Het Westen wel niet in staat in het reine te komen met zijn langzame ondergang als het dominante blok in de wereld, schrijft Vijay Prashad.
Luis Felipe Noé, Argentinië, “La naturaleza y los mitos II” of “Natuur en Mythen II”, 1975.
By Vijay Prashad
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek
"THet Westen is in gevaar,” waarschuwde De nieuwe president van Argentinië, Javier Milei, tijdens de bijeenkomst van het World Economic Forum (WEF) dit jaar in Davos, Zwitserland.
In zijn gevaarlijk aantrekkelijke stijlMilei gaf het “collectivisme” – dat wil zeggen de sociale zekerheid, de belastingen en de staat – de schuld als de “oorzaak” van de problemen in de wereld, wat tot wijdverbreide verarming leidde.
De enige weg vooruit, zo verklaarde Milei, is via ‘vrij ondernemerschap, kapitalisme en economische vrijheid’. Milei's toespraak markeerde een terugkeer naar de orthodoxie van Milton Friedman en de Chicago Boys, die een ideologie van sociaal kannibalisme naar voren brachten als basis voor hun neoliberale agenda.
Sinds de jaren zeventig heeft dit beleid van de verschroeide aarde een groot deel van het Zuiden verwoest door de structurele aanpassingsprogramma’s van het Internationale Monetaire Fonds. Het creëerde ook fabriekswoestijnen in het Westen (wat Donald Trump in zijn inauguratietoespraak in 1970 zei genaamd het Amerikaanse bloedbad”).
Daarin schuilt de verwarrende logica van extreem-rechts: aan de ene kant de klasse van miljardairs oproepen om de samenleving te domineren in hun belang (wat het sociale bloedbad veroorzaakt) en vervolgens, aan de andere kant, de slachtoffers van dat bloedbad aanzetten om tegen hen te vechten. beleid dat hen ten goede zou komen.
Milei heeft gelijk in zijn algemene oordeel: het Westen is in gevaar, maar niet vanwege sociaal-democratisch beleid; het verkeert in gevaar vanwege zijn onvermogen om in het reine te komen met zijn langzame ondergang als het dominerende blok in de wereld.
Van Tricontinental: Institute for Social Research en Global South Insights (GSI) komen twee belangrijke teksten over het veranderende mondiale landschap: een baanbrekende studie: “Hyperimperialisme: een gevaarlijke, decadente nieuwe fase”, en ons 72e dossier, “Het karnen van de wereldorde” (het dossier is een samenvatting van het onderzoek, dus ik zal ernaar verwijzen alsof het één tekst is).
Tricontinental is van mening dat dit de belangrijkste theoretische uitspraak is die ons instituut in zijn achtjarige geschiedenis heeft gedaan.
Zowel in het ‘hyperimperialisme’ als in ‘Het karnen van de wereldorde’ maken we vier belangrijke punten:
Ten eerste laten we door een diepgaande analyse van de concepten van het Mondiale Noorden en het Mondiale Zuiden zien dat eerstgenoemde als een blok fungeert, terwijl laatstgenoemde slechts een losse groepering is.
Het Mondiale Noorden wordt geleid door de Verenigde Staten, die verschillende instrumenten hebben gecreëerd om hun gezag uit te breiden over de andere landen in het blok (waarvan er vele historische koloniale machten en kolonisten-koloniale samenlevingen zijn).
Deze platforms omvatten de inlichtingenalliantie Five Eyes (oorspronkelijk opgericht in 1941 tussen de VS en Groot-Brittannië, maar het netwerk is nu uitgebreid tot Fourteen Eyes); de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO, opgericht in 1949) en de Groep van Zeven (G7, opgericht in 1974).
Via deze en andere formaties kunnen de Verenigde Staten en hun politieke bondgenoten in het Mondiale Noorden gezag uitoefenen over hun eigen landen en de landen van het Mondiale Zuiden.
Daarentegen zijn de landen van het Mondiale Zuiden historisch gezien veel ongeorganiseerder geweest, met enkele lossere allianties en verbanden rond regionale en politieke banden.
Het Mondiale Zuiden heeft noch een politiek centrum, noch een ideologisch gedreven project.
De analyse in de teksten is gedetailleerd, waarbij gebruik wordt gemaakt van openbare databases en databases die door GSI zijn gebouwd. Het komt erop neer dat er één wereldsysteem bestaat dat op gevaarlijke wijze wordt beheerd door een imperialistisch blok.
Er bestaat geen meervoudig imperialisme, geen inter-imperialistisch conflict.
