Britse opperrabbijn zegent oorlogsmisdaden in Gaza

Jonathan Cook reflecteert op Ephraim Mirvis en zijn religieuze aansporing tot misdaden tegen de menselijkheid.

By Jonathan Cook
Jonathan-Cook.net

BDe opperrabbijn van Ritaïn, Ephraim Mirvis, sprak eerder deze maand op een openbaar evenement in een synagoge om de “uitstekende” prestaties van het Israëlische leger in Gaza te prijzen. Hij deed dit enkele dagen voordat Zuid-Afrika voor het Internationaal Gerechtshof in Den Haag begon te betogen dat Israël dat wel is genocide plegen in de enclave.

Of Israël uiteindelijk genocide pleegt, zou meer een politieke beslissing dan een juridisch oordeel kunnen blijken, gezien de druk die hun respectieve nationale leiders uitoefenen op de vijftien rechters.

Maar het staat buiten kijf dat Israël oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid in Gaza heeft begaan. Het is bekend dat er meer dan 23,000 Palestijnen zijn gedood, de meesten van hen vrouwen en kinderen, en dat er nog eens tienduizenden ernstig gewond zijn geraakt. Het heeft de overgrote meerderheid van de 2.3 miljoen inwoners van de enclave uit hun huizen verdreven – dat wil zeggen: Israël heeft hen etnisch gezuiverd.

Israël heeft herhaaldelijk de “veilige zones” gebombardeerd waarnaar het burgers heeft opgedragen te vluchten, evenals kritieke infrastructuur zoals ziekenhuizen, scholen, moskeeën, kerken en bakkerijen. Het heeft een “volledige belegering” opgelegd die voedsel, hulp en medicijnen ontzegt, wat leidt tot massale hongersnood en de verspreiding van dodelijke ziekten.

Op videobeelden zijn Israëlische soldaten in Gaza te zien vrolijk winkels vernielen; strippen Palestijnse mannen en jongens naar hun ondergoedund burgers neerschieten, inclusief vrouwen, op straat terwijl ze witte vlaggen dragen. Soldaten zelfs uitgevoerde drie van Israëls gijzelaars proberen te ontsnappen uit hun gevangenschap en zich over te geven met een SOS-teken.

Toch heeft de Britse opperrabbijn, het gezicht van het jodendom in Groot-Brittannië, zijn stem verheven en dit alles ‘het meest opmerkelijke wat mogelijk is’ genoemd. Hij is nog verder gegaan: hij heeft de troepen die deze misdaden begaan beschreven als “onze heldhaftige soldaten” en onthulde dat zijn eigen zoon, Danny, in het Israëlische leger assisteert bij de aanval op Gaza. Hij heeft gezegd dat hij “enorm trots” op hem is.

“We kunnen trots zijn op de staat Israël, op wat deze vertegenwoordigt. Wat Israël doet is het meest opmerkelijke wat een fatsoenlijk, verantwoordelijk land voor zijn burgers kan doen”

De Britse opperrabbijn Ephraim Mirvis prijst de Israëlische strijdkrachten tijdens een recente toespraak in de Cranbrook United Synagogue... pic.twitter.com/QjSEs76dLf

— 5Pijlers (@5Pillarsuk) 10 januari 2024

Mirvis had een vorm van flauwe woorden kunnen kiezen van het soort dat Israëls apologeten doorgaans gebruiken. Hij had kunnen beargumenteren dat het Israëlische leger zijn taak in Gaza zo goed mogelijk uitvoerde in bijna onmogelijke omstandigheden. Dat de Palestijnen die in Gaza werden gedood, ongelukkige nevenschade waren toen het Israëlische leger Hamas probeerde uit te roeien.

Maar dat deed hij niet. Hij noemde de onbetwiste oorlogsmisdaden die de afgelopen drie maanden zijn gepleegd ‘het meest opvallende’.

Er zijn een aantal opmerkingen over zijn opmerkingen:

1. Voor elke publieke figuur, joods of anderszins, weerspiegelt het ‘uitstekend’ noemen van de wreedheden begaan door de buitenlandse macht van Israël een wereldbeeld dat de Palestijnen volkomen ontmenselijkt en bereid is aan te zetten tot oorlogsmisdaden tegen hen. Zelfs als de rechtbank in Den Haag niet zou oordelen dat er genocide plaatsvindt, heeft Mirvis duidelijk aangezet tot misdaden tegen de menselijkheid.

