John Pilger: De komende oorlog – Het is tijd om iets te zeggen

Stiltes gevuld met een consensus van propaganda besmetten bijna alles wat we lezen, zien en horen, waarschuwde wijlen John Pilger afgelopen mei. Oorlog door de media is nu een sleuteltaak van de zogenaamde reguliere journalistiek.  

By John Pilger
1 mei 2023

IIn 1935 werd het Congress of American Writers gehouden in New York City, twee jaar later gevolgd door nog eens. Ze riepen “de honderden dichters, romanschrijvers, toneelschrijvers, critici, schrijvers van korte verhalen en journalisten” op om de “snelle afbrokkeling van het kapitalisme” en de dreiging van een nieuwe oorlog te bespreken.

Het waren opwindende evenementen die, volgens één verslag, werden bijgewoond door 3,500 leden van het publiek, waarvan er meer dan duizend zich hadden afgekeerd. 

Arthur Miller, Myra Page, Lillian Hellman en Dashiell Hammett waarschuwden dat het fascisme in opkomst was, vaak vermomd, en dat de verantwoordelijkheid bij schrijvers en journalisten lag om zich uit te spreken. Steuntelegrammen van Thomas Mann, John Steinbeck, Ernest Hemingway, C Day Lewis, Upton Sinclair en Albert Einstein werden voorgelezen. 

De journalist en romanschrijfster Martha Gellhorn kwam op voor de daklozen en werklozen, en “voor ons allemaal in de schaduw van gewelddadige grote macht.” 

Martha, die een goede vriendin werd, vertelde me later bij haar gebruikelijke glas Famous Grouse en frisdrank:

“De verantwoordelijkheid die ik voelde als journalist was enorm. Ik was getuige geweest van het onrecht en het lijden dat de depressie met zich meebracht, en ik wist, dat wisten we allemaal, wat er zou gebeuren als de stilte niet werd verbroken.’

Haar woorden echoën door de stiltes van vandaag: het zijn stiltes gevuld met een consensus van propaganda die bijna alles besmet wat we lezen, zien en horen. Laat me je één voorbeeld geven: 

Op 7 maart [2023] verschenen de twee oudste kranten in Australië, de Sydney Morning Herald en De leeftijd, publiceerde verschillende pagina’s over “de dreigende dreiging” van China. Ze kleurden de Stille Oceaan rood. Chinese ogen waren krijgerig, marcherend en dreigend. Het Gele Gevaar stond op het punt naar beneden te vallen, alsof het door de zwaartekracht werd beïnvloed.

Er werd geen logische reden gegeven voor een aanval op Australië door China. Een “panel van deskundigen” presenteerde geen geloofwaardig bewijs: een van hen is een voormalig directeur van het Australian Strategic Policy Institute, een dekmantel voor het ministerie van Defensie in Canberra, het Pentagon in Washington, de regeringen van Groot-Brittannië, Japan en Taiwan en de Westerse regeringen. oorlogsindustrie.

“Beijing zou binnen drie jaar kunnen toeslaan”, waarschuwden ze. “Wij zijn er niet klaar voor.” Miljarden dollars zullen worden uitgegeven aan Amerikaanse kernonderzeeërs, maar dat lijkt niet voldoende te zijn. ''Australië's vakantie uit de geschiedenis is voorbij': wat dat ook mag betekenen. 

Er is geen bedreiging voor Australië, geen enkele. Het verre ‘gelukkige’ land heeft geen vijanden, en zeker niet China, zijn grootste handelspartner. Toch is China-bashing, dat voortbouwt op de lange geschiedenis van racisme in Australië jegens Azië, een soort sport geworden voor de zelfbenoemde ‘experts’. Wat denken Chinees-Australiërs hiervan? Velen zijn verward en bang. 

[Bekijk de introductievideo: John Pilgers film uit 2016 De komende oorlog tegen China.]

De auteurs van dit groteske stuk hondenfluiten en onderdanigheid aan de Amerikaanse macht zijn Peter Hartcher en Matthew Knott, ‘nationale veiligheidsverslaggevers’, denk ik dat ze worden genoemd. Ik herinner me Hartcher van zijn door de Israëlische overheid betaalde uitstapjes. De andere, Knott, is een spreekbuis voor de pakken in Canberra. Geen van beiden heeft ooit een oorlogsgebied gezien met de extremen van menselijke degradatie en lijden.  