Mahmud al-Obaidi, Irak, Zonder titel, 2008.
Ten tweede oefenen de platforms van het Mondiale Noorden macht uit over het wereldsysteem via een aantal vectoren (militair, financieel, economisch, sociaal, cultureel) en via een reeks instrumenten (NAVO, het Internationale Monetaire Fonds, informatiesystemen).
Met de geleidelijke afname van de controle van het Mondiale Noorden over het internationale financiële systeem, grondstoffen, technologie en wetenschap, oefent dit blok zijn macht voornamelijk uit via militair geweld en via het beheer van informatie.
In deze teksten gaan we niet in op de kwestie van informatie, hoewel we dat eerder wel hebben gedaan geschreven hierover en zal het opnieuw opnemen in een onderzoek naar digitale soevereiniteit.
De focus van deze teksten ligt grotendeels op de militaire uitgaven, waar we laten zien dat het door de VS geleide blok 74.3 procent van de mondiale militaire uitgaven voor zijn rekening neemt en dat de VS per hoofd van de bevolking 12.6 keer meer uitgeeft dan het wereldgemiddelde (Israël, op de tweede plaats na). de VS geeft 7.2 maal meer uit dan het wereldgemiddelde per hoofd van de bevolking).
Om dit in perspectief te plaatsen: China is verantwoordelijk voor 10 procent van de mondiale militaire uitgaven en de militaire uitgaven per hoofd van de bevolking zijn 22 maal lager dan die van de Verenigde Staten.
Dergelijke enorme uitgaven aan het leger zijn niet onschuldig. Het komt niet alleen bij de kosten van de sociale uitgaven wordt de militaire macht van het Mondiale Noorden gebruikt om landen te bedreigen en te intimideren, en – als ze ongehoorzaam zijn – om ze te straffen met hellevuur en zwavel.
Alleen al in 2022 hebben deze imperialistische landen 317 strijdkrachten ingezet in landen in het Zuiden.
Het grootste aantal van deze inzet (31) vond plaats in Mali, een land dat sterk op zoek is naar soevereiniteit en dat de eerste van de Sahelstaten was die door de bevolking gesteunde staatsgrepen pleegde (2020 en 2021) en uitwerpen het Franse leger van zijn grondgebied (2022).
[Zien: De breuk van Mali met Frankrijk laat scheuren zien in de Atlantische alliantie]
Tussen 1776 en 2019 voerden de Verenigde Staten wereldwijd minstens 392 interventies uit, waarvan de helft tussen 1950 en 2019.
Dit geldt ook voor de verschrikkelijke, illegale oorlog tegen Irak in 2003 (op het World Economic Forum van dit jaar zei de Iraakse premier Mohammed Shia' al-Sudani gevraagd dat de troepen van het Mondiale Noord Irak moeten verlaten).
Deze enorme militaire uitgaven door het Mondiale Noorden, onder leiding van de Verenigde Staten, weerspiegelen de militarisering van zijn buitenlands beleid.
Een van de weinig opgemerkte aspecten van deze militarisering is de ontwikkeling van een theorie in zowel de Verenigde Staten als het Verenigd Koninkrijk van ‘defensiediplomatie’ (zoals bekend in het rapport van het Britse Ministerie van DefensieStrategische Defensie Review” van 1998).
In de Verenigde Staten strategische denkers . het acroniem DIME om na te denken over de bronnen van nationale macht (diplomatie, informatief, militair en economisch).
Vorig jaar hebben de Europese Unie en de NAVO – de instellingen die het hart vormen van het Mondiale Noorden – gezamenlijk samengewerkt toegezegd om “de gecombineerde reeks instrumenten die ons ter beschikking staan, of deze nu politiek, economisch of militair zijn, te mobiliseren om onze gemeenschappelijke doelstellingen na te streven ten behoeve van onze één miljard burgers.”
Mocht je het nog niet hebben begrepen: die macht – vooral militaire macht en militaire diplomatie – is niet bedoeld om de mensheid te dienen, maar om alleen de mensheid te dienen. hun “burgers.”
António Ole, Angola, ‘De Macculusso-muurschildering’, 2014.
Ten derde, deel IV van onze “Hyper-imperialisme” De studie heet 'Het Westen in verval' en bekijkt het bewijsmateriaal voor deze trend vanuit een perspectief dat Milei's angstzaaierij 'het Westen is in gevaar' verwerpt.
De feiten tonen aan dat sinds het begin van de Derde Grote Depressieheeft het Mondiale Noorden moeite gehad om de controle over de wereldeconomie te behouden; zijn instrumenten – monopolies over technologie en grondstoffen, evenals de heerschappij over directe buitenlandse investeringen – zijn fundamenteel uitgehold.
