John Pilger: Assange arresteert een waarschuwing uit de geschiedenis

Consortium Nieuws deze maand is een eerbetoon aan het leven en werk van John Pilger, een geweldige journalist aller tijden die op 30 december stierf. Vandaag publiceren we zijn essay uit april 2019, vlak na de arrestatie van Julian Assange, opnieuw.   

Echte journalistiek wordt gecriminaliseerd door criminelen die in het volle zicht staan, zegt John Pilger. Een afwijkende mening is een toegeeflijkheid geworden. En de Britse elite heeft haar laatste imperiale mythe opgegeven: die van eerlijkheid en rechtvaardigheid.

By John Pilger
A12 april 2019

TDe glimp van Julian Assange die uit de Ecuadoraanse ambassade in Londen wordt gesleept, is een embleem van deze tijd. Misschien tegen rechts. Spier tegen de wet. Onfatsoenlijkheid tegenover moed. Zes politieagenten hebben een zieke journalist mishandeld, terwijl zijn ogen samenkrompen bij het eerste natuurlijke licht in bijna zeven jaar.

Dat deze verontwaardiging plaatsvond in het hart van Londen, in het land van Magna Carta, zou iedereen die bang is voor ‘democratische’ samenlevingen moeten schamen en boos maken. Assange is een politieke vluchteling die wordt beschermd door het internationaal recht en die asiel ontvangt onder een strikt convenant dat Groot-Brittannië heeft ondertekend. De Verenigde Naties hebben dit duidelijk gemaakt in de juridische uitspraak van hun Werkgroep inzake Willekeurige Detentie.

Maar naar de hel daarmee. Laat de schurken maar naar binnen gaan. Onder leiding van de quasi-fascisten in het Washington van Trump, in samenwerking met Lenin Moreno uit Ecuador, een Latijns-Amerikaanse judas en leugenaar die zijn ranzige regime wil verhullen, heeft de Britse elite haar laatste imperiale mythe opgegeven: die van eerlijkheid en rechtvaardigheid.

Stel je voor dat Tony Blair met handboeien uit zijn Georgische huis van meerdere miljoenen ponden op Connaught Square, Londen, wordt gesleept om verder te worden verzonden naar de kade in Den Haag. Volgens de normen van Neurenberg is Blairs ‘grootste misdaad’ de dood van een miljoen Irakezen. De misdaad van Assange is journalistiek: de roofzuchtigen ter verantwoording roepen, hun leugens blootleggen en mensen over de hele wereld van de waarheid voorzien.

De schokkende arrestatie van Assange houdt een waarschuwing in voor iedereen die, zoals Oscar Wilde schreef, “de zaden van ontevredenheid zaait [zonder welke] er geen vooruitgang richting beschaving zou zijn.” De waarschuwing is expliciet richting journalisten. Wat is er gebeurd met de oprichter en redacteur van Wikileaks kan je overkomen in de krant, in een tv-studio, op de radio, of met een podcast.

Assange's belangrijkste media-kwelgeest, The Guardian, een medewerker van de geheime staat, toonde deze week zijn nervositeit met een hoofdartikel dat nieuwe wezelhoogten bereikte. The Guardian heeft het werk van Assange en WikiLeaks uitgebuit in wat de vorige redacteur “de grootste primeur van de afgelopen 30 jaar” noemde. Het papier is afgeroomd Wikileaks' openbaringen en claimde de lofbetuigingen en rijkdommen die daarmee gepaard gingen.

Zonder dat er ook maar een cent naar Julian Assange gaat of naar Wikileaks, een hype Voogd boek leidde tot een lucratieve Hollywood-film. De auteurs van het boek, Luke Harding en David Leigh, schakelden hun bron in, misbruikten hem en maakten het geheime wachtwoord bekend dat Assange de krant in vertrouwen had gegeven, dat was ontworpen om een ​​digitaal bestand te beschermen met [niet-geredigeerde] gelekte kabels van de Amerikaanse ambassade.

Onthulling van moorddadige koloniale oorlogen

Toen Assange nog steeds vastzat in de Ecuadoriaanse ambassade, voegde Harding zich buiten bij de politie en verheugde zich op zijn blog dat “Scotland Yard misschien wel de laatste lach krijgt.” The Guardian publiceerde vervolgens een reeks onwaarheden over Assange, niet in de laatste plaats een in diskrediet gebrachte bewering dat een groep Russen en Trumps man, Paul Manafort, Assange in de ambassade hadden bezocht. De bijeenkomsten hebben nooit plaatsgevonden; het was nep.

Maar de toon is nu veranderd. “De Assange-zaak is een moreel verward web”, meende de krant. “Hij (Assange) gelooft in het publiceren van dingen die niet gepubliceerd mogen worden…. Maar hij heeft altijd een licht laten schijnen op dingen die nooit verborgen hadden mogen blijven.”

“Blairs 'grootste misdaad' is de dood van een miljoen Irakezen. De misdaad van Assange is journalistiek.”

Deze ‘dingen’ zijn de waarheid over de moorddadige manier waarop Amerika zijn koloniale oorlogen voert, de leugens van het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken in zijn ontkenning van rechten aan kwetsbare mensen, zoals de Chagos Islanders, de onthulling van Hillary Clinton als ondersteuner en begunstigde van het jihadisme in het Midden-Oosten, de gedetailleerde beschrijving van Amerikaanse ambassadeurs van hoe de regeringen in Syrië en Venezuela omvergeworpen zouden kunnen worden, en nog veel meer. Het is allemaal beschikbaar op de Wikileaks site.

