van Julian – waarin de zaak van de regering instortte in een massa tegenstrijdigheden en insinuaties. Tijdens het proces riep de regering 80 getuigen op en onderwierp de jury aan honderden uren vaak onzinnige telefoontranscripties en opnames, gemaakt over een periode van tien jaar, die de jury afdeed als ‘roddels’.

Van de 94 aanklachten tegen de vier beklaagden waren er geen veroordelingen. Van de zeventien aanklachten tegen al-Arian – waaronder ‘samenzwering om mensen in het buitenland te vermoorden en te verminken’ – sprak de jury hem van acht vrij en werd aan de rest opgehangen. De juryleden waren het 17 tegen 10 oneens over de resterende aanklachten, en waren voorstander van zijn volledige vrijspraak. 

Na de vrijspraak aanvaardde de Palestijnse professor, onder dwang, een pleidooiovereenkomst die hem een ​​tweede proces zou besparen, waarbij hij in zijn overeenkomst zei dat hij mensen had geholpen die banden hadden met de Palestijnse Islamitische Jihad, de op een na grootste verzetsorganisatie in Gaza en de Westelijke Jordaanoever. , met immigratiezaken.

Hij werd veroordeeld tot 57 maanden gevangenisstraf. Al-Arian kreeg, terwijl hij gevangen zat, van Kromberg de opdracht om te getuigen in het grand jury-onderzoek van het International Institute of Islamic Thought in Herndon, Virginia. 

Toen de advocaten van al-Arian Kromberg vroegen de overplaatsing van de professor naar Virginia uit te stellen vanwege de islamitische heilige maand Ramadan, zei Kromberg vertelde hen “als ze elkaar tijdens de Ramadan kunnen vermoorden, kunnen ze voor de grand jury verschijnen.”

Volgens een beëdigde verklaring ondertekend door de advocaat van al-Arian, Jack Fernandez, zei Kromberg ook: “Ik ga het optreden van de grand jury van Dr. al-Arian niet uitstellen alleen maar om te helpen bij wat de islamisering van Amerika aan het worden is.” 

De regering heeft 80 miljoen dollar verspild aan de poging om Dr. al-Arian te veroordelen, die de eis van Kromberg om te getuigen weigerde en werd beschuldigd van minachting. Hij werd uiteindelijk gedeporteerd en woont in Turkije.

“In 2017, Kromberg vervolgd de zaak van een politieagent uit DC die ervan wordt beschuldigd cadeaubonnen te hebben gekocht ter ondersteuning van terrorisme, beschuldigingen die voortkwamen uit een controversiële steekoperatie, ‘ Het snijpunt bekend.

“Voor de rechtbank uitte Kromberg wenkbrauwverhogende beschuldigingen dat de verdachte zowel een aanhanger was van de jihadistische groep Islamitische Staat als van de Duitse nazi-partij uit de Tweede Wereldoorlog, op grond van het feit dat hij historische parafernalia bezat. Verwijzend naar een anonieme online commentator die de beklaagde ‘moslim-nazi-tuig’ had genoemd, betoogde Kromberg in de rechtbank: ‘Of dat waar is of niet, ik weet het antwoord daarop niet. Maar het punt is dat het nazi-gedoe in dit geval sterk verwant is aan het ISIS-gedoe.' ”

Kromberg heeft een even diepe vijandigheid voor Julian – en men vermoedt journalisten – als voor moslims.

Hij brengt de mogelijkheid naar voren, een mogelijkheid die tamelijk dwaas herhaald werd door de vertegenwoordigers van de aanklager in Londen, dat Julian, als vreemdeling, de bescherming van het Eerste Amendement zou kunnen worden ontzegd als hij in de VS zou worden berecht. Dit was voor de rechters aanleiding om te vragen of ze “enig bewijs hadden dat een vreemdeling heeft recht op dezelfde rechten [onder het Eerste Amendement] als een Amerikaans staatsburger”, een vraag die Dobbin onhandig kon beantwoorden.

Tegelijkertijd heeft Kromberg talloze garanties geboden, woensdag herhaald door de aanklager, dat Julian niet zal worden onderworpen aan zware gevangenisomstandigheden. Hij noemde de mogelijkheid dat Julian in een zeer restrictieve supermax-gevangenis wordt gehuisvest ‘puur speculatief’. 

[Verwant: De ‘doodscomplotten’ van Assange]

Kromberg heeft Manning in 2019 gedagvaard om voor een grote jury te getuigen in een poging haar ertoe te brengen Julian te betrekken bij ‘één aanklacht wegens samenzwering om computerinbraak te plegen’, een aanklacht die grondig werd afgewezen. debunked door deskundigenverklaringen in 2020.

Manning verscheen voor de grand jury, maar weigerde de aan haar gestelde vragen te beantwoorden. Ze werd wegens burgerlijke minachting vastgehouden en opgesloten. Ze werd vrijgelaten nadat de grand jury was afgelopen.

Kromberg diende haar vervolgens een tweede dagvaarding in om voor een andere grand jury te verschijnen. Opnieuw weigerde ze te getuigen, wat leidde tot een nieuwe ronde van opsluiting en boetes van $ 500 per dag, die na 1,000 dagen niet-naleving werden verhoogd tot $ 60 per dag. In maart 2020 werd ze, terwijl ze was gehuisvest in een detentiecentrum in Alexandria, Virginia, in het ziekenhuis opgenomen nadat ze had geprobeerd zelfmoord te plegen. 

De poging om Manning te dwingen Assange erbij te betrekken, staat centraal in de Amerikaanse zaak. Als ze de rechtbank ervan kunnen overtuigen dat Julian ermee heeft ingestemd Manning te helpen bij het kraken van een toegangscode voor toegang tot een computer van het ministerie van Defensie die is aangesloten op het Secret Internet Protocol Network en wordt gebruikt voor geheime documenten en communicatie, zou dit de regering in staat stellen Julian te beschuldigen van een daadwerkelijke misdaad. . 

Het fatale minpunt in de zaak tegen Julian is dat hij geen misdaad heeft begaan. Hij heeft de misdaden van anderen blootgelegd. Degenen die deze misdaden hebben bevolen en uitgevoerd, zijn vastbesloten om hem te laten boeten, ongeacht hoe ze de Britse en Amerikaanse rechtssystemen moeten vervormen.

Chris Hedges is een Pulitzer Prize-winnende journalist die 15 jaar lang buitenlandcorrespondent was The New York Times, waar hij diende als hoofd van het Midden-Oosten en bureauchef van de Balkan voor de krant. Hij werkte eerder in het buitenland voor Het Dallas Morning News, De Christian Science Monitor en NPR. Hij is de gastheer van de show "The Chris Hedges Report."

OPMERKING VOOR DE LEZERS: Er is nu geen mogelijkheid meer om zonder uw hulp een wekelijkse column voor ScheerPost te schrijven en mijn wekelijkse televisieprogramma te produceren. De muren komen met een schrikbarende snelheid dichterbij de onafhankelijke journalistiek, waarbij de elites, inclusief de elites van de Democratische Partij, schreeuwen om steeds meer censuur. Als je kunt, meld je dan aan via chishedges.substack.com zodat ik mijn column op maandag op ScheerPost kan blijven plaatsen en mijn wekelijkse televisieprogramma 'The Chris Hedges Report' kan produceren.

Deze kolom is van Scheerpost, waarvoor Chris Hedges schrijft een gewone column. Klik hier om je aan te melden voor e-mailwaarschuwingen.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van  Consortium Nieuws.