2. Als effectief hoofd van het Britse jodendom geeft Mirvis religieuze sancties aan het plegen van oorlogsmisdaden. Veel van de soldaten in Gaza – waarvan een aanzienlijk deel religieus – zullen nu reden hebben om te geloven dat de misdaden die zij en hun leger de afgelopen drie maanden hebben begaan gezegend zijn, dat hun missie door God is ingesteld. Kortom, Mirvis heeft gesuggereerd dat het doden van Palestijnen Gods werk is.

3. Door te verwijzen naar ‘onze heldhaftige soldaten’ heeft Mirvis het Joodse volk met Israël samengevoegd. Die soldaten zijn geen Britse soldaten. Het zijn geen Joodse soldaten. Het zijn Israëlische soldaten. Als u of ik dit zouden doen – om te suggereren dat Joden achter de wreedheden zitten die in Gaza worden begaan, en niet een buitenlands nationaal leger – zouden we terecht antisemieten worden genoemd. En met goede reden.

Want als je de identificatiegegevens ‘Joods’ en ‘Israëlisch’ verwart, betrek je alle Joden overal, ook in Groot-Brittannië, bij de misdaden die Israël tegen de Palestijnen begaat. U maakt alle Joden verantwoordelijk voor wreedheden. En daarmee maak je ze tot doelwit van antisemitische haatmisdrijven door degenen die in deze kwaadaardige samensmelting trappen. Met andere woorden: Mirvis heeft nu niet alleen Palestijns bloed aan zijn handen, maar potentieel ook Joods bloed. Zijn woorden kunnen aanleiding geven tot aanvallen op Joden.

4. Er is iets diep lelijks – misschien is sinister een beter woord – dat Mirvis' religieuze aanzetten tot misdaden tegen de menselijkheid (en zeer waarschijnlijk genocide) door onze gevestigde media en politici als volkomen onopvallend wordt beschouwd. En toch wordt een slogan die oproept tot gelijkheid tussen Palestijnen en Israëli's door dezelfde actoren systematisch verkeerd voorgesteld om te suggereren dat deze op de een of andere manier genocidaal is.

“Van de rivier tot de zee zullen de Palestijnen vrij zijn” is een eis om een ​​einde te maken aan het verenigde apartheidssysteem van Israël zowel in Israël als in de bezette Palestijnse gebieden, een systeem dat Israëlische Joden en Palestijnen totaal verschillende rechten toekent.

Het terugdraaien daarvan kan alleen als genocidaal worden beschouwd als je je voorstelt dat Israëliërs tot de dood zullen vechten om te voorkomen dat de Palestijnen gelijke rechten verwerven. Het onthult veel meer over de mentaliteit van degenen die geloven dat de slogan genocidaal is dan welke kwade bedoelingen dan ook van degenen die een oproep tot bevrijding zingen. Die mentaliteit komt volledig tot uiting in de wreedheden die Israël in Gaza begaat, toegejuicht door Joodse leiders als Mirvis.

5. Groot-Brittannië heeft een Prevent-strategie met als officieel doel “de dreiging van terrorisme voor Groot-Brittannië te verminderen door te voorkomen dat mensen terroristen worden of terrorisme te steunen.” In de praktijk is de strategie de poging van de Britse staat om de moslimgemeenschap te stigmatiseren als een pool van potentiële terroristische rekruten, toezicht te houden op hun gemeenschapsorganisaties en de wettelijke bescherming tegen arrestatie en veroordeling te verzwakken.

De geuite zorg is dat moslims worden “geradicaliseerd” door extremistische imams in hun moskeeën – in plaats van door de extreme gebeurtenissen die zij zien, zoals de genocide die zich in Gaza ontvouwt.

Mirvis heeft zonder enige twijfel aangetoond dat extremistische predikers niet alleen in moskeeën te vinden zijn, maar ook in synagogen.