The Guardian is begrijpelijkerwijs zenuwachtig. Geheime politieagenten hebben de krant al bezocht en de rituele vernietiging van een harde schijf geëist en gekregen. Hierop heeft het papier vorm. In 1983 lekte Sarah Tisdall, een medewerker van het ministerie van Buitenlandse Zaken, documenten van de Britse regering waaruit bleek wanneer Amerikaanse kruiswapens in Europa zouden arriveren. The Guardian werd overladen met lof.

Toen een gerechtelijk bevel eiste om de bron te kennen, in plaats van dat de redacteur naar de gevangenis ging op grond van een fundamenteel principe van bronbescherming, werd Tisdall verraden, vervolgd en zes maanden uitgezeten.

Als Assange wordt uitgeleverd aan Amerika vanwege het publiceren van wat The Guardian Wat waarheidsgetrouwe ‘dingen’ noemt, wat zal de huidige redacteur, Katherine Viner, ervan weerhouden hem te volgen, of de vorige redacteur, Alan Rusbridger, of de productieve propagandist Luke Harding?

Wat is om de redactie van te stoppen The New York Times en The Washington Post, die ook stukjes van de waarheid publiceerde waar ze vandaan kwamen Wikileaks. Daarnaast is hij de redacteur van El Pais in Spanje, en der Spiegel in Duitsland en De ochtend in Sydney Heraut in Australië. De lijst is lang.

David McCraw, hoofdadvocaat van The New York Times, schreef: “Ik denk dat de vervolging [van Assange] een heel, heel slecht precedent zou zijn voor uitgevers … voor zover ik weet bevindt hij zich in een soort klassieke uitgeverspositie en zou de wet heel moeilijk onderscheid kunnen maken tussen The New York Times en WikiLeaks.”

Zelfs als journalisten die publiceerden Wikileaks'Lekken worden niet opgeroepen door een Amerikaanse grand jury, de intimidatie van Julian Assange en Chelsea Manning zal voldoende zijn. Echte journalistiek wordt gecriminaliseerd door criminelen die in het volle zicht staan. Een afwijkende mening is een toegeeflijkheid geworden.

In Australië vervolgt de huidige, door Amerika verliefde regering twee klokkenluiders die onthulden dat de spionnen van Canberra de kabinetsvergaderingen van de nieuwe regering van Oost-Timor hebben afgeluisterd met het uitdrukkelijke doel het kleine, verarmde land te bedriegen van zijn eigen deel van de olie. en gasbronnen in de Timorzee.

Hun proces zal in het geheim plaatsvinden. De Australische premier Scott Morrison is berucht vanwege zijn aandeel in het opzetten van concentratiekampen voor vluchtelingen op de eilanden Nauru en Manus in de Stille Oceaan, waar kinderen zichzelf verwonden en zelfmoord plegen. In 2014 stelde Morrison massadetentiekampen voor 30,000 mensen voor.

Journalistiek: een grote bedreiging

Echte journalistiek is de vijand van deze schande. Tien jaar geleden produceerde het Ministerie van Defensie in Londen een geheim document waarin de “belangrijkste bedreigingen” voor de openbare orde als drieledig werden omschreven: terroristen, Russische spionnen en onderzoeksjournalisten. Dit laatste werd aangemerkt als de grootste bedreiging.

Het document werd naar behoren gelekt Wikileaks, die het publiceerde. “We hadden geen keus”, vertelde Assange mij. "Het is heel simpel. Mensen hebben het recht om te weten en het recht om de macht in twijfel te trekken en uit te dagen. Dat is echte democratie.”

Wat als Assange en Manning en anderen in hun kielzog – als er anderen zijn – het zwijgen worden opgelegd en “het recht om te weten, te ondervragen en uit te dagen” wordt weggenomen?

In de jaren zeventig ontmoette ik Leni Reifenstahl, goede vriendin van Adolf Hitler, wiens films hielpen de nazi-betovering over Duitsland te verspreiden.

Ze vertelde me dat de boodschap in haar films, de propaganda, niet afhankelijk was van ‘orders van bovenaf’, maar van wat zij de ‘onderdanige leegte’ van het publiek noemde.

“Omvatte deze onderdanige leegte ook de liberale, goed opgeleide burgerij?” Ik vroeg haar.

‘Natuurlijk,’ zei ze, ‘vooral de intelligentsia…. Als mensen geen serieuze vragen meer stellen, zijn ze onderdanig en kneedbaar. Alles kan gebeuren."

En deed. De rest, had ze eraan kunnen toevoegen, is geschiedenis.

John Pilger wais een Australisch-Britse journalist en filmmaker, gevestigd in Londen. De website van Pilger is: www.johnpilger.com. In 2017 kondigde de British Library een John Pilger-archief aan met al zijn geschreven en gefilmde werk. Het British Film Institute neemt zijn film uit 1979 op, Jaar nul: de stille dood van Cambodja, een van de 10 belangrijkste documentaires van de 20^theeuw. Enkele van zijn eerdere bijdragen aan Consortium Nieuws kan zijn hier te vinden.