"Hoe is het zo ver gekomen?" Martha Gellhorn zou het zeggen als ze hier was. “Waar ter wereld zeggen de stemmen nee? Waar is de kameraadschap?” 

Het postmodernisme heeft de leiding

De stemmen zijn te horen in de samenzdat van deze website en anderen. In de literatuur zijn namen als John Steinbeck, Carson McCullers en George Orwell verouderd. Het postmodernisme heeft nu de leiding. Het liberalisme heeft zijn politieke ladder omhooggetrokken.

De ooit slaperige sociaal-democratie, Australië, heeft een web van nieuwe wetten uitgevaardigd die geheime, autoritaire macht beschermen en het recht om te weten verhinderen. Klokkenluiders zijn bandieten die in het geheim moeten worden berecht.

Een bijzonder sinistere wet verbiedt ‘buitenlandse inmenging’ door degenen die voor buitenlandse bedrijven werken. Wat betekent dit? 

Democratie is nu fictief; er is de almachtige elite van het bedrijf, versmolten met de staat en de eisen van ‘identiteit’. Amerikaanse admiraals krijgen duizenden dollars per dag van de Australische belastingbetaler voor ‘advies’.

In het hele Westen is onze politieke verbeelding gepacificeerd door PR en afgeleid door de intriges van corrupte politici met ultralage prijzen: een Boris Johnson of een Donald Trump of een Sleepy Joe of een Volodymyr Zelensky. 

Geen enkel schrijverscongres in 2023 maakt zich zorgen over het ‘afbrokkelende kapitalisme’ en de dodelijke provocaties van ‘onze’ leiders. De meest beruchte onder hen, Tony Blair, een prima facie crimineel onder de Neurenberger Standaard, is vrij en rijk. Julian Assange, die journalisten uitdaagde om te bewijzen dat hun lezers het recht hadden om het te weten, zit in zijn tweede decennium van opsluiting.

De opkomst van het fascisme in Europa is onomstreden. Of ‘neo-nazisme’ of ‘extreem nationalisme’, zoals u verkiest. Oekraïne, als de fascistische bijenkorf van het moderne Europa, heeft de heropleving gezien van de cultus van Stepan Bandera, de hartstochtelijke antisemiet en massamoordenaar die Hitlers 'Joodse beleid' prees, waardoor 1.5 miljoen Oekraïense Joden werden afgeslacht. “We zullen jullie hoofden aan Hitlers voeten leggen”, verkondigde een banderistenpamflet aan de Oekraïense Joden. 

Tegenwoordig wordt Bandera in West-Oekraïne als held aanbeden en zijn er tientallen standbeelden van hem en zijn mede-fascisten betaald door de EU en de VS, ter vervanging van die van Russische culturele reuzen en anderen die Oekraïne hebben bevrijd van de oorspronkelijke nazi’s. 

In 2014 speelden neo-nazi’s een sleutelrol in een door de Amerikanen gefinancierde staatsgreep tegen de gekozen president Viktor Janoekovitsj, die ervan werd beschuldigd ‘pro-Moskou’ te zijn. Het staatsgreepregime omvatte prominente ‘extreme nationalisten’ – nazi’s in alles behalve naam. 

In eerste instantie werd hierover uitgebreid bericht door de BBC en de Europese en Amerikaanse media. In 2019, Tijd tijdschrift bevatte de “blanke supremacistische militiesactief in Oekraïne. NBC News meldde: “Het nazi-probleem van Oekraïne is reëel.” De opoffering van vakbondsleden in Odessa werd gefilmd en gedocumenteerd. 

Onder leiding van het Azov-regiment, wiens insigne, de 'Wolfsangel', berucht werd gemaakt door de Duitse SS, viel het Oekraïense leger de oostelijke, Russischsprekende Donbass-regio binnen. Volgens de Verenigde Naties kwamen in het oosten 14,000 mensen om het leven. Zeven jaar later, toen de vredesconferenties van Minsk door het Westen werden gesaboteerd, zoals Angela Merkel bekende, viel het Rode Leger binnen.

Deze versie van de gebeurtenissen werd in het Westen niet gerapporteerd. Als je dit zelfs maar uitspreekt, wordt het misbruik over het feit dat je een “Poetin-apoloog” bent, teruggedrongen, ongeacht of de schrijver (zoals ikzelf) de Russische invasie heeft veroordeeld. Het begrijpen van de extreme provocatie die een door de NAVO bewapend grensgebied, Oekraïne, hetzelfde grensgebied waarlangs Hitler binnenviel, aan Moskou wordt gepresenteerd, is een gruwel. 