Als de regering Prevent daadwerkelijk gebruikt om de steun aan terrorisme te beëindigen, moet zij de strategie op evenwichtige wijze toepassen. Het doden en ernstig verwonden van zo’n 100,000 Palestijnen – ruwweg één op de twintigste persoon in Gaza – en het dakloos, berooid en hongerig maken van bijna de hele bevolking geldt zeker als door de staat georganiseerd terrorisme, ongeacht of de rechtbank uiteindelijk oordeelt dat dit neerkomt op genocide.

Extremistische prediker

De context is dat Mirvis er jarenlang voor heeft gekozen om te studeren en te leven in de illegale Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever, waar Joodse extremisten regelmatig Palestijnse gemeenschappen terroriseren om hen van hun land te verdrijven. Hij voedde ten minste één van zijn kinderen op om te kiezen om te dienen in een leger dat de Palestijnen in Gaza terroriseerde en etnisch zuiverde. Mirvis beschouwt de soldaten die oorlogsmisdaden begaan als ‘onze helden’.

In 2017 Mirvis onderschreven de fanatieke Joodse kolonisten – Israëls equivalent van blanke supremacisten – op hun jaarlijkse mars door de bezette Oude Stad van Jeruzalem. Elk jaar worden de meeste deelnemers tijdens die mars geregistreerd terwijl ze massa's Israëlische vlaggen zwaaien naar de Palestijnen die daar wonen en 'Dood aan de Arabieren' zingen. Een Israëlische krantencolumnist beschrijft de Jeruzalemdagmars als een ‘religieus carnaval van haat’. Maar Mirvis viert het.

Nog een punt. Ondanks het feit dat Mirvis, naar elke redelijke maatstaf beoordeeld, een extremist is en er standpunten op nahoudt die voor ieder fatsoenlijk mens weerzinwekkend zouden moeten zijn, wordt hij door het Britse establishment, inclusief de media, hoog gewaardeerd.

Men kan begrijpen waarom. Eind 2019, dagen voor de Britse algemene verkiezingen, sprak Mirvis publiekelijk verdachte de leider van de oppositie, Jeremy Corbyn, omdat hij ongeschikt was voor een hoge functie omdat hij zich zogenaamd had overgegeven aan antisemitisme in de Labour-partij en dit had gepromoot. Het Britse establishment had er jaren over gedaan het cultiveren van dit bewijsvrije uitstrijkje.

Mirvis betoogde dat “de ziel van onze natie op het spel staat” bij de Britse verkiezingen. Daarmee riep hij effectief de Britse joden en het Britse publiek op om op de regering te stemmen.

Het was een ongekende daad van electorale inmenging die eerbiedig werd gerapporteerd door de Britse media. Zowel het feit dat Mirvis de verkiezingen probeerde te beïnvloeden met bedrog, als dat de gevestigde media daarbij met hem samenspanden, had zelfs destijds schokkend moeten zijn.

Maar de laatste opmerkingen van Mirvis bieden extra context omdat het Rabbi Mirvis is – en niet de antisemieten – die maar al te graag pronkt met zijn dubbele loyaliteit. Die soldaten zijn blijkbaar ‘van ons’.

De vraag is dus deze: naar welk land verwees Mirvis eigenlijk toen hij kort voor de verkiezingen van 2019 waarschuwde dat “de ziel van onze natie op het spel staat?” De Britse natie wiens religieuze joden hij zogenaamd vertegenwoordigt, of de Israëlische natie die momenteel Palestijnse mannen, vrouwen en kinderen etnisch zuivert en vermoordt?

Het lijkt erop dat Mirvis ons zojuist zijn antwoord heeft gegeven.

Jonathan Cook is een bekroonde Britse journalist. Hij was twintig jaar lang gevestigd in Nazareth, Israël. Hij keerde in 20 terug naar Groot-Brittannië. Hij is de auteur van drie boeken over het Israëlisch-Palestijnse conflict: Bloed en religie: de ontmaskering van de Joodse staat (2006) Israël en de botsing der beschavingen: Irak, Iran en het plan om het Midden-Oosten opnieuw vorm te geven (2008) en Verdwijnend Palestina: Israëls experimenten in menselijke wanhoop (2008).

Als je zijn artikelen op prijs stelt, overweeg dan alsjeblieft: uw financiële steun aanbieden. 

Dit artikel komt van zijn blog Jonathan Cook.net  

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.