Toen China in 2004 het aandeel van de Verenigde Staten in de mondiale industriële productie overtrof, verloren de Verenigde Staten de hegemonie op het gebied van de productie (in 2022 hadden eerstgenoemden een aandeel van 25.7 procent, tegenover 9.7 procent van laatstgenoemden).
Gegeven het feit dat de Verenigde Staten nu afhankelijk zijn van de grootschalige netto kapitaalimport, die in 1 een waarde van 2022 biljoen dollar bereikte, hebben de VS weinig intern vermogen om economische voordelen te bieden aan hun bondgenoten in het Mondiale Noorden of het Mondiale Zuiden.
Kapitaaleigenaren in de Verenigde Staten hebben hun winsten weggesluisd uit de schatkist van het land, waardoor de economische omstandigheden zijn geschapen voor het sociale bloedbad dat het land teistert.
De oude politieke coalities rond de twee partijen in de Verenigde Staten zijn in beweging, zonder ruimte binnen het Amerikaanse politieke systeem om een politiek project te ontwikkelen om de hegemonie over de wereldeconomie uit te oefenen door middel van legitimiteit en instemming.
Dat is de reden waarom het door de VS geleide Mondiale Noorden zijn toevlucht neemt tot geweld en intimidatie en zijn enorme militaire apparaat opbouwt door zijn eigen staatsschuld te verhogen (aangezien er weinig binnenlandse consensus bestaat om die leningen te gebruiken om de infrastructuur en de productieve basis van het land op te bouwen).
De wortel van de Nieuwe koude oorlog die de Verenigde Staten aan China hebben opgelegd, is dat China de Verenigde Staten heeft overtroffen wat betreft de netto-investeringen in vaste activa, terwijl de VS een geleidelijke daling hebben gekend.
Sinds 1992 is China elk jaar een netto-exporteur van kapitaal geweest. Dit overschot aan kapitaalcreatie heeft het mogelijk gemaakt om internationale projecten zoals het Belt and Road Initiative, dat nu tien jaar oud is, te financieren.
El Meya, Algerije, “Les Moudjahidaten”, 2021.
Ten vierde analyseren we de opkomst van nieuwe organisaties die hun wortels hebben in het Mondiale Zuiden, zoals de Shanghai Cooperation Organization (2001), de BRICS10 (2009) en de Group of Friends in Defense of the UN Charter (2021).
Deze interregionale platforms bevinden zich in een embryonaal stadium, maar ze leveren bewijs voor de groei van een nieuw regionalisme en multilateralisme. Hoewel deze formaties niet proberen als een blok te opereren om het blok van het Mondiale Noorden tegen te werken, weerspiegelen ze wat we eerder een “nieuwe stemming” in het Mondiale Zuiden hebben genoemd.
De nieuwe stemming is noch anti-imperialistisch, noch anti-kapitalistisch, maar wordt gevormd door vier hoofdvectoren:
- Multilateralisme en regionalisme gericht op de creatie van Global South-verankerde platforms voor samenwerking.
- Nieuwe modernisering gericht op het opbouwen van regionale en continentale economieën die lokale valuta gebruiken in plaats van de dollar voor handel en reserves.
- Soevereiniteit, wat barrières zou opwerpen voor westerse interventie. Dit omvat militaire verwikkelingen en digitaal kolonialisme, die beide Amerikaanse inlichtingeninterventies vergemakkelijken.
- HerstelbetalingenDat zou collectieve onderhandelingen met zich meebrengen om de eeuwenoude schuldenval van het Westen en het misbruik van het overtollige koolstofbudget, evenals de veel verder reikende erfenis van het kolonialisme, te compenseren.
De analyse in deze teksten gaat diep onder de oppervlakte en biedt een historisch materialistische beoordeling van onze huidige crises.
Documenten geproduceerd door de instellingen van het Mondiale Noorden, zoals de “Global Risks” van het WEF verslag geef voor 2024 een lijst van de gevaren waarmee we worden geconfronteerd (klimaatcatastrofe, sociale polarisatie, economische neergang), maar die we niet kunnen verklaren.
Wij geloven dat onze aanpak een theorie biedt om deze gevaren te begrijpen als de uitkomst van het wereldsysteem dat wordt beheerd door het hyperimperialistische blok.