Journalisten die naar de Donbass reisden, werden in eigen land het zwijgen opgelegd of zelfs opgejaagd. De Duitse journalist Patrik Baab verloor zijn baan en van een jonge Duitse freelance verslaggever, Alina Lipp, werd haar bankrekening in beslag genomen.

Stilte van intimidatie 

In Groot-Brittannië is de stilte van de liberale intelligentsia de stilte van intimidatie. Door de staat gesponsorde kwesties zoals Oekraïne en Israël moeten worden vermeden als je een baan op de campus of een baan als docent wilt behouden. Wat er in 2019 met voormalig Labour-leider Jeremy Corbyn gebeurde, wordt herhaald op campussen waar tegenstanders van de apartheid Israël terloops als antisemitisch worden bestempeld.

Professor David Miller, ironisch genoeg de leidende autoriteit van het land op het gebied van moderne propaganda, werd door de Universiteit van Bristol ontslagen omdat hij publiekelijk suggereerde dat Israëls “activa” in Groot-Brittannië en zijn politieke lobbywerk wereldwijd een onevenredige invloed uitoefenden – een feit waarvoor het bewijsmateriaal omvangrijk is. 

De universiteit heeft een vooraanstaande QC ingehuurd om de zaak onafhankelijk te onderzoeken. In zijn rapport werd Miller vrijgesproken van de “belangrijke kwestie van de academische vrijheid van meningsuiting” en werd vastgesteld dat “de opmerkingen van professor Miller geen onrechtmatige meningsuiting vormden.” Toch ontsloeg Bristol hem. De boodschap is duidelijk: welke verontwaardiging het ook begaat, Israël heeft immuniteit en zijn critici moeten worden gestraft.

Een paar jaar geleden meende Terry Eagleton, destijds hoogleraar Engelse literatuur aan de Universiteit van Manchester, dat ‘er voor het eerst in twee eeuwen geen eminente Britse dichter, toneelschrijver of romanschrijver bereid is de fundamenten van de westerse manier van leven in twijfel te trekken. ”

Geen Shelley sprak voor de armen, geen Blake voor utopische dromen, geen Byron die de corruptie van de heersende klasse veroordeelde, geen Thomas Carlyle en John Ruskin onthulden de morele ramp van het kapitalisme. William Morris, Oscar Wilde, HG Wells en George Bernard Shaw hadden vandaag geen equivalenten. Harold Pinter leefde toen nog, ‘de laatste die zijn stem verhief’, schreef Eagleton.

Waar kwam het postmodernisme – de afwijzing van feitelijke politiek en authentieke afwijkende meningen – vandaan? De publicatie in 1970 van Charles Reichs bestseller, De vergroening van Amerika, biedt een aanwijzing.  

Amerika verkeerde toen in een staat van onrust; Richard Nixon zat in het Witte Huis, een burgerlijk verzet, bekend als ‘de beweging’, was uit de marges van de samenleving gebarsten, midden in een oorlog die bijna iedereen raakte. In alliantie met de burgerrechtenbeweging vormde het de ernstigste uitdaging voor de macht van Washington in een eeuw.

Op de omslag van Reichs boek stonden deze woorden: “Er komt een revolutie aan. Het zal niet zijn zoals de revoluties uit het verleden. Het zal bij het individu ontstaan.”

Destijds was ik correspondent in de Verenigde Staten en herinner me de plotselinge verheffing tot goeroestatus van Reich, een jonge academicus van Yale. Het New Yorker had zijn boek op sensationele wijze in series uitgegeven, waarvan de boodschap was dat de ‘politieke actie en het vertellen van de waarheid’ van de jaren zestig hadden gefaald en dat alleen ‘cultuur en introspectie’ de wereld zouden veranderen. Het voelde alsof het hippiedom de consumentenklasse claimde. En in zekere zin was dat ook zo.

Binnen een paar jaar had de cultus van het 'ik-isme' bij veel mensen het gevoel van samen optreden, van sociale rechtvaardigheid en internationalisme vrijwel overweldigd. Klasse, geslacht en ras werden gescheiden. Het persoonlijke was het politieke en de media was de boodschap. Geld verdienen, stond er. 

Wat ‘de beweging’ betreft, haar hoop en liederen: de jaren van Ronald Reagan en Bill Clinton hebben daar een einde aan gemaakt. De politie voerde nu een openlijke oorlog met zwarte mensen; Clintons beruchte welzijnswetten braken wereldrecords wat betreft het aantal voornamelijk zwarten dat zij naar de gevangenis stuurden.

Toen 9 september plaatsvond, voltooide het verzinnen van nieuwe “bedreigingen” aan “Amerika's grens” (zoals het Project voor een Nieuwe Amerikaanse Eeuw de wereld noemde) de politieke desoriëntatie van degenen die twintig jaar eerder een heftige oppositie zouden hebben gevormd. 

In de jaren daarna heeft Amerika oorlog gevoerd met de wereld. Volgens een grotendeels genegeerd rapport van de Physicians for Social Responsibility, Physicians for Global Survival en de Nobelprijswinnende International Physicians for the Prevention of Nuclear War bedroeg het aantal doden in de Amerikaanse ‘oorlog tegen het terrorisme’ ‘minstens’ 1.3 miljoen. Afghanistan, Irak en Pakistan.

Dit cijfer omvat niet de doden van door de VS geleide en aangewakkerde oorlogen in Jemen, Libië, Syrië, Somalië en daarbuiten. Het werkelijke cijfer, aldus het rapport, “zou wel eens meer dan 2 miljoen [of] ongeveer 10 maal groter kunnen zijn dan dat waarvan het publiek, deskundigen en besluitvormers op de hoogte zijn en [wordt] gepropageerd door de media en grote NGO’s.” 

Volgens de artsen zijn in Irak ‘minstens’ één miljoen mensen om het leven gekomen, ofwel 5 procent van de bevolking. 

Niemand weet hoeveel doden 

De enorme omvang van dit geweld en dit lijden lijkt geen plaats te hebben in het westerse bewustzijn. “Niemand weet hoeveel” is het refrein van de media. Blair en George W. Bush – en Straw en Cheney en Powell en Rumsfeld c.s. – liepen nooit gevaar voor vervolging. Blairs propagandamaestro, Alistair Campbell, wordt gevierd als een ‘mediapersoonlijkheid’. 

In 2003 filmde ik een interview in Washington met Charles Lewis, de veelgeprezen onderzoeksjournalist. Een paar maanden eerder hebben we de invasie van Irak besproken. Ik vroeg hem: “Wat als de constitutioneel meest vrije media ter wereld George W. Bush en Donald Rumsfeld serieus hadden uitgedaagd en hun beweringen hadden onderzocht, in plaats van wat grove propaganda bleek te verspreiden?”

Hij antwoorde. “Als wij journalisten ons werk hadden gedaan, is de kans zeer groot dat we geen oorlog in Irak zouden zijn begonnen.”

Ik stelde dezelfde vraag aan Dan Rather, de beroemde presentator van CBS, die mij hetzelfde antwoord gaf. David Roos van de Waarnemer, die de 'dreiging' van Saddam Hoessein had gepromoot, en Rageh Omaar, destijds correspondent voor Irak voor de BBC, gaf mij hetzelfde antwoord. Rose's bewonderenswaardige berouw omdat ze 'bedrogen' was, sprak voor veel verslaggevers die de moed niet hadden om dat te zeggen.

Hun punt is het herhalen waard. Als journalisten hun werk hadden gedaan, als ze de propaganda in twijfel hadden getrokken en onderzocht in plaats van deze te versterken, zouden er vandaag de dag misschien wel een miljoen Iraakse mannen, vrouwen en kinderen in leven zijn geweest; miljoenen zijn misschien niet hun huizen ontvlucht; de sektarische oorlog tussen de soennieten en de sjiieten zou misschien niet zijn ontstoken, en de Islamitische Staat had misschien niet bestaan. 

Gooi die waarheid over de roofzuchtige oorlogen die sinds 1945 zijn aangewakkerd door de Verenigde Staten en hun ‘bondgenoten’ en de conclusie is adembenemend. Wordt dit ooit ter sprake gebracht op journalistieke scholen? 

Tegenwoordig is oorlog door de media een kerntaak van de zogenaamde reguliere journalistiek, die doet denken aan de taak die een aanklager uit Neurenberg in 1945 beschreef:

“Vóór elke grote agressie, op enkele uitzonderingen na op basis van opportuniteit, startten ze een perscampagne die bedoeld was om hun slachtoffers te verzwakken en het Duitse volk psychologisch voor te bereiden… In het propagandasysteem… waren het de dagelijkse pers en de radio die de belangrijkste waren. wapens.”