Terwijl ik over deze teksten nadacht, dwaalden mijn gedachten af naar het werk van de Iraakse dichter Buland al-Haydari (1926–1996). Toen alles nutteloos leek, schreef al-Haydari dat “de zon niet zal opkomen” en dat “aan de onderkant van het huis, al dood, de stappen van mijn kinderen zijn, gereduceerd tot stilte.”
Maar zelfs dan, toen we ‘zonder macht zaten’, blijft er hoop. Zijn beschaving verdrinkt, maar toen ‘jij arriveerde met de peddel’, zingt hij. “Zo is de geschiedenis van ons gisteren, en de smaak ervan is bitter”, besluit hij, “zo is onze langzame wandeling, de processie van onze waardigheid: ons enige goede tot het uur waarop eindelijk een vrije peddel zal rijzen.”
Die verwachting definieert een klassieker van de Iraanse dichter Forough Farrokhzad (1934-1967), ‘Iemand die niet zoals iedereen is’ (1966):
Ik heb gedroomd dat er iemand komt.
Ik heb gedroomd van een rode ster,
en mijn oogleden blijven trillen
en mijn schoenen blijven de aandacht trekken
en mag ik blind worden
als ik lieg.
Ik heb gedroomd van die rode ster
toen ik niet sliep.
Iemand komt,
iemand komt
iemand beter.
Vijay Prashad is een Indiase historicus, redacteur en journalist. Hij is schrijver en hoofdcorrespondent bij Globetrotter. Hij is redacteur van LeftWord-boeken en de directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek. Hij is een senior niet-ingezeten fellow bij Chongyang Institute for Financial Studies, Renmin-universiteit van China. Hij heeft meer dan 20 boeken geschreven, waaronder: De duistere naties en De armere naties. Zijn nieuwste boeken zijn Strijd maakt ons menselijk: leren van bewegingen voor socialisme en, met Noam Chomsky, De terugtrekking: Irak, Libië, Afghanistan en de kwetsbaarheid van de Amerikaanse macht.
Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.
De meningen die in dit artikel worden geuit, kunnen al dan niet een weerspiegeling zijn van die van Consortium Nieuws.
Zowel ‘Hyper-Imperialism’ als het kortere overzicht ‘The Churning of the World Order’ zijn uitstekende, nuttige stukken.
Ik kan veel goede redenen bedenken die van buitenaf gemakkelijk over het hoofd worden gezien, maar het is belangrijk voor degenen onder ons in het Mondiale Noorden om in gedachten te houden dat onze leiders ook niet van hun eigen burgers houden. Elke clementie die ze ons tonen is een functie van managementgemak. Het kan zo snel komen als een ontslagcontrole of een 'Betaal huur of stop'-aankondiging.
De waarschuwing vooraf is kort. Het duurt veel langer om de onderarm te gebruiken.
Amerika zegt dat het geen oorlog voert met Jemen.
Amerika bombardeert Jemen nu al een paar weken. Amerika heeft zowel mensen in het leger van Jemen als burgers gedood. Amerika heeft de havens en luchthavens van Jemen gebombardeerd.
Amerika zegt dat het geen oorlog voert met Jemen.
Sinds 2015 regenen Amerikaanse bommen op Jemen.
De Amerikaanse bommen hebben civiele faciliteiten zoals de luchthavens en havens gebombardeerd, waardoor er een hongersnood in het land is ontstaan. De door de CIA bewerkte Wikipedia zegt dat 150,000 mensen in Jemen zijn omgekomen door deze oorlog, en nog eens 227,000 doden door de hongersnood veroorzaakt door de bombardementen en belegering van de havens.
Jemen is een andere plaats waar Amerika en Al Qaida aan dezelfde kant vechten, tegen Jemen.
Amerika zegt dat het geen oorlog voert met Jemen.
Jemen zegt blij te zijn dat het eindelijk de strijd kan aangaan met zijn echte vijand, die gedurende de lange oorlog op de achtergrond heeft gesluierd.
Jemen zegt dat het in oorlog is met Amerika.
Amerika zegt dat het geen oorlog voert met Jemen.
Is Amerika in oorlog met Jemen?
De Amerikanen zijn zo uitzonderlijk dat ze geloven dat alleen zij kunnen beslissen wanneer er een oorlog of een genocide gaande is of niet. Maar hoeveel maakt dat precies uit voor de mensen die Amerikaanse bommen en raketten op hun havens en markten laten landen?
Zei je dat je AI Capone bent?
Jouw inzichten zijn opmerkelijk
U heeft de onkritische visie van de Amerikanen vertroebeld.
Dus bedankt voor het openen van de ogen.
Goede wensen voor een reanimatie van het Amerikaanse hart.
Hier zit modder in je oog!