Een van de hardnekkige stromingen in het Amerikaanse politieke leven is een sekte-achtig extremisme dat het fascisme benadert. Hoewel dit aan Trump werd toegeschreven, flirtte het Amerikaanse buitenlandse beleid tijdens de twee termijnen van Barack Obama serieus met het fascisme. Dit werd vrijwel nooit gemeld. 

‘Ik geloof met elke vezel van mijn wezen in Amerikaans exceptionisme’, zei Obama, die een favoriet presidentieel tijdverdrijf, bombardementen en doodseskaders, bekend als ‘speciale operaties’, uitbreidde zoals geen enkele andere president sinds de eerste Koude Oorlog had gedaan.

Volgens een onderzoek van de Council on Foreign Relations heeft Obama in 2016 26,171 bommen laten vallen. Dat zijn 72 bommen per dag. Hij bombardeerde de armste mensen en mensen van kleur: in Afghanistan, Libië, Jemen, Somalië, Syrië, Irak, Pakistan.

Elke dinsdag – gerapporteerd Het New York Times – hij heeft persoonlijk degenen geselecteerd die zouden worden vermoord door hellevuurraketten afgevuurd door drones. Bruiloften, begrafenissen en herders werden aangevallen, samen met degenen die probeerden de lichaamsdelen te verzamelen die het ‘terroristische doelwit’ versierden. 

Een vooraanstaande Republikeinse senator, Lindsey Graham, schatte goedkeurend dat de drones van Obama 4,700 mensen hadden gedood. 'Soms sla je onschuldige mensen en dat haat ik,' zei hij, maar we hebben een aantal zeer vooraanstaande leden van Al Qaeda uitgeschakeld.'

In 2011 vertelde Obama de media dat de Libische president Muammar Gaddafi een ‘genocide’ tegen zijn eigen volk plantte. ‘We wisten…’, zei hij, ‘dat als we nog een dag hadden gewacht, Benghazi, een stad zo groot als Charlotte [North Carolina], een bloedbad zou kunnen ondergaan dat in de hele regio zou hebben weerkaatst en het geweten van de wereld zou hebben bezoedeld. ”

Dit was een leugen. De enige ‘dreiging’ was de komende nederlaag van fanatieke islamisten door de Libische regeringstroepen. Met zijn plannen voor een heropleving van het onafhankelijke pan-Afrikanisme, een Afrikaanse bank en een Afrikaanse munt, allemaal gefinancierd door Libische olie, werd Gaddafi afgeschilderd als een vijand van het westerse kolonialisme op het continent waar Libië de op een na modernste staat was. 

[Zien: Amerikaanse leugens over de Libische invasie verbergen]

Het doel was het vernietigen van Gaddafi's 'dreiging' en zijn moderne staat. Gesteund door de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk lanceerde de NAVO 9,700 missies tegen Libië. Een derde was gericht op infrastructuur en burgerdoelen, meldde de VN. Er werden uraniumkernkoppen gebruikt; de steden Misurata en Sirte werden gebombardeerd met tapijten. Het Rode Kruis identificeerde massagraven en Unicef ​​rapporteerde dat “de meeste [van de vermoorde kinderen] jonger waren dan tien jaar.”

Toen Hillary Clinton, de minister van Buitenlandse Zaken van Obama, te horen kreeg dat Gaddafi door de opstandelingen was gevangengenomen en met een mes was sodomiseerd, lachte ze en zei tegen de camera: “We kwamen, we zagen, hij stierf!” 

Op 14 september 2016 rapporteerde de Commissie Buitenlandse Zaken van het Lagerhuis in Londen de conclusie van een jaar lang onderzoek naar de NAVO-aanval op Libië, dat zij omschreef als een “reeks leugens” – inclusief het verhaal van het bloedbad in Benghazi.

De NAVO-bombardementen stortten Libië in een humanitaire ramp, waarbij duizenden mensen omkwamen en honderdduizenden anderen moesten verdrijven, waardoor Libië van het Afrikaanse land met de hoogste levensstandaard veranderde in een door oorlog verscheurde mislukte staat.

Onder Obama breidden de VS geheime “special forces”-operaties uit naar 138 landen, oftewel 70 procent van de wereldbevolking. De eerste Afro-Amerikaanse president lanceerde wat neerkwam op een grootschalige invasie van Afrika. 

Het Amerikaanse African Command (Africom) doet denken aan de strijd om Afrika in de 19e eeuw en heeft sindsdien een netwerk van smekelingen opgebouwd onder samenwerkende Afrikaanse regimes die graag Amerikaanse steekpenningen en bewapening willen. De 'soldaat-tot-soldaat'-doctrine van Africom omvat Amerikaanse officieren op elk commandoniveau, van generaal tot onderofficier. Alleen tropenhelmen ontbreken.

Het is alsof de trotse bevrijdingsgeschiedenis van Afrika, van Patrice Lumumba tot Nelson Mandela, in de vergetelheid is geraakt door de zwarte koloniale elite van een nieuwe blanke meester. De ‘historische missie’ van deze elite, waarschuwde de wetende Frantz Fanon, is het bevorderen van ‘een kapitalisme dat ongebreideld maar gecamoufleerd is’.

In het jaar dat de NAVO Libië binnenviel, 2011, kondigde Obama aan wat bekend werd als de ‘spil naar Azië’. Bijna tweederde van de Amerikaanse zeestrijdkrachten zou naar de Azië-Pacific worden overgebracht om ‘de dreiging van China het hoofd te bieden’, in de woorden van zijn minister van Defensie. 

Er was geen dreiging vanuit China; er was een dreiging tegen China vanuit de Verenigde Staten; zo'n 400 Amerikaanse militaire bases vormden een boog langs de rand van het industriële hart van China, dat een functionaris van het Pentagon goedkeurend omschreef als een ‘strop’.

Tegelijkertijd plaatste Obama raketten in Oost-Europa gericht op Rusland. Het was de zalig verklaarde ontvanger van de Nobelprijs voor de Vrede die de uitgaven aan kernkoppen verhoogde tot een niveau hoger dan dat van welke Amerikaanse regering dan ook sinds de Koude Oorlog – nadat hij in een emotionele toespraak in het centrum van Praag in 2009 had beloofd ‘te helpen ontdoen van de wereld van kernwapens.” 

Obama en zijn regering wisten heel goed dat de staatsgreep waarvan zijn assistent-minister van Buitenlandse Zaken, Victoria Nuland, in 2014 toezicht moest houden op de regering van Oekraïne, een Russische reactie zou uitlokken en waarschijnlijk tot oorlog zou leiden. En dat is ook zo. 

Ik schrijf dit op 30 april 2023, de verjaardag van de laatste dag van de langste oorlog van de 20e eeuw in Vietnam, waarover ik berichtte.

Ik was heel jong toen ik in Saigon aankwam en ik heb veel geleerd. Ik leerde het kenmerkende gedreun van de motoren van gigantische B-52’s herkennen, die hun bloedbad van boven de wolken lieten vallen en niets en niemand spaarden; Ik leerde me niet af te wenden als ik geconfronteerd werd met een verkoolde boom vol menselijke delen; Ik heb vriendelijkheid leren waarderen als nooit tevoren; Ik ontdekte dat Joseph Heller gelijk had in zijn meesterlijke optreden Catch-22: die oorlog was niet geschikt voor gezonde mensen; en ik leerde over “onze” propaganda.

Gedurende de hele oorlog zei de propaganda dat een zegevierend Vietnam zijn communistische ziekte naar de rest van Azië zou verspreiden, waardoor het Grote Gele Gevaar in het noorden zich zou kunnen verspreiden. Landen zouden vallen als ‘dominostenen’.

Het Vietnam van Ho Chi Minh overwon, en niets van het bovenstaande gebeurde. In plaats daarvan bloeide de Vietnamese beschaving opmerkelijk genoeg op, ondanks de prijs die zij betaalden: 3 miljoen doden. De verminkten, de misvormden, de verslaafden, de vergiftigden, de verlorenen.

Als de huidige propagandisten oorlog krijgen met China, zal dit slechts een fractie zijn van wat gaat komen. Spreek uw mening uit.

John Pilger heeft tweemaal de hoogste Britse onderscheiding voor journalistiek gewonnen en is International Reporter of the Year, News Reporter of the Year en Descriptive Writer of the Year geweest. Hij heeft 61 documentaires gemaakt en een Emmy, een BAFTA en de Royal Television Society-prijs gewonnen. Zijn Cambodja jaar nul wordt genoemd als een van de tien belangrijkste films van de 20e eeuw. Hij is te bereiken via www.johnpilger.com

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

Alstublieft  SCHENK naar CN'S Winter Fonds Drive